Gevaren van te lage atmosferische CO2-concentraties

Auteur: Craig D. Idso

CO₂ is een levenselixer zonder hetwelk er geen planten, dieren en mense zouden bestaan. En wanneer de CO2-concentratie afneemt, lijdt de natuur daaronder.

In mijn laatste post schreef ik over de resultaten van onderzoek die aantonen dat stijgende atmosferische CO_2-niveaus momenteel geen directe bedreiging vormen voor de menselijke gezondheid en/of cognitieve prestaties en besluitvorming.

Verder legde ik uit dat ze ook geen realistische toekomstige dreiging vormen; voor CO₂ zouden de niveaus ongeveer 36 keer boven de huidige concentratie moeten stijgen voordat ze zelfs maar een mild gezondheidsrisico zouden gaan vormen.

Die waarde (d.w.z. 15.000 ppm) zal nooit voorkomen, aangezien het een factor tien is boven de ongeveer 1500 ppm atmosferische CO₂-limiet. die wetenschappers denken dat mogelijk is als de samenleving alle momenteel bekende fossiele brandstofreserves op de planeet zou gebruiken.

Maar hoe zit het met lage CO₂-concentraties? Zouden ze een bedreiging kunnen vormen voor de mensheid?

Kortweg, ja. Hoe lager de CO₂-concentratie, hoe groter het risico. Dit geldt zeker voor netto verlagingen van ppm, maar het geldt ook voor vermindering van CO₂ van het klimaatbeleid van de overheid tegen marktvoorkeuren voor minerale energie, aardgas, steenkool en olie. Hoe meer CO₂ des te beter dus.

Uitleg

Kooldioxide is de bouwsteen van de natuur. Het is de primaire grondstof die door planten wordt gebruikt tijdens het proces van fotosynthese om hun weefsels te bouwen en te construeren. Dus, CO₂ – letterlijk – is het “voedsel” dat in wezen alle planten (en dieren die planten consumeren, inclusief mensen) op het aardoppervlak ondersteunt. En wanneer die voedselvoorziening afneemt, lijdt de natuur daaronder.

Denk bijvoorbeeld aan het werk van Faltein et al. (2020), die de impact van lage CO2-niveaus onderzocht (ten opzichte van de aanwezige, omgevings-CO₂ in de lucht) op Afrikaanse houtzuring (Oxakis pes-caprae) een belangrijke koolhydraatbron voor de mens tijdens het Midden-Pleistoceen dat regelmatig werd  geoogst door menselijke verzamelaars voor zijn eetbare ondergrondse opslagorganismen (USO’s).

Gezien dat atmosferische CO₂ een substraat is van fotosynthese en groei, waren Faltein et al. benieuwd hoeveel de bolbiomassa van Afrikaanse houtzuring in het Midden-Pleistoceen zou zijn verminderd (ten opzichte van het heden) en hoe een dergelijke vermindering van invloed zou zijn geweest op de inspanningen om voldoende biomassa te oogsten om aan de dagelijkse calorische behoeften te voldoen.

Voor hun onderzoek kweekten de vier Zuid-Afrikaanse onderzoekers drie maanden lang exemplaren van O. pes-capraein mini-open-top-kamers onder gemiddelde CO₂ concentraties van 227, 285, 320 en 390 ppm. Alle planten kregen voldoende water en voedingsstoffen binnen. Niet verwonderlijk, meldden Faltein et al. dat aan het einde van het experiment dat planten die worden gekweekt onder verlaagde concentraties CO₂ “significant verminderde plantaardige biomassa en bollenopbrengst” vertoonden (fig. 1).

Figuur 1. Bolbiomassa van Oxalis pes-caprae planten gekweekt onder sub-ambient atmosferische CO₂ concentraties gedurende drie weken. De letters duiden op significante verschillen tussen behandelingen bij P < 0,05. Aangepast van Faltein et al. (2020).

De wetenschappers zeggen bijvoorbeeld dat onder de laagste CO₂-niveaus, “bollenbiomassa daalde met maximaal 80% in vergelijking met de huidige omgevingsconcentraties, terwijl de totale biomassa van planten een tweevoudige afname vertoonde.” Natuurlijk werden dergelijke groeireducties toegeschreven aan “de fundamentele effecten van lage CO₂.’

Met betrekking tot de menselijke impact van dergelijke groeireducties veroorzaakt door lage CO₂, merkten Faltein et al. op dat lagere CO_2-concentraties ” zowel de waarde van USO’s als bronnen van koolhydraten als de inspanning die nodig zou zijn geweest om voldoende biomassa te oogsten om aan de dagelijkse calorische behoeften te voldoen beïnvloeden.” En met betrekking tot dit laatste berekenen ze dat “de tijd die nodig is om 2000 calorieën te oogsten meer dan verdubbeld was toen [CO₂] was gedaald van 400 naar 180 ppm.”

Conclusie

De bovenstaande bevindingen (en andere die hier worden besproken) tonen aan dat de mensheid profiteert van hogere niveaus van atmosferische CO₂, die de plantenopbrengst verhogen en de beschikbare koolhydraatvoorraad verbeteren. Aan de andere kant, het verminderen van de huidige CO₂-concentratie van de atmosfeer, dat een platform is geworden van veel te veel politici en activisten, heeft het tegenovergestelde effect.

En hoe groter de reductie van atmosferische CO₂, hoe verwoestender de gevolgen zullen zijn, omdat onderzoek aangeeft dat planten beginnen te sterven bij CO₂-concentraties lager dan 120 of 130 ppm.

Bijgevolg, zal elke vermindering van de CO₂-inhoud van de atmosfeer de huidige toestand van de natuur negatief beïnvloeden, waardoor niet alleen de groei van planten wordt verminderd, maar ook andere voordelen die worden veroorzaakt door een hogere CO₂-concentraties, waaronder een grotere efficiëntie van het watergebruik en het vermogen om beter bestand te zijn tegen omgevingsstress zoals droogte, ziekte, hoog zoutgehalte van de bodem, lage lichtintensiteit, ozonvervuiling, hittegolven, UV-B-straling, enz.

Het verminderen van deze voordelen zou zeker de wereldwijde voedselvoorziening verminderen, wat mogelijk kan leiden tot maatschappelijke onrust en conflicten als de vermindering significant genoeg is.

Graig Idso.

Dus ja, er zijn gevolgen verbonden aan het verminderen van de CO2 in de atmosfeer met elke hoeveelheid.

Anders beweren of negeren van deze wetenschappelijk onderbouwde waarheid toont de onwetendheid (en arrogantie) van degenen die vastbesloten zijn om de CO2-concentratie van de atmosfeer te verminderen.

Referentie

Faltein, Z., Esler, K.J., Midgley, G.F. en Ripley, BS 2020. Atmosferische CO₂concentraties beperken de groei van Oxalis pes-caprae bollen gebruikt door menselijke bewoners van de Paleo-Agulhas vlakte tijdens de Pleistocene glacialen. Quaternary Science Reviews 235: 105731.

***