Klimaatbeleid: bedreiging voor onze vrijheid

Door Vincent Bénard.

Door het stellen van technisch onhaalbare doelstellingen bevordert het klimaatbeleid een verslechtering van onze economische prestaties, en dit alles met een klimaatimpact van bijna nul tot gevolg. Maar ze vormen ook een ernstige bedreiging voor onze vrijheid.

Individuele vrijheden

In naam van het redden van het klimaat nemen de repressieve maatregelen in de westerse wereld toe. Hier volgen enkele voorbeelden die helaas niet uitputtend zijn.

Verschillende landen, waaronder Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië, hebben wetten aangenomen die verwarming op gas in nieuwbouw vanaf 2025 verbieden, voornamelijk ten gunste van warmtepompen, ondanks de slechte kosten-batenverhouding van deze verplichting.

Er zijn nog andere dure milieuverplichtingen ingevoerd: in Frankrijk bijvoorbeeld veroorzaken wettelijke obstakels voor de verhuur en verkoop van woningen die als onvoldoende geïsoleerd worden beschouwd (of ze nu in de Grand Est of in de Provence liggen, het toppunt van absurditeit) een ramp op de huurmarkt.

Particuliere banken, die graag deugdzaam willen overkomen, bieden hun klanten op optionele basis bankkaarten aan met een “ geïntegreerd emissieplafond ”. Politici willen dit soort betalingsmethoden nu al verplicht stellen, of zelfs echte ‘ koolstofpaspoorten ’ instellen, voorlopig zonder succes.  Deskundigen ” willen onze vliegreizen, onze autoreizen, onze vleesconsumptie, enz. beperken. Deze ideeën leken tien jaar geleden gek. Sommige daarvan zijn tastbare politieke bedreigingen geworden.

Over het algemeen wint een gedachtestroom die bevestigt dat “de noodtoestand op het gebied van het klimaat beperkingen van de vrijheden vereist” aan kracht en vindt talloze aansluiting bij politieke partijen, vooral bij Frans links. De woordkeuze is hier essentieel: als er sprake is van een noodsituatie, moet het volk de beperkingen aanvaarden die in naam van deze noodsituatie zijn aangenomen. En we zullen degenen het zwijgen op moeten leggen die erop durven te wijzen dat geen enkele mondiale indicator die verband houdt met het klimaat (landbouwproductie, kosten van rampen, enz.) het bestaan ​​van een crisis aantoont, tot het punt waarop een parlementslid vorig jaar een wet heeft voorgesteld (niet aangenomen) gericht op het voorkomen van de uiting van klimaatscepsis in de media.

Vrijheid om te ondernemen

De Nederlanders en Ieren ontdekten met verbazing dat hun regeringen in naam van het klimaat en met de zegen van de EU wetgeving konden invoeren die bepaalde bedrijven, in dit geval veehouderijen, tot gedwongen liquidatie dwong vanwege hun veronderstelde ecologische voetafdruk. Deze initiatieven veroorzaakten een sterke politieke reactie, maar vormen niettemin op grote schaal het eerste voorbeeld van een bedrijfsverbod dat door regeringen is afgekondigd onder het voorwendsel van ecologie. Dit opent de weg voor het creëren, direct of indirect, van willekeurige “bedrijfsvergunningen”. De Europese “van boer tot bord”-agenda   is expliciet van plan om landbouwbedrijven die geacht worden te veel uit te stoten te dwingen te verdwijnen, en om onze eetgewoonten dienovereenkomstig te veranderen.

De landbouw is niet het enige getroffen gebied. De Europese regels voorzien in zware straffen tegen fabrikanten die niet genoeg schone voertuigen verkopen, volgens onrealistische normatieve grenzen. Het enige probleem is dat consumenten terughoudend zijn in het massaal adopteren van deze dure voertuigen, die grote praktische problemen met zich meebrengen. Het gevolg is dat er in 2025 een recordboete van meer dan 7 miljard euro dreigt te worden opgelegd aan fabrikanten, die gestraft zullen worden omdat ze klanten de auto’s hebben verkocht waar ze om vroegen!

Veel andere sectoren, zoals het luchtvervoer, worden getroffen door dit eco-geïnspireerde nihilisme.

“Duurzame financiering” om het bedrijf te wurgen

De krachtigste vector van dit eco-nihilisme zal ongetwijfeld de financiële repressie van alle bedrijven zijn.

De CSRD-richtlijn vereist al dat financiële publicaties bestemd voor aandeelhouders worden aangevuld met “duurzame ontwikkelingsrapporten” die in kleine bedrijven letterlijk onmogelijk te realiseren zijn. Ze zouden als basis kunnen dienen voor NGO’s om bedrijven aan te vallen waar ze een hekel aan hebben, of voor staten om in eerste instantie bepaalde groepen te verbieden toegang te krijgen tot publieke markten.

De tweede fase is in voorbereiding: het banksysteem is bezig met de ontwikkeling van een Europees wetgevend kader dat de toegang tot de financiële markten moeilijk zal maken voor bedrijven waarvan de CSRD-rapporten als onvoldoende worden beschouwd. De Bank van Frankrijk werkt, onder auspiciën van de ECB, al aan het opnemen van ‘duurzame’ criteria in de beoordeling van het risico dat bedrijven vertegenwoordigen. De krediettarieven zullen stijgen voor degenen met de laagste ratings, zelfs als ze goed worden beheerd.

Wat de internationale financieringsinstellingen (WB, EBRD, enz.) betreft, deze hebben alle financiering van kolen- en gascentrales aan de armste opkomende landen al aanzienlijk verminderd of zelfs geëlimineerd, die niettemin een cruciale behoefte hebben aan betrouwbaardere en goedkopere productie. energie om hun bevolking uit de armoede te halen. Veel particuliere banken, uit angst dat dergelijke financiering hun balans CSRD (of het Amerikaanse equivalent ISSB) zou verduisteren, hebben ook besloten ze te elimineren. Het is onnodig te zeggen dat hun Chinese, Indiase en Russische concurrenten zich in de handen wrijven.

 De dictatuur van de soberhed 

 Het communisme beweerde tot overvloed te leiden, maar leidde door economische onbekwaamheid tot soberheid. De milieubeweging doet niet eens de moeite om een ​​mooie toekomst te beloven en beweert ons te onderwerpen aan haar ascese in naam van de planeet.

Als we met dwangmiddelen in ieders leven een voortdurende verplichting tot soberheid op het milieu introduceren, zal dit noch het leven, noch het zakendoen wenselijk maken. Wie zal ondernemerschap willen leven, uitvinden en riskeren in een land dat ons alleen maar intimidatie en verdenkingen van ecocide belooft, zonder vooruitzicht op het ontsnappen aan een persoonlijk leven dat wordt gerantsoeneerd door de ecologische voetafdruk die is gcreëerd als instrument van sociale repressie?

En welke middelen zullen de tot religieus ecologisme bekeerde machten tegen de bevolking gebruiken als hun onvermijdelijke ontevredenheid over een samenleving van gebrek massaal tot uiting komt?

***

Vincent Bénard

Vincent Bénard is ingenieur civiele techniek en ruimtelijke ordening, en economisch analist. Hij is de auteur van twee boeken en talrijke artikelen over de effecten van publieke economische interventies, vooral op het gebied van huisvesting.

Bron hier.

***