Afbeelding door OpenAI/ChatGPT.

Door

De terugtrekking van de Verenigde Staten uit het Klimaatakkoord van Parijs door Donald Trump is een geopolitieke verschuiving die waarschijnlijk positieve gevolgen zal hebben in het buitenland. Het is ook een financiële verlichting voor Amerikaanse belastingbetalers.

De financiële implicaties van Trumps terugtrekking zijn substantieel: de Verenigde Staten hebben een buitensporig groot deel van het budget van het secretariaat van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering op zich genomen, en dragen ongeveer 22% bij aan de financiering ervan . Alleen al voor de cyclus 2024-2025 worden de operationele kosten van het secretariaat geraamd op meer dan $ 96 miljoen.

Bovendien is het Green Climate Fund (GCF), de financiële arm van het Akkoord van Parijs, al lang afhankelijk van Amerikaanse bijdragen. De recente toezegging van de regering-Biden van $ 3 miljard voor de tweede aanvulling van het GCF (2024-2027) onderstreept de aanzienlijke financiële toezeggingen.

Trumps uitvoerend bevel stelt dat internationale overeenkomsten zoals het Klimaatakkoord van Parijs “Amerikaanse belastingdollars naar landen sturen die geen financiële hulp nodig hebben of verdienen in het belang van het Amerikaanse volk.”

India en China ontvangen bijvoorbeeld miljarden aan “klimaat”-welzijn, terwijl ze hun gebruik van fossiele brandstoffen opvoeren om te voldoen aan de toenemende vraag naar energie, waarvan verwacht wordt dat dit tot minstens halverwege de eeuw zal aanhouden. Dus zelfs als het verminderen van de verbranding van koolwaterstoffen een zinvol doel zou zijn (dat is het niet), bereiken de enorme bedragen die eraan worden uitgegeven niets.

Voor de VS is dit in ieder geval voorbij. Volgens de order zal de Amerikaanse ambassadeur bij de VN, in samenwerking met de minister van Buitenlandse Zaken en de minister van Financiën,

“onmiddellijk elke vermeende financiële toezegging van de Verenigde Staten onder het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering stopzetten of intrekken. … Het Amerikaanse internationale klimaatfinancieringsplan wordt onmiddellijk ingetrokken.”

Weg is de Amerikaanse verplichting om miljarden te steken in het in stand houden van de grootse fantasie van een VN-bureaucratie om de wereld te redden van een ingebeelde dystopische toekomst gebaseerd op pseudowetenschap en gemanipuleerde voorspellingen. Dankzij Trumps actie zal de geldstroom stoppen.

Het verzwakken van de klimaatagenda

Ontwikkelingslanden staan ​​ambivalent tegenover het nastreven van de vermindering van de CO2-uitstoot in het kader van het Akkoord van Parijs: hoewel ze graag VN-uitkeringen accepteren om ‘groene’ energieprojecten te financieren, ergeren beleidsmakers in de Derde Wereld zich aan de druk van klimaatalarmisten om de fossiele brandstoffen die nodig zijn voor economische groei te verlaten. Klimaatmandaten worden in feite gezien als een vorm van neokolonialisme dat de economische groei van de ‘gekoloniseerden’ onderdrukt, terwijl de status quo voor rijkere landen behouden blijft.

Zonder Amerikaanse financiering is het vermogen van de VN om ontwikkelingslanden te dwingen een streng beleid te voeren op het gebied van ‘koolstofarmer maken’ aanzienlijk verminderd.

Het veelgeprezen morele gezag van het Klimaatakkoord van Parijs is al lang bezoedeld door de hypocrisie van westerse elites die het mondiale Zuiden oproepen om windturbines en zonnepanelen te omarmen, terwijl hun landen doorgaan met een levensstijl met een hoge CO2-uitstoot.

Het vertrek van de VS uit de klimaatclub ondermijnt de deugdelijkheid ervan nog verder en zal landen in het mondiale Zuiden waarschijnlijk aanmoedigen om hun eigen energiestrategieën te bepalen, met minder zorgen over diplomatieke en financiële vergelding – laat staan ​​zich druk te maken over het ethisch tekortschieten.

Zoals het Internationaal Energie Agentschap (IEA) herhaaldelijk heeft opgemerkt, zal de wereldwijde vraag naar energie de komende decennia toenemen, voornamelijk gedreven door groei in ontwikkelingslanden. Om aan deze behoefte te voldoen, is een ongehinderd gebruik van olie, aardgas en steenkool nodig.

Omdat het losgekoppeld is van de realiteit van de natuurkunde en economie, is de anti-fossiele brandstofbenadering van het Akkoord van Parijs niet geschikt om de energie-uitdagingen van de toekomst aan te pakken. Door dit gebrekkige raamwerk te verwerpen, heeft Trump niet alleen geholpen de Amerikaanse schatkist te beschermen, maar ook de deur geopend naar pragmatischer energiebeleid voor anderen.

De terugtrekking van de VS is een geopolitieke gelijkmaker, die het speelveld gelijk trekt voor ontwikkelingslanden die al lang onder druk staan ​​om prioriteit te geven aan westerse klimaatdoelen. Nu ligt de bal bij deze opkomende economieën. Zullen ze het moment grijpen en een nieuw pad uitstippelen? Alleen de toekomst zal het uitwijzen.

***

Dit commentaar werd voor het eerst gepubliceerd in Townhall op 4 februari 2025.

***