De wereld ‘vergroent’ in een verbazingwekkend en snel tempo en woestijnen krimpen bijna overal waar je kijkt. Dit alles lijkt te wijten aan een natuurlijke stijging van koolstofdioxide ‘voedsel voor planten’, en niet te vergeten het kleine jaarlijkse aandeel van 4% dat wordt bijgedragen door de mens die koolwaterstoffen verbrandt. Lastig voor het politieke Net Zero-narratief natuurlijk – samen met de hoge aantallen ijsberen, het cyclische herstel van het zee-ijs in het Noordpoolgebied en de recente recordgroei van koraal op het Great Barrier Reef – dus er wordt natuurlijk weinig over gesproken in de reguliere media en politiek.

“Verwoestijning maakt de aarde onvruchtbaar”, meldt de Guardian, en de uitbreiding van droge gebieden laat hele landen “met hongersnood geconfronteerd” worden. Geweldig verhaal, jammer van de feiten. Een recent artikel in Yale Environment 360 stelt dat in plaats van te verschrompelen en af ​​te sterven, de vegetatie sneller groeit en woestijnen zich terugtrekken.

In feite denken veel wetenschappers nu dat dit proces in de toekomst zal blijven versnellen. Volgens het Yale- artikel “versnelt” CO 2 de fotosynthese in planten. Door hen toe te staan ​​schaars water efficiënter te gebruiken, bemest de CO 2-rijke lucht de vegetatiegroei zelfs op de droogste plekken, merkt Yale op . Al enige tijd is er “groeiend bewijs” van wereldwijde vergroening in alle biomen, niet alleen droge gebieden, bewijs dat we kunnen opmerken, is genegeerd door de voorstanders van Net Zero. Een ‘explainer’ van Carbon Brief beweerde dat woestijnvorming is beschreven als de grootste milieu-uitdaging van onze tijd “en klimaatverandering maakt het erger “.

Carbon Brief wordt gefinancierd door groene activistische miljardairs, waaronder Sir Christopher Hohn, een voormalige leverancier van onlangs gevangengenomen Roger Hallam en Extinction Rebellion. De hysterie over het woestijnklimaat, zoals die van de Guardian, is daarom te verwachten. Interessant genoeg ontvangt Yale Environment 360 , dat deel uitmaakt van de Yale University School of the Environment, ook veel directe en indirecte financiële steun van activistische groepen, waaronder ClimateWorks, samen met de Hewlett en Ford Foundations. Het artikel is belangrijk omdat het een ‘mainstream’ doorbraak vertegenwoordigt in de discussie over wereldwijde vergroening, die al enige tijd duidelijk is in gespecialiseerde wetenschappelijke kringen.

Het is misschien niet verrassend dat het Yale-artikel probeert de vergroeningsparade een beetje te verpesten met een dosis klimaatsleur. Vergroening door landbouwirrigatie van velden kan “droge ecosystemen vernietigen”. Maar dit is zeker door de mens veroorzaakt en heeft niets te maken met een veranderend klimaat. “Red de woestijnen” is misschien geen populaire milieuboodschap, “maar droge ecosystemen doen ertoe”, vervolgt Yale. Natuurlijk zullen er velen zijn die erop wijzen dat als een paar schorpioenen hun biezen moeten pakken om plaats te maken voor de betere voeding van miljoenen Afrikaanse kinderen, dit een kleine prijs is om te betalen.

In het artikel wordt veel van het recente wetenschappelijke werk over wereldwijde vergroening belicht. Dit werk is besproken in publicaties als de Daily Sceptic, maar is gebagatelliseerd en vaak genegeerd door de boodschappers van het Net Zero-narratief.

Baanbrekend werk in 2016 zag een team van 33 wetenschappers uit acht landen NASA-satellietbeelden bestuderen, en ze ontdekten dat sinds 1980 tussen een kwart en de helft van de begroeide gebieden op de planeet een toename in hun bladoppervlakte-index (LAI) vertoonden, een standaardmaat voor de overvloed aan plantenleven. Werk op dat moment suggereerde een toename van 14% in vegetatie. Een onderzoek uit 2021 aan de Universiteit van Californië concludeerde dat er een toename van 12% in fotosynthese was geweest, waarbij CO2-bemesting opnieuw de primaire oorzaak was. Een beoordeling uit 2020 van wetenschappers van het Woodwell Climate Research Centre vond dat vergroening “veel uitgebreider was dan eerder werd erkend”, en meer dan drie keer groter dan woestijnvorming. Yale merkte bevindingen op dat de vergroening 41% van ’s werelds droge gebieden omvatte, van India tot de Afrikaanse Sahel en Noord-China tot Zuidoost-Australië.

Chinese wetenschappers hebben zich ook met de zaak beziggehouden. Vorig jaar ontdekten onderzoekers van de Lanzhou University een “globale divergentie” tussen droogte en bladoppervlak in droge gebieden gedurende de afgelopen drie decennia. Deze “ontkoppeling” zou te wijten zijn aan het effect van CO2 .

In februari berichtte de Daily Sceptic over een andere groep Chinese wetenschappers die ontdekten dat ongeveer 55% van de wereldwijde landmassa de afgelopen twee decennia een “versnelde snelheid” van vegetatiegroei vertoonde. “Wereldwijde vergroening is een onbetwistbaar feit,” stellen ze.

Ze produceerden de bovenstaande kaart op basis van vier datasets die lieten zien dat vergroening sinds 2000 in 55,8% van de wereld versnelde. Snellere groei in India en de Europese vlakten (donkerblauwe kleuring) zou het meest voor de hand liggend zijn. Gezonde groei is ook te zien in het Amazonegebied, equatoriaal Oost-Afrika, zuidelijk kustgebied Australië en Ierland.

Chris Morrison.

Geen van deze bevindingen zou een grote verrassing moeten zijn. CO2-niveaus zijn in het verleden veel hoger geweest, teruggaand tot 600 miljoen jaar. Planten gedijen op niveaus die drie keer hoger zijn dan de huidige atmosferische CO2 en de bijna-denudatiehoeveelheden van de laatste paar miljoen jaar. Tijdens de laatste ijstijd tot ongeveer 12.000 jaar geleden daalden de atmosferische CO2-concentraties tot zulke gevaarlijk lage niveaus dat het leven van planten – en mensen – ernstig werd bedreigd. Zelfs met het kleine herstel dat we in het recente verleden hebben gezien, worden planten groter en gebruiken ze bestaande waterbronnen veel efficiënter. Dit herstel van CO2-niveaus in de atmosfeer biedt hoop op hogere voedselbronnen in veel delen van de wereld die lijden aan periodieke hongersnoden.

***

Chris Morrison is de milieuredacteur van de Daily Sceptic .

***

Bron: The Daily Sceptic.

***