Klimaatverandering, klimaatverandering, klimaatverandering! Een kwestie van de planeet redden of haar rijkdom herverdelen?

Van een onzer correspondenten.

Tijdens zijn laatste bezoek aan Nederland maakte Princeton-hoogleraar William Happer de inschatting dat de publieke opinie in de staat California wel eens zou kunnen omslaan ten faveure van het klimaatrealisme. We zullen het afwachten, maar de onderstaande opiniebijdrage van Martin Marks in de California Globe draagt daar wel een steentje aan bij.

Klimaatverandering, klimaatverandering, klimaatverandering!

Een kwestie van de planeet redden of haar rijkdom herverdelen?

Door Martin Marks.

Als men in de afgelopen maanden of langer een van de meest gelezen kranten van Californië zou doorlezen, zou het enige onderwerp waar zeker elke dag naar verwezen zou worden het (en excuseer de uitdrukking hier) hot topic zijn van klimaatverandering. Ga je gang en probeer het. Navigeer naar de online zoekfunctie van de LA Times, of de San Francisco Examiner, of de San Jose Mercury-News en voer ‘Klimaatverandering’ in. Ga zo ver terug als je wilt … Zie je wel? Elke dag.

Of het nu gaat om nieuwsberichten of hoofdartikelen, die natuurlijk soms moeilijk te onderscheiden zijn, over de droogte in Californië, of bosbranden, of stijgende gasprijzen, of zeestijging, of energie-black-outs, of tropische stormen, of oogstopbrengsten en het maken van wijn, of de opbrengst van de gerstoogst en het maken van bier, of de ski-industrie, of het in gevaar brengen van diersoorten, of de bijenteelt, of seizoensgebonden allergieën, of de oorlog in Oekraïne, of systemisch racisme, of dakloosheid, of slechte haardagen, klimaatverandering zal er bij worden betrokken.

En in zowat elke verwijzing naar klimaatverandering of opwarming van de aarde, verwijst de oorzaak en de ultieme remedie ons naar het gebruik van fossiele brandstoffen sinds de industriële revolutie en de daaruit voortvloeiende uitstoot van broeikasgassen in de atmosfeer. Het wordt zelden of nooit opgemerkt dat het klimaat op aarde vóór de industriële revolutie constant in beweging was, wat natuurlijk te wijten was aan natuurlijke fenomenen zoals zonneactiviteit boven en vulkanische activiteit beneden. En zeker, deze natuurlijke klimaatveranderende verschijnselen zijn nog steeds onder ons vandaag. De hoeveelheid koolstofdioxide (CO2) die door de uitbarsting van de Tonga-vulkaan in januari in de atmosfeer werd uitgespuugd, bedroeg bijvoorbeeld 2 delen per miljoen (ppm), wat overeenkomt met de emissie van een heel jaar op aarde.

Er zijn ongetwijfeld redenen dat die natuurlijke oorzaken van de opwarming van de aarde relatief minder aandacht krijgen. Daarover later meer.

Maar zelfs als we zouden accepteren dat de opwarming van de planeet, die heeft geleid tot zoveel deadlines voor actie om catastrofes te voorkomen – die zijn gekomen en weer voorbij zijn gegaan, uitsluitend te wijten is aan de activiteiten van de mensheid, wat moet er dan gebeuren? Het antwoord dat we voortdurend krijgen is om de uitstoot van broeikasgassen in de atmosfeer te verminderen.

In 1997 werd het Kyoto-protocol bij het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering (UNFCCC) aangenomen. Het was bedoeld om de uitstoot van gassen die bijdragen aan de opwarming van de aarde te verminderen. Het protocol riep op tot het terugdringen van de uitstoot van zes broeikasgassen in 41 landen plus de Europese Unie tot 5,2 procent onder het niveau van 1990 tijdens de ‘verbintenisperiode’ van 2008–12. Het protocol moest ‘ontwikkelde landen’ houden aan verplichte emissiereductie doelstellingen, die varieerden afhankelijk van de unieke omstandigheden van elk land.

Andere ondertekenaars van het UNFCCC en het protocol, die voornamelijk uit ontwikkelingslanden bestaan, waren niet verplicht hun uitstoot te beperken. Er waren verschillende manieren om aan het protocol te voldoen of krediet te krijgen om aan het protocol te voldoen, waaronder het hebben van een ontwikkelde natie die ‘investeerde’ (lees: vermogensoverdracht) in technologie en infrastructuur in minder ontwikkelde landen.

Kyoto was vanaf het begin gedoemd te mislukken, vooral omdat China, ’s werelds grootste emittent en bron van broeikasgassen, als een ontwikkelingsland werd beschouwd en niet gebonden was aan de overeenkomst. En de Verenigde Staten, de op één na grootste uitstoter van de gassen, zou niet meedoen als onze rivaal China niet ter verantwoording zou worden geroepen. De derde grootste emittent was India, ook vrijgesteld vanwege hun status als ontwikkelingsland. Bovendien, en uiteindelijk, hebben de meeste ondertekenende landen hun beloofde doelen niet gehaald.

Het was in 2015 in Parijs dat alle 196 ondertekenaars van de UNFCCC een wereldwijde maar niet-bindende overeenkomst ondertekenden om de stijging van de gemiddelde temperatuur in de wereld te beperken tot niet meer dan 2 °C (3,6 °F) boven het niveau van vóór de industriële revolutie. Het verplichtte ook de ontwikkelde landen om een ​​fonds op te richten dat tegen 2020 $ 100 miljard zou bijdragen – en dat vervolgens jaarlijks zou worden aangevuld door ontwikkelde landen – om ontwikkelingslanden te helpen bij het adopteren van niet-broeikasgas producerende technologieën.

Opnieuw kreeg China, de grootste emittent ter wereld, een uitzondering op de overeenkomst. In feite mag China op grond van de akkoorden van Parijs zijn uitstoot van broeikasgassen tot 2030 nog verhogen. En het is dus niet zo verrassend dat de landen die zich in Parijs hebben aangemeld er maar niet in slagen de uitstoot te verminderen zoals beloofd – waarvan sommige in plaats daarvan sinds hun ondertekening een stijging realiseren. Daarom liet president Donald Trump kort na zijn aantreden in 2017 de VS zich terugtrekken uit de Overeenkomst van Parijs en beweerde dat het de Amerikaanse economie zou ondermijnen en onze natie permanent in het nadeel zou brengen ten opzichte van onze economische rivalen.

Om te beweren dat deze twee wereldwijde overeenkomsten, gefaciliteerd door de Verenigde Naties, zijn mislukt, zou juist zijn. Het te zien als een klucht, de handtekeningen van de meeste landen en de daaropvolgende inspanningen om zich aan hun verplichtingen te houden, zou ronduit passend zijn. Maar zelfs als we de pleidooien van de Verenigde Naties of iemand anders voor het beheersen van de temperatuur op aarde als oprecht zouden accepteren, is het moeilijk om de schijnbare economische motivaties die in het spel zijn, te negeren.

Op een persconferentie in Brussel, België in 2015, net voor de ondertekening van de Overeenkomst van Parijs, gaf Christiana Figueres, destijds uitvoerend secretaris van het UNFCCC, de volgende verklaring:

‘Dit is de eerste keer in de geschiedenis van de mensheid dat we onszelf de taak stellen om binnen een bepaalde tijdsperiode opzettelijk het economische ontwikkelingsmodel te veranderen dat sinds de industriële revolutie al minstens 150 jaar regeert.’

Heel veelzeggend, vooral van een vrouw die ook werd geciteerd in een artikel in New Yorker Magazine uit 2015 waarin stond:

‘Ik voel me erg op mijn gemak bij het woord ‘revolutie’. In mijn ervaring zijn revoluties zeer positief geweest.’

En dan is er de voormalige minister van Buitenlandse Zaken John Kerry. Kerry is door president Joe Biden aangesteld als speciaal presidentieel gezant voor klimaat nadat Biden op zijn eerste dag in functie had aangekondigd dat de VS zich weer zouden aansluiten bij het klimaatakkoord van Parijs. Vorige maand kondigde Kerry aan dat ‘rijke landen’ eindelijk in staat zullen zijn om de jaarlijkse bijdrage van $ 100 miljard te voldoen om arme landen te helpen omgaan met klimaatverandering, waarbij hij opmerkte dat president Biden heeft beloofd onze jaarlijkse bijdrage aan het fonds te verviervoudigen boven het niveau dat aanvankelijk door president Barack Obama was vastgesteld.

Maar Kerry ging verder door te stellen dat om de transitie volledig te financieren die alle landen moeten maken om de klimaatverandering aan te pakken:

‘zal het niet alleen $ 100 miljard nodig hebben, maar ook biljoenen dollars.’ (Biljoen = 1.000.000.000.000 dollar, red)

Zien we hier een patroon ontstaan? Zoals de bekende popster en activist Sean ‘Puff Daddy’, ‘P Diddy’ Combs zong:

‘It’s all about the Benjamins’. (‘Het draait allemaal om poen’, red)

Let in ieder geval op uw thermometers, maar houd ook uw portemonnee goed in de gaten.

***

Bron hier.