IPCC weigert herhaalde oproepen tot dialoog met kritische wetenschappers

Door  Arthur Blok
In 1925 kwam een ​​groep internationaal gerenommeerde wetenschappers bijeen in Haarlem op uitnodiging van de Koninklijke Nederlandse Maatschappij der Wetenschappen (KHMV), de oudste wetenschappelijke vereniging van Nederland. De wetenschappers vierden het gouden doctoraat van de Nederlandse natuurkundige Hendrik Lorentz, die in 1902 samen met Pieter Zeeman de Nobelprijs voor de Natuurkunde deelde.

Onder de deelnemers bevonden zich Albert Einstein, Paul Ehrenfest en Madame Curie, om er maar een paar te noemen. Tot op de dag van vandaag houdt de vereniging jaarlijkse bijeenkomsten om de wetenschap in de breedste zin van het woord te promoten, waarbij ’s werelds meest vooraanstaande personen worden uitgenodigd om hun bevindingen te bespreken, interpreteren en delen. Sinds haar oprichting in 1752 heeft de KHMV bepleit dat het delen van kennis een van de kernprincipes van de wetenschap is.

Berkhout en zijn Clintel – een stichting voor mondiale klimaatverandering en beleid – zijn loyaal aan dat principe. Sinds 2019 hebben zij het voortouw genomen door zich uit te spreken tegen het discours van klimaatangst dat door politici, bewegingen en de reguliere media wordt verspreid. Berkhout ging zelfs zo ver dat hij de zogenaamde door de mens veroorzaakte klimaatnoodtoestand een hoax noemde .

De Nederlandse emeritus hoogleraar richt zich nu op het IPCC en zijn leden. Het IPCC is een intergouvernementeel orgaan van de Verenigde Naties (VN) dat tot doel heeft de wetenschappelijke kennis over klimaatverandering als gevolg van menselijke activiteiten te bevorderen. Op basis van de onderzoeksresultaten moet overheidsbeleid worden ontworpen en uitgevoerd om de klimaatverandering te stoppen.

Het afgelopen jaar stuurde Berkhout drie persoonlijke brieven waarin hij zijn zorgen uitte aan de IPCC-voorzitter, professor dr. James Skea, maar het mocht niet baten.

“Ik heb slechts een klein briefje van hun secretariaat ontvangen waarin staat dat ze niet het mandaat hebben om mijn voorstel voor samenwerking te aanvaarden. Hoewel het verzoek in mijn eerste brief strikt een verzoek tot debat en interactie was, was het voor een wetenschappelijk panel een behoorlijk opmerkelijke reactie”, zei hij.

Op de vraag hoe de zogenaamde mondiale klimaatnoodtoestand in de mainstream media in beeld wordt gebracht, antwoordde de gepensioneerde hoogleraar vanuit zijn huis nabij de Haagse duinen hartstochtelijk: “De boodschap van het IPCC is dat de wetenschap vaststaat en dat de huidige klimaatopwarming kan worden aangepakt. gestopt door een einde te maken aan de uitstoot van door de mens veroorzaakte CO2.”

Hij benadrukte dat enige meer bescheidenheid op zijn plaats is. Berkhout: “Het klimaat op aarde is ontzettend complex en er is veel dat we niet weten. Tegenwoordig wijst veel bewijsmateriaal erop dat de inmenging van grote natuurlijke krachten ons klimaat controleert en dat de menselijke CO2-uitstoot een zeer bescheiden invloed heeft.”

Berkhout lijkt een essentieel wetenschappelijk punt aan de orde te stellen dat verstrekkende gevolgen heeft voor het huidige klimaatbeleid. Bovendien is hij geen willekeurige persoon die zijn diensten aanbiedt. Berkhout is een prominent lid van de KNAW   (Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen), de hoedster en tolk van de wetenschap in Nederland. Het instituut werd in 1808 opgericht als adviesorgaan van de Nederlandse overheid, een taak die het nog steeds vervult.

Na de lancering in 2019 publiceerde Clintel de  World Climate Declaration  (WCD), die een indrukwekkende lijst heeft van bijna 2000 ondertekenaars wereldwijd. Op de lijst staan ​​Nobelprijswinnaars, vooraanstaande wetenschappers en klimaatexperts van over de hele wereld. In zijn verklaring dringt Clintel er bij alle klimaatwetenschap op aan om minder politiek te zijn, terwijl het klimaatbeleid wetenschappelijker moet zijn. Om zijn punt verder te benadrukken citeert Berkhout Dag Hammarskjöld – de tweede secretaris-generaal van de VN: “ De VN is niet opgericht om de mensheid naar de hemel te leiden, maar om de mensheid van de hel te redden .”

In zijn eerste brief aan dr. Skea vat Berkhout een lijst met drogredenen samen in het laatste IPCC-rapport ( AR6). Helaas bevat het rapport veel wetenschappelijke fouten en beschermt het de wetenschappelijke kritiek die Clintel aanbood om het IPCC te helpen deze fouten te corrigeren besteden duizenden miljarden aan het mitigatiebeleid van het IPCC, maar ze hebben nog nooit één leven gered. Als we kijken naar het huidige beperkte begrip van het klimaat op aarde, moeten we stoppen met mitigatie en die miljarden gebruiken om te investeren in aanpassing.”

Berkhout benadrukte dat Clintel een wetenschappelijke benadering bepleit waarin dialoog, discussie en debat centraal staan. Berkhout: “Als je weigert te debatteren over modellen en data, wekt dat de indruk dat je geen wetenschappelijke organisatie bent, maar een ander doel dient.”

Dat is precies waar de schoen wringt als het gaat om het IPCC. Het IPCC is een intergouvernementele organisatie, een forum van nationale regeringen. Wetenschappers hebben er geen controle over, maar politici wel.

Het secretariaat ervan is in handen gelegd van het Milieuprogramma van de Verenigde Naties (UNEP), dat verantwoordelijk is voor de coördinatie van de reacties op milieuvraagstukken binnen het systeem van de Verenigde Naties, en van de Wereld Meteorologische Organisatie (WMO), een andere dochteronderneming van de VN.

Berkhout: “In het IPCC worden de thema’s klimaat, weer en milieu op onwetenschappelijke wijze door elkaar gehaald waar dat politiek noodzakelijk is. Begrijp me niet verkeerd: Clintel is ervan overtuigd dat we goede beheerders moeten zijn van de natuurlijke omgeving op onze planeet. Maar dat is iets heel anders dan proberen het klimaat op aarde naar onze hand te zetten.”

Berkhout legde uit dat de oprichting van het IPCC niet klopte vanaf het begin, toen het in 1988 werd geïnitieerd door milieuactivisten (UNEP) en meteorologen (WMO). “De juiste wetenschappelijke vraag had moeten zijn: ‘ Wat zijn de oorzaken van klimaatverandering ?’ , maar in plaats daarvan was het: ‘ Veroorzaakt de menselijke CO2-uitstoot klimaatverandering ?’. Wetenschappelijk gezien was de start al slecht!”

Deze gekleurde veronderstelling is ook zichtbaar in de drie belangrijkste IPCC-werkgroepen. Werkgroep I houdt zich bezig met de natuurwetenschappelijke basis van klimaatverandering, Werkgroep II houdt zich bezig met de gevolgen, aanpassing en kwetsbaarheid van klimaatverandering, en Werkgroep III houdt zich bezig met de beperking van de klimaatverandering .

Berkhout: “Kijk naar de titel van de derde Werkgroep. Het laat zien dat mensen in het begin (1988) al dachten dat ze mitigatiemaatregelen konden nemen (door CO2 te verwijderen) om de klimaatverandering een halt toe te roepen. Het leidde helaas tot de overtuiging dat ‘de wetenschap vaststaat’ en de conclusie dat ‘als we aan de CO2-knop draaien, we het klimaat naar eigen wens kunnen aanpassen.’ Maar de werkelijkheid blijkt heel anders te zijn.”

In zijn tweede brief aan de IPCC- president wijst Berkhout er opnieuw op dat de boodschap van het IPCC, “De opwarming van de aarde wordt grotendeels door de mens veroorzaakt”, wetenschappelijk twijfelachtig is. Op zijn zachtst gezegd. Elk panel dat zichzelf wetenschappelijk noemt, zou zijn suggestie moeten omarmen om een ​​open dialoog te voeren om dichter bij de waarheid te komen. Als je dat niet doet, moet je in ieder geval uitleggen waarom!”

In zijn derde brief stelde hij de vraag: waarom is er niet gereageerd op de eerdere twee inzendingen van Clintel aan het IPCC? Waarom is een wetenschappelijke discussie verboden? Houd er rekening mee dat het een van de belangrijkste pijlers van de wetenschap is en altijd zal blijven.

In zijn laatste brief wordt ook verwezen naar de eerder genoemde historische bijeenkomst in Haarlem ter ere van het gouden doctoraat van Hendrik Lorentz: “Zo gebeurde dat toen, en daar hebben we grote vooruitgang in de natuurkunde aan te danken. Met de geest van deze grote wetenschappers in gedachten wordt het tijd dat IPCC en Clintel een gezamenlijk klimaatinitiatief starten in het belang van de wetenschap en de mensheid.”

Het Liberum heeft diverse malen geprobeerd een reactie van het IPCC te krijgen op de uitnodigingsbrieven van prof. Berkhout, zonder resultaat. Hij concludeerde: “Het lijkt erop dat het IPCC bang is om te debatteren met wetenschappers die anders denken. Als dit zo doorgaat, komt klimaatonderzoek in verkeerde handen terecht. Dat is slecht nieuws voor iedereen.”

***