Klimaatreligie is een door de mens veroorzaakte catastrofe

De dreigende ‘klimaatcrisis’ en ‘klimaatcatastrofe’ zijn bedoeld om het beleid van ‘klimaatredding’ te legitimeren. Door dit beleid worden de burgers van het Westen nu geconfronteerd met echte crises en catastrofes – onmiddellijk en niet over honderd jaar.

Door Manfred Haferburg.

Met klimaatreligie hebben de grijze eminenties van deze wereld een ideale hefboom gevonden om hun belangen tegenover het algemeen welzijn te laten gelden. Je kunt mensen bang maken met ‘mondiale verwarming’; de hitte op aarde wordt aangekondigd, zoals Armageddon ooit was. De voorspelde apocalyps ligt echter in een bepaalde toekomst, en niemand kan voorspellen wanneer het laatste klimaatoordeel daadwerkelijk zal plaatsvinden. Mensen kunnen er op prachtige wijze van worden overtuigd dat zij verantwoordelijk zijn voor de “door de mens veroorzaakte” opwarming van de aarde door hun zondige consumentengedrag, zelfs door hun bestaan ​​zelf (de erfzonde van CO2).

Hieruit volgt logischerwijs dat de “klimaatzondaars” vergeving ontvangen in de vorm van 1,5 graad via onmiddellijke aflaatbetalingen (CO2-belastingen) en door boetedoening (vliegschaamte, vleesvermijding, vrijstelling van mobiliteit, vrijstelling van kinderen…). Er is een Beëlzebub genaamd kooldioxide, die met alle mogelijke middelen moet worden bestreden.

Je kent ze wel, de hogepriesters van het IPPC, die alles precies weten, die aandacht besteden aan de zuiverheid van de klimaattheorie en de ‘wetenschappelijke consensus’ verdedigen die zij definiëren. Ze hebben hun achterban, de politici en de NGO’s die worden gecontroleerd door de politici, die met veel boetemaatregelen komen waarmee ze de zonden van klimaatzondaars kunnen verdrijven. En in de verte lonkt het klimaatparadijs waarin niemand iets bezit, maar iedereen blij zal zijn met een temperatuurstijging van minder dan 1,5 graden Celsius. Bij welke temperatuur deze stijging ontstaat, wordt niet vermeld. Komt dit overeen met het huidige temperatuurgemiddelde? Komt dit overeen met het lokale gemiddelde? En zo ja, dan vanaf het gemiddelde uit welke periode in de geschiedenis van de aarde?

En wee hen, want ook zij bestaan ​​weer, de klimaatketters, de klimaatontkenners en klimaatsceptici die de ‘wetenschappelijke consensus’ ontkennen. Ze worden bedreigd, publiekelijk aan de schandpaal genegeld, vervolgens tot zwijgen gebracht en uiteindelijk economisch vernietigd.

Het klimaatverhaal bevat alle essentiële ingrediënten van een religie, en de hele bewoording doet sterk denken aan een sekte. Sekte omdat er een absolute aanspraak bestaat op de ene waarheid die geen enkele afwijking toelaat. 1,5 graden en dat is alles. Door de mens gemaakt en dat is alles. En wee iedereen die durft te vragen of dit allemaal echt waar is, aangezien het voortdurend opklinkt vanaf de preekstoelen van het IPPC, vanaf de hoge berg van het WWF, vanuit de diepten van de buitensporige klimaatconferenties en vanuit alle kanalen van de mainstream media. Iedereen die vandaag de dag iets wil zeggen over het klimaat- en energiebeleid dat ook maar de geringste twijfel zou kunnen oproepen, moet eerst zijn geloof uitspreken in de door de mens veroorzaakte klimaatverandering.

Een Nobelprijswinnaar komt uit de kast 

Onlangs had ik de gelegenheid om een ​​lezing te horen van Nobelprijswinnaar natuurkunde John F. Clauser. De Nobelprijs voor de natuurkunde in 2022 werd toegekend aan Alain Aspect van de Universiteit van Parijs-Saclay, John F. Clauser, VS, en Anton Zeilinger van de Universiteit van Wenen “voor experimenten met verstrengelde fotonen, bewijs van de schending van de ongelijkheid van Bell en baanbrekend werk op het gebied van kwantuminformatie”. Op de 16e Internationale EIKE Klimaat- en Energieconferentie in Wenen op 14/15. In juni gaf hij een lezing met de titel “Hoe de wetenschap heeft bijgedragen aan het uitvinden van de klimaatcrisis”. Je zag een zeer behendige 80-jarige met kaalwit haar die zichzelf graag voorstelde als een ‘klimaatontkenner’.

Hij begon zijn toespraak met: “Goed nieuws – er is geen klimaatcrisis.” Zijn boodschap: de temperatuur op aarde wordt in de eerste plaats bepaald door de bewolking, en niet door de uitstoot van kooldioxide door de verbranding van fossiele brandstoffen. Hij heeft geconcludeerd dat wolken een verkoelend effect op de planeet hebben, zoals een thermostaat, en dat er dus geen sprake is van een klimaatcrisis.

“Hoewel het veel mensen van streek kan maken, is mijn boodschap dat de planeet niet in gevaar is.”

Professor Clauser past daarmee in een groep vooraanstaande natuurkundigen die eerst als klimaatsceptici en nu als klimaatontkenners worden bestempeld. Tot de “wetenschappers die de wetenschappelijke consensus verwerpen” behoren onder meer Wilhelm Happer, Princeton University en Richard Lindzen, MIT. Met betrekking tot de “wetenschappelijke consensus” van de veronderstelde 99 procent van de wetenschappers zou ik Nobelprijswinnaar Anton Zeilinger, emeritus hoogleraar natuurkunde aan de Universiteit van Wenen willen citeren:

“Toen Einstein zijn ideeën presenteerde, werd hij als gek en als een buitenstaander beschouwd. Het is in de wetenschap al gebeurd dat de meerderheid er volkomen naast zat. Ik heb geen idee of dat hier het geval is, maar de wetenschap moet openstaan ​​voor discussie.“

Klimaatontkenners en klimaatgelovigen

Als het om het klimaat gaat, is een open wetenschappelijke discussie niet langer van toepassing. Mensen die zich zorgen maken over de vraag of een spoorgas als CO2, dat essentieel is voor planten en dus voor het leven op aarde, als enige verantwoordelijk kan worden gehouden voor een mondiale temperatuurstijging, worden als het ware bestempeld als ‘klimaatontkenners’.

In het Duits betekent het woord ‘ontkennen’ niets meer dan ‘iets ontkennen of ontkennen’. Het wordt echter pejoratief en impliciet denigrerend gebruikt vanwege de connotaties met ontkenners van de Holocaust. Klimaatontkenners worden publiekelijk belasterd, buitenspel gezet en economisch opgedroogd. Iemand moet heel zelfverzekerd en economisch onafhankelijk zijn om tegen de klimaatmainstream in te zwemmen.

Het tegenovergestelde van een ontkenner is een ‘bekenner’. Dus als er ‘klimaatontkenners’ zijn, dan moeten er ook ‘klimaatgelovigen’ zijn. Dit zijn de mensen die publiekelijk hun geloof in de door de mens veroorzaakte klimaatverandering belijden – waarbij ze vaak persoonlijke voordelen aanvaarden, zoals genereuze onderzoeksfondsen of overheidsfinanciering voor steeds nieuw ‘bewijs’ van de komende klimaatcatastrofe. Politici kunnen hier vervolgens hun maatregelen voor de energietransitie aan ontlenen en een absurd degrowth-beleid voeren dat Duitsland nergens anders dan naar de derde wereld zal leiden.

Op weg naar het behalen van jouw doelen?

Hernieuwbare energieën – vooral afkomstig van windparken en zonne-energiecentrales – zijn bedoeld om de fossiele brandstoffen ruwe olie, aardgas en steenkool, evenals kernenergie in Duitsland volledig te vervangen. Hiervoor heeft de energie-industrie opslag nodig: omdat wind- en zonne-energie slechts fluctuerend beschikbaar zijn en omdat de Duitse opwekkingscapaciteit alleen lang niet voldoende is om in de behoefte van het land aan groene energie te voorzien. Waterstof zal het belangrijkste opslagmedium worden.

Het is waar dat tegenwoordig bijna de helft van de elektriciteitsopwekking in Duitsland afkomstig is van “hernieuwbare energiebronnen”, zij het vaak op een ongelegen moment. Maar de elektriciteitsopwekking is slechts verantwoordelijk voor een kwart van het primaire energieverbruik in Duitsland. Er is dus nog maar minder dan 25 procent van de energietransitie gerealiseerd.

Dit is het geval, ook al ziet de federale minister van Economische Zaken zichzelf al op het ‘doelrealisatietraject’ van de energietransitie. Een bericht aan dr. Habeck: Van de 42 kilometer van de energietransitiemarathon heb je pas kilometer zeven bereikt. Op dit ministeriële doel is het plagerige vers van Wilhelm Busch van toepassing:

“Als iemand die nauwelijks in een boom is gekropen, gelooft dat hij een vogel is, heeft hij het mis”.

Het doel van de energietransitie is het creëren van een volledig elektrische samenleving gebaseerd op zogenaamde ‘hernieuwbare’ energie, zodat er geen door de mens veroorzaakte CO2 in de atmosfeer terechtkomt, wat als schadelijk wordt beschouwd voor het klimaat. Er zitten al een paar aannames verborgen in deze scherpe stelling, die op zichzelf, elk afzonderlijk onderzocht, de hele constructie van een mogelijk mogelijke menselijke grootheidswaanzin kunnen doen wankelen.

Bestaat ‘hernieuwbare energie’ eigenlijk wel?

Laten we beginnen met “hernieuwbare energie”. De term is, net als zijn idee, fysieke onzin. Energie kan niet worden gecreëerd, noch worden geconsumeerd, en zeker niet worden vernieuwd. Energie kan alleen met verliezen van de ene vorm in de andere worden omgezet. Vernieuwen zou betekenen dat oude gebruikte energie wordt omgezet in nieuwe energie. Helaas is dit in fysieke zin niet mogelijk en daarom bestaat er niet zoiets als “hernieuwbare energie”. En als je via de omweg van waterstof ‘hernieuwbare energie’ wilt opslaan om deze vervolgens bij weinig wind of zon weer om te zetten in elektriciteit, dan lopen deze verliezen op tot 75 procent, wat betekent dat er vier kilowattuur elektriciteit kan worden omgezet. via de omweg in één kilowattuur waterstof. Er wordt elektriciteit opgewekt. Dat is slechte natuurkunde, en zelfs een resolutie van de Duitse Bondsdag kan daar niets aan veranderen.

Is het zeker dat door de mens veroorzaakte koolstofdioxide de klimaatverandering veroorzaakt?

Er wordt aangenomen dat koolstofdioxide (CO2) een ‘klimaatgas’ is en met zijn aandeel van 0,04 procent in de atmosfeer van de aarde de gemiddelde temperatuur op aarde bepaalt. Van deze 0,04 procent van de CO2 in de atmosfeer is slechts vier procent ‘door de mens gemaakt’, terwijl de overige 96 procent van natuurlijke oorsprong is. Dit betekent dat 0,0016 procent van de gehele atmosfeer van de aarde “door de mens gemaakt” is.

Het lijkt erg gewaagd om aan te nemen dat deze 0,0016 procent zou moeten leiden tot een ineenstorting van het klimaat, terwijl andere belangrijke factoren, zoals het afkoelende effect van toegenomen wolkenvorming als de temperatuur stijgt, eenvoudigweg worden genegeerd. Het Duitse energiebeleid wordt nog absurder als je bedenkt dat het Duitse aandeel in de mondiale door de mens veroorzaakte CO2-uitstoot nog geen twee procent bedraagt.

Als alles over de “door de mens veroorzaakte klimaatverandering” wetenschappelijk in steen zou zijn gebijteld, zouden de klimaatpriesters en hun achterban niet zo paniekerig en agressief reageren op elke afwijkende mening. Dan zou een echte klimaatwetenschap mogelijk zijn die op een open manier met these en antithese omgaat.

Ze zijn bang dat de twijfel zich zal verspreiden onder de mensen die zorgvuldig zijn verleid en dat hun macht zal worden aangetast. Deze angst is volledig gerechtvaardigd, aangezien de hele klimaatreligie berust op de nogal zwakke wetenschappelijke basis van modelberekeningen.

Is een “volledig elektrische samenleving” mogelijk door middel van “hernieuwbare energieën”?

De energietransitie heeft tot doel om in 2045 een koolstofdioxidevrije samenleving te bereiken. Overigens: dit doel wordt aangekondigd door vrijwel dezelfde hoofdrolspelers die twee jaar geleden het COVID-nuldoel aankondigden, en het bereiken van het doel is net zo illusoir.

In een “volledig elektrische samenleving” zou er slechts één energiebron moeten zijn en zouden alle processen met behulp van elektriciteit moeten verlopen: industrie, transport, gebouwen, diensten, land- en bosbouw. Waar elektriciteit niet kan worden gebruikt, moet ‘groene waterstof’, opgewekt door ‘hernieuwbare energie’, worden gebruikt. In Duitsland werd CO2-vrije kernenergie echter gedemoniseerd. Alleen al om deze reden is het energietransitieproject in Duitsland gedoemd te mislukken.

Fysiek is een volledig elektrische energiewereld misschien denkbaar, maar over een lange ontwikkelingsperiode en niet zonder gigantische materiële beperkingen voor de samenleving. Zo’n enorme transformatie zou de samenleving volledig overweldigen. Alleen al vanwege het land- en grondstoffenverbruik kon het land binnen de Duitse grenzen niet vertegenwoordigd worden op het economische niveau dat het heeft bereikt en zeker niet gefinancierd. Een gedwongen introductie van deze energietransitie zou alleen vergelijkbaar zijn met de Grote Sprong van Mao Tse-tung en de daaropvolgende Culturele Revolutie, die, zoals bekend, volledig mislukte, meer dan 60 miljoen mensen het leven kostte en honderden miljoenen mensen in de ellende stortte.

Onverschrokken wordt de grote transformatie met behulp van salami-tactieken door talloze bureaucraten op alle niveaus voortgeduwd, zonder dat de burgers de erosieve veranderingen begrijpen. Jean-Claude Juncker beschreef het proces van het misleiden van de bevolking met opvallende openhartigheid  :

“We beslissen iets, zetten het daar neer en wachten een tijdje om te zien wat er gebeurt. Als er geen grote verontwaardiging en geen opstanden zijn, omdat de meeste mensen niet eens begrijpen wat er is besloten, dan zullen we doorgaan – stap voor stap totdat er geen weg meer terug is.

 

Als het klimaatverhaal uiteindelijk niet blijkt te deugen, wat dan? Is er nog een weg terug? Niemand weet hoe het zal aflopen. De professionele staatspoliticus zit stevig in het zadel en kan niet meer hervormd worden. Zelfs verkiezingen lijken niets te kunnen veranderen. De erosie van de waarden van de Verlichting vordert langzaam maar gestaag. Het blijft vrijwel onzichtbaar voor burgers. Het enige dat overblijft is de vage hoop dat het kaartenhuis van twijfelachtige politiek vanzelf zal instorten.

***

Deze bijdrage verscheen voor het eerst op ACHGUT.

***