Siemens Energy AG: Het volgende staatsbedrijf van de stoplicht-coalitie

Foto: Energy News.

Het ooit zo trotse technologische boegbeeld Siemens is een rondzwervend aanhangsel van een groene transitie geworden – afhankelijk, ten goede of ten kwade, van een van de grootste waanzin van een geïndustrialiseerd land en daarom afhankelijk van het infuus van de staat. De planeconomie is nog steeds mislukt.

Door Holger Douglas.

De staat komt tussenbeide en redt Siemens Energy AG. Het volgende staatsbedrijf wordt opgericht. Anders zou de Siemens-dochter niet langer op grote projecten kunnen bieden, omdat zij niet de nodige garanties zou kunnen bieden. Hoe beschamend!

Pas sinds de stoplichtcoalitie met garanties binnenkwam, evenals het moederbedrijf van Siemens Energy AG met haar grootste aandeelhouder Siemens AG en een bankenconsortium met in totaal ruim 15 miljard euro, kan het weer nieuwe opdrachten aanvragen. Hoe beschamend!

Alleen de staat hangt nu de dupe van verdere mislukkingen met garanties ter waarde van in totaal 7,5 miljard euro. Het is lange tijd controversieel geweest over de mate waarin moederbedrijf Siemens garanties verstrekt. Ze kunnen daar de berekeningen maken en zien waarschijnlijk niet in waarom ze hun zuurverdiende geld eraan zouden moeten uitgeven. Volgens informatie van het Handelsblatt zou minister van Financiën Lindner erop hebben aangedrongen dat de banken en vooral Siemens meedoen.

Dus stapt de stoplichtcoalitie nu in met garanties bij Siemens Energy en wil voorkomen dat het bedrijf nog meer windturbines kan bouwen. De staat, de Siemens Groep en een consortium onder leiding van vier banken delen deze garanties. De garanties zijn nodig om grote projecten veilig te stellen.

Zoals het ministerie van Economische Zaken dinsdag bekend maakte, zullen particuliere banken Siemens Energy 15 miljard euro aan leninggaranties verstrekken, die gedekt zullen worden door 7,5 miljard euro aan zogenaamde tegengaranties van de overheid. De maatregelen zullen Siemens Energy in staat stellen om op nieuwe contracten te bieden, zo wordt gezegd, nadat het bedrijf geen financiering meer had. De kredietrating werd verlaagd na miljarden dollars aan verliezen en een ongekend technisch debacle.

Het drama begon toen Siemens in 2017 zijn offshore windturbinedivisie samenvoegde met de Spaanse fabrikant Games. Hierdoor ontstond de grootste windturbinefabrikant ter wereld qua aantal systemen. Siemens bezit 25,1 procent van Energie.

Maar de Spaanse windturbinedochter Siemens Gamesa slaagt er niet in redelijk robuuste windturbines te bouwen en produceert in plaats daarvan miljarden aan verliezen. Veel windturbines vereisen dure reparaties en nieuwe worden momenteel niet verkocht. Als gevolg hiervan kwam de gehele windturbinedivisie in de rode cijfers. Zelfs moederbedrijf Siemens nam onlangs de verantwoordelijkheid daarvoor niet meer op.

De alarmbellen gingen af ​​bij Scholz, Habeck & Co. Eén van de grootste producenten van netwerktechnologie en windturbines in de problemen! Dit dreigde hun ‘energietransitie’ in gevaar te brengen. De grootste zelfmoordmissie van Duitsland dreigt volledig in te storten omdat een van de belangrijkste leveranciers van componenten trilt.

Want voor het fraudeproject energietransitie moet maar liefst een hele netwerkinfrastructuur ‘herbouwd’ worden. Hiervoor moeten nieuwe windturbines, energienetwerken, gascentrales, omvormers en waterstofsystemen worden gebouwd – subito. Siemens Energy wordt beschouwd als de hub voor de zogenaamde energietransitie, een project dat maar eens in de eeuw voorkomt en waarvoor grote hoeveelheden technologie nodig zijn.

Maar zelfs de banken deden niet meer mee. Het bedrijf zou een orderportefeuille hebben van 110 miljard euro. Het stoplicht verwijst daar nu naar en zegt dat de garanties alleen bedoeld zijn om een ​​vol orderboek te beschermen. Als de handel in zogenaamde hernieuwbare energiebronnen echter al jaren diep in de rode cijfers staat en er geen geld mee wordt verdiend, krijgen ‘volle orderboeken’ een andere connotatie.

Windturbines kunnen, net als fotovoltaïsche systemen, een geïndustrialiseerde natie niet van elektrische energie voorzien. Er is energie nodig wanneer dat nodig is, niet wanneer de wind waait en de zon schijnt. Dit betekent dat achter elke windturbine en elk fotovoltaïsch systeem de opbrengst van een conventionele elektriciteitscentrale moet schuilen – en dat daarvoor moet worden betaald, zelfs als de elektriciteitscentrale niet draait omdat de wind toevallig waait. Dat maakt dingen nutteloos duur. Je kunt er dus geen ‘echt’ geld mee verdienen, alleen wat er vanuit de staat naar beneden druppelt.

Wat Brussel hierover gaat zeggen is om mededingingsrechtelijke redenen nog onduidelijk. Als een federale garantie van dit bedrag nodig is om private banken ervan te overtuigen krediettoezeggingen te doen, zal Brussel zich waarschijnlijk afvragen of dit geen staatssteun is die nog moet worden goedgekeurd door de Europese Commissie.

Vandaag (woensdag) presenteerde Christian Bruch, CEO van Siemens Energy, de details van de ramp en benadrukte dat de technische problemen onder controle zijn. In augustus maakte Siemens Energy het bedrag van 4,5 miljard bekend als nettoverlies als gevolg van de problemen met de windturbines. Het is dus duidelijk: dit is een van de grootste tegenslagen in de Duitse industrie.

Dinsdag zei het ministerie van Economische Zaken van Habeck dat het werkte aan een programma om de offshore convertorstations te financieren. Vanuit het perspectief van de belastingbetaler klinkt dit uiterst zorgwekkend, net als het nieuws van de Europese Investeringsbank, die een plan gaat ontwikkelen voor garanties voor de windindustrie. Waanzinnig dure en uiterst onbetrouwbare systemen met technische limieten die nooit echt zullen bijdragen aan waardecreatie, maar die alleen maar worden gebouwd omdat belastinggeld voor de financiering zorgt.

Holger Douglas.

Volgens het Handelsblatt is het eigen vermogen “grofweg gehalveerd”. Gouden tijden echter voor windbaronnen. Ze hebben Habeck & Co lang genoeg gesponsord. Het is nu cashback-tijd voor luchtnummers.

Tegelijkertijd is wat ooit een trots technologisch boegbeeld was, uitgegroeid tot een zwervend aanhangsel van een groene transitie – afhankelijk, ten goede of ten kwade, van een van de grootste waanzin van een geïndustrialiseerd land en daarom afhankelijk van het infuus van de staat. De planeconomie is nog steeds mislukt.

***

Bron hier.

Deze bijdrage verscheen eerst bij TE hier

***