Vijay Jayaraj: ‘Waarom ik een klimaatrealist ben.’

Vijay Jayaraj (MSc, Environmental Science, University of East Anglia, Engeland), is onderzoeksmedewerker voor de Cornwall Alliance for the Stewardship of Creation en woont in New Delhi, India.

In 2008 was ik begin twintig en stond op het punt mijn bachelordiploma in techniek af te ronden. Ondanks dat we ons in een afgelegen deel van Azië bevonden zonder internetfaciliteiten – afgezien van de internetcafés – slaagde het nieuws over de opwarming van de aarde er nog steeds in de meesten van ons te bereiken. Als fervent liefhebber van het milieu en gepassioneerd door natuurbehoud, besloot ik een carrière in de milieuwetenschappen na te streven, vooral gezien het ‘toenemende probleem’ van de opwarming van de aarde.

De klimaatdocumentaire An Inconvenient Truth van Al Gore uit 2006 maakte de opwarming van de aarde in die jaren over de hele wereld tot een extreem populair onderwerp. Net als miljoenen anderen vertrouwde ik op de voorspellingen van Gore. Ik had geen reden om aan daaraan te twijfelen.

De gedachte van de opwarming van het mondiale klimaat en de oproep om dit te voorkomen, raakte een gevoelige snaar bij mijn passie voor natuur en natuurbehoud. Daarom vervolgde ik mijn masterstudie aan een van ‘s werelds toonaangevende universiteiten voor klimaatstudies, de Universiteit van East Anglia in Groot-Brittannië.

De Climatic Research Unit (CRU) is daar – samen met het Hadley Centre – verantwoordelijk voor het ontwikkelen van datasets voor de mondiale temperatuur, bekend als HadCRUT-datasets. Maar mijn percepties over de opwarming van de aarde en de wetenschap eromheen stonden op het punt te wankelen. Toen ik een van de lezingen bijwoonde, ontvingen we een e-mail van de universiteit met het verzoek om onze e-mailwachtwoorden onmiddellijk te wijzigen.

Een week later begreep ik dat er inbreuk was gemaakt op het e-mailsysteem van de universiteit en dat wetenschappers van de CRU de inhoud van e-mail naar het publiek hadden gelekt. Het evenement staat berucht bekend als ‘Climategate’. Het duurde nog een paar jaar voordat ik de implicaties van dat e-maillek volledig begreep.

E-mailuitwisselingen tussen wetenschappers van de CRU en andere universiteiten onthulden een doelbewuste poging om de huidige opwarming te overdrijven en deze ongekend te laten lijken. Ross McKitrick liet in Understanding the Climategate Inquiries zien hoe het bewijs bewijst dat

“de wetenschappers die betrokken waren bij de e-mailuitwisselingen, bewijsmateriaal in rapporten van het IPCC [Intergouvernementeel Panel over Klimaatverandering] en WMO [World Meteorological Organization] manipuleerden met als effect dat ze lezers, waaronder beleidsmakers, misleidden.”

Bovendien hebben de wetenschappers, nadat ze hadden voorzien dat er vragen zouden komen,

“individueel of in samenspraak stappen ondernomen om de toegang tot gegevens of methodologieën te blokkeren om extern onderzoek van hun werk te voorkomen.”

McKitrick merkte op dat Phil Jones – een van de wetenschappers van CRU – toegaf e-mails te verwijderen, in een waarschijnlijke poging om de openbaarmaking van informatie te voorkomen die valt onder de wetten op de vrijheid van informatie, en had zijn collega’s gevraagd hetzelfde te doen. Talrijke onderzoeken en besturen onderzochten het lek en verklaarden de wetenschappers niet schuldig.

In twee gedetailleerde, goed gedocumenteerde analyses ter grootte van een boek vatte Andrew Montford, auteur van de klimaatboeken Hiding the Decline en The Hockey Stick Illusion, zijn bevindingen samen in een korter artikel:

Het onderzoek was te gehaast, vluchtig en grotendeels niet overtuigend.

Andrew Turnbull, die in het Verenigd Koninkrijk permanent secretaris van het ministerie van Milieu (1994-1998) en permanent secretaris van het ministerie van Financiën (1998-2002) was, zei in zijn commentaar op Climategate:

“Alleen als de integriteit van de wetenschap wordt hersteld en Als de sterke en zwakke punten van de belangrijkste stellingen worden erkend, zal er de basis van vertrouwen bij het publiek zijn die beleidsmakers nodig hebben.”

Maar die integriteit werd nooit hersteld.

Er bestaat geen klimaatcrisis. In plaats daarvan hebben we beroemdheden, activisten, niet-gekozen politieke instanties zoals de VN, en zelfs enkele klimaatwetenschappers die religieus een populair doemscenario propageren.

Het werk van precies dezelfde wetenschappers die betrokken zijn bij Climategate wordt bijvoorbeeld behandeld als de ultieme standaard van de klimaatwetenschap. Sommigen van hen, zoals Michael Mann, behoren tot de meest invloedrijke mensen in het IPCC en brengen de klimaatblauwdruk in kaart voor beleidsmakers, wier beleid vervolgens in veel landen wordt geïmplementeerd.

De Climategate-episode deed mij zeker afvragen of de opwarming van de aarde wel zo gevaarlijk was als wordt beweerd. Het antwoord op mijn vraag druppelde langzaam binnen gedurende een aantal jaren. Er begonnen aanwijzingen te verschijnen dat wetenschappers erkenden dat er een grote kloof bestond tussen de daadwerkelijk waargenomen temperatuurdatasets in de echte wereld (van satellieten) en de temperatuurvoorspellingen van computerklimaatmodellen.

Hoewel deze verschillen de aantijgingen tegen de Climategate-wetenschappers misschien niet bewijzen, bevestigen ze ons wel over één ding: de computerklimaatmodellen overdrijven het toekomstige tempo van de opwarming vanwege hun hoge gevoeligheid voor de uitstoot van kooldioxide. Als gevolg hiervan blijven de modellen de komende decennia een excessieve en onwerkelijke opwarming laten zien.​

Ondanks voldoende bewijs blijft het IPCC deze foutieve modelvoorspellingen gebruiken om het publiek en beleidsmakers te informeren over toekomstige temperatuurveranderingen. Een gestage stroom wetenschappelijke studies heeft het bewijs gedocumenteerd voor het ontbreken van een gevaarlijke opwarming: het niveau van opwarming van het IPCC op basis van modellen van de vijfde en zesde generatie (CMIP5 en CMIP6) en de afwezigheid van een door het klimaat veroorzaakte ecologische ineenstorting.

Alleen al in 2020 namen meer dan 400 collegiaal getoetste wetenschappelijke artikelen een sceptisch standpunt in over klimaatalarmisme. Deze artikelen – en honderden uit voorgaande jaren – behandelen verschillende kwesties die verband houden met klimaatverandering, waaronder problemen met observatie van klimaatverandering, klimaatreconstructies, gebrek aan antropogeen/CO2-signaal bij de stijging van de zeespiegel, natuurlijke mechanismen die klimaatverandering aandrijven (invloed van de zon op het klimaat oceaancirculaties, invloed van wolken op het klimaat, het smelten van de ijskap in gebieden met een hoge geothermische warmteflux), hydrologische trends die de gemodelleerde verwachtingen niet volgen, het feit dat koralen gedijen in warme omgevingen met veel CO2, verhoogde CO2 en hogere gewasopbrengsten, geen toenemende trends in intense orkanen en droogtefrequenties, de mythe van massale uitstervingen als gevolg van mondiale afkoeling, enz.

De academische wereld kent een overvloed aan wetenschappelijke literatuur die in strijd is met het standpunt van degenen die geloven dat klimaatverandering ongekend is. Ook werd in de loop van het afgelopen decennium duidelijk dat de meeste beweringen van Al Gore in zijn documentaire uit 2006 fout waren. In tegenstelling tot zijn beweringen bleven de ijsberenpopulaties stabiel, werd het noordpoolgebied in de zomer van 2014 niet ijsvrij en werden de stormen niet sterker als gevolg van de opwarming van de aarde.

In eenvoudige bewoordingen heeft Al Gore de wereld misleid en valsheid gepromoot als wetenschap, en hij blijft dit doen terwijl hij profiteert van een duurzamheisindustrie die wordt verkocht als remedie tegen de opwarming van de aarde. Toch genereert hij zelf een CO2-uitstoot die vele malen hoger is dan die van een gemiddeld gezin.

Dus niet alleen de voorspellingen van de modellen zijn verkeerd, maar ook de interpretaties van klimaatgegevens en de propaganda van een klimaatapocalyps.

Tegenwoordig weten we dat de moderne opwarming niet ongekend is. Een opwarming van een dergelijke omvang heeft zich de afgelopen 2000 jaar twee keer voorgedaan.

Bovendien bevindt het ijs zich aan beide polen op een historisch hoogtepunt, zelfs vergeleken met de kleine ijstijd van de 17e eeuw. Bovendien is het aantal extreme weersomstandigheden als gevolg van de klimaatverandering niet toegenomen en is het verlies aan levens als gevolg van milieurampen de afgelopen honderd jaar drastisch verminderd.

Ik ben dus een klimaatrealist. Ik erken dat er sinds het einde van de Kleine IJstijd in de 17e eeuw een geleidelijke stijging van de gemiddelde temperatuur op aarde heeft plaatsgevonden. Ik erken dat klimaatverandering op beide manieren kan plaatsvinden: opwarming en afkoeling. Ik begrijp wel dat antropogene CO2-uitstoot en andere broeikasgassen vanaf het midden van de 20ste eeuw een positieve bijdrage kunnen hebben geleverd aan de opwarming. Ik erken ook dat de opwarming en de toegenomen CO2-uitstoot in de atmosfeer die daaraan heeft bijgedragen, de samenleving daadwerkelijk hebben geholpen.

De huidige kooldioxideconcentratie in de atmosfeer, die bijna 50 procent hoger is dan in de 17e eeuw, en de opwarming – die vooral in de winter, op hogere breedtegraden en hoogten en ‘s nachts heeft plaatsgevonden, waardoor de koude temperaturen zijn gestegen maar weinig effect hebben op de hoge temperaturen – hebben feitelijk geresulteerd in optimale omstandigheden voor de mondiale plantengroei, en hebben zo bijgedragen aan de bloei van de landbouwsector.

De populaties Bengaalse tijgers hebben zich hersteld en de populaties ijsberen zijn stabiel dankzij natuurbehoudsinspanningen. Het bosareaal in Europa neemt elk jaar toe en landen planten in recordtempo jonge boompjes aan. De levensverwachting heeft in veel landen een recordhoogte bereikt, en elk jaar worden steeds meer mensen uit de extreme armoede gehaald (hoewel bedrijfslockdowns ter bestrijding van COVID-19 deze trend dreigen te keren).

De toegang tot zoetwater is verbeterd en de menselijke productiviteit is drastisch toegenomen. Er is dus geen sprake van een werkelijke klimaatcrisis. In plaats daarvan hebben we beroemdheden, activisten, niet-gekozen politieke instanties zoals de VN, en zelfs enkele klimaatwetenschappers die religieus een populair doemscenario propageren.

De modellen kennen de toekomst niet, en de Climategate-wetenschappers ook niet. Maar een overdreven kijk op de toekomstige opwarming biedt de ideale achtergrond voor een beleid tegen koolstofgebaseerde brandstoffen dat het economische welzijn van elke samenleving ter wereld zal ondermijnen. Dat mogen wij niet toestaan.

Wees een klimaatrealist.

***​

Bron hier.

***