* Het IPCC verbergt goed nieuws over rampenverliezen en klimaatgerelateerde sterfgevallen.
* Het IPCC beweerde ten onrechte dat de schatting van de klimaatgevoeligheid hoger is dan 2,5°C; het is waarschijnlijker onder de 2°C.
* Het IPCC misleidt beleidsmakers door te focussen op een ongeloofwaardig worst-case emissiescenario.
* Fouten in het AR6-rapport zijn erger dan de fouten die leidden tot de IAC Review in 2010.

 

Het IPCC negeerde cruciale collegiaal getoetste literatuur waaruit bleek dat de genormaliseerde rampenverliezen sinds 1990 zijn afgenomen en dat de menselijke sterfte als gevolg van extreem weer sinds 1920 met meer dan 95% is afgenomen. Het IPCC trok, door kersen te plukken uit de literatuur, de tegenovergestelde conclusies, door toename van schade en sterfte als gevolg van antropogene klimaatverandering te claimen.

Dat zijn twee belangrijke conclusies uit het rapport ‘The Frozen Climate Views of the IPCC‘, uitgegeven door de Clintel Foundation.

Het 180 pagina’s tellende rapport is – voor zover bekend – de eerste serieuze internationale ‘assessment’ van het Sixth Assessment Report van het IPCC. In 13 hoofdstukken laat het Clintel-rapport zien dat het IPCC de klimaatgeschiedenis heeft herschreven, de nadruk legt op een ongeloofwaardig worstcasescenario, een enorme voorkeur heeft voor ‘slecht nieuws’ en tegen ‘goed nieuws’, en het goede nieuws uit de Samenvatting voor beleidsmakers.

De fouten en vooroordelen die Clintel in het rapport documenteert, zijn veel erger dan die welke leidden tot het onderzoek van het IPCC door de Interacademy Councel (IAC Review) in 2010. Clintel is van mening dat het IPCC moet worden hervormd of moet worden ontmanteld.

Met het onlangs gepubliceerde Synthesis Report heeft het IPCC zijn zesde beoordelingscyclus afgerond, bestaande uit in totaal zeven rapporten. Een internationaal team van wetenschappers van het Clintel-netwerk heeft verschillende claims uit de rapporten van Werkgroep 1 (The Physical Science Basis) en Werkgroep 2 (Impacts, Adaptation and Vulnerability) geanalyseerd. Dat heeft nu geleid tot het rapport The Frozen Climate Views of the IPCC.

In elk hoofdstuk documenteert het Clintel-rapport vooroordelen en fouten in de IPCC-beoordeling. De fouten zijn erger in het WG2-rapport dan in het WG1-rapport. Gezien de politieke relevantie van wat bekend staat als “Loss and Damage” (op de jaarlijkse COP-bijeenkomsten onderhandelen landen momenteel over donaties aan een Loss and Damage-fonds) zou men een grondige bestudering van de relevante literatuur verwachten. Clintel laat echter zien dat het IPCC op dit punt totaal heeft gefaald. Een overzichtsartikel over dit onderwerp, gepubliceerd in 2020, toonde bijvoorbeeld aan dat in 52 van de 53 collegiaal getoetste artikelen over “genormaliseerde rampenverliezen” geen toename werd gezien van de schade die kan worden toegeschreven aan klimaatverandering.

Het IPCC benadrukte de enige studie die een toename van de verliezen claimde. Dat document is – niet verwonderlijk – gebrekkig, maar de kersenpluk door het IPCC suggereert dat ze de conclusies onweerlegd vonden.

Klimaatgerelateerde sterfgevallen

Guterres.

“We zijn op de snelweg naar de klimaathel”, zei VN-baas Guterres onlangs. Maar een diepgaande blik op de sterftegegevens laat zien dat klimaatgerelateerde sterfgevallen een historisch dieptepunt hebben bereikt. De bekende econoom Bjørn Lomborg publiceerde die belangrijke informatie in een peer-reviewed paper uit 2020, maar het IPCC koos er opnieuw voor om het te negeren.

De strategie van het IPCC lijkt te zijn om elk goed nieuws over klimaatverandering te verbergen en al het slechte te hypen

Klimaatgeschiedenis wissen

Ook het rapport van Werkgroep 1 is niet vrij van partijdigheid en misleidende conclusies. Het rapport documenteert problemen in elk hoofdstuk. Het IPCC heeft geprobeerd de klimaatgeschiedenis te herschrijven door het bestaan van het zogenaamde Holocene Thermal Maximum (of Holocene Climate Optimum), een warme periode tussen 10.000 en 6000 jaar geleden, uit te wissen. Het heeft een nieuwe hockeystick-grafiek geïntroduceerd, die het resultaat is van door kersen geplukte proxy‘s. En het heeft temperatuurreconstructies genegeerd die in het verleden meer variabiliteit laten zien, zoals de goed gedocumenteerde Kleine IJstijd.

Het IPCC beweert dat er de afgelopen decennia een versnelling is opgetreden in het tempo van de zeespiegelstijging. Clintel heeft aangetoond dat deze bewering onjuist is, omdat het IPCC tien jaar durende variabiliteit in zeeniveau negeert. We laten ook zien dat zijn tool op zeeniveau – voor het eerst beschikbaar gemaakt – een mysterieuze en onwaarschijnlijke sprong naar boven laat zien in 2020.

Klimaatgevoeligheid

De Canadese econoom Ross McKitrick heeft erop gewezen dat alle door het IPCC gebruikte mondiale klimaatmodellen te veel opwarming in de troposfeer laten zien, zowel mondiaal als in de tropen (waar modellen een ‘hotspot’ voorspellen). Dit duidt waarschijnlijk op enkele fundamentele problemen in de manier waarop deze modellen het klimaatsysteem simuleren.

Een ‘spectaculair’ resultaat van het IPCC AR6-rapport was de stijging van de ondergrens voor het waarschijnlijke bereik van de klimaatgevoeligheid van 1,5 °C tot 2,5 °C, waardoor wordt beweerd dat lage waarden voor klimaatgevoeligheid nu onwaarschijnlijk zijn. Uit het Clintel-rapport blijkt dat deze stijging niet terecht is. Het Clintel-rapport suggereert dat de waargenomen opwarming en ander bewijs aangeven dat het werkelijke cijfer eerder onder de 2°C ligt dan boven de 2,5°C. Dit betekent ook dat de beste schatting voor klimaatgevoeligheid, volgens het IPCC 3°C, niet is gerechtvaardigd.

Bovendien is het IPCC ‘verslaafd’ aan zijn hoogste emissiescenario, de zogenaamde RCP8.5 (of nu SSP5-8.5). In de afgelopen jaren hebben verschillende papers aangetoond dat dit scenario ongeloofwaardig is en niet voor beleidsdoeleinden mag worden gebruikt. Diep in het WG1-rapport erkent het IPCC dat dit scenario een ‘lage waarschijnlijkheid’ heeft, maar deze zeer belangrijke opmerking werd niet benadrukt in de Samenvatting voor beleidsmakers, dus deze belangrijke doelgroepen zijn zich niet bewust van het probleem. RCP8.5 is het meest genoemde scenario in het IPCC-rapport.

IAC-beoordeling

In 2010 leidden fouten in het WG2-rapport van de Fourth Assessment tot het onderzoek van het IPCC door de Interacademy Council (IAC). In deze recensie werd onder andere aanbevolen dat “het [beschikken] van auteursteams met verschillende standpunten de eerste stap is om ervoor te zorgen dat een volledig scala aan doordachte standpunten in overweging wordt genomen.” Deze belangrijke aanbeveling wordt nog steeds genegeerd door het IPCC. Erger nog, we documenteren dat Roger Pielke Jr., een wetenschapper met aanzienlijke expertise op deze gebieden, door het IPCC wordt beschouwd als een soort ‘Voldemort’ en dat ze opzettelijk zijn werk of zelfs zijn naam niet noemen. Dit leidt tot vertekende conclusies.

Hervorming

Het spijt ons te moeten concluderen dat het IPCC de wetenschappelijke literatuur slecht heeft beoordeeld. Alle landen vertrouwen op de IPCC-rapporten om hun klimaatbeleid te ondersteunen en de meeste media vertrouwen blindelings op de beweringen ervan. Uit het Clintel-rapport ‘The Frozen Climate Views of the IPCC’ blijkt dat dit vertrouwen niet terecht is.

Naar onze mening moet het IPCC worden hervormd en moet het een breder scala aan standpunten omvatten. Het uitnodigen van wetenschappers met verschillende opvattingen, zoals Roger Pielke Jr en Ross McKitrick, om actiever deel te nemen aan het proces is een noodzakelijke eerste stap. Als om de een of andere reden een dergelijke opname van verschillende opvattingen onaanvaardbaar is, moet het IPCC worden ontmanteld.

Onze eigen conclusies over klimaat – gebaseerd op dezelfde onderliggende literatuur – zijn veel minder somber. Door toenemende welvaart en voortschrijdende technologie is de mensheid grotendeels immuun voor klimaatverandering en kan ze er gemakkelijk mee omgaan. De opwarming van de aarde is veel minder gevaarlijk voor de mensheid dan het IPCC ons vertelt.

Het rapport is hier te downloaden.

***

Over Clintel

Stichting Climate Intelligence (Clintel) is in 2019 opgericht door emeritus hoogleraar geofysica Guus Berkhout en wetenschapsjournalist Marcel Crok. Het hoofddoel van Clintel is het genereren van kennis en begrip van de oorzaken en gevolgen van klimaatverandering, evenals de effecten van klimaatbeleid. Clintel publiceerde de World Climate Declaration, die inmiddels is ondertekend door meer dan 1500 wetenschappers en experts. De centrale boodschap is “er is geen klimaatcrisis”.

***

Deel dit bericht a.u.b.
LinkedInMastodonWhatsApp

Gerelateerd: