De klimaatcatastrofe – de hype van de eeuw

Uit de oude doos.

Interview met het Duitse blad NOVO, november 2009 (!).

NOVO: De hypothese van door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde is weerlegd. Het huidige klimaatbeleid van de westerse wereld mist elke wetenschappelijke onderbouwing.

Verandert de mens het wereldklimaat met zijn CO2-uitstoot? Is er überhaupt een verband tussen de CO2-concentratie in de atmosfeer en de ontwikkeling van het wereldklimaat? Als het antwoord op beide vragen ‘nee’ is, moeten we ons afvragen waarom we op het punt staan onze economieën op te zadelen met extreem hoge kosten en enorme financiële middelen te investeren in potentieel zinloze projecten. Middelen die we elders veel beter kunnen gebruiken – en dringend zouden kunnen gebruiken.

De opvatting van Hans Labohm, onafhankelijk econoom gespecialiseerd in klimaatkwesties en een van de officiële experts van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) van de VN, is duidelijk: de hypothese van door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde is weerlegd. Het huidige klimaatbeleid van de westerse wereld mist elke wetenschappelijke onderbouwing.

Volgens Labohm neemt het aantal wetenschappers dat afstand neemt van de voorspellingen van een vermeende dreigende klimaatcatastrofe duidelijk en voortdurend toe. Is de mensheid het slachtoffer van een gigantische zwendel?

Hans Labohm: Er zijn gevallen waarin de wetenschappelijke methode ernstig is geschonden, wetenschappelijke fouten zijn gemaakt en zelfs fraude is gepleegd. Maar mijn indruk is dat de overgrote meerderheid van de klimaatwetenschappers die bij het IPCC-project betrokken waren, te goeder trouw handelde.

In dit verband is een citaat van IPCC-lid Stephan Schneider, die naam maakte als Cassandra over klimaatkwesties, beroemd geworden:

“[Wij] zijn niet alleen wetenschappers, maar ook mensen. En zoals de meeste mensen willen we een betere wereld, wat, in termen van ons werk, inhoudt dat we het risico op mogelijk rampzalige klimaatverandering verkleinen. Hiervoor hebben we een breed draagvlak nodig om tot de verbeelding van het publiek te kunnen spreken. … Daarom moeten we vreesaanjagende scenario’s aanbieden, simplistische, dramatische uitspraken doen en zo min mogelijk praten over eventuele twijfels die we hebben.’

Zelfs als zijn bedoelingen – om onze planeet te redden – oprecht zouden zijn geweest, wijkt het beleid dat hij aanbeveelt, af van de serieuze w etenschappelijke praktijk. Toch werd het een soort leidraad voor het werk van het IPCC.

Met name de ‘hockeystick’-affaire is berucht geworden. Hier werd een grafiek geconstrueerd volgens welke de temperaturen in de recente geschiedenis van de aarde hoger waren dan in de voorgaande 1000 jaar. De uitspraken van het IPCC dat de jaren negentig het warmste decennium waren en dat 1998 het warmste jaar in duizend jaar was, waren gebaseerd op deze grafiek. Deze grafiek miste echtervoldoende wetenschappelijke basis en werd uiteindelijk ingetrokken.

NOVO: Welke aspecten en feiten spreken de voorspelde klimaatcatastrofe tegen?

Hans Labohm: Volgens Karl Popper is één tegenstrijdige/inconsistente waarneming voldoende om een hypothese te verwerpen, aan te vechten of te weerleggen. In het geval van door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde – of antropogene opwarming van de aarde (AGW = Anthropogenic Global Warming) – zijn er vele waarnemingen en theoretische overwegingen die deze hypothese weerleggen.

Geen enkele tijdschaal toont bijvoorbeeld een correlatie tussen CO2 en de temperatuur op aarde. Om precies te zijn: een correlatie die de aanname zou kunnen ondersteunen dat de CO2 de temperatuur bepaalt. Er moet echter worden opgemerkt dat correlatie niet noodzakelijkerwijs een oorzakelijk verband impliceert. Maar omgekeerd impliceert het ontbreken van correlatie het ontbreken van oorzakelijk verband.

Met een afbeelding die zo’n verband suggereerde, wist Al Gore indruk te maken op zijn publiek. Op het eerste gezicht leek de correlatie tussen de CO2-concentratie en het temperatuurverloop ronduit verbluffend. Wie zou daaraan kunnen twijfelen? Wat Al Gore echter niet zei, was dat de stijging van de temperatuur altijd voorafging aan de stijging van CO2-concentratie in de atmosfeer – met een vertraging van gemiddeld zo’n 800 jaar.

Dit was misschien wel het meest flagrante geval van misleidende klimaatpropaganda tot nu toe, maar het kwam niet van een lid van de IPCC-gemeenschap. Elke klimaatwetenschapper wist echter, of had in ieder geval moeten weten, dat wat hij deed pure desinformatie of misleiding was. Maar ze kozen ervoor om te zwijgen. Daarmee brachten ze hun wetenschappelijke integriteit in gevaar.

NOVO: Werken de profeten van de klimaatcatastrofe dus doelbewust met onjuiste en onvolledige gegevens?

Hans Labohm: Je zou kunnen stellen dat veel aspecten van de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde zo’n 15 tot 20 jaar geleden minder duidelijk waren dan nu. Op dat moment leek antropogene opwarming van de aarde plausibel, zij het onbewezen. Sindsdien heeft de wetenschap echter vooruitgang geboekt. Tegenwoordig hebben we veel uitgebreidere onderzoeken en metingen die de hypothese van antropogene opwarming van de aarde voldoende weerleggen.

Het kan waarschijnlijk worden verklaard door cognitieve dissonantie waarom de aanhangers van deze hypothese de neiging hebben om de nieuwe gegevens en bevindingen te negeren of slechts zeer langzaam op te merken – en waarom ze aarzelen om hun opvattingen dienovereenkomstig aan te passen. Ze hebben de neiging vast te houden aan hun traditionele paradigma’s en zien zichzelf als de enige bewaarders van de klimaatwaarheid.

NOVO: Maar er is een opwarming van de aarde, nietwaar?

Hans Labohm: Ondanks de toename van de CO2-concentratie is er de afgelopen tien jaar geen opwarming van de aarde geweest. Integendeel: het klimaat is zelfs al een jaar of tien aan het afkoelen. Geen enkel klimaatmodel heeft deze afkoeling ‘voorspeld’. Dit roept de vraag op: zien we slechts een tijdelijke daling in een langdurige opwaartse trend? Of is dit het begin van een langere afkoelingsfase?

Veel van de reguliere wetenschappers die de antropogene hypothese van de opwarming van de aarde ondersteunen, geloven dat de temperaturen binnenkort weer zullen gaan stijgen. Aan de andere kant denken veel prominente IPCC-leden dat de afkoeling nog wel 10 jaar of zelfs langer kan aanhouden.

Gezien de invloed van de zon op het klimaat op aarde verwachten veel astrofysici en geologen een veel langere afkoelingsfase van enkele decennia. We zullen een paar jaar moeten wachten om te zien welke visie de overhand zal krijgen.

Eén ding is duidelijk: de wetenschappelijke gemeenschap is verdeeld over deze vraag. Het feit dat het niet vastligt (in tegenstelling tot wat velen denken en zeggen) impliceert dat we geen wetenschappelijke zekerheid hebben over hoe ons klimaatsysteem werkt. Daardoor weten we ook niet hoe we dat effectief kunnen beïnvloeden. We hebben dus een zeer slechte wetenschappelijke basis voor klimaatbeleid. Sterker nog: zo’n basis bestaat niet.

NOVO: Maar is het waar dat de CO2-concentratie in de aardatmosfeer nog nooit zo drastisch is toegenomen als sinds het begin van het industriële tijdperk?

Hans Labohm: Veel wetenschappers geloven dat de toename van CO2 in de atmosfeer de afgelopen 150 jaar aanzienlijk is geweest. Aangezien CO2 echter weinig of geen invloed heeft op de temperatuur, is dit niet alarmerend. Nog afgezien daarvan: vroeger waren de CO2-concentraties veel hoger dan nu. Ze piekten op 7.000 ppm in vergelijking met ongeveer 380 ppm vandaag. Dit verhinderde het ontstaan van leven niet.

NOVO: Niettemin zien veel voorstanders van de hypothese van door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde de noodzaak in om al onze krachten te gebruiken om de toename van de CO2-concentratie te beteugelen – en indien nodig onze nationale economieën in gevaar te brengen.

Hans Labohm: Gezien de spectrale eigenschappen van CO2 (absorptie van de uitgezonden langgolvige infraroodstralen), geloven de voorstanders van de antropogene broeikashypothese van de opwarming van de aarde dat CO2 bijdraagt aan de opwarming van de aarde (eigenlijk atmosfeer). In feite is deze bekende eigenschap van deze gassen aangetoond in laboratoriumexperimenten. Metingen in de atmosfeer hebben echter geen opwarming door CO2 aangetoond.

Vermoedelijk is dit opwarmingseffect al verzadigd of wordt het gecompenseerd door negatieve factoren (waarschijnlijk waterdamp).

Tegen deze achtergrond is het simpelweg niet nodig om al onze krachten in te zetten om de stijging van de CO2-concentratie
te beteugelen.

NOVO: Zou de formulering van een doelstelling om de toename van de opwarming van de aarde tot maximaal twee graden te beperken, gezien de complexiteit van het aardsysteem, vanuit geowetenschappelijk oogpunt houdbaar zijn?

Hans Labohm: Het is moeilijk voor te stellen dat de mensheid het klimaat kan beheersen door een soort CO2-thermostaat aan en uit te zetten. Zo’n idee is niets anders dan obscurantisme.

NOVO: Wie profiteert van de wereldwijde hysterie rond de klimaatcatastrofe?

Hans Labohm: We moeten ons afvragen waarom de wetenschappelijke discussie over klimaatonderzoek zo moeilijk is. Dit is met name te wijten aan het feit dat de mainstream van klimaatonderzoek in een zeer vroeg stadium in het keurslijf van de hypothese van antropogene opwarming van de aarde werd gedwongen en zo werd gepolitiseerd – wat op zijn beurt onmisbaar was voor de legitimiteit van politieke maatregelen voor klimaatbescherming.

Politici zijn de afgelopen 15 jaar zeer actief geweest op dit gebied. Toegeven dat men hier handelde zonder enige wetenschappelijke onderbouwing en enorme kosten veroorzaakte met minimale baten, zou neerkomen op een politieke ramp. En dat willen de hoofdrolspelers op het gebied van klimaatbescherming in ieder geval voorkomen.

De opwarming van de aarde is de moeder van alle milieuangsten. Het is onderdeel geworden van een seculiere religie die volkomen ongevoelig is voor wetenschappelijke argumenten.

De ‘klimaatindustrie’ wordt tegenwoordig gekenmerkt door vele belangengroepen: aan de ene kant zijn er wetenschappers die voor hun klimaatonderzoek afhankelijk zijn van overheidsgelden. Dan zijn er politici en bureaucraten die optreden als de voorhoede van de klimaathype, die hun machtssferen zien slinken onder het toenemende gewicht van klimaatcatastrofe-scepticisme. Dan komen industrieën als wind- en zonne-energie, die zijn ‘omgekocht’ met behulp van genereuze overheidssubsidies, om enorme bedragen te investeren in uiteenlopende activiteiten. Ook zij zijn in cruciale mate afhankelijk
van de verdere instroom van publieke middelen.

En last but not least moet hier de milieubeweging worden genoemd. Deze dreigt zijn geloofwaardigheid, invloed en financiële steun te verliezen als politici en het publiek beseffen dat de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde niet meer was dan een canard. Ze zullen zich allen krachtig schrap zetten tegen de golf van klimaatcatastrofekritiek die op hen afrolt – en waarschijnlijk niet terugdeinzen voor desinformatie.

NOVO: Moet de klimaatcatastrofe uiteindelijk ook dienen als vehikel voor het ‘bestrijden van het kapitalisme’, zoals sommige van zijn activisten botweg hebben gezegd?

Hans Labohm: We zullen rekening moeten houden met een sluipende collectivisering van onze samenlevingen, als het klimaatbeleid, dat wordt vertegenwoordigd door vrijwel alle politieke partijen die momenteel aan de macht zijn, wordt voortgezet. Als we de huidige ontwikkeling extrapoleren, krijgen we uiteindelijk een soort eco-planeconomie. Dit zal de productiviteit van onze samenlevingen, waaraan we onze welvaart te danken hebben, vernietigen. En, misschien nog belangrijker, het zal leiden tot een substantiële aantasting van onze persoonlijke- en ondernemersvrijheid.

NOVO: Moeten de regeringsleiders van de westerse wereld daarom afzien van het ondertekenen van een akkoord op de klimaatconferentie in Kopenhagen in december 2009?

Hans Labohm: Ik neem aan dat er op de klimaatconferentie in Kopenhagen geen overeenkomst wordt getekend. De posities van verschillende grote spelers liggen te ver uit elkaar. China, India en Rusland vermoeden dat de westerse wereld het inhaalproces van hun economieën door ‘klimaatkolonialisme’ wil blokkeren. Deze landen willen niet dat hun energiebeleid wordt gecontroleerd door rijke landen waarvan de bevolking 10 tot 20 keer meer uitstoot dan zijzelf.

Vanuit het perspectief van de derde wereld is het aan de rijke landen om hun uitstoot te verminderen. De VS zullen daarentegen zeer terughoudend zijn met een significante vermindering van de CO2-uitstoot en willen geen deel uitmaken van een ‘internationale architectuur’.

Australië krijgt steeds meer te maken met politiek verzet tegen het klimaatbeleid van de regering. Rusland heeft plannen aangekondigd om zijn CO2-uitstoot tegen 2020 met 30% (!) te verhogen. Hoewel Duitsland het Kyoto-protocol steunt, zal het grote moeilijkheden ondervinden om zijn klimaatdoelstellingen te halen – tenminste als kolencentrales kerncentrales moeten vervangen, die van het net moeten worden gehaald.

Polen, Tsjechië en Slowakije hebben aanzienlijke bezwaren tegen het besluit van de EU om de CO2-uitstoot van hun industrieën met een hoog energieverbruik tussen 2008 en 2012 aanzienlijk te verminderen.

En tot slot lijkt geen van de ontwikkelde landen in staat of bereid om financiële steun te geven aan het klimaatbeleid van ontwikkelingslanden.

Om deze redenen is het moeilijk voor te stellen dat Kopenhagen anders dan een mislukking zal worden. Hoewel de bij de onderhandelingen betrokken diplomaten hun uiterste best zullen doen om meningsverschillen weg te vagen en een succes te verklaren, zal Kopenhagen naar verwachting het einde betekenen van het ‘Kyoto Protocol’.

***

Naschrift

Dit interview is terug te vinden in ‘Annalen van de klimaathysterie’.

‘Voorspellen is moeilijk, vooral met betrekking tot de toekomst.’

Vijftien jaar na dit interview wordt de nakende klimaatcrisis nog steeds als officieel dogma door de Westerse overheden gepropageerd en zijn er inmiddels astronomische bedragen uitgegeven aan klimaatbeleid, zonder dat dit overigens een aantoonbaar effect heeft gehad op de CO2-concentratie in de atmosfeer en het temperatuurverloop. Nochtans zijn er talloze indicaties dat deze hype over haar hoogtepunt heen is. Publieke opinieonderzoeken laten zien dat – ondanks de onophoudelijke klimaatpropaganda van overheden en de media – een groeiend deel van de bevolking ‘klimaat’ niet als verontrustend probleem ervaart.

Tijdens de recente klimaattop in Dubai konden de deelnemers het niet eens worden over bindende verplichtingen ten aanzien van de vermindering van de CO2-uistoot.

Guus Berkhout, president van Clintel, vatte het resultaat van Dubai als volgt samen:

1. Voor het eerst in de lange reeks van 28 klimaatbijeenkomsten ging het niet meer primair over klimaat, maar vrijwel geheel over energie. Tijdens de bijeenkomst werd het gaandeweg duidelijk dat men het energievraagstuk vele malen urgenter vindt dan het klimaatvraagstuk. Alles wijst erop dat de afschrikwekkende angstverhalen over naderende klimaatrampen aan geloofwaardigheid hebben ingeboet.
2. Een spectaculaire wending was ook dat fossiele brandstoffen van nu af aan mogen worden gekwalificeerd als een transition fuel. Over hoelang die transitie zou moeten duren werden geen harde uitspraken gedaan. Noch werd duidelijk gemaakt wat na de transitie de nieuwe energiebron zou moeten worden.
3. Eveneens werd erkend dat arme landen alleen maar een reële kans hebben zich te ontwikkelen, als hun energiesysteem zich voornamelijk gaat richten op fossiele brandstoffen. Het opdringen van peperdure ideologische alternatieven, zoals wind en zon, lijkt hiermee voorgoed van de baan.

Andere tekenen aan de wand zijn de terugtrekking van financiële reuzen uit Climate Action en de koerswijziging van Shell ten aanzien van de vermindering van zijn CO2-uitstoot.

Tot slot nog de laatste Clintel-manifestatie van afgelopen donderdag bij Figi in Zeist: de vertoning van de excellente documentaire van Tom Nelson: ‘Climate; The movie (the cold truth)‘.

In zijn welkomstwoord vertelde de gastheer, Marcel Crok, dat hij vaak voordrachten hield voor zaaltjes met enkele tientallen personen. Maar dit keer was de zaal gevuld met 500 (!) bezoekers die hun enthousiasme voor het programma niet onder stoelen of banken staken.

***