Tijdens de strenge winter in Centraal-Azië zijn fossiele brandstoffen weer favoriet

Door Vijay Jayaraj.

Wereldwijd doodt winterkou meer mensen dan zomerhitte, en de winter in Centraal-Azië is geen zachtaardige bezoeker. De temperatuur kan dalen tot min 40°C (-40°F), waardoor bruisende steden veranderen in bevroren landschappen en de grenzen van het menselijk uithoudingsvermogen op de proef worden gesteld.

De regio is rijk aan geschiedenis en divers qua geografie en staat ook bekend om de bijtende kou die de veerkracht van de inwoners op de proef stelt. De winterstrijd is vooral intens in plattelandsgebieden, waar onderdak en andere infrastructuur vaak rudimentair zijn. Hout en steenkool worden al lang gebruikt voor warmte.

Kirgizië, Oezbekistan en Kazachstan – drie Centraal-Aziatische landen die zelden in de media worden genoemd – zijn bijvoorbeeld sterk afhankelijk van overvloedige steenkoolvoorraden voor warmte en energie. Ze hebben allemaal onzekere energiesystemen, en hun grote steden worden in de winter regelmatig geconfronteerd met stroomstoringen.

Deze economische energiebron is echter, samen met aardgas en olie, aangevallen door internationale politieke instellingen zoals de Europese Unie en de Verenigde Naties, en door linkse politici en financieringsinstanties. Gewapend met de pseudowetenschap van de klimaatverandering proberen angstzaaiende opportunisten de brandstoffen te verbieden die een levensader vormen voor de bevolking van Centraal-Azië.

Oezbekistan en Kazachstan  wekken ruim 95% van hun elektriciteit op uit gas, olie en steenkool. Oezbekistan zal de steenkoolproductie met 22% verhogen en voert geologisch onderzoek uit over 31.000 vierkante kilometer aan nieuwe locaties. Ondertussen verhoogt Kazachstan de olieproductie en is het van plan de export naar Oost-Europa te vergroten.

In Kirgizië leeft meer dan 33% van de bevolking in armoede, waardoor het aanzienlijk armer is dan Oezbekistan (17% in armoede) in het westen en Kazachstan (5%) in het noorden. De helft van Kirgizië is voor het koken afhankelijk van traditionele kolenkachels, en bijna alle burgers zijn voor de verwarming in de winter afhankelijk van vaste brandstoffen zoals hout, steenkool en rubber.

De prijzen voor ruwe steenkool zijn zo sterk gestegen dat non-profitorganisaties nu gratis steenkool uitdelen aan gezinnen in Kirgizië om warm te blijven. In 2021 stonden mensen urenlang in de rij bij ijskoud weer om kolenpakketten van de overheid te ontvangen.

“In een koude winter verbranden we ongeveer 5-6 ton”, zegt een Kirgizische huisvrouw. “Het is duur voor ons om steenkool te kopen voor 5.500 soms ($62 per ton). Daarom sta ik drie tot vier uur in de rij. En wat moeten we doen, bevriezen?”

Meer dan 90% van de elektriciteit in Kirgizië is afkomstig van waterkrachtcentrales, waardoor het land de opgewekte elektriciteit kan exporteren in tijden van overschotten. Hoewel waterkracht een waardevolle hulpbron is, vergroot een dergelijke grote afhankelijkheid ervan het risico op stroomtekorten in de winter, een van de drogere seizoenen in dit relatief droge land.

Kirgizië vult nu de energievoorziening in de winter aan met geïmporteerde elektriciteit uit Tadzjikistan en heeft onlangs contracten getekend voor de import van 2 miljard kilowatt/uur elektriciteit uit Kazachstan en Turkmenistan.

De voorraden zijn echter ontoereikend gebleken. Sprekend over stroomstoringen in januari merkte de Kirgizische minister van Energie Taalaibek Ibrayev op:

“Het elektriciteitsverbruik is vele malen groter geworden en het dagelijks gebruik is met 20,5 miljoen kilowatt/uur toegenomen. We waren voorbereid op alles behalve noodstroomuitval. Met zulke abnormale kou hebben we geen rekening gehouden.”

De meest voor de hand liggende oplossing om in de energiebehoeften te voorzien zijn de steenkoolvoorraden van Kirgizië. Niet afgeschrikt door het politieke lawaai van de klimaatverandering, begint Kirgizië aan een ambitieus programma om de steenkoolproductie te verhogen met geavanceerde technologie en door mijnen te privatiseren. De mijnbouw is de afgelopen vijftien jaar met ongeveer 30% toegenomen. Het grootste deel van de gewonnen fossiele brandstoffen is bruinkool, een inferieure brandstof die grotendeels wordt geëxporteerd. Aan de vraag naar steenkool van hogere kwaliteit wordt voornamelijk voldaan door import.

Om het volume van de import en export van elektriciteit te versterken, investeert het land in de 500 kilovolt elektriciteitstransmissielijn Datka-Khodjent-Sangtuda die Kirgizië en Tadzjikistan verbindt. Er is ook een langetermijn-partnerschap met Gazprom om de gasvoorziening in het land te verbeteren.

Naast het weerstaan ​​van de jaarlijkse aanval van de winter hebben Oezbekistan, Kazachstan en Kirgizië allemaal belangen bij de algehele veiligheid en economische ontwikkeling, waardoor de exploitatie van natuurlijke hulpbronnen zoals fossiele brandstoffen des te belangrijker wordt.

Ondanks de overweldigende noodzaak om koolwaterstofvoorraden te ontwikkelen, dringt het restrictieve klimaatbeleid de tegenovergestelde richting uit. Beïnvloed door de politiek van een mondiale groene agenda streven de wetgevers van Oezbekistan naar een doelstelling voor hernieuwbare energie van 27 GW  in 2030, waarbij zij voorstellen dat het land 40% van de elektriciteit uit niet-fossiele brandstoffen moet halen. Dit zal de aandacht afleiden van dure en onbetrouwbare wind- en zonne-energiebronnen in plaats van naar directe problemen zoals een verouderde energie-infrastructuur.

Analisten van The Diplomat zeggen:

In Kirgizië bereikte de mate van verslechtering van het energiesysteem 50% en veroorzaakt nu tot 80% van de noodstops. … Zonder de problemen van de verouderde elektriciteitstransmissie-infrastructuur aan te pakken, zal de bijdrage van initiatieven voor duurzame energietransitie aan het voorkomen van toekomstige energiecrises nog steeds beperkt zijn.

Voor klimaatpolitiek is geen plaats in de ijskoude gebieden van Centraal-Azië, en de regio moet kostbare groene fouten vermijden.

***

Vijay Jayaraj is onderzoeksmedewerker bij de CO2 Coalition, Arlington, Virginia. Hij heeft een masterdiploma in milieuwetenschappen behaald aan de Universiteit van East Anglia, VK.

***

Bron Real Clear Energy  hier.

***