De VN COP29 Klimaattop vindt in een ander universum plaats

Door Peter Murphy.

De COP 29 Klimaattop van de Verenigde Naties in Azerbeidzjan zou net zo goed in een ander sterrenstelsel kunnen plaatsvinden, en niet omdat de fysieke locatie negen tijdzones verder ligt dan de oostkust van de Verenigde Staten. In plaats daarvan staan ​​de klimaat-“oplossingen” om op de een of andere manier te voorkomen dat de gemiddelde mondiale temperatuur in 26 jaar met 1,5 graad stijgt, en de astronomische kosten van hun implementatie, volledig los van de realiteit en noodzaak.

Vooral pretentieus op deze top, zoals op elke vorige bijeenkomst, is de sleur van “onderhandelingen” en hun volstrekte zinloosheid. Toch reizen duizenden afgevaardigden en stafleden uit bijna 200 landen duizenden vliegkilometers om een ​​week of langer in nabijgelegen hotels te verblijven om pagina’s vol documenten te bestuderen waarin “onderhandeld” wordt over een overeenkomst die geen detecteerbaar effect zal hebben.op de wereldtemperatuur.

Onderhandelingen en overeenkomsten die honderden miljarden of zelfs biljoenen dollars van ontwikkelde landen eisen, wat betekent dat de VS en Europese landen zullen moeten dokken, zullen nooit werkelijkheid worden. UN COP-‘onderhandelaars’ denken misschien dat ze iets bereiken, maar ze hebben geen inspraak of mogelijkheid om de uitvoering van een financiële overeenkomst te beïnvloeden. Hoe dan ook, de thermometer van de planeet zal op eigen houtje blijven fluctueren. Dat heet natuur.

Het is mij helemaal niet duidelijk of de lidstaten van deze top überhaupt weten hoe ze verder moeten. Bijvoorbeeld, tijdens een werksessie die ik bijwoonde over “Aanpassingsstrategieën” onder Artikel 9 van de Akkoorden van Parijs (d.w.z. financiering voor ontwikkelingslanden om met extreme weersomstandigheden om te gaan) waren er lange stiltes tussen sprekers van de tientallen deelnemende landen die in een zaal ter grootte van een arena zaten.

Artikel 9 bepaalt dat ontwikkelde landen “financiële middelen ter beschikking stellen” om ontwikkelingslanden te helpen bij klimaatmitigatie (d.w.z. het voorkomen van bepaalde klimaatgebeurtenissen) en aanpassingskosten. Dit vereist

“het mobiliseren van klimaatfinanciering”, inclusief de “belangrijke rol van overheidsfondsen… [voor] het ondersteunen van door het land aangestuurde strategieën en rekening houdend met de behoeften en prioriteiten van het ontwikkelingsland.”

Bovendien stelt artikel 9 dat de verstrekking van opgeschaalde financiële middelen gericht moet zijn op het bereiken van een evenwicht tussen aanpassing en mitigatie.

Met andere woorden, rijkere landen moeten jaarlijks miljarden dollars naar arme landen sturen, zodat die arme landen ermee kunnen doen wat ze willen, zolang er maar een “balans” is tussen het voorkomen en het reageren op klimaatgebeurtenissen. Dat is het probleem van deze COP-discussies: hoeveel, wie betaalt en wie bepaalt hoe het wordt uitgegeven.

Tijdens een andere ‘aanpassingssessie’ van de afgevaardigden waaraan ik deelnam, waren twee opmerkingen illustratief voor deze dwaze oefening.

De afgevaardigde uit China, vol met platitudes, riep op tot “gedeelde toewijding” en “betekenisvolle klimaatfinanciering van noord tot zuid” en dat “klimaatrechtvaardigheid” in het besproken uitvoeringsdocument van Artikel 9 “niet werd aangepakt”.

De ondoordringbaarheid van communistisch China is veelzeggend. Het is China dat weigert zich te binden aan de Akkoorden van Parijs, zijn leger dat regionale landen intimideert, stevig financiert en grondgebieden van andere landen verpacht om grondstoffen te winnen. Op COP29 suggereert China echter brutaalweg dat anderen (zoals de VS) zich inzetten voor klimaatactie. We “hebben een evenwichtig kader nodig”, beweerde de afgevaardigde van China.

Dan was er nog het kleine Midden-Amerikaanse land Honduras, waarvan de afgevaardigde, die ongetwijfeld namens veel vergelijkbare ontwikkelingslanden sprak, 1,3 biljoen dollar aan aanpassing wilde, “niet alleen mitigatie.” Ze benadrukte verder dat financiering van aanpassing gebruikt zou moeten worden voor “rechtvaardige transities”, wat betekent dat klimaatherverdeling zou moeten inspelen op de “noodzaak om armoede uit te roeien.” Goed dat ze het stille deel hardop zegt: “Klimaatverandering” is de truc van derdewereldlanden om miljarden aan contanten te ontfutselen aan landen waarvan de burgers een hogere levensstandaard hebben bereikt, voor wat ze maar willen.

Uiteindelijk zullen dergelijke illusoire klimaat-‘onderhandelingen’ over de implementatie van Artikel 9-financiering zichzelf volgende week achter gesloten deuren oplossen in een veel kleinere kamer met veel minder, hoger geplaatste vertegenwoordigers van het handjevol grotere ontwikkelde landen en degenen die namens blokken van ontwikkelingslanden spreken. Ze zullen waarschijnlijk de taal en de gehoopte dollarbedragen gladstrijken.

Peter Murphy.

Net als bij eerdere COP-toppen zullen de leiders en afgevaardigden van de VN zichzelf feliciteren met de feestelijke afsluiting, de urgentie voor actie benadrukken, geloven dat ze iets hebben bereikt en bon voyage zeggen tot volgend jaar. Tegen die tijd zullen ze klagen over een gebrek aan follow-up van de financiering en hyperventileren over de wereld op de rand van een klimaatcatastrofe.

***

Bron hier.

***