Door Anton Wolthuis.

Dit is een afsluitende samenvatting van een serie artikelen van Anton Wolthuis. Voor de voorgaande artikelen wordt verwezen naar hier.

In maart 2021 ben ik na een mooie research en management loopbaan met pensioen gegaan en mij meer kunnen gaan bezighouden met hobby’s als o.a. reizen en fotografie. Zo hebben mijn vrouw en ik inmiddels een mooie camper gekocht om flexibel te kunnen reizen door Europa. Ook hebben wij intussen vier prachtige kleinkinderen, die altijd (!) de nodige tijd mogen opeisen.

Maar ook heb ik al eerder gemeld meer tijd gekregen te hebben om weer eens ‘back to physics’ te gaan en mij meer te verdiepen in de ongelooflijk interessante maar evenzo complexe materie van de klimaatfysica. Ik kan werkelijk beweren, vanaf dag één, zonder enig vooroordeel aan deze (nog steeds) interessante privé-studie begonnen te zijn. Ik ben onbetaald en niet verbonden aan enig instituut of organisatie en heb ook geen belang aan ‘resultaat-verminking’. In vier voorgaande artikelen heb ik mijn bevindingen samengevat en stapsgewijs tot de overtuiging gekomen dat CO2 absoluut niét de ‘boosdoener’ van de actuele klimaatontwikkeling is. Het klimaat verandert, ja, maar dat is al sinds de prehistorie al niets nieuws. En, we kunnen er als mensheid niets aan doen.

Ik zal hierna de belangrijkste bevindingen uit de vier voorgaande artikelen samenvatten en de stapsgewijze de logica achter mijn gedachten proberen te verduidelijken:

Temperatuurmetingen

Het klimaat verandert. Dit is een fenomeen, welke overigens sinds mensheid bestaat en niets nieuws is. Toch wordt er door het IPCC beweert, dat de actuele veranderingen uitsluitend een gevolg zijn van stijgende concentraties van het broeikasgas CO2 in de atmosfeer. Het IPCC tracht dit te bewijzen door middel van zg. correlatieonderzoeken tussen wereldtemperatuur-metingen en CO2 concentraties. Buiten het gegeven dat correlatie absoluut geen causaliteit hoeft te betekenen, is er naar mijn mening ook gebruik gemaakt van nogal dubieus samengestelde data over een beperkt tijdsinterval (vanaf 1850). In dit eerste artikel heb ik mij daarom met name op de betrouwbaarheid van de wereld temperatuurmetingen geconcentreerd. Het is voor mij nog steeds onbegrijpelijk waarom het IPCC zich tot dusverre bijna uitsluitend heeft gericht op metingen van lokale weerstations over een periode waarbij er vanaf 1850 diverse weerstations verplaatst, toegevoegd werden, er nieuwe bebouwing ontstaan is, etc. etc. Kortom, het hele ‘meetbeeld’ van het IPCC is zo aan een continue verandering onderhevig geweest. Om hiervoor te corrigeren heeft het IPCC weliswaar zogenaamde ‘homogenisaties’ (lees manipulaties) doorgevoerd, doch het is evident dat dit ten koste gaat van foutmarges van temperatuurmetingen.

Gelukkig beschikken we vanaf 1979 wél over veel betrouwbaarder wereld temperatuur metingen, die door satellieten uitgevoerd worden. Deze metingen van UAH (University Alabama Huntsville) meten telkenmale op dezelfde wijze integraal de wereld temperatuur. En, deze metingen laten vanaf 1979 een nagenoeg lineaire temperatuur stijging zien ter grootte van 0,013 oC per jaar.

Kortom, deze eerste scan liet al zien dat de werkelijke temperatuurstijging op onze aarde er wél is, doch véél minder spectaculair dan menig media naar nu buiten brengt. En, ook de rol van het broeikasgas CO2 in deze matige temperatuurstijging was in deze fase nog allesbehalve duidelijk!

Klimaatdiscussie

Uit de reacties op het eerste artikel werd voor mij de grote polarisatie tussen klimaat- ‘fanatici’ en ‘sceptici’ zeer zichtbaar. (De indeling in ‘fanatici’ en ‘sceptici’ was/is overigens op geen enkele wijze een waarde oordeel). Behalve vele positieve reacties ben ik ook op nogal agressieve, ongenuanceerde en beledigende wijze – door overigens uitsluitend fanatici – benaderd. Er werd zelfs ‘bevolen’ om mijn eerste artikel van Internet te halen. Dat is natuurlijk niet gedaan! Het lijkt wel alsof de fanatici, waaronder behalve een selecte groep IPCC-‘wetenschappers’ ook politici, milieu organisaties en inmiddels ook media geen mogelijk andere waarheid meer kunnen accepteren.

No alt text provided for this image
AW 2023

Deze zorgelijke ontwikkeling heeft mij juist getriggerd om dit spanningsveld tussen fanatici en sceptici te visualiseren: De tabel hiernaast geeft de verschillende argumentaties door beide polen binnen dit spanningsveld aan. Kortom, waar gaat het eigenlijk inhoudelijk om: Fanatici kijken terug op basis van correlaties en naar voren op basis van modellen. Sceptici twijfelen aan de niet bewezen causaliteit en beroepen zich o.a. op echte satellietmetingen. In deze discussie wordt een volgende plaatje heel interessant.

No alt text provided for this image

UAH 2016

Dit plaatje laat zowel de temperatuurmetingen door diverse IPCC wetenschappers vanaf 1979 zien en hun voorspelde wereldtemperaturen op basis van meer dan 100 modellen. In deze figuur worden tevens de model-waarden vergeleken met de werkelijke satellietmetingen van het UAH over hetzelfde tijdsinterval. We kunnen dan op basis van deze figuur het volgende concluderen:

1.  De gemiddelde voorspelling van de stijging van de wereldtemperatuur wijkt meer dan een factor 3 af van de werkelijke door UAH satellieten gemeten waarden.

2.  Klimaatmodellen vertonen in hun resultaten een enorme spreiding en leveren daardoor zeer onbetrouwbare prognoses.

Het hoeft geen betoog, dat ik onder meer op basis van deze figuur meer naar de juistheid van de argumentatie van sceptici neig. Goed, dit wetende bleven voor mij twee vragen open staan:

Waarom zijn klimaatmodellen zo complex? En: Welke rol speelt CO2 als broeikasgas – naast andere invloeden – in de wereldtemperatuur? Op deze twee vragen werd daarom in Artikel III en IV nader ingegaan.

Klimaatmodellen

We zien zowel een enorme afwijking als ook dito spreiding in de berekende wereldtemperaturen van de IPCC modellen ten opzichte van gemeten temperaturen. Dit heeft te maken met de grote complexiteit van klimaatmodellen. We kunnen e.e.a. pas beginnen te begrijpen als we zien hoe dergelijke klimaatmodellen in elkaar zitten. We praten immers hier over FEM-achtige simulaties van 3 dimensionale ‘klimaatblokjes’ over de gehele wereldbol. En, om te beginnen moeten we dan constateren dat zowel het weer als ook het klimaat een lokaal (!) fenomeen is. Klimaat heeft meerdere voor de hand liggende oorzaken maar onze bol is daarbij ook allesbehalve homogeen:

No alt text provided for this image
AW 2023

Een lokaal (!) klimaat wordt zo beïnvloed door o.a. de gemiddelde wereld-temperatuur, oceaan stromingen, het aardoppervlak zelf, de stand van de aarde en natuurlijk de locatie. Deze invloed-factoren worden op hun beurt weer beïnvloed door een grote reeks van onderliggende factoren, die – om het gemakkelijk te maken 😊 – ook nog een keer elkaar kunnen beïnvloeden. Daarnaast moeten al die lokale klimaatjes, c.q. blokjes, zowel in de hoogte- als breedtegraad als ook in de tijd goed ‘op elkaar aansluiten’. Als hierbij dan ook nog een keer van onnauwkeurige (temperatuur-) data gebruik wordt gemaakt, hoef je geen IQ van 150 te hebben om te concluderen dat uit klimaatmodellen geen nauwkeurige voorspellingen voor het wereldklimaat kúnnen komen. Het IPCC spreekt dan ook niet meer van voorspellingen, maar van ‘scenario’s’. Dit is natuurlijk een flauwekul-aanpak. Het meest storende is dat de fanatici cq. politici en media vrijwel alleen de meest extreme scenario’s als voorspelling hanteren. Naar mijn overtuiging is er maar één correcte conclusie: Klimaatmodellen zijn door hun extreme complexiteit geheel ongeschikt voor klimaatprognoses! (dit wordt overigens door het IPCC zelf (TAR3 report) en Nobelprijswinnaars (Klaus Hasselmann e.a. “Reframing the problem of climate change”) bevestigd.

Wereldtemperatuur

In dit vierde artikel hebben we ingezoomd op de factoren die de gemiddelde wereld temperatuur beïnvloeden. We wilden onder meer onderzoeken welke rol CO2 hierbij speelt. En we vroegen ons af welke andere factoren ook van belang konden zijn. Als eerste is er gekeken naar de grootte van het totale effect: Het (berekende) totale broeikaseffect bedraagt zo’n 33 C en wordt hoofdzakelijk door waterdamp veroorzaakt. Gelukkig hébben we dit broeikaseffect, anders zou onze aarde bij een continue vrieskou van -18 C volledig onbewoonbaar zijn.

No alt text provided for this image
Happer & van Wijngaarden 2020

CO2 speelt als broeikasgas t.o.v. waterdamp een ondergeschikte rol en vertoont bovendien voor concentraties boven 400 ppm een sterk verzadigings-effect. Zo bewijzen Happer en van Wijngaarden dat zelfs een verdubbeling van de CO2 concentraties slechts nog tot hooguit 1 C temperatuur stijging kan leiden. Meerdere wetenschappelijke onderzoeken en experimenten bevestigen dit effect (o.a. Witteman, van den Beemt, Thorstein, Borgar, etc.). Het CO2-effect is dus nu zo goed als ten einde!

Toch zien we dankzij de satellietmetingen vanaf 1979 van UAH dat de wereldtemperatuur ieder jaar nog steeds met 0,013 C stijgt. Dit is weliswaar een beperkt effect, maar heeft wellicht andere oorzaken: Er zijn onderzoeken, die aantonen dat in de afgelopen jaren de zonneactiviteit (Hoyt & Schatten – 1993, Bart– 2000, Shapiro – 2011, Lean – 1995)  is toegenomen en de albedo (Kauppinen, Malmi, NASA) is afgenomen. Er zijn zo ook in Nederland de laatste jaren meer zonuren te constateren. Er zijn overigens gelijkwaardige correlaties te maken tussen wereldtemperatuur met zowel CO2 concentraties, als ook zonintensiteit en albedo. Samengevat kan er gezegd worden, dat de actuele – beperkte – temperatuurstijging wellicht een gezamenlijk resultaat is van met name zonintensiteit en albedo en mogelijk een beperkt (CO2-) broeikaseffect in met name de vorige eeuw.

Conclusies

Gebaseerd op de bevindingen in de artikelen I tm IV definiëren we hieruit de top-5 conclusies:

1.      Klimaat is een lokaal fenomeen en verandert sinds jaar en dag continu.

2.      Klimaatmodellen zijn zeer complex en kunnen niet het klimaat voorspellen

3.      Gemiddeld stijgt sinds 1979 de temperatuur op aarde met 0,013 C per jaar.

4.      Top drie oorzaken van huidige temperatuurstijging : zonintensiteit – albedo – broeikaseffect

5.      CO2 draagt boven 400 ppm nauwelijks nog bij tot verdere stijging van de temperatuur

Wat betekent dit:

Vanaf 1850 tot 2020 is de gemiddelde wereldtemperatuur met ca. 1,1 oC toegenomen. Een verdere stijging tot 2100 zal waarschijnlijk – op basis van satellietmetingen – nog een graad toevoegen. Een verdere stijging na 2100 is – gegeven de tijdschaal – nu nog moeilijk in te schatten.

Al met al is daarom te verwachten dat de totale temperatuurstijging vanaf de industriële revolutie tot 2100 – inclusief een eventuele spreiding – op ca. 2,0 – 2,5 oC zal uitkomen. Omdat CO2 in deze verdere temperatuurstijging nauwelijks nog een rol speelt, moeten we concluderen dat we het klimaat absoluut NIET door CO2 reductie kunnen beïnvloeden. Om de conclusies al dan niet te onderbouwen heb ik in artikel IV een 3-tal onderzoeken voorgesteld met objectieve wetenschappers die zowel fanatici als ook sceptici kunnen vertegenwoordigen:

1.      Het verzadigingseffect van CO2 in atmosferische omstandigheden

2.      Toename van de zonintensiteit vanaf 1850 (sterkere zonnestraling)

3.      Afname van de albedo vanaf 1850 (meer zonnestraling op aarde)

Mijn mening

De conclusie, die we na maanden onderzoek uit een groot aantal publicaties hebben kunnen trekken wijkt nogal af van wat er op dit moment door de politiek aan beleid geproduceerd en in de media gepubliceerd wordt. Dan komt automatisch de vraag op: Hoe kan dit zo verschillen? Hoe kan het zijn dat juist de klimaatwetenschap een speelveld voor polarisatie is geworden? Goed, klimaatwetenschap is door haar complexiteit wellicht een van de meest ‘fuzzy’ wetenschappen die er zijn met een groot grijs gebied waarbinnen allerlei van elkaar afwijkende interpretaties mogelijk zijn. Tekenend hiervoor zijn de vage en draconische klimaatvoorspellingen (scenario’s genoemd) uit de honderden IPCC modelberekeningen, die absoluut niét met werkelijke metingen en dus de realiteit matchen. En, de ‘evidence’ dat CO2 hiervoor verantwoordelijk zou zijn, bestaat enkel uit een paar correlatieanalyses met ‘gehomogeniseerde’ data. Ik krijg een heel slecht gevoel over zulke ‘bewijsvoeringen’, omdat hieruit inmiddels beleid en maatregelen volgen, die enorme gevolgen zullen hebben voor onze economie, onze welvaart en ons welzijn! Is dit te verantwoorden in een wereld die bol staat van andere crisissen (energietransitie, kloof arm & rijk, oorlogen, milieu, etc.)?

Het lijkt er sterk op dat hier ook andere belangen dan objectieve wetenschap een belangrijke rol zijn gaan spelen. Meestal gaat het dan om macht en geld: Het is voor veel politici namelijk fijn om beleid voor lange termijn ‘problemen’ te maken, waar zij nimmer zelf op afgerekend zouden worden. Wetenschappers en weermensen, die door de politiek betaald worden, kiezen dan maar al te graag – binnen het grote grijze gebied van de klimaatwetenschap – voor de ‘gewenste scenario’s’, die het politieke probleem bevestigen. En zo ontstaan er legio van elkaar bevestigende – nagenoeg gekloonde – IPCC onderzoeken.

Dit verschijnsel wordt intussen de klimaat-‘consensus’ genoemd (Echte wetenschap heeft echter niets met consensus te maken). Het behoeft geen betoog dat milieuorganisaties zich graag hierbij aansluiten, omdat zij alleen gesubsidieerd worden voor aanwezige milieu- of klimaat- problemen; Immers: geen probleem, geen geld.

In Nederland is het zelfs mogelijk dat milieuorganisaties door de staat, dus de belastingbetaler, gesubsidieerd worden om processen tegen de staat te kunnen voeren) Media – die ook door de overheid gefinancierd worden – kiezen vanzelfsprekend de meest spectaculaire ‘scenario’s.

Tenslotte, de laatste jaren beginnen diverse – ook grote en gerenommeerde – bedrijven ook aan de financiële ruif van de ontstane ‘klimaatcrisis’ te hangen. In eerste instantie volgde de ‘wetenschap’ de politieke wens, inmiddels verschuilen politici zich achter de IPCC ‘wetenschap’. Onderzoeken, die mogelijk niet in lijn met het IPCC staan, krijgen geen financiering. Er is dus geen verificatie meer. Onder het mom van ‘we moeten onze aarde redden’ is er zo een heuse vicieuze cirkelvormige klimaat hype ontstaan, die inmiddels met donder en geweld door de belanghebbende partijen in stand moet wordt gehouden.

En zo lopen we als lemmingen achter elkaar aan de economische en financiële afgrond in. Zeker is dat het in ieder geval om geld gaat, héél veel geld. De betrouwbaarheid van de IPCC ‘scenario’s’ en de ‘CO2 –evidence’ mogen dan ook niet meer – ondanks hun wankele basis – in twijfel worden getrokken. Het blijkt voor iemands baan of bedrijf inmiddels een risico te zijn als je openlijk aangeeft te twijfelen aan de IPCC scenario’s.

Anton Wolthuis.

Sceptici worden – voor zover als mogelijk – de mond gesnoerd. Er is sprake van censuur als het om nieuwe publicaties gaat, die afwijken van het gewenste resultaat. Bedenk a.u.b, dat we met z’n allen altijd veel kritiek – en terecht – op propagandamachines in zowel het verleden maar ook het heden uitgesproken hebben. We weten met z’n alle welke verschrikkelijke gevolgen dit met zich mee heeft gebracht. Maar, naar mijn mening gebeurt er op dit moment rond de Klimaat- en CO2 – discussie helaas niet veel anders. Laten we daarom aub werken aan een open-minded discussie tussen fanatici en sceptici. Een faire discussie, die leidt tot een afstemming tussen beider polen.

Uiteindelijk ‘wint’ toch de echte wetenschap!

***

Bron hier.

***