Michael Mann – Mark Steyn.

Door Chris Morrison.

Vertaling: Martien de Wit.

Vijftien jaar na het beruchte Climategate schandaal staat de alom weersproken temperatuur-hockeystick centraal in een rechtszaak wegens smaad voor een rechtbank in Washington D.C. In de breed aangekondigde klimaatzaak van de eeuw klaagt de valse (gelogen) Nobelprijswinnaar Michael Mann de Canadese schrijver/journalist Mark Steyn aan, omdat Steyn beweert dat Mann’s beruchte hockeystickgrafiek frauduleus is. De zaak heeft enorme gevolgen omdat vastgesteld kan worden dat de hockeystick het concept van natuurlijke klimaatvariabiliteit voor een hele generatie heeft verdonkeremaand. Steyn beweert dat de hockeystick frauduleus is, zowel in zijn constructie als in het gebruik ervan door Al Gore, het IPCC, elke school en de meeste regeringen in de Westerse wereld.

De hockeystick verscheen voor het eerst in 1998 en beweerde aan te tonen dat de temperaturen op aarde gedurende ongeveer 1000 jaar langzaam waren gedaald voordat ze de recente jaren plotseling omhoog schoten onder invloed van de verbranding van fossiele brandstoffen door de mens en de toename van kooldioxide in de atmosfeer. Het rapport werd veel geciteerd door activisten en werd gepubliceerd door het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC).

Tot op de dag van vandaag beweren veel activisten dat de kleine recente stijgingen in de mondiale temperatuur uitzonderlijk zijn en in het verleden (125.000 jaar geleden) niet zijn waargenomen. Wijdverspreid en overtuigend proxy bewijs, samen met historische waarnemingen, suggereren echter het tegendeel. Er wordt algemeen aangenomen dat er in een middeleeuwse opwarmingsperiode vergelijkbare stijgingen waren als nu. Maar proxy-bewijs kan twee kanten op werken. Volgens Steyn maakt de grafiek van Mann een einde aan de opwarming in de middeleeuwen aan de hand van twee groepjes bomen – enkele Californische bristlecone-dennen en slechts één ceder van het schiereiland Gaspe voor de jaren voor 1421.

“Boomringen zijn absoluut briljant in het vertellen wat de temperatuur in 1432 was”, heeft Steyn sarcastisch opgemerkt “en als je daar op Twitter kritiek op hebt, zegt Mann dat je wordt betaald door de Koch Brothers.”

In 2012 klaagde Mann Steyn aan in het Superior Court van het District of Columbia wegens “smaad jegens een Nobelprijswinnaar”. Mann heeft sindsdien de onterechte  Nobelclaim ingetrokken, maar niet de aanklacht wegens smaad. Tijdens rechtszittingen is onthuld dat als Mann verliest, hij geen cent zal betalen. Zoals altijd is het interessant om te zien wie een groot deel van het klimaatactivisme en de juridische strijd over de hele wereld financiert.

De hockeystick kwam voor in het Climategate-schandaal in 2009 toen uitgelekte e-mails, mogelijk van een interne klokkenluider, het proces lieten zien waarmee Mann en een aantal collega’s van de Universiteit van East Anglia proxy bewijs hadden gebruikt om tot de grafiek te komen. Er werd gezegd dat een verwijzing in de e-mails naar ‘Mike’s Nature Trick‘ verwees naar de praktijk van het gebruik van de meest geschikte proxy of temperatuurmetingen om in het gewenste narratief te passen.

De e-mails lieten zien hoe concurrerende klimaatclaims uit wetenschappelijke tijdschriften werden geweerd en hoe verzoeken om informatie over de methodologie die deze activisten gebruikten, werden geweigerd. Professor Jerome Ravetz van de Universiteit van Oxford merkte destijds op dat binnen twee maanden de East Anglian wetenschappers en het IPCC “in diskrediet waren gebracht“. Zelfs als slechts een fractie van hun wetenschappelijke beweringen uiteindelijk werd weerlegd, voegde Ravetz eraan toe, “was hun geloofwaardigheid als betrouwbare wetenschappers verloren gegaan”. Zelfs George Monbiot in de Guardian was ontzet en merkte op dat het klimaat-e-maillek niet zou verdwijnen door te doen alsof het geen crisis was.

In feite werd er massaal gedaan alsof de e-mails geen crisis vormden, waarna de belangstelling verflauwde. Interne onderzoeken stopten de zaak in de doofpot, ‘ontkenners’-aantijgingen namen snel elke waargenomen noodzaak weg om te debatteren met sceptici, de lekken werden toegeschreven aan slechte spelers (waarschijnlijk gefinancierd door de Koch Brothers), en een algemene sfeer van ‘doorlopen mensen, hier valt niets te zien’ daalde neer op de makke mainstream media.

Michael Mann zette zijn carrière voort, klom op in de rangen van klimaatactivisten en is momenteel professor aan de universiteit van Pennsylvania. Hij lijkt er nog steeds op gebrand te zijn om klimaatinformatie die niet het ‘gevestigde’ narratief volgt, te onderdrukken. Vorig jaar maakte hij deel uit van een succesvolle poging om een gepubliceerd wetenschappelijk artikel van vier wetenschappers in een Springer Nature tijdschrift ingetrokken te krijgen. De wetenschappers, waaronder drie natuurkundeprofessoren, stelden dat een klimaat-‘noodsituatie’ niet werd ondersteund door de beschikbare weergegevens. Mann vertelde de Guardian dat

“ofwel de consensus van ’s werelds klimaatexperts dat klimaatverandering een zeer duidelijke toename van vele soorten weersextremen veroorzaakt fout is, ofwel een paar kernfysici in Italië fout zijn”.

Mann is niet vies van scheldpartijen en noemde Steyn op een gegeven moment een ‘verfoeilijk stuk onbenul’.

De inzet kan niet hoger zijn voor Mann en de reputatie van de ‘klimaatwetenschap’ in het algemeen. Mann zou er wel eens achter kunnen komen dat zijn misbruik en valse claims van Nobelprijzen niet goed vallen in een rechtszaal voor een rechter en een jury. Hij moet het opnemen tegen een intelligente en scherpzinnige tegenstander. Mark Steyn verschijnt regelmatig op Amerikaanse televisiezenders en kijkers in het Verenigd Koninkrijk zullen zich hem herinneren van een periode bij GB News (een Britse nieuwszender). Een programma dat je gezien moest hebben, al was het alleen maar om te speculeren over hoe lang Ofcom (de Britse media toezichthouder) het nog zou toestaan. Niet lang, zo bleek.

Het is moeilijk om de uitkomst van een rechtszaak te voorspellen, zelfs als die tegenwoordig in een degelijke Democratische stad wordt gehouden. Maar Mann, die kan overkomen als een aandachtsgeile en boosaardige wetenschapsnerd, moet het opnemen tegen een bekwame showman.

Chris Morrison.

Dat bleek wel uit de volgende woordenwisseling, toen Mann zich erover beklaagde dat Steyns geschriften ertoe hadden geleid dat hij in een supermarkt een ‘gemene blik‘ kreeg toegeworpen. Nadat hij precieze details had ontfutseld over waar Mann zijn gemene blik had gekregen, merkte Steyn op:

“Uitstekend. Uitstekend. Echt een uitstekend antwoord… Ik vond dat een goed antwoord. Laten we omwille van het debat zeggen dat je in het pad met dierenvoedsel stond. Hoe weet je dat die gemene blik niet kwam omdat je de man de weg blokkeerde omdat je stond te dubben tussen de Fancy Feast Gourmet Tuna en de Fancy Feast Salmon Delight?”

Steyn in prima vorm, die Mann subtiel de valkuilen van causaliteit bijbrengt. De rechtszaak zal naar verwachting nog een week duren.

Je kunt hier luisteren naar een podcast waarin acteurs belangrijke momenten uit de rechtszaak naspelen, gepresenteerd door Phelim McAleer.

***

*Chris Morrison is de milieuredacteur van The Daily Sceptic.

***

Bron: hier,

***