Habeck 2022: ‘We hebben geen stroomprobleem.’

Door Fritz Vahrenholt.

Om u op weg te helpen, ontvangt u, zoals gewoonlijk, mijn monitor van de werkelijke temperatuurstijging op aarde. Vervolgens schenk ik aandacht aan Habecks ‘elektriciteitsprijsbrug naar nergens’.

In oktober 2023 is de afwijking van de mondiale temperatuur ten opzichte van het 30-jarige gemiddelde van satellietmetingen van de Universiteit van Alabama (UAH) weer licht gestegen ten opzichte van september. De waarde bedraagt ​​0,93 graden Celsius en vertegenwoordigt de grootste afwijking van het langjarig gemiddelde sinds 1979. We zitten midden in een sterke El Niño zoals in 2016, 2010 en 1998 (zie figuur). De huidige uitschieter geeft dan ook geen reden tot paniek.

Sinds 1979 bedraagt ​​de temperatuurstijging gemiddeld 0,14 graden Celsius per decennium.

Habeck 2022: “We hebben geen stroomprobleem”

U herinnert zich waarschijnlijk nog dat minister van Economische Zaken Robert Habeck midden in de grootste energiecrisis van Duitsland in juli 2022 zei:

“We hebben een gasprobleem – geen elektriciteitsprobleem. En kernenergie helpt ons helemaal niet.”

Een jaar later klaagde hij in een brochure die hij publiceerde, “Industriepolitik in der Zeitenwende“:

“Terwijl de elektriciteitsprijzen voor elektriciteitsintensieve bedrijven, bijvoorbeeld in de chemische, staal- en metaalverwerkende industrie, vóór de oorlog in Oekraïne concurrerend waren, betalen deze bedrijven nu vaak elektriciteitsprijzen die vele malen hoger zijn dan die van concurrenten in Frankrijk, de VS of China.”​

We hebben dus een probleem met de elektriciteitsprijzen en dit is veroorzaakt door prijsstijgingen en een tekort aan elektriciteitsvoorziening als gevolg van groene politiek.

Er zijn twee door de politiek gecreëerde oorzaken: de ene is de sluiting van de laatste kerncentrales en de enorme stijging van de prijs van CO2-certificaten voor kolen- en gascentrales.

Door de sluiting van de laatste zes kerncentrales door de stoplichtcoalitie zijn de goedkoopste elektriciteitsopwekkingscapaciteiten uit de circulatie gehaald. (De goedkope kernenergie-elektriciteit van 2,5 ect/kwh omvat de kosten van eindopslag en ontmanteling). Omdat kerncentrales altijd de goedkoopste elektriciteit hebben opgewekt, moeten nu duurdere gas- en steenkoolcentrales het gat vullen.  Omdat de duurste energiecentrale de prijs bepaalt, stijgt de prijs van elektriciteit dramatisch, zoals de volgende grafiek laat zien. (Bron: De Grote Energiecrisis)

De sluiting van de kerncentrales verhoogde niet alleen de CO2-uitstoot in Duitsland met 5-10% (de Verwarmingswet van Habeck zal tegen 2030 een cumulatieve CO2-reductie van 1,4% opleveren). De sluiting zorgde er ook voor dat de elektriciteitsprijs in Duitsland aanzienlijk steeg.

De CO2-prijs verdubbelt de elektriciteitsprijzen

Een andere oorzaak van de explosie van de elektriciteitsprijzen als gevolg van de groene politiek is de stijging van de CO2-prijzen als gevolg van het Europese systeem voor de handel in certificaten. In 2021 is de vierde handelsperiode voor CO2-certificaten van kracht, waarna het aantal autorisatiecertificaten voor CO2-uitstoot jaarlijks met 2,2% wordt verlaagd. Dat is ieder jaar 48 miljoen ton CO2-certificaten minder, wat leidde tot een enorme stijging van de CO2-prijzen in 2021. In voorgaande jaren kostte de uitstoot van één ton CO2 € 20,-. In 2021 steeg de prijs vier tot vijf keer naar €80-100.

Deze CO2-prijsstijging heeft een bijzonder sterke impact in Duitsland, waar iets meer dan de helft van de elektriciteitsopwekking uit bruinkool, steenkool en gas komt. Het zal leiden tot een verdubbeling van de elektriciteitsprijzen in Duitsland, dat nu al de hoogste elektriciteitsprijzen ter wereld kent en een hoog aandeel energie-intensieve industrie kent. Dit weerhield noch de federale regering, noch de EU-parlementariërs van de stoplichtpartijen, maar ook de CDU ervan de verscherping van de emissiehandel in Europa goed te keuren.

Habeck 2023: “We hebben een probleem met de elektriciteitsprijs”

Zelfs de minister van Economische Zaken kan het resultaat van zijn beleid niet langer ontkennen. De deïndustrialisatie is begonnen. Toen hij eind oktober zijn industriële strategie presenteerde, verklaarde hij:

“We verliezen de industrie en niet alleen werkgevers en sectoren, maar ook een aanzienlijk deel van de welvaart, met de bijbehorende politieke, sociale en democratische gevolgen.” (Zie hier. minuut 41:40.)

Als een minister moet toegeven dat het resultaat van zijn beleid tot een dramatisch welvaartsverlies leidt, zou het eigenlijk gepast zijn om af te treden. Hij geeft toe:

“Voor veel bedrijven in de energie-intensieve industrie bedreigen deze prijzen het voortbestaan ​​van veel bedrijven; er bestaat een risico op erosie van de Duitse grondstoffenindustrie en daarmee op het verlies van geïntegreerde waardeketens” (Zie hier , Industriepolitik in der Zeitenwende, S.17).

Maar Robert Habeck heeft een andere reden: de reden voor de explosie van de elektriciteitsprijzen is Poetins ‘agressieoorlog tegen Oekraïne’ ( “Angriffskrieg Putins auf die Ukraine”) Dat geldt misschien voor de gasprijzen, maar de federale overheid is als enige verantwoordelijk voor het elektriciteitstekort.

De ‘elektriciteitsprijsbrug’ leidt nergens toe

Sinds Robert Habeck nu tot het besef is gekomen dat “unser Wohlstand auf das Engste mit industrieller Produktion verknüft ist”, (Industriepolitik S.3) moet de belastingbetaler nu het ergste voorkomen door de elektriciteitsprijzen te subsidiëren. Hij wil de elektriciteitsprijs subsidiëren van de huidige 10-12 €ct/kwh naar 6 €ct/kwh voor ongeveer 2.500 energie-intensieve bedrijven. Deze bedrijven verbruiken ongeveer 120 terawattuur elektriciteit, ongeveer 22% van het Duitse elektriciteitsverbruik. Om de kosten enigszins te beperken zou slechts 80% van de consumptie gesubsidieerd moeten worden. Toch gaat het om een ​​enorm bedrag van € 6 miljard per jaar.

Om dit fatale resultaat van zijn eigen beleid enigszins te verhullen, spreekt Habeck over de ‘elektriciteitsprijsbrug’, die volgens zijn berekeningen pas in 2030 rond de € 25-30 miljard hoeft te worden betaald. Omdat er – volgens zijn veronderstelling – vanaf 2030 voldoende goedkope duurzame elektriciteitsopwekking zou zijn gerealiseerd:

“In de toekomst zal de industrie worden voorzien van hernieuwbare elektriciteit, waterstof en klimaatneutrale koolwaterstoffen. Hernieuwbare energieën… versterken ook de prijsstabiliteit en voorzieningszekerheid voor de industrie op de lange termijn.”  

Dit is waar de echte tekortkoming in het energiebeleid van de federale overheid ligt. Ze gelooft dat ze uitsluitend via zonne- en windenergie een concurrerende elektriciteitsvoorziening of zelfs een energievoorziening voor Duitsland kan garanderen. Geen enkel ander land ter wereld probeert dit.

In mijn laatste nieuwsbrief heb ik erop gewezen dat windturbines te maken krijgen met enorme kostenstijgingen als gevolg van materiaal- en kapitaalkosten. Als je vervolgens de fluctuerende hernieuwbare energiebronnen wilt omvormen tot een op behoeften gebaseerde, betrouwbare elektriciteitsvoorziening, kan 14 tot 16 €ct/kwh worden bereikt. Dat zal het einde betekenen van de energie-intensieve industriële productie in Duitsland.

En het klinkt als een bedreiging in Habecks industriële strategiedocument als hij samenvat:

“Alleen bedrijven die kunnen omgaan met de langetermijnkosten van het nieuwe energieconcept hebben een kans. Industriële bedrijven die de subsidie ​​ontvangen. moet “een duidelijke transformatiebelofte maken om tegen 2045 klimaatneutraliteit te bereiken”. (Zie hier.)

Vertaald betekent dit: alleen bedrijven die het groene verhaal volgen, overleven.

Wat zou een nieuwe federale regering moeten doen?

De stoplichtcoalitie wil CO2-afvang in geselecteerde industrieën toestaan, maar wil niet toestaan ​​dat de technologie wordt gebruikt in kolencentrales. In plaats van 25-30 miljard uit het klimaatbeschermingsfonds (!) ter beschikking te stellen om industriële elektriciteit te subsidiëren, zou een nieuwe federale regering dit geld moeten gebruiken om de CO2-afvang in kolencentrales te financieren. Dit zou de elektriciteitsvoorziening op de lange termijn veiligstellen en de elektriciteitskosten verlagen, aangezien het afvangen van CO2 aanzienlijk goedkoper is (€ 50-70/ton CO2) dan het betalen van een boete voor certificaten van € 80-100/ton CO2. Bovendien bespaar je daarmee de extreem dure back-uproute met waterstofcentrales, omdat hun controlefunctie dan kan worden overgenomen door de “groene” kolencentrales.

Ten tweede zou een nieuwe federale regering, door de wet op het frackingverbod af te schaffen, de kans krijgen om de komende twintig tot dertig jaar goedkoop en concurrerend aardgas in Duitsland te ontwikkelen. De start van de financiering zou binnen een jaar mogelijk zijn.

Ten derde zou een nieuwe federale regering het verbod moeten afschaffen op onderzoek naar nieuwe, ongevalvrije kernenergietechnologieën van de vierde generatie die geen langlevend afval produceren. Dit helpt ons misschien niet meteen, maar het zal ons op de lange termijn wel uit de impasse halen. Er zijn steeds meer aanwijzingen dat deze technologieën elektriciteit kunnen opwekken voor 2 €ct/kwh. Iedereen die de industriële productie in Duitsland op de lange termijn wil behouden, moet tijdig de koers bepalen.

***

Bron hier.