Marie-Antoinette.

De zondagse beschouwing van Jan van Friesland.

Volgens nieuwste schattingen loopt de gasrekening de komende jaren fors op door o.a. de stijgende kosten per aansluiting van het gasnetbeheer. Het kan oplopen tot minimaal 400 euro extra per jaar. De overheid stimuleert mensen van het gas te gaan en doordat meer mensen dat dan maar doen, zullen de overblijvers de kosten van aansluitingen moeten delen: de wereld op zijn kop. Huishoudens die aardgas willen blijven gebruiken, gewoon omdat ze niet anders kunnen, zullen de extra lasten zelf moeten dragen. De in vele toonaarden bezongen klimaatrechtvaardigheid kan zich zo tegen zichzelf keren, omdat burgers voelen, zowel in hun koude huiskamer als dunne portemonnee, dat de zaak volledig scheef zit.

Het vloeit allemaal voort uit de zeer bedenkelijke ‘Van Het Gas Af’- energietransitie, die op zijn beurt het gevolg is van alarmistische en niet op wetenschap gebaseerde klimaatpolitiek.

De gifgroene afgedwongen solidariteit over gas werkt hier omgekeerd.

Het laatste dominosteentje wat omvalt heet ‘kwetsbare huishoudens’, groepen huishoudens die zo ernstig in de financiële problemen komen.

Het aantal huishoudens met ‘energiearmoede’ in Nederland is immers stijgend. Dat vormt een groeiend risico voor het draagvlak voor die energietransitie zelf, maar ook voor het tempo ervan, zeggen onderzoekers.

Schrijnend: men veroorzaakt met de gefantaseerde ellende van klimaatverandering, juist een echte ellende voor grote groepen burgers.

Jan van Friesland.

Daar waar bij de aanschaf van zonnepanelen door de ene buurman, zijn belastingbetalende andere buurman fijntjes gedwongen wordt die zonnepanelen mee te financieren door subsidies, werkt de gifgroene afgedwongen solidariteit over gas hier omgekeerd. Niet meedoen om het kostbare aardgas vaarwel te moeten zeggen, leidt tot een extra financiële straf omdat keihard het marktmechanisme wordt ingezet richting de overblijvers.

Koeltjes heet het:

‘Een stijgende gasrekening prikkelt tot het nemen van duurzaamheidsmaatregelen.’

Waarom eten ze dan geen brioche – zoet luxebrood –, zou Marie-Antoinette minzaam vanaf haar balkon geroepen hebben terwijl de Franse bevolking met een lege maag smeekte om alledaags brood.

Het kostte haar de kop.

***