De belangrijkste klimaatwetenschappen worden politiek zo misbruikt dat er gesproken moet worden van klimaatreligie of klimaatideologie. Er is echter een keerpunt zichtbaar.

Door Michael Limburg.

Harold Lewis:

“…….De opwarming van de aarde is de grootste en meest succesvolle pseudowetenschappelijke fraude die ik in mijn lange leven als natuurkundige heb gezien.” – Harold Lewis: ontslagbrief aan de American Physical Society[6]

Hoe kijkt de wereld vandaag de dag, nadat de VS zich heeft teruggetrokken uit het Klimaatakkoord van Parijs en 36 jaar na de oprichting van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) van de VN, aan tegen de hectiek van een klimaatreligie die ‘wetenschap’ als hogepriester gebruikt?

Mijn persoonlijke indruk: deze klimaatreligie, in bredere zin zou je ook kunnen spreken van een ideologie, loopt ten einde.

Nou ja, bijna. Helaas hebben noch de EU, noch Duitsland dit begrepen. En niet bij de VN, waar mensen hopen meer macht te krijgen.

Vragen over het broeikaseffect

Hoe beoordeel ik het een en het ander?

Ik ben opgeleid als ingenieur, gespecialiseerd in elektrotechniek in het algemeen en communicatietechniek in het bijzonder. Daarnaast heb ik aanvullende studies afgerond in meet- en regeltechniek. De opleiding omvatte ook wetenschappelijke studies van de natuurkunde en bepaalde onderdelen van de scheikunde.

Ik voelde me dus goed toegerust om het idee van de verschrikkelijke klimaatimpact van koolstofdioxide in de atmosfeer te begrijpen, maar ook om de processen die daarmee gepaard gaan correct te classificeren. En dat doe ik nu al 24 jaar.

In het begin had ik geen idee van het klimaat. Ik nam het zoals het kwam, namelijk als een statistische samenvatting van lokale weergegevens over een periode van ten minste 30 jaar – zoals gedefinieerd door de Wereld Meteorologische Organisatie – en was eigenlijk best blij dat ik in een regio woonde die gekenmerkt wordt door een mild continentaal klimaat.

In eerste instantie had ik geen enkel probleem met het accepteren dat CO2 dit vreselijke effect had, ook al herinnerde ik me vanaf het begin de scheikunde die me had verteld dat CO2 een van de sporengassen in de atmosfeer was, die in totaal – alles bij elkaar – minder dan 1% van het volume uitmaakten.

En CO2 – dat ook onzichtbaar en de facto niet giftig is, met een limiet van ongeveer 8000 ppm of 0,8% – was rond 1890 in de lucht aanwezig in een concentratie van ongeveer 380 ppm of slechts 0,038%. Of om het anders te zeggen: van de 10.000 moleculen lucht zijn er slechts 4 moleculen CO2, en slechts 1 daarvan – de toename van 3 naar 4 is namelijk in de afgelopen 150 jaar ontstaan. Dat zegt het IPCC.

Dat was dus het uitgangspunt en ik realiseerde me al snel dat het CO2-verhaal niet klopte. En ik probeerde de zaak tot op de bodem uit te zoeken.

Hoe dieper ik groef, hoe meer ik besefte dat er niets was. Echt niets!

Dit kan treffend worden geïllustreerd met een afbeelding van Willi Soon, een astrofysicus die lange tijd aan Harvard werkte en van het begin af aan een ‘klimaatrealist’ was. Er worden ruwe energieprocessen weergegeven die de energetische balans van de atmosfeer van de aarde bepalen. Om u het tellen te besparen. Er zijn 18 processen. Zeventien hiervan hebben betrekking op waterdamp en slechts één, namelijk de samenstelling van de atmosfeer, heeft ook maar enigszins te maken met CO2. Het is dus één van de achttien processen, en één die er nog heel ver vandaan staat.

En toch kreeg dit idee geleidelijk voet aan de grond in de westerse wereld – te beginnen met de (thermische) ingenieur Guy Stewart Callendar in de jaren dertig, die zich baseerde op Svante Arrhenius, wiens belangrijkste punten al lang waren weerlegd.

De Club van Rome speelde zeker een rol in deze ontwikkeling. Van Alexander King is bekend dat hij in de jaren zeventig de volgende uitspraak deed:

“Op zoek naar een nieuwe vijand die ons zou verenigen, kwamen we op het idee dat luchtvervuiling, de dreiging van opwarming van de aarde, waterschaarste, hongersnood en dergelijke de juiste aanpak zouden zijn.”
De eerste wereldrevolutie, Club van Rome

Wat Arrhenius betreft, hier is een citaat van de wetenschapper en ingenieur Bernd Fleischmann:

“Arrhenius paste zijn valse theorie vervolgens toe op de ‘broeikas Aarde’. In plaats van vensterglas gebruikte hij de ‘broeikasgassen’ waterdamp (H2O) en koolstofdioxide (CO2), die de zichtbare zonnestralen doorlaten tot op aarde, maar de door de aarde uitgezonden infrarode stralen gedeeltelijk absorberen. In zijn werken uit 1896 en 1901 verwees hij naar John Tyndall, die de absorptie van de thermische straling van de aarde door de CO2 in de atmosfeer had gemeten. Sommigen betwijfelen dit echter en beweren dat hij met zijn meetopstelling alleen de absorptie door waterdamp kon meten. Arrhenius beweerde dat zijn resultaten “zeer goed overeenkwamen met mijn experimenten”, maar hij vergat te vermelden dat hij Tyndalls resultaten door 3,6 had gedeeld. Dit heet fraude! Daarnaast kon Arrhenius met zijn meetopstelling de absorptie door CO2 niet meten. In plaats daarvan mat hij de absorptie door waterdamp, zegt Fleischmann

En toch begon dit idee CO2 de schuld te geven – vooral de CO2 die vrijkomt bij alle verbrandingsprocessen, d.w.z. door de mens veroorzaakte CO2 – voor al het kwaad in de wereld. Sir John Houghton, de eerste voorzitter van het IPCC, zei tegen zijn collega’s:

“Als we geen rampen voorspellen, zal niemand naar ons luisteren.”

En zo geschiedde.

Conferenties, conferenties

Er ontstond een ware hype, een religie, een ideologie. Dat komt omdat links, toen het besefte dat het communisme niet meer werkte, ook een nieuwe groep slachtoffers wilde creëren. Namelijk al diegenen die moesten “lijden” onder het rijke “Westen”. De eerste conferentie waarop deze klimaatideologie werd verkondigd was de Rio-conferentie in 1992, waar het concept van duurzame ontwikkeling werd overgenomen en daaruit kwam Agenda 21 voort. Kort daarna gaf mevrouw Brundtland, voormalig premier van Noorwegen en socialiste, en nu beschermvrouwe van deze conferentie, openlijk toe in een interview met een Canadese verslaggever:

“Het programma van de Socialistische Internationale is de basis van de conferentie in Rio.”

In 1995 vond in Berlijn de eerste IPCC-conferentie plaats. De conferentie werd gefinancierd en georganiseerd door de toenmalige minister van Milieu, Merkel, die zich toen al meer zorgen maakte over het redden van de wereld dan over de vooruitgang van haar thuisland: Duitsland.

En toen begonnen de dingen echt te versnellen. Het geïndustrialiseerde Westen moest boete doen, aangestuurd door links-groenen van allerlei slag en dankbaar geaccepteerd door de ontwikkelingslanden. Op een manier die we nog nooit eerder hebben gezien.

Er wisselden biljoenen dollars en euro’s van eigenaar. Terwijl men in het Westen in de eerste jaren nog positief stond tegenover deze actie – milieubescherming was immers aan de orde van de dag – “niemand die bij zijn volle verstand is, zou in de vijver plassen waaruit hij zijn drinkwater haalt” – om een ​​bekend gezegde van de voormalige Tsjechische president te herhalen – en de klimaatideologen op slimme wijze “klimaatbescherming” met milieubescherming combineerden, kwam het pas echt van de grond na Parijs met zijn “akkoord”.

Van Dubai naar Bakoe

Volgens MacKinsey1 zal “klimaatbescherming” voor klimaatneutraliteit alleen al Duitsland € 6 biljoen kosten, terwijl anderen, zoals Prof. Thess2, de kosten voor de zogenaamde energietransitie alleen al op € 10 biljoen schatten.

Als je duizend euro per seconde zou investeren, zou je er 321 jaar aan moeten werken.Bij duizend euro per minuut zou het 19.261 jaar duren.

En in andere westerse landen is dat niet anders. Mensen beseffen dat ze op het spel staan. Eerst verliezen ze hun geld, dan hun baan, dan hun pensioen en uiteindelijk raken ze verarmd.

Helaas is het niet de wetenschap die wint, maar het besef dat klimaatbescherming mensen letterlijk arm maakt. Dat doet ons denken aan de uitspraak van Bertolt Brecht:

“Eerst komt het voedsel, dan komt de moraal.”

Het is heel triest dat het zover heeft moeten komen. Laten we eens kijken naar de klimaatconferentie in Dubai in 2023. Er kwamen bijna 100.000 bezoekers op af, en ze hadden allemaal maar één doel: zoveel mogelijk van de enorme taart die daar zou worden uitgedeeld, bemachtigen. Maar ze waren teleurgesteld, omdat de oliestaat Dubai weliswaar verschillende beurzen organisseerde voor ‘hernieuwbare energieën’ en beloofden, zoals de NGO Germanwatch het verwoordde:

‘Op de lange termijn willen alle verdragsstaten af ​​van steenkool, olie en gas.’

Ook al moet dit doel nog worden gerealiseerd, het is vooruitgang – en een van de belangrijkste beslissingen van de klimaatconferentie. . . maar er blijven vragen over de financiering bestaan, waaronder een gebrek aan definitie van klimaatfinanciering en de afstemming van de wereldwijde financiële stromen op de klimaatdoelstelling van Parijs (artikel 2.1 c).

Nog ontevredener dan deze poging om een ​​mislukking om te zetten in een succes, waren de opmerkingen die een jaar later op de klimaatconferentie in Bakoe werden gemaakt; Er kwamen ‘slechts’ 40.000 bezoekers, en – zoals ZDF-milieuverslaggever Andreas Stamm het verwoordde:

“De strijd tegen klimaatverandering is niet gewonnen in Bakoe.”

Der Spiegel schreef:

“Ilham Aliyev beschuldigt de media en klimaatactivisten van smaad: ‘Ons ervan beschuldigen olie te hebben, is als Bakoe ervan beschuldigen dat het meer dan 250 dagen zon per jaar heeft.'”

Alleen de verstokte collectivist en secretaris-generaal van de VN António Guterres zei:

“Toezeggingen moeten snel in geld worden omgezet.”

Hij kan nog lang wachten, want de socialisten raken langzaam door het geld van anderen heen, zoals Maggie Thatcher het ooit treffend verwoordde.

Fatale gevolgen

Het mislukken van COP29 is niet verrassend, vertelde James Hansen aan The Guardian.

“Het Klimaatakkoord van Parijs is eigenlijk een fraude, een nep. Het is gewoon onzin als ze zeggen: ‘We hebben een opwarmingsdoel van 2°C en dan proberen we elke vijf jaar een beetje beter te presteren.’ Dat zijn gewoon waardeloze woorden. Er zijn geen daden, alleen beloften. Zolang fossiele brandstoffen de goedkoopste brandstoffen lijken te zijn, zullen ze nog steeds worden verbrand.”

En niet alleen op de BRIC-top in Kazan, maar ook daar werd het volgende verklaard:

“..dat hun binnenlandse energiebehoeften en economisch welzijn voorrang krijgen boven internationale klimaatafspraken zoals het Klimaatakkoord van Parijs en initiatieven voor netto-nuluitstoot.”

 

Al deze wereldwijde conferenties tonen dus de teloorgang van de klimaatreligie. En die is niet te stoppen.

De klimaatideologie is uiteindelijk verantwoordelijk voor de val van de stoplichtregering, omdat haar poging om het klimaatfonds ter waarde van zestig miljard euro te verduisteren, werd verijdeld door het Federale Constitutionele Hof en de schuldenrem.

Michael Limburg.

Klimaatideologie maakt energie extreem duur en met octopusachtige armen omvat ze de hele economie en legt deze lam. Econoom Hans-Werner Sinn, die overtuigd is van klimaatverandering, stelde ook:

«Het kernprobleem is extremisme in het klimaatbeleid. Denk maar eens aan de Energie-efficiëntiewet van vorig jaar, die die grappige, eufemistische naam had. In werkelijkheid is het een de-industrialisatiewet, want tussen 2008 en 2045 moet het totale (primaire) energieverbruik in Duitsland met 45 procent dalen – ook al is het tegen die tijd volledig groen geworden.”

Maar misschien wint de wetenschap nu wel?

  • Omdat de kosten voor degenen die ze moeten dragen te hoog worden;
    omdat vooral het Westen, en daarbinnen de EU en Duitsland, deze onzin nog steeds propageren, zij het met afnemende intensiteit, zoals blijkt uit de VS, Argentinië en enkele andere landen;
  • De EU met haar Green Deal inclusief verbod op verbrandingsmotoren en nog veel meer zal als laatste omvallen; en alleen als Duitsland stopt met betalen … niet meer zal kunnen betalen.

***

1 1 https://vdiv.de/news-details/McKinsey-Studie-6-Miljard-Euro-Kosten-Duitsland-Klimaneutraliteit.

2 Bijvoorbeeld op het congres op 15.6.24 in Halle.

***

Bron Weltwoche hier.