De groene droom verandert in een nachtmerrie

Waarom het groene groei- en transformatiemodel tot nu toe heeft gefaald en zal blijven falen.

Door Werner Ressing.

De progressieve coalitie beloofde blijvende groene groei…maar na drie jaar zitten we in een van de grootste economische crises sinds de Tweede Wereldoorlog. Deze recessie is niet veroorzaakt door een oliecrisis of Lehman Brothers – het is een zelfgemaakte recessie!

De economische randvoorwaarden moeten goed zijn!

Elke bedrijfskundestudent leert in zijn eerste drie semesters dat subsidies fundamenteel schadelijk zijn voor de economie, omdat ze verdiend moeten worden door bedrijven die in de zwarte cijfers staan, dat wil zeggen economisch opereren, en dat is alleen het geval als de economische randvoorwaarden goed zijn en dat is precies de reden voor onze ernstige economische crisis. De belangrijkste redenen zijn de hoge energieprijzen in Europa en de kosten van bureaucratie. Omdat investeringen in de groene transformatie doorgaans niet economisch rendabel zijn

Deze zullen worden gefinancierd uit de federale begroting en schaduwbegrotingen (klimaat- en Transformatiefonds), dat gevolgd zal worden door nieuwe schuldfondsen. Dit betekent dat investeringen worden gesubsidieerd zonder dat ze winstgevend zijn of worden. Trefwoorden: klimaatbeschermingsovereenkomsten, groen staal!

De hoogste energieprijzen in Europa door eenzijdige focus en verkeerde koersbepaling

Hoewel er een algemene politieke consensus bestaat dat deze hoge energie- en bureaucratische kosten de belangrijkste oorzaken van de crisis zijn, worden de noodzakelijke consequenties niet getrokken en wordt in plaats daarvan de energieprijsschroef verder aangescherpt, bijvoorbeeld door de CO2-belasting te verhogen, om om de uitbreiding van hernieuwbare energiebronnen te stimuleren en, als gevolg daarvan, de uitbreiding van het elektriciteitsnet, etc. verder te subsidiëren.

Een bloeiende economie heeft geen subsidies nodig, maar economische randvoorwaarden. En juist daaraan ontbreekt het in het huidige economische beleid.

Eén ding is zeker: de eenzijdige focus op de energietransitie en klimaatbeschermingsdoelen heeft de economie uit de koers gebracht!

Vervolgkosten in de biljoenen

Nu zijn er aanvullende, door schulden gefinancierde subsidieprogramma’s, zoals een ‘Duitslandfonds’, bedoeld om de economie weer op gang te brengen. Dat ook deze poging tot mislukken gedoemd is, blijkt al uit de cijfers over de verdere kosten van de energietransitie die tot aan de geplande klimaatneutraliteit in 2045 zullen ontstaan.

Hieronder staan ​​de uitbreidingsdoelstellingen die de verkeerslichtencoalitie heeft vastgesteld, hoewel de kosten tot nu toe verborgen zijn gebleven:

Wind op zee 70.000 MW 300 miljard €

Windenergie op land 100.000 MW 120 miljard €

Uitbreiding fotovoltaïsche energie 400.000 MW 350 miljard €

Netwerkuitbreiding 650 -720 miljard €

Noodstroomcentrales en opslag 160 miljard €

Waterstof kernnetwerk 20 miljard €

Waterstofproductie 30 miljard €

Totaal 1,63 – 1,7 biljoen €

Er moet rekening worden gehouden met de kosten van de energietransitie tot nu toe, die 0,5-1 biljoen euro bedragen, maar ook met toekomstige exploitatiekosten, bijvoorbeeld voor waterstofproductie en noodcentrales, die vanwege hun korte bedrijfstijd niet rendabel kunnen worden geëxploiteerd. Dat betekent minstens een verdubbeling of verdrievoudiging van de elektriciteitsprijzen. Dat kan de Duitse economie niet aan en zelfs de grootste fondsen kunnen die prijzen niet blijvend tot een concurrerend niveau terugbrengen. Daarnaast zijn er technische en economische problemen met de warmte- en mobiliteitstransitie, omdat een overstap naar warmtepompen samen met de elektromobiliteit de gemeentelijke elektriciteitsleidingen zal overbelasten. Daarom zullen netbeheerders via slimme meters ingrijpen om de werking van warmtepompen en laadprocessen te beperken. Bovendien zal er een groot deel van de zonne- en windenergie moeten worden afgebouwd, wat tot verdere kosten leidt die in de miljarden zullen lopen.

Klimaatbescherming is terecht en belangrijk, maar moet wel in harmonie gebeuren.

Duitsland voert al bijna 40 jaar een ambitieus klimaatbeleid en gelooft al lang dat het andere landen kan meeslepen door een voortrekkersrol te vervullen. Dit is mislukt, net als het Klimaatakkoord van Parijs, dat na 10 jaar nog ver verwijderd is van de 1,5 graaddoelstelling omdat de noodzakelijke toezeggingen van landen ontbreken! Er is nog geen rekening gehouden met het aantreden van Trump.

Conclusie: Het is tijd om de feiten en de werkelijke economische situatie te erkennen!

“Politiek begint met het observeren van de realiteit” Kurt Schumacher .

De groeicijfers wijzen naar beneden en de faillissementscijfers wijzen naar boven. Klimaatbeleid moet zuinig zijn en het blijven proberen om klimaatneutraliteit te bereiken met een wereldwijd aandeel van 1,5% door bruut geweld is niets anders dan een ontkenning van de realiteit en de verwezenlijking van het sprookje van “De nieuwe kleren van de keizer”! 200.000 huishoudens zitten zonder elektriciteit en 5,5 miljoen Duitsers kunnen hun huizen niet voldoende verwarmen!

We hebben een onmiddellijke koerswijziging en een nieuwe start in het industriebeleid nodig,

zeggen vooraanstaande stemmen uit de industrie. Wie zou het hier serieus mee oneens kunnen zijn?

Wij herinneren u eraan dat subsidies moeten worden gegenereerd door bedrijven die winstgevend opereren. En dat is alleen mogelijk als de randvoorwaarden goed zijn! De klassieker de besteding van onze belastingen is volledig uit het oog verloren. Ze zouden namelijk moeten dienen voor de openbare infrastructuur, onderwijs en onderzoek, gezondheidszorg en sociale diensten, nationale defensie en natuurlijk om het staatsbestuur te financieren en niet als een pot met subsidies!

Het is niet vijf voor twaalf, maar kwart over twaalf, zoals de voorzitter van de Kamer van Koophandel en Industrie van Keulen terecht zei tijdens de nieuwjaarsreceptie, of het komt zoals Nietzsche het uitdrukte:

“En als je lang genoeg in een afgrond kijkt, zal de afgrond terug in jou kijken.”

***

Werner Ressing

Ministeriële Directeur aD

Tot 2013 hoofd van de afdeling Industriebeleid van de BMWi en mede-ontwerper van het Duitse klimaatbeleid vanaf het begin.

***

Bron hier.