Fed-topeconoom: geen buitensporige focus op klimaatrisico’s

Christopher Waller

Van een onzer correspondenten.

Door Governeur Christopher J. Waller

Madrid 11 mei 2023

Bedankt dat u me hebt uitgenodigd om vandaag te spreken.

Klimaatverandering is reëel, maar ik geloof niet dat het een serieus risico vormt voor de veiligheid en soliditeit van grote banken of de financiële stabiliteit van de Verenigde Staten. Risico’s zijn risico’s. Het is niet nodig om ons op één reeks risico’s te concentreren op een manier die onze focus op andere verdringt. Het is mijn taak ervoor te zorgen dat het financiële systeem bestand is tegen een reeks risico’s. En ik ben van mening dat de risico’s van klimaatverandering niet uniek genoeg of materieel genoeg zijn om een speciale behandeling ten opzichte van andere te verdienen. Niettemin denk ik dat het belangrijk is om hoogwaardig academisch onderzoek te blijven doen naar de rol die klimaat speelt in economische uitkomsten.

In wat volgt wil ik oppassen dat ik mijn opvattingen over klimaatverandering zelf niet verwar met mijn opvattingen over hoe we moeten omgaan met financiële risico’s die samenhangen met klimaatverandering. Ik geloof dat de wetenschappelijke gemeenschap rigoureus heeft vastgesteld dat ons klimaat aan het veranderen is. Maar het is niet mijn rol om klimaatbeleidsmaker te zijn. In overeenstemming met de mandaten van de Fed moet ik me concentreren op financiële risico’s, en de vragen die ik vandaag onderzoek, gaan over de vraag of de financiële risico’s die verband houden met klimaatverandering genoeg verschillen van andere financiële stabiliteitsrisico’s om een speciale behandeling te verdienen.

De vraag is of deze risico’s uniek genoeg zijn om een speciale behandeling in ons kader voor financiële stabiliteit te verdienen.

Zijn de financiële risico’s die voortvloeien uit klimaatverandering op de een of andere manier anders of zo materieel dat we ze een speciale behandeling moeten geven? Of moet onze focus blijven liggen op het monitoren en verminderen van algemene kwetsbaarheden van het financiële systeem, die op de lange termijn kunnen worden beïnvloed door klimaatverandering, net als vele andere risicobronnen? Voordat ik antwoord geef, wil ik eerst enkele definities geven om er zeker van te zijn dat we het allemaal over dezelfde dingen hebben.

Klimaatgerelateerde financiële risico’s worden over het algemeen in twee groepen onderscheiden: fysieke risico’s en transitierisico’s. Fysieke risico’s omvatten de mogelijk hogere frequentie en ernst van acute gebeurtenissen, zoals branden, hittegolven en orkanen, evenals langzamer bewegende gebeurtenissen zoals stijgende zeespiegels. Transitierisico’s verwijzen naar de risico’s die samenhangen met een economie en samenleving in transitie naar een economie die minder broeikasgassen produceert. Deze kunnen het gevolg zijn van veranderingen in het overheidsbeleid, veranderingen in de voorkeuren van consumenten en technologische transities. De vraag is niet of deze risico’s kunnen leiden tot verliezen voor particulieren of bedrijven. De vraag is of deze risico’s uniek genoeg zijn om een speciale behandeling in ons kader voor financiële stabiliteit te verdienen.

Weersomstandigheden zoals orkanen hebben waarschijnlijk geen buitensporig effect op de groeipercentages in landen als de Verenigde Staten.

Laten we beginnen met fysieke risico’s. Helaas is het, zoals elk jaar, mogelijk dat we de komende maanden te maken krijgen met bosbranden, orkanen en andere natuurrampen. Deze gebeurtenissen zijn natuurlijk verwoestend voor lokale gemeenschappen. Maar ze zijn niet materieel genoeg om een buitensporig risico te vormen voor de algehele Amerikaanse economie.

In grote lijnen kunnen fysieke risico’s het financiële systeem beïnvloeden via twee gerelateerde kanalen. Ten eerste kunnen fysieke risico’s een directe impact hebben op de waarde van onroerend goed. Orkanen, branden en stijgende zeespiegels kunnen allemaal de waarde van eigendommen doen dalen. Dat zou op zijn beurt financiële instellingen die leningen verstrekken tegen die eigendommen onder druk kunnen zetten, waardoor ze hun kredietverlening zouden kunnen afremmen en de economische groei zouden kunnen onderdrukken. De verliezen die individuele eigenaren van onroerend goed kunnen realiseren, kunnen verwoestend zijn, maar het bewijs dat ik tot nu toe heb gezien, suggereert dat dit soort gebeurtenissen niet veel invloed hebben op de prestaties van banken. Dat kan gedeeltelijk worden toegeschreven aan banken en andere investeerders door het effectief inprijzen van fysieke risico’s van klimaatverandering in contracten voor leningen. Zo hebben onderzoekers onlangs ontdekt dat hittestress – een fysiek klimaatrisico dat waarschijnlijk de economie zal beïnvloeden – sinds ongeveer 2013 is ingeprijsd in obligatiespreads en aandelenrendementen. Bovendien, hoewel het moeilijk is om de effecten van weersomstandigheden op de bredere economie in te schatten, zijn er aanwijzingen dat ernstige weersomstandigheden zoals orkanen waarschijnlijk geen buitensporig effect hebben op de groeipercentages in landen als de Verenigde Staten.

Wat maakt het potentiële toekomstige risico van bevolkingskrimp in kuststeden anders?

Het is mogelijk dat sommige van deze fysieke risico’s in de loop van de tijd kunnen bijdragen aan een uittocht van mensen uit bepaalde steden of regio’s. Sommigen maken zich bijvoorbeeld zorgen dat de stijgende zeespiegel de kustgebieden aanzienlijk zou kunnen veranderen. Hoewel de oorzaak anders kan zijn, is de ervaring van een brede daling van de waarde van onroerend goed niet nieuw. We hebben hele Amerikaanse steden gehad die in de loop van de tijd een aanzienlijke daling van de bevolking en de waarde van onroerend goed hebben doorgemaakt. Neem bijvoorbeeld Detroit. In 1950 was Detroit de op vier na grootste stad van de Verenigde Staten, maar nu staat het niet eens in de top 20, na het verlies van twee-derde van de bevolking. Ik ben heel blij om te zien dat Detroit de afgelopen jaren een comeback heeft gemaakt, maar de verhuizing van de auto-industrie eiste een serieuze tol van de stad en haar mensen. Toch vormden de afname van de bevolking van Detroit en de evenredige afname van de waarde van onroerend goed geen risico voor de financiële stabiliteit van de Verenigde Staten. Wat maakt het potentiële toekomstige risico van bevolkingskrimp in kuststeden anders?

Ten tweede, en een meer dwingende zorg, is het idee dat waardedalingen van onroerend goed min of meer onmiddellijk en op grote schaal kunnen optreden wanneer bijvoorbeeld onroerendgoedverzekeraars massaal een regio verlaten. Een dergelijke snelle daling van de waarde van onroerend goed, die als onderpand voor leningen dient, kan zeker leiden tot verliezen voor banken en andere financiële intermediairs. Maar er is een groeiende hoeveelheid literatuur die suggereert dat economische actoren hun gedrag al aanpassen om rekening te houden met risico’s die verband houden met klimaatverandering. Dat zou het risico van deze potentiële ‘Minsky-momenten’ moeten verkleinen. herprijzing komt voor; zouden die verliezen groot genoeg zijn om over te slaan naar het bredere financiële systeem? Laten we ter vergelijking teruggaan naar de stresstests die ik eerder noemde. Elk jaar zet de Federal Reserve de grootste banken onder druk voor een hypothetisch ernstig macro-economisch scenario. De stresstests dekken natuurlijk niet alle risico’s, maar dat scenario gaat meestal uit van brede vastgoedprijsdalingen van meer dan 25 procent in de Verenigde Staten. Tijdens de stresstest van vorig jaar waren de grootste banken in staat om bijna $ 100 miljard aan verliezen op leningen met onroerend goed als onderpand op te vangen, naast nog eens een half biljoen dollar aan verliezen op andere posities.

Hoe zit het met transitierisico’s? Overgangsrisico’s zijn over het algemeen niet van korte duur en zullen waarschijnlijk niet materieel zijn, gezien hun traag verlopende karakter en het vermogen van economische actoren om de overgangskosten in contracten te verrekenen. Er lijkt consensus te bestaan dat ordelijke transities geen risico vormen voor de financiële stabiliteit. In dat geval zouden veranderingen geleidelijk en voorspelbaar zijn. Huishoudens en bedrijven zijn over het algemeen goed voorbereid om zich aan te passen aan langzaam voortschrijdende en voorspelbare veranderingen. Net als banken. Als banken bijvoorbeeld weten dat bepaalde bedrijfstakken geleidelijk minder winstgevend zullen worden of activa die als onderpand zijn verpand zullen stranden, zullen ze daar rekening mee houden in hun prijsstelling voor leningen, looptijd van leningen en risicobeoordelingen. En omdat activa die door banken in de Verenigde Staten worden aangehouden, gemiddeld in minder dan vijf jaar in waarde stijgen, is er ruimschoots de tijd om zich aan alle overgangen aan te passen, behalve aan de meest abrupte.

Wat maakt klimaatgerelateerde innovaties meer ontwrichtend of minder voorspelbaar dan andere innovaties?

Maar wat als de overgang wanordelijk verloopt? Een argument is dat de onzekerheid die gepaard gaat met een wanordelijke overgang het voor huishoudens en bedrijven moeilijk zal maken om te plannen. Het is zeker aannemelijk dat er schommelingen in het beleid kunnen optreden, en die schommelingen kunnen leiden tot veranderingen in de winstverwachtingen voor bedrijven, de waarde van onroerend goed en de waarde van grondstoffen. Maar beleidsontwikkeling is vaak wanordelijk en onderhevig aan de onzekerheid van veranderende economische realiteiten. In de Verenigde Staten hebben we een lange geschiedenis van ingrijpende beleidswijzigingen, variërend van herzieningen van de belastingwetgeving tot zaken als wijzigingen in de dekking van de gezondheidszorg en het milieubeleid. Hoewel deze beleidswijzigingen zeker van invloed kunnen zijn op de samenstelling van bedrijfstakken, is het verband met bredere financiële stabiliteit veel minder duidelijk. En wanneer blijkt dat beleid grote en schadelijke gevolgen heeft, maken beleidsmakers veelvuldig gebruik van de mogelijkheid om de koers bij te stellen om die verstoringen te beperken, prioriteiten te stellen met behulp van bewijsmateriaal en analyse. Op basis van wat ik tot nu toe heb gezien, denk ik dat het niet nodig is om een buitensporige focus te leggen op klimaatgerelateerde risico’s, en dat de Federal Reserve zich moet concentreren op meer kortetermijn-risico’s en materiële risico’s, in overeenstemming met ons mandaat.

Er zijn ook zorgen dat de technologische ontwikkeling in verband met klimaatverandering wanordelijk zal zijn. Veel technologische ontwikkelingen verlopen wanordelijk. Daarom worden innovators vaak ‘disruptors‘ genoemd. Wat maakt klimaatgerelateerde innovaties meer ontwrichtend of minder voorspelbaar dan andere innovaties? Net als de innovaties van de auto en de mobiele telefoon, zou ik verwachten dat de innovaties die voortkomen uit de ontwikkeling van schonere brandstoffen en efficiëntere machines welvaartsverhogend zijn op het net.

Dus waar laat dat ons? Ik zie geen noodzaak voor een speciale behandeling van klimaatgerelateerde risico’s in onze monitoring van financiële stabiliteit en ons beleid. als beleidsmakers, moeten we de brede reeks risico’s waarmee we worden geconfronteerd in evenwicht brengen, en we hebben de verantwoordelijkheid om prioriteiten te stellen met behulp van bewijsmateriaal en analyse. Op basis van wat ik tot nu toe heb gezien, denk ik dat het niet nodig is om een buitensporige focus te leggen op klimaatgerelateerde risico’s, en dat de Federal Reserve zich moet concentreren op meer kortetermijn-risico’s en materiële risico’s, in overeenstemming met ons mandaat.

***

Voor de hele speech, zie hier

***