De plaag van wetenschappelijke censuur

Door  John Ridgway

Hoe een opkomende wetenschappelijke consensus het resultaat is van sociale manipulatie, mogelijk gemaakt door prosociale censuur.

Een recent onderzoeksartikel  gepubliceerd  in  The Proceedings of the National Academy of Sciences  betoogde dat zowel zelfcensuur als prosociale censuur van collega’s alledaags zijn binnen de wetenschap — en het probleem wordt alleen maar erger. Sommige cijfers zijn grimmig om te lezen:

“Uit een recent nationaal onderzoek onder Amerikaanse faculteitsleden van vierjarige hogescholen en universiteiten bleek het volgende: 1) 4 tot 11% was gedisciplineerd of bedreigd met disciplinaire maatregelen vanwege het geven van onderwijs of onderzoek; 2) 6 tot 36% was voorstander van milde straffen (veroordeling, onderzoek) voor medestudenten die controversiële beweringen deden, met een hogere steun onder jongere, meer linksgeoriënteerde en vrouwelijke faculteitsleden; 3) 34% was door medestudenten onder druk gezet om controversieel onderzoek te vermijden; 4) 25% gaf aan ‘zeer’ of ‘extreem’ geneigd te zijn zichzelf te censureren in academische publicaties; en 5) 91% gaf aan minstens enigszins geneigd te zijn zichzelf te censureren in publicaties, vergaderingen, presentaties of op sociale media.”

Het geval van Lennart Bengtsson

Op 30 april 2014 veroorzaakte een Zweedse meteoroloog schokgolven in de internationale gemeenschap van klimaatwetenschappers. Dit kwam niet doordat hij een grote ontdekking had gedaan, noch doordat hij betrokken was geweest bij een wetenschappelijk schandaal. Wat hij had gedaan, was de doodzonde begaan om zich aan te sluiten bij de sceptische Global Warming Policy Foundation (GWPF). De reden waarom dit voor sommigen zo schokkend was, was omdat hij niet zomaar een Zweedse meteoroloog was; hij was professor Lennart Bengtsson, de voormalige onderzoeksleider van het Europees Centrum voor weersvoorspellingen op de middellange termijn, voordat hij tot 1990 directeur werd. Daarna was hij directeur geworden van het Max Planck Instituut voor Meteorologie in Hamburg. Onder zijn vele onderscheidingen vielen onder meer de Milutin Milankovic-medaille in 1996, de René Descartes-prijs voor collaboratief onderzoek in 2005 en de 51e International Meteorological Organization Prize van de Wereld Meteorologische Organisatie in 2006. In 2009 werd hij benoemd tot erelid van de Royal Meteorological Society als erkenning voor zijn bijdrage aan de meteorologie.

Slechts twee weken later veroorzaakte dezelfde Zweedse meteoroloog een naschok door af te treden bij dezelfde stichting. De zelfbenoemde bewakers van de wetenschappelijke waarheid bij  DeSmog zullen u vertellen dat dit kwam doordat hij zich niet helemaal realiseerde bij wat voor een stortvloed aan schurken hij zich had aangesloten en dat hij daarom snel leerde spijt te krijgen van zijn daden. Dit is echter wat Bengtsson in zijn ontslagbrief  zei :

“Ik ben de afgelopen dagen onder zo’n enorme groepsdruk van over de hele wereld gezet dat het voor mij vrijwel ondraaglijk is geworden. Als dit zo doorgaat, kan ik mijn normale werk niet meer doen en begin ik me zelfs zorgen te maken over mijn gezondheid en veiligheid. Ik zie daarom geen andere uitweg dan ontslag nemen bij GWPF… Collega’s trekken hun steun in, andere collega’s trekken zich terug uit het gezamenlijke auteurschap, enz. Ik zie geen limiet en einde aan wat er zal gebeuren. Het is een situatie die me doet denken aan de tijd van McCarthy. Ik had nooit iets soortgelijks verwacht in zo’n oorspronkelijke vreedzame gemeenschap als meteorologie. Blijkbaar is het de afgelopen jaren getransformeerd.”

Bengtssons censuurcollega’s leken snel zijn punt te bewijzen door zijn beschuldiging dat zij hem hadden veroordeeld, te verwerpen. Gavin Schmidt, bijvoorbeeld, verwierp zijn verwijzing naar McCarthyisme als “belachelij “, en suggereerde in plaats daarvan dat het de dappere wetenschappers zoals hijzelf waren die de echte slachtoffers waren van een heksenjacht.

Hoe afschuwelijk het ook mag lijken dat professor Bengtsson op deze manier behandeld moest worden, hij kan niet beweren dat hij het niet zag aankomen. Eerder datzelfde jaar werd een artikel, waarin hij de vermetelheid had om te suggereren dat de voorspelde opwarming waarschijnlijk niet zo erg zou zijn als anderen beweerden, afgewezen door het wetenschappelijke tijdschrift  Environmental Research Letters  op basis van het feit dat zijn bevindingen ” niet erg behulpzaam ” waren. Ter verduidelijking voegde de betrokken peer reviewer de berisping toe: ” eigenlijk is het  [artikel]  schadelijk omdat het de deur opent voor al te simplistische beweringen van ‘fouten’ en erger van de klimaatsceptische mediakant “. Toen Bengtsson en anderen, zoals meteoroloog Hans von Storch, de afwijzing veroordeelden als schandalig, was de uitgever van het tijdschrift er gretig op uit om de opmerkingen van de peer reviewer te bagatelliseren en in plaats daarvan te beweren dat het artikel gewoonweg niet voldeed aan de hoge normen van het tijdschrift. Ja, die oude kastanje.

Prosociale censuur

Waar Bengtsson in feite aan werd onderworpen is prosociale censuur. Het is een vorm van censuur waarbij werk wordt afgewezen en individuen worden geannuleerd, niet omdat het werk ondermaats of gebrekkig is, maar omdat het een gekoesterde ideologie of iemands anders concept van maatschappelijke veiligheid en harmonie dreigt te ondermijnen. Dergelijke censuur wordt natuurlijk nooit als zodanig afgeschilderd; de reden die wordt gegeven is altijd dat de betrokken persoon/personen ondermaats werk aan het verkopen waren, wat leidde tot schadelijke misinformatie.

Stel dat u emeritus hoogleraar risicomanagement bent en internationaal bekendstaat om uw expertise in forensische statistiek, maar vervolgens werk produceert waarin u overheidscijfers in twijfel trekt die de ernst van een pandemie of de veiligheid en effectiviteit van vaccins verkeerd weergeven. Dan kunt u er zeker van zijn dat uw carrière wordt stopgezet omdat u schadelijke desinformatie verspreidt.

Als je bijvoorbeeld een psychiater en psychotherapeut zou zijn met meer dan vijftien jaar ervaring in het pionieren van psychotherapie voor patiënten met genderdysforie, maar je durft dan te zeggen dat alles in je professionele ervaring je tot de onvermijdelijke conclusie heeft geleid dat transgenderactivisten schuldig zijn aan het promoten van ongepaste fysieke interventies om een ​​fundamenteel psychologisch probleem aan te pakken, dan kun je verwachten dat je wordt uitgemaakt voor  ‘de meest kwaadaardige, gevaarlijke nazi-psychiater ter wereld ‘ – en voor de goede orde: een transfoob.

Stel dat u een natuurkundige bent bij CERN en een mooie toekomst voor u ziet, maar u beweert dat de onevenwichtige genderverdeling binnen uw vakgebied niets te maken heeft met het patriarchaat en alles met inherente genderkenmerken, dan kunt u verwachten dat u door uw collega-wetenschappers wordt  verguisd  als vrouwenhater en buitengesloten.

En als u bijvoorbeeld een vooraanstaande klimaatwetenschapper zou zijn die erop zou wijzen dat zelfcensuur wijdverbreid is binnen uw vakgebied en dat het verantwoordelijk is voor de afwezigheid van artikelen in vooraanstaande tijdschriften die  zowel de klimatologische als  niet-klimatologische oorzaken van bosbranden kwantificeren, dan zou u verwachten dat mensen als Bob Ward van het Grantham Institute zouden blaten dat” Helaas is zijn valse verhaal voorspelbaar genoeg overgenomen door de tegenstanders van maatregelen om klimaatverandering aan te pakken “. Erger nog, niemand minder dan professor Ken Rice (denk aan Sabine Hossenfelder) zou geneigd zijn om naar u te verwijzen alsof u nu voor hen dood bent:

“Aangezien er binnen wetenschappelijke gemeenschappen voorkeursnarratieven kunnen zijn, is het altijd goed dat er mensen zijn die als geloofwaardig worden beschouwd en die zich daartegen verzetten. Zelfs als je het niet met ze eens bent, kunnen ze nog steeds standpunten naar voren brengen die het waard zijn om over na te denken. Volgens mij  was Patrick vroeger  een van die mensen.”  [Zijn nadruk]

Wat een schande!

In de bovenstaande voorbeelden is het algemene verhaal dat van een voorheen gerespecteerde expert die helaas in ongenade is gevallen omdat hij zichzelf niet kon helpen en zijn meningen zijn vermogen om zich aan de waarheid te houden in gevaar had gebracht. Als gevolg daarvan transformeren ze onmiddellijk in incompetente slechte acteurs die een gevaar vormen voor de maatschappij en die van harte recht hebben op snelle en nadrukkelijke prosociale censuur.

Om duidelijk te zijn: dit zijn geen op zichzelf staande voorbeelden.

Er zijn echter trends te zien. Censuur is meer een probleem in de sociale wetenschappen dan binnen STEM-faculteiten. Vrouwen zijn eerder geneigd tot censuur dan hun mannelijke collega’s. En terwijl rechtsgeoriënteerde academici eerder geneigd zijn tot zelfcensuur, zijn linksgeoriënteerde academici veel eerder geneigd om de prosociale censuur van een collega goed te keuren. Aangezien prosociale censuur zowel de selectie als de promotie van personeelsleden beïnvloedt, volgt daaruit dat het systeem momenteel zo is gestructureerd dat het de overheersing van linksgeoriënteerde academici in hogere posities verankert. Erger nog, de honger naar prosociale censuur is groter onder de PhD’s dan onder het personeel van de faculteit, wat suggereert dat – om een ​​uitdrukking te lenen die klimaatwetenschappers prefereren – het probleem is ingebakken voor de toekomst.

Zoals de terminologie suggereert, zullen degenen die prosociale censuur bepleiten dit vaak doen om wat zij zien als de beste mogelijke motieven. Meestal is de bedoeling om te voorkomen dat onderzoek wordt toegeëigend door ” kwaadaardige actoren om schadelijk beleid en houdingen te ondersteunen “. Soms wordt het onderzoek als te gevaarlijk beschouwd om voort te zetten, en in veel andere gevallen is de censuur gericht op het beschermen van kwetsbare groepen. Echter, hoe goed bedoeld ook, de censuur brengt veel voor de hand liggende risico’s met zich mee, waarvan de duidelijkste de mogelijke onderdrukking van de waarheid is in het belang van een ‘groter goed’.

In het meest kleinzielige geval is het enige dat op het spel staat de reputatie van één persoon ten koste van een concurrent. In het meest extreme geval zou prosociale censuur een ” opzettelijke blindheid van autoriteiten ” kunnen inhouden die een gruwelijke misdaad verdoezelen uit angst om een ​​deel van de samenleving te beledigen, of uit angst om een ​​rechtse vleugel aan te moedigen die naar verluidt op zoek is naar een excuus om te destabiliseren. Ergens in het midden liggen de zorgen van de klimaatscepticus. Hoewel we begrijpen dat wetenschap niet geacht wordt te opereren op basis van consensus, zouden we toch graag willen geloven dat een opkomende consensus het resultaat is van een zich ontwikkelende algemene kennis, in plaats van het resultaat van sociale manipulatie die mogelijk wordt gemaakt door prosociale censuur. Helaas draagt ​​de wetenschap dat de ervaringen van professor Bengtsson verre van uniek zijn, niet bij aan het aanmoedigen van zo’n geloof. En als alles gezegd en gedaan is, is dat de grootste schande van allemaal. Prosociale censuur lijkt misschien een goed idee, maar is absoluut niet wenselijk als het de integriteit van een discipline ondermijnt en wijdverbreid wantrouwen in de bredere gemeenschap veroorzaakt.

***

Bron hier.