Klimaatveranderingspsychose schaadt Australië meer dan enig ander land

Door Chris Kenny

Onze toekomst is somber. Het klimaat vermoordt ons land.

Ik doel uiteraard op het politieke klimaat. Onze grote partijen zijn geobsedeerd door politieke mode en buigen voor globalistische luchtkastelen in plaats van het veiligstellen van nationale belangen.

Ze hebben ons land verzwakt, misschien wel permanent, en hebben gewillig enkele van onze grootste economische voordelen opgeofferd in het nastreven van groen-linkse deugdsignalering. De Labour Party is, vanwege haar symbiotische relatie met de Groenen, de ergste overtreder.

Maar als we willen herstellen van deze waanzin, moeten we erkennen dat coalitieregeringen, zowel op staats- als federaal niveau, een groot deel van het probleem zijn geweest. En een omkering van hun preutsheid is de enige hoop van het land.

Ons goedkope energievoordeel is verdwenen. Elektriciteit is nu te duur en onbetrouwbaar voor een diensteneconomie, laat staan voor de productiesector, en de kosten zijn verlammend voor kleine bedrijven en werkende gezinnen.

We zijn doelbewust bezig met het uitfaseren van kolengestookte elektriciteit die de basis heeft gelegd voor onze economische welvaart, en we zijn zelfs tegen het gebruik van gas voor de opwekking van elektriciteit, en voor industriële en huishoudelijke doeleinden. We hebben deze fossiele brandstoffen in overvloed en andere landen willen ze zo graag gebruiken dat ze tot onze top drie exportproducten behoren; Toch worden steenkool en gas behandeld als publieke vijanden nr. 1 en 2, niet alleen door de dwazen van Extinction Rebellion, maar ook door politici en beleidsmakers.

Lees meer: Commonwealth to pay $900m to coal generators | New power needed before coal retires: EnergyAustralia | Green tape fear as enforcer ranks soar | Nats warn of ‘broken vehicle emissions system’ | Environment can’t afford the cost to save the planet |

Regeringen verbieden de exploratie en winning van gas, zij wijzen nieuwe kolenmijnen af, en samen met lokale overheden verbieden zij het verwarmen en koken op gas in nieuwe huizen. Op alle drie de bestuursniveaus voeren we beleid uit dat erop gericht is de kolen- en gasindustrie te laten verdwijnen.

Tegelijkertijd, omdat hernieuwbare energie zo onbetrouwbaar blijkt te zijn (wie zou dat ooit gedacht hebben!?) en we zo sterk afhankelijk zijn van steenkool voor basislastenergie, subsidiëren overheden steenkoolgeneratoren voor een bedrag van 1 miljard dollar om het licht aan te houden. Dit is een niveau van dwaas masochisme en nationaal vandalisme dat ondoorgrondelijk is, maar waar in het publieke debat nauwelijks over wordt gefluisterd.

Australië is een wereldleider in de export van steenkool, gas en uranium – hulpbronnen die de wereld van energie voorzien, maar volgens de huidige planning streven we ernaar geen van deze zelf te gebruiken. We doen alsof we kunnen werken met hernieuwbare energiebronnen plus opslag, een model dat geen enkel ander land heeft kunnen verwezenlijken.

Onze grootste strategische bedreiging, China, gebruikt de hulpbronnen die we demoniseren om zijn economie aan te drijven, exportgoederen te produceren (ook voor ons) en een snel groeiend militair arsenaal op te bouwen dat onheilspellend boven ons halfrond opdoemt. We maken onszelf zwak en onze rivalen sterk.

We offeren onszelf op op het altaar van de klimaatverandering. Terwijl de rest van de wereld haar uitstoot verhoogt, moeten ze verbijsterd naar ons kijken, woorden van dankbaarheid uitspreken en hopen dat ons aanbod Gaia tevreden stelt, zodat ze zich geen zorgen hoeven te maken.

Hoewel er veel onzekerheid bestaat over veel aspecten van de klimaatwetenschap en het klimaatbeleid, weten we zonder enige twijfel dat wat Australië ook doet, het mondiale klimaat geen jota zal beïnvloeden. Al onze pijn, al onze zelf toegebrachte schade, zal het weer niet verbeteren of de planeet redden.

Deze maand verkondigde onze klimaat- en energie-bevlogene, Chris Bowen, normen voor voertuigefficiëntie die neerkomen op een zware belasting die erop gericht is ons te dwingen de elektrische auto’s te kopen die Bowen en zijn broeders willen dat we rijden. Hij kondigde dit aan en zei dat we het voorbeeld van Amerika volgden, slechts enkele dagen voordat het nieuws bekend werd dat de VS op het punt staat om het ten aanzien van de maatregelen inzake voertuigemissies rustiger aan te doen, omdat Amerikanen niet happig zijn op elektrische voertuigen.

We zijn weer alleen op pad en gaan voorop. Kanonnenvoer.

Op de een of andere manier is het wonderlijk, Hier zijn we met een nationale bevolking die kleiner is dan de bevolking van Texas, minder dan die van Shanghai, Delhi of Tokio, en we doen alsof onze poging om burgers in elektrische voertuigen te dwingen de planeet zal redden. Terwijl onze handelspartners en strategische rivalen kolencentrales bouwen en onze industrieën en banen stelen, hebben we politici, bureaucraten en academici die doen alsof normale weersvariaties en natuurrampen, zoals warme dagen en bosbranden, niet alleen het gevolg zijn van klimaatverandering. maar ook een gevolg van het emissiebeleid in ons eigen land.

Dit is een ongekende nationale verstandsverbijstering. Zelfs voormalig nationaal hoofdwetenschapper Alan Finkel moest toegeven dat het uitroeien van alle Australische emissies het weer niet zou veranderen. Het Bureau of Meteorology is zo verwikkeld in deze sekte dat het waarschuwde voor een rampzalig droge en hete zomer, om vervolgens te rapporteren over een ongewoon milde en natte zomer.

De psychose is zeker mondiaal. Maar wij hebben het erger dan de meeste andere landen en brengen onszelf meer schade toe dan enig ander land.

Om te zeggen dat de officiële draai aan het klimaatbeleid Orwelliaans is, is een understatement; het lijkt meer op de Noord-Koreaanse staatsmedia die in 1994 berichtten dat Kim Jong-il in zijn eerste golfronde 38 onder par had geschoten (inclusief 11 holes in one).

Bowen kondigde deze maand zijn maatstaven voor voertuigefficiëntie aan in een persbericht waarin hij zei dat ze “meer keuze aan auto’s” voor automobilisten zouden bieden en een besparing van $1000 per jaar op brandstof zouden opleveren – wat heroïsch is gezien het hele idee is dat de overheid ons in de auto’s die het kiest wil hebben. Dat zal ons duur komen te staan. Ja, de politieke retoriek rond klimaatpolitiek is á la Jong-Ilian.

Deze week hebben we ook vernomen dat de National Health and Medical Research Council duurzaamheid zal opnemen als onderdeel van criteria voor het aanbevelen van gezond voedsel. Ja, vergeet je calorieën en eiwitten, de overheidsinstanties zullen proberen ons af te brengen van het eten van vlees en andere voedingsmiddelen die zij als niet-duurzaam beschouwen.

Voor de boeren wordt het nog erger. Potentiële klanten zullen niet alleen te horen krijgen dat ze hun producten niet mogen eten, maar ze zullen ook in de knel komen en gedwongen worden te rapporteren over hun CO2-voetafdruk. Overal om ons heen staan plattelandsgemeenschappen  land en mooi uitzicht af aan enorme transmissienetwerken, windturbine-installaties en zonneparken. De groenen die zich normaal gesproken tegen dergelijke ontwikkelingen zouden verzetten, zijn opvallend stil geworden, zelfs wanneer de installaties en dienstwegen ongerept bushland vernietigen.

We zijn onze auto-industrie en andere fabrikanten voor een groot deel kwijtgeraakt als gevolg van de energiekosten, en omdat de wereld veel geld uitgeeft aan batterijen lopen we het risico onze nikkelindustrie kwijt te raken, omdat onze energiekosten ons niet meer concurrerend maken. Voor 12 miljard dollar zouden we genoeg steenkool- of gasopwekking kunnen bouwen om het nationale elektriciteitsnet te ondersteunen, of onze eerste grote kerncentrale die hetzelfde doet, maar in plaats daarvan wordt het geld in een mislukt en vertraagd pompwaterkrachtproject geïnvesteerd, genaamd Snowy 2.0, dat niets toevoegt, slechts een megawatt, aan onze opwekkingscapaciteit – Jong-Ilian.

De toewijding aan politieke mode en populisme komt aan het licht door op wie de klimaatcatastrofisten zich richten. Blauwgroen parlementslid Monique Ryan is blij dat gewone belastingbetalers insecten eten, belasting betalen en industrieën verliezen als gevolg van CO2-uitstoot, maar deze week weigerde ze Taylor Swift te bekritiseren voor het heen en weer vliegen van privéjets, waarmee ze de popster en haar vriend over de hele wereld vervoerde. .

“Het zijn niet individuen die verantwoordelijk zijn voor de klimaatverandering”, zei Ryan. “Het zijn grote bedrijven en overheden.”

Houd daar rekening mee als u pleit voor het behouden van uw V6-diesel. Tijdens de pandemie wees Ryan notoir naar parlementsleden van de coalitie in het parlement en blafte instructies om “je maskers op te zetten” voordat er een video verscheen van haar op een groot indoorevenement, dansend, zonder masker – Jong-Ilian.

Iedereen die eraan twijfelt dat onze parlementen, bureaucratieën, bestuurskamers en universiteiten niet vol zitten met mensen die graag anderen willen vertellen wat ze moeten doen, hoeft alleen maar te kijken naar wat er tijdens de pandemie is gebeurd.

De vrijheid wordt altijd bedreigd en de ‘klimaatcrisis’ is het nieuwste excuus om deze terzijde te schuiven. Als ons de toegang tot goedkope en betrouwbare energie wordt ontzegd, de keuze van de brandstof voor onze huishoudelijke apparaten wordt ontzegd, en we gedwongen worden auto’s te kopen naar keuze van de overheid, gedwongen om de CO2-voetafdruk te rapporteren en zelfs gedwongen om insecten en onkruid te eten, wat zullen ze nog meer proberen? Grenzen aan het kindertal kunnen niet ver weg zijn.

Het waanidee dat hier aan de gang is, is te krankzinnig voor woorden. Ieder rationeel persoon met toegang tot de meest fundamentele, openbaar beschikbare feiten kan inzien dat niets wat Australië doet het klimaat zal beïnvloeden.

Maar op dit moment heeft de federale coalitie zich gecommitteerd aan een netto nuluitstoot in 2050 – nadat Scott Morrison voor dit schadelijke doel van de regering had gecapituleerd.

Het wordt tijd dat Peter Dutton het voorstel formeel intrekt ten gunste van een geleidelijk, duurzaam (om een modieus woord te gebruiken) traject naar CO2-neutraliteit, waarbij kernenergie wordt omarmd, zonder ons energienetwerk, onze economie en onze levensstijl te vernietigen.

Dit is een overduidelijke, rationele en waardevolle pitch voor een regering van een rechtse partij. Het enige nadeel is dat ze door links zullen worden bestempeld als klimaatontkenners, zoals ook ik zal worden gestigmatiseerd vanwege het schrijven van deze column. Ze moeten dat oppakken en ermee aan de slag gaan.

***

Over de auteur

Chris Kenny is Adjunct-redacteur Nationale Zaken, commentator, auteur en voormalig politiek adviseur. Lees meer.

***

Bron hier.

***