Zonder fossiele brandstoffen zullen we worden gedwongen de broekriem aan te halen

Auteur: Samuel Furfari

De forse stijging van de olie- en gasprijs heeft veel en onverwachte effecten. Moge deze crisis ons op zijn minst dienen om te beseffen dat we niet zonder hen kunnen en dat hernieuwbare energiebronnen niet zullen helpen om het energieprobleem op te lossen. Dit geldt op veel terreinen en in het bijzonder in de landbouw. Dit is waarom we zonder olie en gas een ernstige voedselcrisis zouden hebben.

Toen in april 2020 de olieprijs daalde, wilden de ideologisch gedreven milieuactivisten naïeve mensen laten geloven dat het olietijdperk eindelijk voorbij was. Nu de prijs van ruwe olie regelmatig de 110 dollar per vat ($/b) heeft overschreden, is het de zorg om de Europese markt te blijven bevoorraden, aangezien de EU heeft besloten het te doen zonder Russische olie die over zee wordt geleverd.

Sinds de eerste olieschok van 1973 hebben we gezegd dat we het olieverbruik zullen verminderen en we hebben precies het tegenovergestelde gedaan. De wereldwijde productie bedroeg in 1973 58 miljoen vaten per dag (mb/d) en in 2019 (vóór Covid) was het 95 mb/d en in 2021, volgens de laatste statistieken die vorige week door BP werden vrijgegeven, steeg het olieverbruik met 5,3 miljoen vaten per dag (bpd).

We zijn zo gewend om badinerende opmerkingen over fossiele brandstoffen te horen dat we hun onmisbare en onontkoombare rol op alle gebieden van ons leven niet beseffen.

Steenkool genereert 36% van de elektriciteit in de wereld, 74% in India. Zonder olie is er geen transport omdat het afhankelijk is van meer dan 90% van de aardolieproducten. Zonder aardgas is er geen verwarming of industrieel thermisch gebruik (70% van het gas wordt gebruikt voor verwarming).

“Om het duidelijk te stellen: er is geen kortetermijnoplossing om aardgas uit Rusland te vervangen”,

zei Martin Brudermülle, directeur van BASF, de Duitse wereldwijde chemiereus, erg bezorgd over de toekomst van zijn bedrijf.

Hongersnood dreigt

Hetzelfde geldt voor ons eten. De verschrikkelijke oorlog in Oekraïne was nodig opdat het publiek zou worden geconfronteerd met de sluimerende wereldwijde voedselcrisis en zou beseffen dat de toestand zorgwekkend is. De crisis baart grote zorgen. De secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Antonio Guterres, waarschuwde op 24 juni dat problemen met de toegang tot voedsel dit jaar tot tekorten zouden kunnen leiden, en dat geen enkel land immuun zal zijn voor de sociale en economische gevolgen van een dergelijke ramp.

Hij zei:

“… dat er geen effectieve oplossing voor de wereldwijde voedselcrisis kan zijn zonder de Oekraïense voedselproductie, evenals Russisch geproduceerd voedsel en meststoffen, opnieuw te integreren in de wereldmarkten.”

De tarwecrisis

Inderdaad, Oekraïne exporteert normaal gesproken ongeveer 10% van ’s werelds tarwe, een groot deel gaat bovendien naar China aangezien dit land in 2013 landbouwgrond kocht in Oekraïne voor een oppervlakte gelijk aan de oppervlakte van België. Het blokkeren van de havens waarlangs Oekraïne zijn tarwe exporteerde, heeft het gedwongen om alternatieven te zoeken, over de weg, per spoor of over zee, die, hoewel verdienstelijk, onvoldoende zijn.

Als politieke leiders spreken van Russische chantage, is dat omdat er geen bevredigend alternatief is. Of het nu per trein of vrachtwagen is naar Polen of een stukje via de Roemeense haven van Constanța, er wordt ongeveer 2 miljoen ton per maand (Mt/m) geëxporteerd terwijl Oekraïne normaal gesproken 6 of 7 Mt/m exporteert. Deze exportroutes bemoeilijken ook de logistiek. Als de tarwe voor de oorlog per boot werd vervoerd, komt dat omdat het goedkoop was. De Duitse spoorwegmaatschappij bereidt het vervoer voor met de trein. Bovendien is de spoorbreedte van de rails in Oekraïne anders, wat de situatie bemoeilijkt en de Russen de Oekraïense spoorwegen sneller vernietigen dan ze kunnen worden gerepareerd.

Een boot van het Panama-type vervoert het equivalent van ongeveer vijftig treinen, om nog maar te zwijgen van het feit dat je op de bestemming nog steeds de lading op een boot moet overbrengen als je op afstand wilt leveren.

Dat dit vervoer per spoor moet plaatsvinden, wordt verklaard door het feit dat we ons in een oorlogseconomie bevinden en we de situatie het “tegen elke prijs” het hoofd moeten bieden.

Maar Rusland exporteert zes keer meer dan Oekraïne, wat het een voordeel geeft in de geopolitiek, omdat de eerste behoefte van de mensheid is om zichzelf te voeden. Zelfs als er nog steeds sprake is van ondervoeding, moet worden erkend dat dankzij de groene revolutie (die van de landbouw) van de afgelopen decennia de honger in de wereld sterk is afgenomen. Dit verklaart de bevolkingsgroei: in de eerste ontwikkelingsfase leidt een goede voeding tot een hogere levensverwachting en daarmee tot bevolkingsgroei. Er zijn dus meer monden te voeden dan voorheen en dit geeft Rusland een vergelijkbaar voordeel als het heeft op het gebied van energie.

Gelukkig hoeven EU-burgers zich niet al te veel zorgen te maken over graantekorten: veel ervan wordt in eigen beheer geproduceerd dankzij de ontwikkeling van het EU-landbouwbeleid. Gezien de wereldwijde bevoorradingsproblemen zal de prijs natuurlijk hoger zijn. Anderzijds kunnen er problemen ontstaan in andere regio’s van de wereld die zich geen hoge prijs kunnen veroorloven. Dit risico moet echter worden afgewogen, omdat de graanmarkt gewend is aan cyclische veranderingen omdat de oogsten afhankelijk zijn van het weer, dat van nature altijd onzeker is.

De groene revolutie

Als alles goed is, maken we ons geen zorgen over wat ons in staat stelt om van dit niveau van welvaart te genieten. Zullen de media, geconfronteerd met de crisis, aan de bevolking uitleggen dat we moeten nadenken over de voordelen van olie- en gasverbruik, ook in de primaire sector van de landbouw?

Als we in de EU genoeg te eten hebben, is dat dankzij het gemeenschappelijk landbouwbeleid dat het sinds het Verdrag van Rome van 1957 mogelijk heeft gemaakt om de productie te bundelen op een echte interne markt voor landbouwproducten. Dit succes is door de rest van de wereld gekopieerd, ook al is er in sommige landen, met name in Afrika, nog vooruitgang te boeken. Het werd bereikt door de echte groene revolutie. Dankzij wetenschappelijke methoden (bijvoorbeeld de selectie van zaden, inclusief GGO’s), het gebruik van inputs en de introductie van technologie (mechanisatie) in de landbouw in de jaren zestig en negentig, was de landbouwproductiviteit dramatisch gestegen.

De beste indicator voor het succes van deze toename is de al even dramatische afname van de honger in de wereld. De kritiek op eutrofiëring, het verlies aan biodiversiteit (hoe meet je dat?) of andere echte of vermeende vervuiling zinkt in het niet vergeleken met de miljoenen levens die gered zijn van de hongersnood. Alleen degenen voor wie de natuur zo waardevol is als een enkel mensenleven, ontkennen de kracht van moderne landbouw, groene landbouw.

Terug naar menselijke spierkracht?

Ondanks dit onmiskenbare succes weten de Europese milieuactivisten het kennelijk beter dan de boeren. Ze vertellen de Afrikanen hoe ze het moeten aanpakken en adviseren ze ons niet te kopiëren. Ze verwerpen technologische vooruitgang in de landbouw, en laten zelfs het gebruik van tractoren varen ten gunste van “spierkracht” – een ecologisch neologisme om hard werken aan te duiden met het zweet des aanschijns en met het gebruik van zwepen voor dieren.

Een kleine berekening is voldoende om de onzin van hun opvattingen aan te tonen. De introductie van de verbrandingsmotor in de landbouw leidde tot mechanisatie, juist om menselijke arbeid te sparen. Volgens de laatste gegevens van de Wereldbank waren er in 2002 wereldwijd 24 miljoen landbouwtrekkers in gebruik. Twintig jaar later is hij redelijkerwijs te schatten dat het er nu 30 miljoen zijn. Het vermogen van tractoren varieert van enkele pk’s (pk) tot 600 pk voor die welke worden gebruikt op grote boerderijen in de Verenigde Staten. Door, grotendeels standaard, een gemiddeld vermogen van 100 pk per trekker te berekenen, komen we op meer dan 22 miljard mens-equivalenten.

Het vermogen van de tractoren die in de wereld worden gebruikt, is minstens gelijk aan het vermogen van drie keer de totale wereldbevolking, inclusief ouderen en kinderen. En zulks dankzij het gebruik van aardolieproducten (voornamelijk diesel)! De eliminatie van hard werken – dat wil zeggen, van spierkracht! — heeft in belangrijke mate bijgedragen tot de verbetering van de gezondheid van landarbeiders en hun levensverwachting. De vastberadenheid van milieuactivisten om terug te keren naar spierenergie kan alleen worden verklaard door hun Malthusiaanse visie, want het is duidelijk dat het opgeven van koolwaterstofenergie in de landbouw alleen maar kan leiden tot dodelijke ondervoeding.

Bovendien, aangezien multinationals niet welkom zijn in Afrika, hebben NGO’s, milieuorganisaties, kerken, staats- en VN-agentschappen zich verzet tegen de echte groene revolutie. Als gevolg hiervan ontwikkelt ‘agro-ecologie’ zich helaas meer in Afrika bezuiden de Sahara dan groene landbouw. Zoals vaak het geval is, wanneer we denken dat we het juiste doen, is het resultaat het tegenovergestelde.

Het tijdschrift Nature Food publiceerde in juli 2020 een studie met de titel “Grenzen van agro-ecologie om lage gewasopbrengsten in Afrika bezuiden de Sahara te overwinnen”, die concludeert op basis van 933 waarnemingen in 16 landen dat

“… hoewel agro-ecologie voordelen kan opleveren op het gebied van bodembehoud, stelt het Afrikaanse kleine boeren niet in staat om de lage gewasproductiviteit en voedselonzekerheid op korte termijn te overwinnen”.

Hetzelfde geldt voor permacultuurmode. Als mensen millennia lang met het zweet huns aanschijns de aarde hebben gekeerd om zichzelf te voeden, vragen we ons af op welke basis we plotseling intelligent werden in het zaaien zonder te ploegen… Was de uitvinder van de ploeg misschien een masochist?

De ‘goede doelen’ dragen een zware verantwoordelijkheid. Inderdaad, agro-ecologie zal voedingstekorten en -tekorten niet wegnemen. Hadden we een studie nodig om het te bewijzen? Waarom hebben we in Europa en de Verenigde Staten de agro-ecologie verlaten?

Om de oliemaatschappijen een plezier te doen door ze diesel te kopen? Er is geen vergelijking tussen gemechaniseerde en bemeste landbouw en kleine stijgingen van prestaties van nieuwe technologieën gepromoot door de constellatie van NGO’s milieu- en zogenaamd humanitaire projecten met geld van de Europese belastingbetaler.

1. Irrigatie met energie

Irrigatie, die ook afhankelijk is van energie, speelt een onmisbare rol. sinds de wereld bestaat, is het enige water dat planeet Aarde heeft verlaten de urine van astronauten. Voor het overige geen enkele molecuul water onze planeet verlaten. Om Archimedes te parafraseren: ‘geef me energie en ik zal je al het water geven dat je wilt.’ Met energie drijf je de pompen aan die water overal verdelen en met chemische processen industrieel water wordt gezuiverd. Bovendien worden hydro-elektrische dammen niet alleen gebruikt om hernieuwbare elektriciteit te produceren, maar ook om water goed te beheren, aangezien ze uiterst nuttige reservoirs vormen voor perioden met weinig regen, en door water vast te houden dat soms te overvloedig is, voorkomen ze overstromingen.

Aangezien deze pompen op elektriciteit werken, kunnen sommige daarom natuurlijk stel je de productie van elektriciteit voor die wordt geproduceerd door de wind of de zon. Het is de moeite waard om de les van het Lassithi-plateau op Kreta te onthouden. Dit bloeiende landbouwgebied van ongeveer 25 km2 gelegen in de krater van een oude vulkaan staat bekend als “de vallei van 10.000 molens”. Dit zijn windturbines met wieken bedekt met canvas (zoals windmolens) die werden gebruikt om water op te pompen voor irrigatie. Overblijfselen van een vervlogen tijdperk, ze zijn allemaal verlaten, omdat de elektrificatie van het plateau veel betere resultaten heeft opgeleverd.

Daarnaast maakt onderzoek het mogelijk om plantages of variëteiten te ontwikkelen die minder water nodig hebben en die beter zijn aangepast aan de droogte of hitte van bepaalde regio’s.

2. Waterstof redt ons van de hongerdood?

Deze vooruitgang zou echter niet mogelijk zijn geweest zonder de vastberaden tussenkomst van de chemie in de landbouw gedurende meer dan 150 jaar. Planten hebben drie hoofdelementen nodig om volledig te groeien: stikstof, fosforzuur en kalium. Planten halen deze voedingsstoffen uit organische bronnen die van nature in de grond voorkomen, maar bij elke oogst raakt de grond uitgeput en zijn de opbrengsten lager.

Mensen leven al duizenden jaren op deze manier. Onze voorouders ontdekten dat mest en compost de productiviteit van het land verbeterden. De stikstof in de lucht, die 71% daarvan uitmaakt, is nutteloos voor de planten, die het in de vorm van nitraat uit de bodem moeten halen. Vroeg 19e-eeuwse chemici, zoals Marcelin Berthelot, ontdekten uiteindelijk dat stikstofmeststoffen (natriumnitraat, ammoniumnitraat, ammoniumsulfaat, ammoniumchloride, enz.) de bodem “bemesten”.

Volgens de FAO is de productie van kunstmest tussen 2002 en 2019 gestegen van 87 miljoen ton (Mt) tot 123 Mt; de belangrijkste producent is China met 32 ​​t, d.w.z. een kwart van de wereld productie. Dit is niet meer dan normaal, aangezien China 1,4 miljard mensen moet voeden. Volgens het Groenboek over Bevolking en Arbeid: Rapport nr. 19 over China’s Bevolkings- en Arbeidskwesties, zal het tot 2065 duren voordat de Chinese bevolking is gedaald tot 1,2 miljard. China blijft de reus in de vraag naar voedsel, kunstmest en energie.

Figuur 2 Stadia die, uitgaande van aardgas, leiden tot de ontwikkeling van landbouwopbrengsten.

Om deze meststoffen te produceren, heb je ammoniak nodig, en ammoniak wordt geproduceerd uit stikstof in de lucht en waterstof, zelf gemaakt van koolwaterstoffen of steenkool (Figuur 2). In zijn boek uit 1922 over industriële chemie — een eeuw oud! — legt Paul Baud uit dat in 1912 een kubieke meter waterstof geproduceerd door elektrolyse van water 0,55 tot 0,95 frank kostte en dat de prijs van steenkool 0,15 tot 0,19 CHF was.

De chemie is niet veranderd, wat verklaart waarom waterstof, de basis van meststoffen, nog steeds niet wordt geproduceerd uit de elektrolyse van water door elektriciteit, of het nu van nucleaire of hernieuwbare oorsprong is. Deze chemische realiteit zal voor altijd blijven bestaan, zodat er in een open en competitieve wereld geen kans is om waterstof te produceren uit elektriciteit. Ik leg het in detail uit in mijn boek “The Hydrogen Utopia”.

Aan de andere kant kunnen windturbines en zonnepanelen groene stroom produceren voor het net of groene waterstof produceren voor schoon vervoer (aangezien de Europese Commissie de transportsector groener wil maken). Beide tegelijk doen is niet mogelijk. Daarom hebben ecologen, die niet van waterstof houden, het waterstofbeleid aan de kaak gesteld dat de prachtige productie van groene stroom “kannibaliseert”.

Aangezien er 130 miljoen ton waterstof per jaar wordt geproduceerd voor de chemische industrie, en dat er in een geglobaliseerde markt maar één prijs kan zijn (zoals de huidige pijnlijke explosie van de olieprijs laat zien), moet alle waterstof die hypothetisch geproduceerd zou moeten worden door middel van elektrolyse van water met hernieuwbare energiebronnen naar de essentiële markt van de productie van kunstmest en niet naar de luxemarkt van groene elektriciteit.

Tenzij Duitsland deze import subsidieert met nieuwe belastingen die gerechtvaardigd zijn door de EnergieWende, zal Duitsland geen waterstof importeren uit de Maghreb of Angola om het als gewone primaire energie te verbranden. België zal veel overheidsgeld moeten uitgeven om in Namibië geproduceerde waterstof te importeren.

Bovendien zou het eco-kolonialisme zijn, aangezien dit Zuidwest-Afrikaanse land al zijn elektriciteit uit de buurlanden importeert en Eskom, het elektriciteitsbedrijf van Zuid-Afrika, verplicht is zijn elektriciteitsvoorziening in zijn eigen land af te sluiten om aan zijn leveringsverplichtingen in Namibië te voldoen.

Het verbranden van waterstof is als het verbranden van een Louis Vuitton-handtas om warmte te produceren en het brengt de landbouwproductie in gevaar. Rusland heeft de grootste aardgasreserves ter wereld met lage productiekosten en is een belangrijke producent van de broodnodige stikstofmeststoffen.

Volgens de FAO is de export van kunstmest tussen 2002 en 2019 gestegen van 24 miljoen ton (Mt) tot 46 Mt en is Rusland de belangrijkste exporteur met 5,4 Mt, ofwel 12% van de wereldhandel. Ondanks deze grote behoefte aan meststoffen heeft de Europese Commissie geprobeerd zich te verzetten tegen een tekst van de Raad, waarin de bouw van fabrieken werd aanbevolen voor de productie van kunstmest in Afrika en het Midden-Oosten om milieuredenen.

Zonder fossiele brandstoffen zal de honger in de wereld terugkeren

Onze grote afhankelijkheid van tarwe, kunstmest en energie toont aan dat we 20 jaar geleden een strategisch belang zouden hebben gehad bij het bezweren van de huidige crisis. De EU-strategie heeft gefaald omdat de stijgingen van de energieprijzen werden gecreëerd door de strategische lichtzinnigheid in de focus op groene ideologie.

De EU, die de gedwongen opmars naar hernieuwbare energiebronnen, die onze welvaart vernietigen, zou moeten opgeven, is koppig in het versnellen van de decarbonisatie, zoals recente besluiten laten zien.

Sinds 2000 is Europa van plan om tegen alle verwachtingen in hernieuwbare energie op te leggen. Nu wij de dupe worden van de gevolgen (de consumentenprijzen in de eurozone stegen in juni met 8,6%), is het dringend noodzakelijk dat de EU conventionele energie (fossiele, nucleaire en hydraulische) herstelt om onze burgers en onze industrie overvloedige en betaalbare energie te leveren .De landbouw en alle andere activiteiten kunnen niet zonder fossiele brandstoffen, hetzij direct, hetzij indirect.

In zijn openingsverklaring bij de verklaring van 9 mei kondigde Robert Schuman aan:

“Een Europa waar het Ruhrgebied, het Saargebied en de Franse bekkens zullen samenwerken en hun vreedzame werk zullen delen, gevolgd door waarnemers van de Verenigde Naties, alle Europeanen, zonder onderscheid of ze uit het oosten of het westen komen, en alle gebieden, vooral Afrika , die hun ontwikkeling en welvaart verwachten van het Oude Continent”.

Deze zin blijft een dringende oproep aan ons om te doen wat nodig is om de gebieden van Afrika te helpen waar mensen te weinig of slecht eten of bovenmenselijke arbeid moeten verrichten – die sommigen spierenergie noemen zonder de impliciete minachting van hun opvatting te beseffen.

Vorige generaties hebben een wereld van welzijn opgebouwd die hongersnood heeft uitgeroeid, gezwoeg heeft geëlimineerd en de levensverwachting heeft verhoogd. De groene revolutie – de echte – was een van de belangrijkste instrumenten. Het werd mogelijk gemaakt door olie. Zonder overvloedige en betaalbare energie zou vooruitgang voorbehouden zijn geweest aan de rijken en bevoorrechten.

Aardolie zal, ondanks alle nadelen die eraan kleven, essentieel blijven om deze vooruitgang in de landbouw en in al onze andere activiteiten voort te zetten. Tractoren zullen nooit op zonnepanelen of waterstof rijden. Net als ons voedsel zal onze behoefte aan energie nooit verdwijnen.

Geopolitiek moet daar rekening mee houden, ook binnen de EU.

***

De nieuwste werken van Samuele Furfari zijn “Energie, alles zal morgen veranderen. Het verleden analyseren, de toekomst begrijpen’ en ‘De waterstofutopie.