De ‘Club van Rome’ heeft in een halve eeuw niets geleerd

De ellende van het malthusianisme

Door Edgar L. Gärtner

De Verenigde Naties (VN) hebben de VN-Top van de Toekomst gepland op 22 en 23 september 2024, waar fundamentele veranderingen in het VN-Handvest in de zin van ‘mondiaal bestuur’ zullen worden besproken. Deze top is tot nu toe echter nauwelijks een onderwerp in de massamedia geweest.

De reden hiervoor ligt waarschijnlijk in de agenda van de top: het gaat om niets minder dan de afstemming van het (klimaat)beleid en een verdere inperking van de soevereiniteit van natiestaten door het opzetten van mondiale technocratische managementstructuren. De eliminatie van de natiestaatbasis van de democratie zou dan op de een of andere manier vermomd moeten worden als democratisch.

Ter voorbereiding op de VN-top organiseerde de bekende ‘Club van Rome’ eind juli samen met de voorheen weinig bekende ‘Raad voor de Menselijke Toekomst’ een rondetafelconferentie, waaraan vertegenwoordigers van 24 andere globalistische organisaties deelnamen. zoals het “Global Governance Forum”, de militante organisatie “Extinction Rebellion” en het “Post Carbon Institute” namen deel. Begin augustus publiceerde de Club van Rome samen met de Raad voor de Menselijke Toekomst een rapport over de ronde tafel. Dit is gebaseerd op de vage definitie van een ‘polycrisis’ van de mensheid:

‘De mensheid wordt geconfronteerd met talloze mondiale catastrofale risico’s die nu samenkomen. Deze vertegenwoordigen een groeiende veiligheidsdreiging voor alle landen en voor ieder mens (…) Deze “polycrisis” is een onderling verbonden web van uitdagingen zoals klimaatverandering, verlies aan biodiversiteit, mondiale vergiftiging, voedselonzekerheid, uitputting van hulpbronnen, terugtrekking uit de democratie, proliferatie van mensen. kernwapens, verspreiding van oorlogen, ongecontroleerd gebruik van AI, desinformatie, economische, sociale en genderongelijkheid, toenemend onrecht, falende gezondheidszorgsystemen en geopolitieke instabiliteit. Dit betekent meer onzekerheid voor iedereen.”

Het valt op dat de lijst van de 17 zogenaamd mondiale crises aan geen enkele rangorde is onderworpen. Dat is duidelijk niet waar de auteurs om geven. Omdat ze zich in de eerste plaats bezighouden met het rechtvaardigen van hun pseudologische dogma: ‘Mondiale risico’s vragen om mondiale oplossingen.’ Ze willen de VN transformeren in een wereldregering die bindende wetten kan uitvaardigen door haar handvest dienovereenkomstig aan te passen.

De verklaringen van individuele deelnemers aan de ronde tafel, gedocumenteerd in de notulen, lijken mij belangrijker dan de algemene verklaringen van de “Club van Rome”. Gezien de verwarrende situatie in de wereld worden sommige van deze bijdragen gekenmerkt door opvallende naïviteit. Dat weerhoudt de mondiale financiële sector als BlackRock er niet van om het te gebruiken als sjabloon voor investeringsbeslissingen ter waarde van miljarden, zo niet biljoenen.

Dit geldt bijvoorbeeld voor de bijdrage van emeritus hoogleraar economie Augusto Lopez-Claros, die leiding geeft aan de voorheen obscure denktank ‘Global Government Forum’. Lopez-Claros was voorheen bekend als hoofdeconoom van het World Economic Forum (WEF). Daarvoor werkte hij, minder zichtbaar, in topposities bij de Wereldbank en het Internationale Monetaire Fonds (IMF).

Lopez-Claros eist onder meer letterlijk:

“Om een ​​Earth System Council te creëren, die het VN-systeem de capaciteit geeft om bindende wetgeving aan te nemen om ons planetaire milieusysteem en de gemeenschappelijke goederen die het biedt te beschermen, met de nodige handhavingsmechanismen.”

De Algemene Vergadering van de VN wordt aangevuld met een parlement. Het ontwerp van een nieuw VN-handvest zal in september in New York worden gepresenteerd. Volgens dit uitgangspunt zou de VN zichzelf in de toekomst op een vergelijkbare manier als de EU moeten financieren. Tegelijkertijd moet echter de mogelijkheid van een veto in de VN-Veiligheidsraad worden afgeschaft.

De bekende Britse milieuactivist Roger Hallam, medeoprichter van de terroristische blokkadebewegingen ‘Extinction Rebellion’ en ‘Just Stop Oil’, die uit de gratie raakte in de Duitse massamedia vanwege het relativeren van de Holocaust en dit jaar vanwege het blokkeren van de Britten – de snelweg M25 – werd samen met kameraden veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf en verklaarde in de ronde tafel van de “Club van Rome” dat hervormingen voor hem geen optie waren. Alleen een mondiale revolutie kan de mensheid van zichzelf redden. Vreedzame vormen van protest zijn bedoeld om de staat te dwingen gewelddadig te worden. Zijn doel is “een radicaal-democratische overname van de staat”.

Hallam stelt het zich zo voor:

“… een groeiende alliantie van bereidwilligen moet ‘de economie’ – dat wil zeggen de doodsmachine die ons met uitsterven bedreigt – stilleggen en wegen en transportinfrastructuur, stadscentra en financiële districten blokkeren, week na. week totdat arrestaties leiden tot staatsgeweld en gevangenisstraf. Absolute geweldloze discipline zal moeten worden gehandhaafd, zodat een interne, open democratische cultuur kan bloeien en we een beroep kunnen doen op de algemene bevolking om zich bij ons aan te sluiten. De revolutie zal worden geleid door vrouwen en jong en oud, niet door agressieve mannen, anders zal het uitmonden in een burgeroorlog en fascisme.”

Toen de ‘Club van Rome’ in 1972 naam maakte met het computersimulatieonderzoek getiteld ‘De grenzen aan de groei’, werd ze beschouwd als een zeer serieuze club van notabelen. De voorzitter ervan, de Italiaanse industrieel Aurelio Peccei, zocht persoonlijk de auteur van deze regels op door hem uit te nodigen voor een reeks Oost-West-symposia. Maar met de publicatie van de studie ‘The First Global Revolution’ in 1991 onthulde de ‘Club’ de links-extremistische agenda die Roger Hallam vandaag de dag vertegenwoordigt. Zoals het Britse dagblad The Telegraph ontdekte, werden de door Hallam mede opgerichte bewegingen onder meer gesponsord door het campagnebudget van Hillary Clinton en het Californische ‘Climate Emergency Fund (CEF)’, dat wordt gesteund door miljardairs.

Julian Cribb, medeoprichter van de ‘Council for the Human Future’, lijkt iets serieuzer, zo niet minder gevaarlijk, in zijn bijdrage, waarin hij verwijst naar het ontwerp van een Earth System Treaty dat hij presenteerde . Hij roept op tot niets minder dan de oprichting van een mondiale waarheidscommissie die leugenaars blootstelt aan publieke schaamte, een wereldsysteemmunt gebaseerd op natuurlijke grenzen, een mondiale circulaire economie en uiteindelijk een plan om de wereldbevolking (vrijwillig) met niet minder dan drie procent te verminderen.  Anders zal de menselijke beschaving tegen het midden van de 21ste eeuw instorten.

Tegenwoordig lijkt de hernieuwde waarschuwing voor de mondiale overbevolking en de daaropvolgende hongersnood uiterst onrealistisch en zelfs quixotisch. In 1798 ontwikkelde de Engelse plattelandspredikant en econoom Thomas Robert Malthus (1766 – 1834) het volgende argument in zijn ‘Essay on the Principle of Population’, dat vandaag de dag nog steeds wordt herhaald:

‘Als we de bevolking van de wereld op een willekeurig aantal, duizend miljoenen, bijvoorbeeld, de menselijke soort zou toenemen in de verhouding van – 1, 2, 4, 8, 16, 32, 64, 128, 256, 512, enz. en het levensonderhoud als – 1, 2, 3, 4, 5 , 6, 7, 8, 9, 10, enz. Over twee eeuwen en een kwart zou de bevolking qua bestaansmiddelen 512 tegen 10 zijn; in drie eeuwen als 4096 tegen 13, en over tweeduizend jaar zou het verschil bijna niet te overzien zijn, hoewel de opbrengst in die tijd enorm zou zijn toegenomen.”

Maar de voorspelde wereldwijde explosie van armoede en ellende als gevolg van het gebrek aan zelfbeheersing van mensen bij het voortbrengen van nakomelingen heeft nooit plaatsgevonden. Integendeel: er leven nu ruim 8 miljard mensen op aarde. Tegelijkertijd is het aantal armen wereldwijd aanzienlijk gedaald, hoewel de armoede, vaak het gevolg van gewapende conflicten, nog niet volledig is verdwenen.

Tegenwoordig lijdt ongeveer één op de tien mensen aan armoede en ondervoeding, vergeleken met één op de vier in de jaren zestig. Aan de andere kant waarschuwen economen en demografische experts nu voor het tegenovergestelde probleem: een buitensporige krimp van de bevolking. Bovenal schept dit problemen zoals het voorzien in een toenemend aantal gepensioneerden als gevolg van het afnemende aantal jonge belastingbetalers.

Axel Bojanowski, hoofdwetenschapsverslaggever van het dagblad “Die WELT”, citeert de Amerikaanse econoom Jesús Fernández-Villaverde van de Universiteit van Pennsylvania in Philadelphia, die beweert een gemiddeld mondiaal geboortecijfer van 2,18 kinderen per vrouw te hebben vastgesteld. Dit reproductiepercentage zou al onder het realistische behoudspercentage van 2,21 kinderen per vrouw liggen. De wereldbevolking is al begonnen te krimpen. Zelfs als andere bevolkingsdeskundigen het hier niet in alle opzichten mee eens zijn, moet het duidelijk zijn dat de angst voor een oncontroleerbare ‘bevolkingsbom’ die in 1968 door de Amerikaanse vlinderonderzoeker Paul Ehrlich met massale hulp van de westerse massamedia en regeringen werd verspreid, ongegrond is.

De neerwaartse spiraal van de bevolking komt sneller op gang dan veel mensen denken. Volgens Axel Bojanowski laat het voorbeeld van Duitsland dit zien:

“Met het huidige geboortecijfer in dit land van iets minder dan 1,3 hebben 1.000 vrouwen en 1.000 mannen 1.300 kinderen, d.w.z. 650 jongens en 650 meisjes (enigszins vereenvoudigd, in feite iets meer meisjes worden geboren dan jongens). Als het geboortecijfer hetzelfde zou blijven, zouden ze 845 nakomelingen voortbrengen – wat de derde generatie minder dan de helft zo groot maakt als de huidige. Als de zaken in hetzelfde tempo zouden doorgaan, zou de bevolking krimpen tot een kwart in de vijfde generatie en tot een achtste in de zevende, waardoor er ongeveer tien miljoen Duitsers overblijven.”

Vooral de Volksrepubliek China, waarvan de miljardenbevolking het Westen decennialang bang heeft gemaakt, zal binnenkort worden geconfronteerd met de negatieve gevolgen van een snel krimpende bevolking. Ik heb er zelf op een EIKE-conferentie in Berlijn in 2012 op gewezen dat de ‘bevolkingsbom’ van Ehrlich en de studie ‘The Limits to Growth’ dienden als een directe rechtvaardiging voor de dictatoriale één-kind-politiek en vervolgens in een artikel gepubliceerd door de ‘Neue Zürcher In de krant werd er niet alleen op gewezen dat het malthusianisme de armoede creëert die het beweert te bestrijden, maar dat het op de middellange termijn ook moet leiden tot de mislukking van het Chinese ‘economische wonder’ dat destijds nog steeds werd geprezen.

Een van de verhalen die in kleine demografische kringen de ronde doen, gaat ervan uit dat de invloedrijke Chinese topwetenschapper Song Jian, die voor het leger werkte, tijdens een verblijf in Nederland in aanraking kwam met de ideeën van Paul Ehrlich. Toen hij terugkeerde naar China, begonnen hij en de CCP-leiders Malthusiaanse bevolkingsprojecties, gebaseerd op een ongebreidelde exponentiële functie, op China toe te passen.

Berekeningen die in 1980 aan het CCP Politburo werden voorgelegd, gaven aan dat China aan het begin van de 22ste eeuw een bevolking van ruim vier miljard zou hebben. Het jaar daarvoor had Deng Xiaoping, de toenmalige secretaris-generaal van de CCP, al gezinspeeld op de overgang naar de eenkindpolitiek, verwijzend naar de ‘Grenzen aan de Groei’ die in China waren gepubliceerd onder de naam van een Chinese wetenschapper.

De eenkindpolitiek werd in maart 1980 officieel aangenomen door de centrale overheid in Chengdou. In 1982 werd de grens van één kind per gezin zelfs in de grondwet vastgelegd. Maar de eerste uitzonderingen werden al in 1984 toegestaan, bijvoorbeeld als er eerst een meisje werd geboren. Andere uitzonderingen troffen bepaalde etnische groepen of zwaar agrarische regio’s.

Ondanks onvoorstelbare dictatoriale maatregelen zoals gedwongen sterilisaties en gedwongen abortussen of de uithongering van reeds geboren meisjes, heeft het eenkindbeleid nooit consequent gewerkt. Het veroorzaakte in ieder geval een onmiskenbare dip in de demografische curve. Na 2000 werden de partijleiders zich er geleidelijk aan bewust van dat het dalende geboortecijfer ernstige economische problemen zou opleveren voor het opkomende land. In 2015 stond de overheid twee kinderen per gezin toe, maar in 2021 mochten er drie kinderen komen en kort daarna waren er helemaal geen beperkingen meer.

Deze verandering komt echter te laat. Onderzoekers van de Shanghai Academy of Social Sciences en de Universiteit van Victoria hebben berekend dat de Chinese bevolking tegen het einde van de eeuw zal afnemen van 1,4 miljard naar 525 miljoen. Dit zou kunnen betekenen dat de CCP substantiële aanpassingen zal moeten maken in haar plannen voor het opbouwen van een nieuwe multipolaire wereldorde onder Chinees leiderschap.

***

Bron hier.

***