Daarom hebben Afrikanen niet de mogelijkheid om onwetenschappelijk en onhaalbaar klimaatbeleid te voeren dat geen van deze problemen op een serieuze manier aanpakt.

Landen op het uitgestrekte continent van Afrika zijn in toenemende mate afhankelijk van hun overvloedige natuurlijke hulpbronnen om economische ontwikkeling te stimuleren. Olie- en gasvoorraden hebben zich onderscheiden als belangrijke aanjagers van economieën in verschillende Afrikaanse landen.

Economische kracht van olie en gas

Het nastreven van de winning van fossiele brandstoffen wordt gemotiveerd door een duidelijke economische noodzaak. Olie- en gasproductie heeft bewezen een betrouwbare manier te zijn om de doelstellingen van deze landen te bereiken, namelijk het bevorderen van industrialisatie, het verminderen van armoede en het verhogen van de levensstandaard.

Wereldwijd levert de export van olie en gas vaak een belangrijke bijdrage aan het bruto binnenlands product (bbp) van een land. Hedendaagse voorbeelden zijn de VS, Rusland, Noorwegen, Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Qatar, die allemaal enorme hoeveelheden koolwaterstoffen exporteren.

Succesverhalen in Afrika

Verschillende Afrikaanse landen vallen op als voorbeelden van de economische voordelen die worden gegenereerd door de exploitatie van fossiele brandstoffen. Deze landen hebben hun natuurlijke hulpbronnen gebruikt om hun economieën vooruit te stuwen, wat heeft geresulteerd in indrukwekkende groei en ontwikkeling.

Nigeria is de grootste olieproducent en -exporteur van Afrika, met als gevolg dat de inkomsten aanzienlijk bijdragen aan projecten zoals de aanleg van wegen en energiecentrales, aan sociale diensten en aan het totale bbp. Ondanks problemen met corruptie en incompetentie heeft de olierijkdom van Nigeria een aanzienlijke economische impact gehad.

In Angola zijn olie en gas goed voor meer dan 90 procent van alle export. De export van ruwe olie genereerde in 2022 bijna $ 40 miljard aan inkomsten, een stijging van 44% ten opzichte van 2021. Met voortdurende vooruitgang op het gebied van productie en vergunningverlening streeft Angola naar een dagelijkse productie van 1,3 miljoen vaten in de komende drie jaar. De goedkeuring door het land van wettelijke bepalingen voor olie- en gasproductie wordt gezien als een voorbeeld voor andere zich ontwikkelende olie-economieën in Afrika.

Europa biedt nieuwe markt voor Afrikaanse olie en gas

Afrikaanse landen hebben nu een veelbelovende markt in Europa, waar regeringen op zoek zijn naar meer import van het continent om het verlies van Russische voorraden te compenseren.

Op 27 september, te midden van berichten over een Duitse energiecrisis en met energiearme industrieën die permanent worden gesloten, begon de Italiaanse regering onderhandelingen met de Duitse deelstaat Beieren om aardgas uit Afrika te leveren. Italië gelooft dat het kan dienen als toegangspoort voor Afrikaanse energie naar sommige Europese landen.

In een gesprek met Reuters zei een voormalige CEO van de Duitse zakenlobby BDI: “Duitsland organiseert terminals voor vloeibaar aardgas (LNG) en andere oplossingen in het noorden, maar het is niet mogelijk om vertragingen of blokkades van de infrastructuur uit te sluiten … Dit is de reden waarom zuidelijke deelstaten in Duitsland een ‘plan B’ willen om veilig te zijn.”

Algerije, Libië, Egypte en het oostelijke Middellandse Zeegebied leveren de grootste bijdrage aan de olie- en gasstroom naar Europa. Nu doen meer landen in Afrika mee aan de race om de opkomende Europese markt te voeden.

De Trans-Sahara-gaspijpleiding van $ 13 miljard, die de afgelopen twee decennia in aanbouw was, strekt zich uit over 2,565 mijl van Warri in het zuiden van Nigeria via Niger naar het Hassi R’Mel-gascentrum in Algerije. De pijpleiding zou het voor Niger mogelijk maken om te profiteren van winbare gasreserves die worden geschat op ongeveer 34 miljard kubieke meter.

Vijay Jayaraj

De economische voordelen van de productie van fossiele brandstoffen liggen voor de hand en zijn hard nodig. Westerse leiders moeten ze erkennen en afzien van pogingen om een inhoudsloos klimaatbeleid op te dringen aan Afrikaanse bevolkingsgroepen wier beloningen van moderniteit te laat zijn.

***

Dit commentaar werd voor het eerst gepubliceerd op Daily Caller.

Vijay Jayaraj is onderzoeksmedewerker bij de CO2 CoalitionArlington, Virginia. Hij heeft een masterdiploma in milieuwetenschappen van de University of East Anglia in het Verenigd Koninkrijk.