Fritz Vahrenholt over klimaattop in Dubai

Door Fritz Vahrenholt.

Om u op weg te helpen, ontvangt u zoals gewoonlijk mijn monitor over de mondiale temperatuurstijging. Vervolgens zal ik kijken naar de rol van de federale overheid op de klimaatconferentie in Dubai.

In november 2023 bleef de afwijking van de mondiale temperatuur ten opzichte van het 30-jarige gemiddelde van satellietmetingen van de Universiteit van Alabama (UAH) hetzelfde vergeleken met oktober. De waarde is 0,91 graden Celsius. De El Niño zal waarschijnlijk duren tot april-juni 2024. De piek lijkt echter voorbrij te zijn. Sinds 1979 bedraagt ​​de temperatuurstijging gemiddeld 0,14 graden Celsius per decennium.

COP 28 nog steeds in de greep van het klimaathysterie. Een historisch resultaat? Nee, gelukkig niet – geheel vrijblijvend.

De Wereldklimaatconferentie in Dubai

De wereldklimaatconferentie in Dubai laat zien hoe ver Duitsland zich heeft gedistantieerd van het energiebeleid van andere landen. Kanselier Scholz kreeg met zijn optreden weinig respons omdat de anderen het Duitse verhaal kennen dat windenergie en fotovoltaïsche zonne-energie de wereld redden. Ze kennen de fatale gevolgen van het Duitse energiebeleid voor de economische ontwikkeling en weten dat dit naïeve, onrealistische Duitse energiebeleid het land naar de hoogste elektriciteitsprijzen ter wereld heeft geleid. Scholz:

“De technologieën zijn er: windenergie, fotovoltaïsche zonne-energie, elektrische aandrijvingen en groene waterstof“.

Daarom reduceert hij de energietoekomst tot twee energiebronnen, omdat elektrische aandrijvingen en groene waterstof geen primaire energiebronnen zijn. In 2022 was 5% van de wereldwijd opgewekte primaire energie afkomstig van zonne- en windenergie. Daarom is zijn oproep voor een verdrievoudiging van wind- en zonne-energie tegen 2030 alleen geschikt om aan de groeiende energiehonger in de wereld te voldoen dan om de steenkool-, olie- en gasbasis in welke relevante vorm dan ook te vervangen. En hij vergeet, zoals in dit land keer op keer, twee technologische paden die de hele wereld zal volgen – behalve Duitsland, dat gebarricadeerd is door een groene ideologie: de uitbreiding van kernenergie en het afvangen van CO2 bij het gebruik van steenkool, olie en gas. De 250 Duitse afgevaardigden moesten constateren dat 22 landen pleitten voor een verdrievoudiging van de kernenergiecapaciteit in Dubai. Dit betekent dat kernenergie – het dode paard van Olaf Scholz – zijn muurbloempje-bestaan ​​op de wereldklimaatconferenties achter zich heeft gelaten en onderdeel is geworden van het slotdocument.

De resolutie van 13 december roept staten op om een ​​rechtvaardige, ordelijke en eerlijke transitie te maken, weg van fossiele brandstoffen in hun energiesystemen. Het ontwerp roept ook op tot een grotere afhankelijkheid van andere emissievrije of emissiearme technologieën. Naast hernieuwbare energiebronnen worden ook kernenergie, waterstof en technologieën voor het afvangen en opslaan van CO₂ (CCS) genoemd. Het definitieve document voorziet niet in een bindende exit uit steenkool, olie en gas.

Duitsland krijgt pas aandacht als het zijn donatiebroek aantrekt, zoals op de eerste dag toen minister Schulze in Dubai 100 miljoen op tafel legde om uit te delen aan andere landen. Minister Baerbock voegde er uiteindelijk nog eens 60 miljoen euro aan toe. Wat over het hoofd wordt gezien, is dat Duitsland al jaren het grootste deel van het belastinggeld van welk land ter wereld dan ook verdeelt: 10 miljard euro per jaar voor klimaatbeschermingsprojecten in andere landen.

De heer Lindner is nog steeds op zoek naar bezuinigingen om verdere schulden te voorkomen, zodat hij de schuldenrem niet hoeft op te geven. Er zou hier sprake zijn van een groot fonds, waarvan de schrapping geen verlies aan welvaart in Duitsland tot gevolg zou hebben.

Kanselier Scholz en de Duitse delegatie verzuimen in hun strijd tegen steenkool, olie en gas te vermelden dat de CO2-uitstoot in dit land, die al tientallen jaren daalt, pas weer is toegenomen als gevolg van de stoplichtregering als gevolg van de sluiting van de laatste zes kerncentrales.

In de volgende afbeelding zien we de CO2-impact van de Duitse elektriciteitsvoorziening. Sinds 2021 is het weer gestegen. In 2023 nam de CO2-intensiteit niet verder toe omdat de energie-intensieve industrie in 2023 met 20% instortte en daardoor de vraag naar kolenstroom niet verder toenam. Ten tijde van de Dubai-conferentie had Duitsland een CO2-intensiteit van 597 g CO2/kWh – een van de hoogste in de afgelopen zes jaar.

Naast de toegenomen CO2-uitstoot is de federale overheid ook verantwoordelijk voor de verdubbeling van de elektriciteitsprijzen op de beurs. Dat komt neer op 25 miljard euro aan extra kosten voor burgers en bedrijven alleen al in één jaar tijd (500 TWh x 5 €ct/kWh). Daarnaast is er voor 2024 een EEG-heffing van € 10,6 miljard voor wind- en zonne-energie, die nu door de belastingbetalers moet worden betaald via de federale begroting. Dan hebben we het nog niet eens over de gestegen netwerkkosten en kosten voor uitgeschakelde windenergie (1 miljard in 2022). Het uitfaseringsplan voor groene steenkool van de federale overheid leidt niet tot enige vermindering van de uitstoot van broeikasgassen
​

Als het regeerakkoord van de federale regering wordt gerealiseerd, zou de uitfasering van steenkool “idealiter” naar 2030 moeten worden vervroegd. Als het niet waait en de zon niet schijnt, zullen er 50 nieuwe gascentrales (25.000 MW) worden gebouwd (bouwtijd ca. 6 jaar), die in hoofdzaak van extra vloeibaar gas zullen worden voorzien.

Dat is niet verstandig. Ten eerste is geïmporteerd LNG duurder dan gas uit pijpleidingen. Maar volgens een berekening van de Amerikaanse wetenschapper Robert Howarth van Cornell University leidt dit pad tot extreem hoge uitstoot van broeikasgassen.
Howarth berekent overtuigend dat de uitstoot van broeikasgassen van een gasgestookte elektriciteitscentrale op vloeibaar gas uit de VS even hoog is als die van een kolencentrale in Duitsland. Aardgas heeft een broeikaseffect dat dertig keer groter is dan CO2. Op de weg van productie naar vloeibaarmaking, transport en hervergassing gaat in Duitsland zoveel gas verloren dat de daarmee geëxploiteerde gasgestookte elektriciteitscentrale niet minder een broeikaseffect heeft dan een kolencentrale.

Vloeibaar gas in plaats van steenkool: deze groene aanpak van de federale overheid maakt de elektriciteitsopwekking in Duitsland duurder en verhoogt de uitstoot van broeikasgassen. Het zou beter zijn, zoals Howarth schrijft, om de kolencentrales in Duitsland online te houden en ze niet te vervangen door elektriciteitscentrales voor vloeibaar aardgas (LNG). Als je vervolgens de bestaande kolencentrales van CO2-afvang zou voorzien, zou je zelfs een bijdrage leveren aan het terugdringen van CO2. De productie van ons eigen schaliegas in Noord-Duitsland zou ook grote ecologische en economische voordelen opleveren ten opzichte van de import van LNG.

In de regel besluit de groen-rood-gele federale regering echter te vaak, uit onwetendheid of ideologie, over de oplossing die het slechtst is voor Duitsland.

Mevrouw Baerbock en de Overeenkomst van Parijs

Dat zei de Duitse minister van Buitenlandse Zaken op haar persconferentie in Dubai

“Wij zijn hier om de wereld te redden voor de hele mensheid.”

Ze verwijst herhaaldelijk naar het Klimaatbeschermingsverdrag van Parijs uit 2015, dat bedoeld is om de opwarming van de aarde te beperken tot minder dan 2 graden Celsius ten opzichte van het pre-industriële tijdperk – zo mogelijk tot 1,5 graden Celsius.

Op dit punt willen we ons niet bezighouden met het feit dat de periode rond 1860, met het einde van de Kleine IJstijd, een van de koudste periodes van de afgelopen 2000 jaar was. Het gebruik van deze tijd, die gevaarlijk koud was voor de mensheid, als uitgangspunt voor een temperatuurdoelstelling kan zeker in twijfel worden getrokken. De gemiddelde temperatuur over de afgelopen 2000 jaar ligt dichter bij 1950.

Belangrijker is echter om naar de bewoordingen van het Akkoord van Parijs te kijken. De emissiedoelstellingen voor deze eeuw zijn geformuleerd in artikel 4, eerste lid, van het akkoord.

“Om de in artikel 2 bedoelde temperatuurdoelstelling op lange termijn te verwezenlijken, streven de partijen ernaar de mondiale piek in de uitstoot van broeikasgassen zo snel mogelijk te bereiken, in het besef dat het tijdsbestek voor het bereiken van de piek voor de partijen in ontwikkelingslanden groter zal zijn, en daarna snelle reducties te bereiken in overeenstemming met de beste beschikbare wetenschap om een ​​evenwicht te bereiken tussen antropogene emissies van broeikasgassen uit bronnen en verwijderingen van dergelijke gassen uit putten in de tweede helft van deze eeuw.”

In de tweede helft van deze eeuw moet er een evenwicht worden bereikt tussen de CO2-uitstoot en de CO2-putten, dat wil zeggen de oceanen en planten die CO2 opnemen. Zoals de CO2-balansen van het Global Carbon Project, die onlangs zijn gepubliceerd, laten zien, wordt 57% van de CO2-uitstoot nu geabsorbeerd door oceanen en planten.

Uit bovenstaande historische ontwikkeling blijkt dat de opname van planten en de oceanen is toegenomen met de toegenomen CO2-concentraties in de atmosfeer. Het terugdringen van de uitstoot tot het niveau van de opname door de oceanen en planten in de tweede helft van de eeuw, zoals vereist door de Overeenkomst van Parijs, zou een verdere toename van CO2 in de atmosfeer een halt toeroepen. In dit opzicht wordt netto nul bereikt als de CO2-uitstoot wordt gehalveerd. De opname door oceanen en planten is uitsluitend afhankelijk van de CO2-concentratie die in de lucht wordt bereikt en niet van de uitstoot uit de schoorstenen. Dus als de opname van oceanen en planten constant blijft en de uitstoot wordt gehalveerd, is het CO2-probleem opgelost.

***