Door Hannes Sarv.

“Bekijk hier mijn DeSmog- pagina”, schrijft Tom Nelson in de sectie ‘Over’ van zijn Substack- publicatie, om zijn profiel te linken op een publicatie genaamd DeSmog. DeSmog noemt zichzelf  “de nummer één bron ter wereld voor nauwkeurige, op feiten gebaseerde informatie over desinformatiecampagnes over de opwarming van de aarde” en is een bekend platform om de zogenaamde klimaatsceptici te ontmaskeren – of te belasteren

De website werd in januari 2006 opgericht door de Canadese PR-expert James Hoggan. Hoggan heeft gezegd  dat zijn interesse in klimaatvraagstukken begon in 2003 toen hij werd uitgenodigd om toe te treden tot het bestuur van de David Suzuki Foundation, een Canadese milieuorganisatie die onvoorwaardelijk de theorie van een door de mens veroorzaakte klimaatcrisis steunt. Interactie met pro-klimaatcrisiswetenschappers en politieke activisten zoals Al Gore bracht Hoggan ertoe de klimaatproblemen die hem werden voorgelegd zeer serieus te nemen, en dit leidde tot de oprichting van DeSmog –

“om het bewustzijn te vergroten en mensen te helpen verstandig te worden over het mondiale probleem van desinformatie over klimaatverandering”.

PR over de klimaatcrisis en de ‘desinformatiedatabase’

Indirect laat het oorsprongsverhaal zelf zien dat het doel van de publicatie niet is om onbevooroordeelde wetenschappelijke informatie te verschaffen over de argumenten van alle partijen in het klimaatdebat, maar om slechts één kant van de wetenschap aan het publiek te presenteren om zo de ideeën van de grondleggers te ondersteunen. gekozen en onbetwistbare fundamentele bewering dat mensen het klimaat veranderen en dat er een catastrofe in het verschiet ligt.

In wezen kan de website ook worden gezien als een PR-publicatie van de ene kant, wat ironisch genoeg  al in 2009 werd erkend door Richard Littlemore, destijds een van de belangrijkste auteurs van DeSmog. In november 2009 verschenen e-mails van wetenschappers op de computerserver van de East Anglia University Climate Research Unit zijn openbaar gemaakt door een klokkenluider of misschien door hackers. De hele affaire werd bekend als Climategate.

Deze e-mails bevatten vijftien jaar aan communicatie tussen de meest vooraanstaande klimaatwetenschappers ter wereld. En ze waren gênant. De e-mails gaven inzicht in de praktijken die varieerden van slechte professionaliteit tot frauduleuze wetenschap. Vooringenomenheid, gegevensmanipulatie, het ontwijken van verzoeken om vrijheid van informatie en pogingen om het peer-review-proces te ondermijnen werden aan het licht gebracht. Te midden van dit schandaal informeerde DeSmog- auteur Littlemore Michael Mann, auteur van de  gebrekkige  ‘hockeystick’-grafiek van stijgende temperaturen in de 20ste eeuw en een prominente klimaatwetenschapper die een belangrijke rol speelde in Climategate en de reguliere klimaatwetenschap in het algemeen, dat De rol van DeSmog in de berichtgeving over deze kwestie was “alles over PR hier, niet veel over wetenschap”.

Hoewel een dergelijke vooringenomenheid iemand sceptisch zou moeten maken tegenover de publicatie, wordt DeSmog tegenwoordig door zowel de reguliere pers als allerlei soorten factcheckers gebruikt als een bron van in wezen onbetwistbare waarheid. En ondanks de fouten – die ieder van ons kunnen overkomen – schuilt er in feite een grote waarheid in.

Het beschrijft bijvoorbeeld feitelijk dat John F. Clauser, die in 2022 de Nobelprijs voor de Natuurkunde won, heeft gezegd dat hij niet gelooft dat er een klimaatcrisis is. Op dezelfde manier geeft het een overzicht van de levens en het werk van vele andere wetenschappers van hetzelfde kaliber, en laat het zien waar en in welke woorden zij een door de mens veroorzaakte klimaatcrisis hebben ontkend. Maar als alles is zoals gezegd, wat is dan het probleem? Het punt is dat de titel waaronder informatie over deze gerenommeerde wetenschappers en andere ‘sceptici’ aan het publiek wordt gepresenteerd, ‘Climate Disinformation Database‘ wordt genoemd.

Tom Nelson

Het profiel van Nelson, waarnaar hij verwijst op zijn Substack, staat ook in dezelfde database. Waarom geeft hij daar een link naar?

‘Het citeert wat ik feitelijk heb gezegd. Iemand heeft er veel tijd aan besteed, en ik zou zelf niet zoveel tijd hebben besteed aan het schrijven van dit soort ‘over mij’-pagina’s. Het is dus een behoorlijk goede ‘over mij’-pagina en als mensen er een kijkje willen nemen, kunnen ze een verwijzing krijgen naar mijn werk van de afgelopen jaren”, legt Nelson uit.

De redacteur van DeSmog heeft bijvoorbeeld al zijn berichten op sociale mediaplatform X doorgelezen en de belangrijkste gemarkeerd. Ook wordt beschreven welke vooraanstaande wetenschappers hij heeft geïnterviewd op zijn klimaatpodcast. En er is ook een sectie waarin wordt uitgelegd dat Nelson de producent is van Climate: The Movie, een recente documentaire van de Britse documentairemaker Martin Durkin, die de beweringen over klimaatcatastrofes kritisch onderzoekt. Nelson zegt dat hij helemaal geen last heeft van de berichtgeving over zijn werk samen met wereldberoemde wetenschappers in zo’n ‘desinformatiedatabase’.

“Elke keer dat iemand in de klimaatcultus spreekt over ‘desinformatie’ of ‘misinformatie’, vervang ik dat door ‘informatie’ en dat is wat het is – het is informatie”, zegt hij.

Hoe een specht leidde tot klimaatrealisme

Nelson is een elektrotechnisch ingenieur met een masterdiploma en werkt al vele jaren in de technologie en software. Hij raakte geïnteresseerd in klimaatvraagstukken in de tweede helft van de jaren 2000, en dit houdt verband met zijn hobby, vogels kijken.

In 2004 werd beweerd dat er in de Verenigde Staten een vogelsoort was herontdekt die in de jaren tachtig uitgestorven was verklaard: de ivoorsnavelspecht. Nelson herinnert zich dat er op de radio werd bericht en sommige mensen waren tot tranen toe geroerd dat een soort waarvan men dacht dat deze niet meer bestond, was herontdekt. Het was ook het onderwerp van een diepgaand, collegiaal getoetst artikel van 17 auteurs, gepubliceerd in een wetenschappelijk tijdschrift. Maar toen Nelson dieper ging graven, ontdekte hij iets wat hij niet verwachtte te vinden: geen bewijs van de veronderstelde herontdekking. Volgens hem was het hele verhaal gebaseerd op een bijzonder wazige video en een nog wazigere foto als bewijs van de herontdekking van de soort.

“Het was helemaal gek. Het was gewoon groepsdenken. Ze hebben het niet gezien en er ook nooit een foto van gemaakt. Het was allemaal een complete rommel”, zegt Nelson.

Rond dezelfde tijd zei een vriend hem dat hij op dezelfde manier moest kijken naar het debat over het klimaat en de opwarming van de aarde. Tot dan toe had hij niet veel aandacht aan de kwestie besteed en geloofde dat als dat was wat de wetenschappers zeiden, de mens waarschijnlijk de opwarming van de aarde veroorzaakte met zijn CO2 -uitstoot, en dat er uiteindelijk mogelijk een catastrofe zou volgen.

“Toen ik zelf naar het bewijsmateriaal keek, was ik verrast toen ik ontdekte dat er niets was, geen bewijs dat er een klimaatcrisis is”, zegt hij.

Volgens Nelson kan iedereen zelf zoeken en kijken en met eigen ogen zien of de hitte nu echt te warm is, of waren de hittegolven van de jaren dertig erger? Zijn ijsberen echt aan het uitsterven? Zijn de rendementen dramatisch gedaald? Zijn de droogtes in de Amerikaanse staat Californië erger dan 200 jaar geleden? Komt het stormachtige weer vaker voor en worden de stormen krachtiger? Zijn er echt meer bosbranden?

“Je hoeft geen klimatoloog te zijn. Je hoeft geen diploma te hebben. Gewoon een gewoon mens die gegevens kan lezen, Google kan gebruiken en grafieken kan bekijken – je kunt al deze alarmerende dingen zelf controleren”, zegt hij. “Het is een complete rotzooi. Alles. Elk stukje alarmerend dat je hebt gehoord over het klimaat en CO 2 die slecht weer veroorzaken, is allemaal onzin. Niet waar en er is geen bewijs dat dit ondersteunt”, zegt Nelson.

Sinds ongeveer 2006 onderzoekt, publiceert en debatteert hij dagelijks over klimaatvraagstukken. Volgens Nelson is de hele klimaatcrisis een oplichterij om macht en geld. Er zit veel geld in de energietransitiebeweging, terwijl allerlei ‘klimaatbeperkingen’, of het nu gaat om koolstofkredieten of duwtjes om ons dieet te veranderen van rundvlees naar insecten, of mogelijke reisinstructies, deel uitmaken van dit machtsspel, betoogt hij. .

Podcast-interview leidde tot de productie van de film

Nelson begon zijn klimaatpodcastserie  in 2022, waarin hij de klimaatwetenschap kritisch bespreekt met gerenommeerde wetenschappers en andere onderzoekers die geïnteresseerd zijn in het onderwerp. Een van zijn eerste gasten was documentairemaker Martin Durkin. Nelson was al fan van Durkin’s documentaire The Great Global Warming Swindle, die in 2007 uitkwam. Ook deze film onderzocht kritisch de voorspellingen van klimaatcatastrofes.

Over de film gesproken, zei Durkin op een gegeven moment dat hij nu eigenlijk een veel betekenisvollere film zou kunnen maken. Dit leidde tot het plan om een ​​nieuwe film te maken en Nelson sloot zich als producent aan bij het project. De nieuwe film kwam in maart van dit jaar uit. Nelson zegt dat alle eer voor het maken van de film naar Durkin gaat.

“Hij heeft alle interviews gedaan. Hij schreef het script, hij deed de vertelling en ik geef hem en zijn team 100% van de eer voor het produceren van zo’n geweldige film”, zegt hij, eraan toevoegend dat de film financieel niet veel heeft gekost. “Martin is erg goed in het goed uitgeven van kleine bedragen, en het kostte niet zoveel om deze film te maken. Het ging grotendeels om reizen en veel mensen staken er vrijwillig hun tijd in”, zegt Nelson.

Martin Durkin.

De verklaring van een door de mens veroorzaakte klimaatcrisis wordt in de film bekritiseerd door een aantal gerespecteerde wetenschappers: de eerder genoemde Nobelprijswinnaar voor de natuurkunde Dr. Clauser, professor Steven Koonin, de auteur van  Unsettled en voormalig provoost en vice-president van Caltech, professor Richard Lindzen, voormalig hoogleraar meteorologie aan Harvard en MIT, professor William Happer in de natuurkunde van Princeton, professor Nir Shaviv van het Racah Institute of Physics in Israël, professor Ross McKitrick van de Universiteit van Guelph en verschillende anderen.

Nelson wijst erop dat veel mensen misschien zelfs verrast zullen zijn als ze horen dat deze wetenschappers, die ook wel ‘klimaatontkenners’ worden genoemd, niet beweren dat het klimaat niet verandert, maar integendeel zeggen dat het klimaat voortdurend verandert. Het gaat eenvoudigweg om de oorzaak van de klimaatverandering, of met andere woorden: waarom de verandering plaatsvindt. Het klimaat is een complex systeem en we kennen uiteraard niet eens alle drijfveren. Maar de wereldberoemde natuurkundigen Clauser, Koonin, Lindzen en andere wetenschappers, die in de film aan het woord komen, krijgen de titel ‘klimaatontkenners’ simpelweg omdat zij zich verzetten tegen bijvoorbeeld de bewering dat klimaatverandering uitsluitend of hoofdzakelijk wordt veroorzaakt door antropogene CO2.

Omdat mensen voortdurend CO2 als hoofdoorzaak voorgeschoteld krijgen, raakt het diepgeworteld in hun bewustzijn, ook al hebben ze misschien geen idee hoeveel CO2 er eigenlijk in de atmosfeer zit. “Mensen weten niet dat het om ongeveer 0,04% gaat. Ze gokken op cijfers van 5% of meer. Mensen zijn bang dat de atmosfeer zich gaat vullen met CO2. Ze denken dat CO2 misschien op zwart gas, zwart roet of zoiets lijkt”, merkt Nelson op, eraan toevoegend dat deze onwetendheid nogal verbijsterend is.

Er zit geen bedrijfsmodel achter de film

Nelson wijst erop dat ze de klimaatfilm niet hebben gemaakt om geld te verdienen.

“We willen gewoon dat veel mensen het zien, omdat het zo belangrijk is om terug te vechten tegen deze zwendel. Het is een soort gevecht van ons leven. Want als we de slechteriken laten winnen, zullen ze onze vrijheid inperken. En het zal een veel slechtere wereld worden als we ons al deze gekke dingen laten opleggen in een poging slecht weer te voorkomen”, zegt Nelson. ‘En zoals ik blijf zeggen: we zouden 50 biljoen dollar kunnen uitgeven. We zouden nooit meer een auto met verbrandingsmotor kunnen hebben. Eet nooit vlees en ga in grotten wonen. En toch zou er nooit sprake zijn van meetbaar weer- of klimaatvoordeel”, zegt Nelson.

Er is een grote druk van de media geweest om de film te blokkeren. Facebook heeft het bijvoorbeeld tot ‘desinformatie’ verklaard op basis van de meningen van factcheckingportals die het financiert, en deze factchecks vormen ook de basis van wat de reguliere pers denkt. Nelson zegt echter dat dit de distributie van de film niet noemenswaardig heeft verstoord, aangezien deze breed wordt gedeeld, ook op platforms die niet aan censuur doen – zoals X of Rumble. “Het zal voor iedereen heel moeilijk zijn om de film te verwijderen, alleen maar omdat hij nu overal te zien is”, zegt Nelson, eraan toevoegend dat het een beetje verrassend is dat de film nog steeds beschikbaar is op YouTube .

Wanneer zal de klimaatcrisis voorbij zijn?

Er zijn een aantal factoren, afgezien van de pers en de houding van de socialemediabedrijven, die de verspreiding van kritische beoordelingen van de klimaatcrisis belemmeren. Veel jonge wetenschappers, die ook kritisch staan ​​tegenover de kwestie, aarzelen bijvoorbeeld om hun kritiek publiekelijk te uiten.

“Ze durven zich niet uit te spreken, omdat ze dan niet gepubliceerd worden. Ze zouden hun baan kunnen verliezen. Hun familie krijgt misschien een terugslag”, zegt Nelson. Als een onderzoeker zijn of haar werk niet meer in de wetenschappelijke pers kan publiceren, zet dat feitelijk zijn hele carrière onder druk. ‘Het is zoveel gemakkelijker om achterover te leunen en te doen alsof het waar is’, zegt Nelson.

Hij gelooft echter dat dit allemaal aan het veranderen is nu steeds meer mensen kritisch naar de hele kwestie gaan kijken. Een van de redenen voor dit ‘ontwaken’ is volgens Nelson de Covid-crisis – een feit dat hem onlangs door een aantal mensen is erkend.

“Ze zeggen dat ze erachter zijn gekomen dat ons niet de waarheid over Covid werd verteld en dat de regering en de pers tegen ons logen. En toen begonnen ze zich af te vragen: waarover liegen ze nog meer tegen ons?”

Hannes Sarv.

De reguliere pers is uiteraard nog steeds bezig deze vragen te vermijden en ze maar al te vaak als desinformatie te bestempelen, maar Nelson merkt op dat men zich inmiddels wel eens zou kunnen afvragen: wat is de mainstream eigenlijk? Zo heeft de bekende podcast van Joe Rogan 14,5 miljoen volgers, waardoor publicaties als CNN, de  New York Times  en de  Washington Post  in vergelijking daarmee op dwergen lijken. De primetime-kijkcijfers van CNN zijn bijvoorbeeld voortdurend gedaald en liggen nu onder de 500.000. Rogan en andere podcastproducenten met een groot publiek maken het klimaatalarmisme echter al belachelijk. Wat dit volgens Nelson betekent, is dat steeds meer mensen klimaatrealisten worden.

Nelson gelooft uiteindelijk dat de hele klimaatcatastrofebeweging sneller zal afbrokkelen dan we zouden denken.

“Ik denk dat mensen er gewoon niet meer over zullen praten. Ik denk dat dit de manier is waarop dit gaat eindigen. Er zal geen grote onthulling plaatsvinden waarbij mensen zeggen: hé, we hadden het helemaal mis. Sorry daarvoor. Ze zullen er gewoon niet meer over praten. Dat is mijn voorspelling”, zegt Nelson.

***

Voor het eerst gepubliceerd door Freedom Research

***

Voor de podcasts Van Tom Nelson zie hier.

Voor de pagina van de hoofdredacteur van Climategate.nl op Desmogblog zie hier.

***