Door Steven Koonin.

De journalist Michael Kinsley merkte eens op dat “een blunder is wanneer een politicus de waarheid vertelt.”  Volgens die maatstaf publiceerde het Witte Huis in maart een juweeltje toen het een rapport uitbracht over het effect van klimaatverandering op de Amerikaanse economie. De bevindingen ondermijnen alle beweringen over een aanhoudende klimaatcrisis of een dreigende catastrofe.

Het rapport van de Council of Economic Advisers en het Office of Management and Budget evalueert hoe de economische gevolgen van klimaatverandering kunnen worden geïntegreerd in de federale budgettering. Het eerste cijfer van het rapport – zie hiernaast – toont 12 onafhankelijke, collegiaal getoetste schattingen van hoe het Amerikaanse bruto binnenlands product zou dalen als de wereldwijde temperatuur stijgt.

Uit het rapport blijkt dat de wereldwijde temperatuurveranderingen nauwelijks invloed hebben op de economische groei

Hoewel de schattingen verschillen, laten ze elk een economische impact zien van minder dan een paar procentpunten voor een paar graden opwarming. De consensus, afgezien van twee uitschieters, is dat de huidige opwarming van 2,2 graden Fahrenheit het bbp met minder dan 0,5% zal doen dalen. Dat is triviaal. aangezien het reële bbp sinds 1950 met meer dan 800% is gegroeid.

Als de opwarming 4,5 graden bereikt – ongeveer wat het klimaatpanel van de Verenigde Naties voor 2100 verwacht onder plausibele scenario’s voor toekomstige wereldwijde emissies – bedraagt de consensusreductie minder dan 2%. Met andere woorden, als de gemiddelde jaarlijkse groei van het BBP 1,5% is voor de komende 50 jaar, zou de economie met 232% groeien. Een klimaatveranderingseffect van 2% zou de groei terugbrengen tot 225%. Zoals natuurkundigen zeggen, dat is een verschil “in ruis”.

Economische modellering in combinatie met klimaatmodellering kan alleen worden omschreven als een dubbel precaire onderneming, vol onzekerheden en aanvechtbare aannames. Het rapport van het Witte Huis biedt kanttekeningen die passen bij de projecties, inclusief dat de impactschattingen onzeker zijn. dat de gevolgen van het klimaat ongelijk kunnen zijn tussen sectoren en regio’s, dat het bbp niet de enige maatstaf is voor het klimaateffect en dat sommige soorten effecten worden weggelaten.

Maar kritisch is dat het rapport ook voorbijgaat aan het verbazingwekkende vermogen van Amerika om zich aan te passen, zo niet te gedijen, onder een veranderend klimaat. De VS, met uitzondering van Alaska en Hawaï, is sinds 1901 met ongeveer 2 graden Fahrenheit opgewarmd. Ondanks die opwarming, is de natie is tot bloei gekomen: de bevolking is verviervoudigd, de gemiddelde levensverwachting is gestegen van 48 met 9 jaar en de economische activiteit per hoofd van de bevolking is ongeveer verzevenvoudigd.

Het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) verwacht een vergelijkbare opwarming voor het begin van de volgende eeuw, maar de ervaring van ons land zou ons moeten doen geloven dat klimaatverandering slechts een kleine aantasting zal zijn van de nationale welvaart. Zelfs hypothetische omslagpunten – praktisch onomkeerbare veranderingen zoals het uiteenvallen van de Groenlandse ijskap – zullen naar verwachting slechts een minimaal effect hebben op de wereldeconomie.

Een later deel van het rapport van het Witte Huis benadrukt hoe weinig toekomstige uitstoot van broeikasgassen de komende decennia naar verwachting geen invloed zal hebben op de Amerikaanse economie. Het projecteert dat de “schuldquote” van vandaag zal stijgen tot 111,2% in het midden van de eeuw als de wereld op weg is om tegen 2075 netto-nulemissies te bereiken, terwijl het zou stijgen tot 112,6% onder een al even onwaarschijnlijk hoog emissie- scenario.

Het lijdt weinig twijfel dat veel andere factoren dan klimaat, zoals technologie en handel, veel meer gevolgen zullen hebben voor de economie en de schulden in de komende 25 jaar. Het verschil van 1,4% tussen deze twee extreme scenario’s is, nogmaals. slechts ruis.

De auteurs van het rapport verdienen lof voor het eerlijk overbrengen van waarschijnlijk ongewenste berichten, zelfs als ze er geen show van hebben gemaakt. De rest van de regering-Biden en haar klimaatactivistische bondgenoten zouden hun apocalyptische retoriek moeten matigen en de klimaatcrisis dienovereenkomstig moeten annuleren.

De omvang van het overdrijven van de urgentie en zekerheid van de klimaatdreiging moedigt ondoordacht beleid aan dat ontwrichtender en duurder zou kunnen zijn dan enige verandering in het klimaat zelf.

***

Steven Koonin is professor aan de New York University, senior fellow bij het Hoover Institute en auteur van ”Unsettled‘. Wat klimaatwetenschap ons vertelt, wat het niet doet en waarom het ertoe doet.’

***

Bron: Wall Street Journal 07.07.2023 (achter betaalmuur).

***