Barbara Baarsma.

Van een onzer correspondenten.

Barbara Baarsma, mogelijk de duurzaamste bankier van Nederland, laat weer van zich horen. Na haar struikelpartij in de coronadiscussie en haar weggehoonde persoonsgebonden C02-budget, waarbij de armen CO2-rechten kunnen verkopen aan de rijken, weet ze haar ideeënstroom toch niet tot stoppen te brengen. In een nieuw artikel beschrijft ze de grote regeldruk die op ondernemers afkomt als het gaat om de gevolgen van humaan veroorzaakte klimaatverandering. Dit allemaal in het kader van, haal even adem, langetermijnwaardecreatie.

 

 

Sommigen van hen dansten zelfs mee bij de klimaatdemonstratie. Zo was de haag van demonstranten een ware lakmoesproef voor een groen leiderschap.

Er zijn allerlei eisen, vooral ook Europese, waaraan het bedrijfsleven zal moeten voldoen. Al op zeer korte termijn. Baarsma ondersteunt daarbij de gedachte dat ‘accountants save the world’ als het om klimaat gaat. Het is de accountant die in de ‘onafhankelijke’ rol de duurzaamheidsverslaglegging moet controleren en zo ook hun boeman-imago van zich af kunnen schudden.

Baarsma:

‘Accountants krijgen op die manier weer een taak waarmee ze vertrouwen terug kunnen winnen.’

Voor de ondernemers zelf is er, qua verduurzaming echt lef nodig, vindt de klimaatbevlogen bankier-professor. Zij beschrijft in haar artikel een persoonlijke ervaring die haar diepe denken en scherpe wetenschappelijke analyse heel goed typeert en die Climategate.nl louter om die reden in zijn geheel hier plaatst.

Prof. dr. Baarsma:

‘In Glasgow, waar ik in november 2021 was voor de klimaatconferentie COP26, zag ik een prachtig natuurlijk experiment om de leiders met lef van de rest te onderscheiden (Baarsma, 2022b). Het conferentieterrein was hermetisch afgesloten van de rest van Glasgow. Er waren slechts één ingang en één uitgang, die beide zwaar bewaakt waren. In de stad waren er, ondanks de corona, tienduizenden klimaatactivisten aanwezig. Velen van hen stonden elke dag bij de toegangspoort te demonstreren, vaak vrolijk dansend op muziek en gepassioneerd debatterend over klimaatverandering, soms ook wel boos en schreeuwend. Elke deelnemer die het conferentieterrein op of af wilde moest door die haag van demonstranten, en dat bleek ook een interessant experiment.

De bestuurders die gehaast probeerden om zich een weg naar binnen of naar buiten te banen, waren in de meerderheid. Sommigen van hen herkende ik van gesprekken die ik had gehad. Zonder uitzondering hadden de bangige, gehaaste bestuurders in die gesprekken geen sterke indruk gemaakt. Het verraste me dan ook niet dat ze zich zo gauw mogelijk uit de voeten maakten. Het leek eerder de noodzaak van image building dan een doorvoelde vergroeningsstrategie, die deze bestuurders naar Glasgow had gebracht. Maar er waren ook bestuurders die het gesprek met de demonstranten juist actief aangingen, en vertelden over wat ze op de klimaattop wilden bereiken en wat de uitdagingen daarbij zijn. Ook enkelen van hen had ik gesproken en ik was niet verbaasd dat juist degenen die echt voor vergroening leken te willen gaan en zich daarbij ook kwetsbaar durfden op te stellen, wel bleven staan voor een gesprek over hun drijfveren, doelen en twijfels. Sommigen van hen dansten zelfs mee bij de demonstratie. Zo was de haag van demonstranten een ware lakmoesproef voor een groen leiderschap.

***

Bron hier.

Veel meer over Baarsma: hier, hier en hier.

***