De zondagse beschouwing van Jan van Friesland

Wie had kunnen voorspellen dat het zo snel voorbij zou zijn gaan met het politieke rijk van Frans Timmermans.

Tot voor kort werd hij nog behangen met gewichtige onderscheidingen en vielen hem onder groot applaus eredoctoraten in de schoot als waren het rijksappels, haalde elke uitgesproken frase de voorpagina als sprak de koning van Engeland. Electoraten hingen aan zijn lippen als hij in groteske schilderingen de gevaren van klimaatverandering schetste en de duivelse rol van CO2 daarbij. Wat is nog over van zijn roem? Hoe snel kon zijn politieke elan teloorgaan? Inmiddels is immers in Europa een D-day in zicht op 6 juni, de opmars van boeren en burgers die met Europa een andere kant op willen, grote problemen hebben met de van boven opgelegde energietransitie.

De Timmermansiaanse weerstand tegen kernenergie lijkt zich ook om te keren in het tegendeel.

De treurige berichten van het groene front melden elke dag niets nieuws. Alles staat stil. Zo is zijn megalomane Green Deal al op belangrijke punten fors afgezwakt en zijn fel gepropageerde Natuurherstelwet inmiddels een dode letter. Het AD schreef bijtend:

‘EU stopt veelbesproken natuurherstelwet in de la – onduidelijk of die daar ooit nog uitkomt.’

Alles wat de ooit zo bevlogen Timmermans in werking wilde stellen loopt averij op in de lidstaten. De duivel verschuilt zich inmiddels in de details: zelfs fastfoodketens hoeven geen andere wikkels om hun hamburgers te fabriceren en ook de hervulling van de vermaledijde koffiecapsules is van de baan. Laat staan het verplicht hergebruik van leeggedronken bierflesjes.

Jan van Friesland.

De Timmermansiaanse weerstand tegen kernenergie lijkt zich ook om te keren in het tegendeel. Overal, en met name ook in Nederland, zijn juist provincies met vaart bezig om deze groene energie een cruciale rol te geven in onze energievoorziening. Burgers lijken politiek moedeloos van windmolens en zonnepanelen in het landschap. Het is oude industrialisatie gebleken, ze staan symbool voor de walmende schoorstenen uit vroeger tijd.

De deconfiture lijkt compleet. In Nederland staat onze zelfgedroomde premier van de groene politiek aan de zijlijn en mag de komende jaren vanuit die rol de afbraak van zijn eigen beleid meemaken.

Veelzeggend was de confrontatie met PVV-leider Wilders deze week, waar Timmermans repte over een vermeend messiascomplex bij Wilders. Deze op zijn beurt, kreeg een lachende kamer op zijn hand door de opmerking dat hij met twee vingers in de neus kon afrekenen met het voeren van oppositie van dit niveau. Timmermans moet snel op zoek naar nieuwe glorie, voordat al het klatergoud verder afbladdert.

***