Afrika: slachtoffer van een onmenselijke klimaatideologie?

Vorige week publiceerde Marco Silva van het BBC Verify-team een ​​radiodocumentaire van World Service, een artikel en een Twitter/X-thread over de rijzende ster van het klimaat- en energierealisme, Jusper Machogu. Machogu, zo beweert Silva, is “een kampioen in het ontkennen van de klimaatverandering” geworden. “Ik ben op zoek geweest naar antwoorden”, zegt hij, terwijl hij belooft de opvattingen van de jonge Keniaanse boer te verklaren. Maar wat volgde was een standaard lasterstuk dat ons meer vertelt over Marco Silva en BBC Verify dan over Machogu.

Het kernargument van Machogu is eenvoudig. “Verdienen ik en anderhalf miljard andere Afrikanen een goed leven? Wedden dat!” hij zegt . “Maar kunnen we dat doen zonder de toegang tot levensreddende fossiele brandstoffen? Een dikke nee!” Dat simpele voorstel is niet waar Silva zich zorgen over maakt, wiens overtuiging is dat de ‘ontkenning’ van de klimaatverandering Machogu’s perspectief en zijn mondiale bereik schraagt. Bijgevolg draait Silva’s strijdbijl volledig om slechts één tweet, waarin Machogu schreef dat “Klimaatverandering grotendeels natuurlijk is” en dat “Een warmer klimaat goed is voor het leven”. Dienovereenkomstig verzamelt Silva de mening van experts om deze stroman te bashen.

Marco Sliva.

Silva wendt zich tot Joyce Kimutai, die wordt afgeschilderd als “een klimaatwetenschapper uit Kenia” en zegt dat Machogu’s standpunten “zeker voortkomen uit een gebrek aan begrip”. Haar zorg is, net als die van Silva, dat “desinformatie” de groene agenda dreigt te laten ontsporen:

“als die complottheorie zich verspreidt naar gemeenschappen of onder mensen, zou dit de klimaatactie echt kunnen ondermijnen.”

Maar hoewel de keuze van een Keniaanse klimaatwetenschapper om Machogu’s ogenschijnlijk ondeskundige beweringen te weerleggen redelijk lijkt, onthult een diepere blik op Kimutai’s achtergrond dat zij in wezen een westerse groene pleiterzorger.

Kimutai promoveerde onlangs aan het African Climate Development Institute (ACDI) van de Universiteit van Kaapstad. De ACDI wordt financieel ondersteund door en operationeel verbonden met de Universiteit van Oxford, de LSE, de UCL en door door de overheid gefinancierde NGO’s zoals het Climate and Development Knowledge Network en de Carbon Trust, een in het Verenigd Koninkrijk gevestigde organisatie, opgericht door de overheid als een particulier bedrijf op afstand dat een samenwerkingsverband van NGO’s, bedrijven en academische onderzoekers exploiteert om de groene agenda te promoten.

Joyce Kimutay.

Dus hoewel Kimutai met ogenschijnlijk gezag spreekt over de zogenaamd klimaatgerelateerde problemen waarmee het ten zuiden van de Sahara gelegen deel van Afrika te kampen heeft, hebben haar woorden een uitgesproken westers en blobachtig geluid. Zoals ik deze week en elders eerder heb opgemerkt in de Daily Skeptic, kunnen BBC Verify-journalisten die een verhaal willen bedenken gewoon hun hotline naar mediacontacten in de groene blob nemen en een kant-en-klare, vooraf bepaalde mening verkrijgen, net zo eenvoudig als een kebab bestellen op Deliveroo.

Het is vanwege deze junkfood-aanpak van ‘verslaggeving’ dat de berichtgeving van de BBC over milieuproblemen zo zwak is. Terwijl Verify ‘waarheid’ belooft en het ‘vertrouwen’ van het publiek in het BBC-merk wil beantwoorden, zijn de ondeskundige medewerkers alleen in staat om beweringen van klimaattegenstanders als Machogu te weerleggen door de beweringen van organisaties die zich aan het establishment hebben gelieerd en waarmee het al relaties heeft, te herhalen. Het is in essentie het tegenovergestelde van journalistiek. Terwijl goede journalistiek vereist dat je tot de bodem van een debat of controverse komt door beweringen van protagonisten aan beide kanten te ondervragen, ging BBC Verify er gewoon van uit dat zijn rolodex van groene ‘bronnen’ onberispelijk is en dat iedereen die de agenda van de blob in twijfel trekt, ofwel een ‘ontkenner’, een ‘complottheoreticus’ is of in loondienst is bij de ‘fossiele-brandstoffenindustrie’.

Cartoon Josh.

Misschien is alle mainstream journalistiek zo geworden. Maar het is het meest opvallend in organisaties die de luidste beweringen doen over het vertegenwoordigen van de waarheid. ‘Feitencheckers’ voelen steevast niet de behoefte om veel meer te doen dan een beroep op autoriteit opnieuw te verpakken.

Silva doet niet eens alsof hij heeft geprobeerd Machogu’s argument te begrijpen. Om zijn hit piece eenden op een rij te krijgen, vindt hij een doelwitcitaat (ontkenning van klimaatverandering!), suggereert een duistere quid-pro-quo (gefinancierd door de fossielebrandstoffenindustrie!) en besluit dan om genereus te zijn (misleide complottheoreticus!).

De tweet van Machogu en Kimutai’s repliek in dit formulematige verhaal verbinden Silva’s idee van een verwoestende onthulling. En welk bewijs heeft hij dat Machogu een acteur te kwader trouw is die wordt gefinancierd door Big Oil? Silva zegt dat hij mogelijk wel $ 9.000 aan donaties van zijn volgers heeft verdiend.

“Onder zijn donoren bevonden zich personen met banden met de fossiele brandstoffenindustrie en met groepen die bekendstaan ​​om het ontkennen van klimaatverandering”, zegt hij.

$ 9.000?!? Links naar bekende individuen en groepen?!? Bel de politie!

Dit soort bedragen laten zien hoezeer groene ‘journalisten’ elk gevoel voor verhoudingen zijn kwijtgeraakt. BBC Verify is hoe dan ook een grote nieuwsorganisatie, met 60 medewerkers en een wereldwijd bereik. Zelfs als we uitgaan van bescheiden inkomens, zullen de personeelskosten alleen al waarschijnlijk ruim £2,5 miljoen per jaar bedragen – dat zijn 280 Juspers. Bovendien doen ze, zoals hierboven uitgelegd, heel weinig origineel werk en vertrouwen ze in plaats daarvan op groene blob-organisaties voor hun junkfood-analyses.

Eén zo’n organisatie is de filantropische subsidieverstrekker, de European Climate Foundation (ECF), die betrokken is bij vrijwel elke Britse maatschappelijke organisatie op klimaatgebied, inclusief de BBC, en die grotendeels onder de controle staat van miljardairs-hedgefondse, manager Sir Christopher Hohn. Hohn verstrekt subsidies aan klimaatorganisaties via zijn filantropische project, The Children’s Investment Fund Foundation (CIFF), voor een bedrag van meer dan 200 miljoen dollar per jaar (equivalent aan 22.222 Juspers). Hohns filantropie omvatte in 2020 34 miljoen euro aan de ECF, die volgens mijn onderzoek in 2020 ruim 125 miljoen euro opbracht, waarvan 34 miljoen euro van Hohn via CIFF, en 36 miljoen euro van twee anonieme donateurs – dat zijn nog eens 10.800 Juspers, wat het totaal op 33.022 Juspers brengt.

Hohn’s CIFF heeft in samenwerking met de in de VS gevestigde stichting ClimateWorks (jaarlijks budget 478 miljoen dollar, wat overeenkomt met 53.111 Juspers) onlangs de African Climate Foundation (ACF) opgericht, op dezelfde manier als de ECF. Het in Zuid-Afrika gevestigde ACF publiceert zijn rekeningen niet, maar heeft wel subsidies ontvangen van de Rockefeller Foundation ($1,5 miljoen of 166 Juspers) en de Bill and Melinda Gates Foundation ($3,5 miljoen, of 388 Juspers).

Met deze ‘back-of-envelop’-berekening kunnen we dus beginnen het extreme gebrek aan evenredigheid in het werk van BBC Verify in te schatten. De samenhang van de blob die we hebben onderzocht beschikt over middelen die gelijkwaardig zijn aan minstens 87.133 Jusper-jaren.

Volgens ClimateWorks is filantropie ter beperking van de klimaatverandering in totaal een industrie van $12,8 miljard per jaar (1,42 miljoen Juspers), waarvan ongeveer 9% naar projecten in Afrika ging – $142 miljoen, oftewel 15.777 Juspers. Hoe je het ook wendt of keert, twee dingen zijn duidelijk: ten eerste is Jusper enorm in de minderheid; ten tweede, als Jusper uit is op het geld, heeft hij op het verkeerde paard gesteund. Hij had zichzelf kunnen opwerpen als een sociale beïnvloeder van de Afrikaanse duurzame ontwikkeling en niets dan aanbidding ontvangen van de rest van de $12,8 miljard jaar van de blob – en ongetwijfeld veel meer geld dan $9.000 en de lof van een paar klimaatsceptici. Ik zou het hem niet kwalijk nemen als hij dat deed.

De hierboven besproken filantropische stichtingen zijn naar mijn mening uiterst politieke organisaties. Ze zijn gericht op de totale reorganisatie van de samenleving rond groene ideologische voorschriften. Voor ons hier in het Westen is dit tot nu toe vooral alleen maar irritant geweest, hoewel het met zijn enorme middelen uiteindelijk een enorme, aantoonbaar existentiële bedreiging zal worden. Maar voor mensen in ontwikkelingslanden is het bereik van groene ‘filantropie’ veel gevaarlijker.

‘Filantropische’ stichtingen stellen de controle over de projecten van de begunstigden tot een voorwaarde voor financiering. Bijgevolg is de groene blob een mondiaal samenwerkingsverband van ‘civil society‘-organisaties die, ondanks de schijn dat ze lokaal gevestigd, onafhankelijk en zelfs grassroots zijn, in feite tegen de belangen van de lokale bevolking overal ter wereld ingaan om hun schenkers te dienen.

Dit is hetzelfde model van politieke interventie, vanuit dezelfde belangen, dat met succes de afschaffing van steenkool heeft bewerkstelligd, en in toenemende mate het verbod en de beperking van de aardgasexploratie in Europa en Groot-Brittannië, en dat Net Zero bovenaan de politieke agenda heeft geplaatst. . Het lobbywerk van de blob heeft er met succes toe geleid dat financiële instellingen het aanbod van diensten zoals kredieten en verzekeringen voor koolwaterstofenergieprojecten hebben ingetrokken, en dat de steun van intergouvernementele organisaties zoals het IMF en de Wereldbank is ingetrokken voor potentieel armoedeverdrijvende ontwikkelingen als kolengestookte energieprojecten. elektriciteitscentrale. De sociale en economische gevolgen voor de ontwikkelingslanden zijn niet te overzien.

De aantrekkingskracht van Jusper Machogu’s social media feed is makkelijk te verklaren. Hij laat met zijn karakteristieke charme en goede humor, opleiding en intelligentie zien dat hij en zijn zelfvoorzienende boerenfamilie en -gemeenschap geen slachtoffers zijn. Maar hij laat ook de harde realiteit van zelfvoorzienende landbouw zien: het is van zonsopgang tot zonsondergang, slopend werk, zonder respijt, zelfs voor oudere vrouwen, zelfs in de middaghitte. “Het maakt niet uit of de zon te heet is, ze moeten dit doen. Dit is wat Europeanen ‘Duurzaam’ noemen,” legt hij uit. Het is een niveau van bestaan ​​dat in Europa niet getolereerd zou worden en dat al lang is afgeschaft door het gebruik van fossiele brandstoffen en wetgeving.

Conventionele groene wijsheid beweert dat “de klimaatverandering erger zal zijn voor de armen”, en dat dit het noodzakelijk maakt dat lage-inkomenslanden de overvloed aan energie en de betaalbaarheid worden ontnomen die we in het Westen hebben genoten. Geen industriële revolutie voor de armsten ter wereld. Maar deze ecologische stelregel heeft zeker evenveel zin als hij wordt omgekeerd: het zou beter en gemakkelijker zijn om de armoede in de ontwikkelingslanden te verlichten dan het zou zijn om valselijk te beloven dat het aanzienlijk armer maken van veel meer mensen in de hoge-inkomenslanden iets betere resultaten zal opleveren. weer voor de allerarmsten.

“Anti-fossiele brandstoffen zijn voor Afrikanen is het meest racistische en neokoloniale wat je kunt doen!” zegt Machogu.

Silva en de legers van groene blobbers die door de wereld reizen in de eindeloze gravy train van eco-miljardairs begrijpen dit perspectief eenvoudigweg niet en hebben er geen interesse in om het te begrijpen. Maar in de ontwikkelingslanden, vaak het ‘mondiale zuiden’ genoemd, neemt het bewijs van een ‘klimaatcrisis’ snel af.

Het Keniaanse BBP per hoofd van de bevolking blijft stijgen. Als gevolg hiervan is de kindersterfte deze eeuw meer dan gehalveerd; overdraagbare ziekten (exclusief Covid) eisen een derde minder levens per jaar en de ziektelast is gehalveerd; De graanproductie en de landbouwproductie zijn beide bijna verdubbeld. Het is echter niet duidelijk dat deze ontwikkelingen de maatstaven van extreme armoede hebben veranderd, die sinds 2005 weinig vooruitgang laten zien, waarbij een derde van de bevolking nog steeds in deze categorie valt.

De groene repliek is natuurlijk het mobiliseren van door blobs gefinancierde expertise om de klimaatverandering te benadrukken als verantwoordelijke voor wat binnenkort de armoede in de ontwikkelingslanden zal verergeren, met behulp van uiterst onbetrouwbare ‘attributie’-studies. Maar het idee van een verslechterende situatie wordt tegengesproken door het bewijsmateriaal. De Groenen antwoorden dat het weer slechter is geworden, waardoor de vooruitgang wordt vertraagd, die groter zou zijn geweest als de CO2-uitstoot het weer niet had ‘gedestabiliseerd’.

En dit is waar het debat tussen de blob en Machogu interessant wordt. Zou een iets ander weer meer of minder effectief zijn dan landbouwmachines om het leven van talloze miljoenen zelfvoorzienende boeren te verbeteren? Is beleid dat deze mensen overvloedige en betaalbare energie ontzegt, bovendien meer of minder schadelijk dan welke plausibele hoeveelheid klimaatverandering dan ook?

Het is een debat waar Silva en zijn collega’s niet alleen ongeïnteresseerd in zijn, maar ook vastbesloten zijn dit niet te laten gebeuren. Als je dat wel doet, loop je niet alleen het risico dat de ‘klimaatanalfabeten’ Afrikanen bezeten raken door een ‘samenzweringstheorie’, zoals Kimutai beweert; het zou het idee ondermijnen dat de gevoeligheid van het klimaat voor CO₂ gelijkwaardig is aan de gevoeligheid van de samenleving voor het klimaat. En het is dit idee dat de kern vormt van de groene ideologie, ondanks het bewijsmateriaal. Dienovereenkomstig moet de blob, ondanks dat hij 1,4 miljoen keer zoveel middelen heeft als Jusper Machogu, hem belasteren om dat idee te beschermen voor de aanmoediging van de anderen. Als we de arrogante, recalcitrante zelfvoorzienende boer voor de gek zouden houden, zouden we het erover eens kunnen zijn dat hij het recht heeft om, door zijn eigen inspanningen, meer voor zichzelf te verdienen, met gebruikmaking van de middelen die voor hem beschikbaar zouden moeten zijn, dan de groene blob heeft besloten waar hij recht op heeft.

Ben Pile.

Dat is de reden waarom BBC Verify en de blob die het bedient absoluut doodsbang zijn voor een zelfvoorzienende boer en zijn mobiele telefoon. Meer kracht voor de armen en cijfers van Jusper Machogu. BBC Verify is niets meer dan een vervelende propagandakmachine.

Stop Press: kijk hoe Jusper Machogu wordt geïnterviewd door Darren Grimes op GB News. Onnodig te zeggen dat zijn klimaatcontrarianisme niet is verminderd door de BBC Verify-hit.