Emmanuel Macron.

Door Benoît Rittaud.

Het actieplan dat op 22 mei door de minister-president is gepresenteerd, is zowel kostbaar als nutteloos en staat los van de werkelijke maatschappelijke problemen.

In de Franse heersende klasse durft nog niemand het klimaatalarmisme te bekritiseren. De regering neemt geen onmiddellijk risico door haar nieuwe “actieplan” aan te kondigen dat bedoeld is om tegen 2030 de Franse kooldioxide-uitstoot met 50% te verminderen ten opzichte van 1990.

Volgens de aangekondigde cijfers, zullen de komende 8 jaar evenveel inspanningen moeten worden geleverd als de afgelopen 30 jaar. We zullen ons dus meer inspanning moeten getroosten om de ondermijning van onze industrie te voltooien.

De sector heeft echter al haar best gedaan door haar uitstoot sinds 1990 te halveren, een logisch gevolg van haar gedwongen vermageringskuur die ervoor heeft gezorgd dat zij sinds 1980 is gedaald van 23% naar 13% van onze welvaartsproductie.

De aangekondigde  ‘ecologische planning’, een term die voor het eerst werd gepopulariseerd door Jean-Luc Mélenchon, op voorwaarde dat de helft van de inspanningen door bedrijven moet worden gedragen, wil  ons geruststellen over de voortzetting van dit snelle en effectieve beleid, dat bestaat uit het afzagen van iemands ledematen om gewicht te verliezen.

Zullen senatoren die gealarmeerd zijn door de huidige budgettaire ontsporingen, het lef hebben om deze grillen van 70 miljard euro per jaar, die absoluut geen meetbaar effect op het klimaat zullen hebben, aan te pakken?

Naast de industrie is de vervoerssector de andere grote boosdoener. Aangezien men bang is voor maatschappelijke weerstand, is de media-ophef rond de aankondiging van het actieplan subtiel verdwenen. Het gaat om niets, de kwestie van thuisbezorging.

Het potentiële doelwit is uitstekend omdat het zichzelf niet zal kunnen verdedigen, aangezien de bezorgers van de grootwinkelbedrijven heel vaak zelfstandige ondernemers zijn in de buitenwijken, die zeer weinig beschermd zijn en zelfs nog minder bij een vakbond zijn aangesloten.

Ze worden getroffen door een ecologische strafmaatregel vermomd als vriendelijkheid (zoals: om de CO2-belasting te vermijden, overstappen op een elektrische scooter, de staat betaalt 20% van de prijs). Maar dat zal de kaste van de planeetredders niet ver genoeg gaan.

En aan de mogelijk toekomstige gele hesjes kan worden verteld: als de CO2-taks weer omhoog gaat, is dat de schuld van Brussel (waar Frankrijk geen zeggenschap over heeft, is bekend). Het gebruikelijke excuus, “onze Europese verplichtingen nakomen”, gaat inderdaad al rond.

Zullen de senatoren die, in navolging van Gérard Larcher, gealarmeerd zijn door de huidige budgettaire ontsporingen, het lef hebben om deze grillen van 70 miljard euro per jaar aan te pakken, die absoluut geen meetbaar effect op het klimaat zullen hebben, zelfs als het doomsday CO2-verhaal waar is ?

Benoît Rittaud.

Om zichzelf moed in te spreken, kunnen onze gekozen vertegenwoordigers in het Luxemburgs Paleis zich wenden tot Japan, dat onlangs pochte met zijn nieuwe geavanceerde technologieën voor zijn ultramoderne kolencentrales, verkregen voor iets minder dan 400 miljoen euro.

Nieuwe technologieën die meer produceren en tegelijkertijd minder vervuilend zijn: buurlanden, maar ook de grote steenkoolexporteur Australië, volgen deze ontwikkelingen met de grootste belangstelling. Ver, heel ver naar het Oosten weten ze nog hoe ze naar de toekomst moeten kijken.

 

Benoît Rittaud is voorzitter van de Association des Climato-Réalistes.

***

Bron hier.

***