Australië: Labor’s klimaatbeheersingsplan voor hernieuwbare energiebronnen blijkt een half biljoen meer te kosten dan verwacht

Door Jo Nova.

Eindelijk, twintig jaar te laat, praten Australische leiders over de astronomische kosten van het maken van een reserve-energienetwerk dat misschien, hopelijk, ooit de wereldtemperaturen met een duizendste van een graad zou kunnen verlagen. Helaas praten ze nog steeds niet over waarom dat een zinloze zoektocht is, waarom CO2 de armen voedt, warmte goed is, menselijke emissies irrelevant zijn, of hoe de wetenschap een troebel moeras is geworden dat wordt bewaakt door dode heilige huisjes. Maar het is een begin!

We hebben de drievoudige belofte behaald: onze energierekeningen na een auto-ongeluk, de revolutie van het gezond verstand in de VS en het feit dat onze eigen verkiezingen in het verschiet liggen, hebben het luchtalarm doen afgaan om een ​​slapende natie wakker te maken.

Het is slechts een half biljoen dollar

De minister van Energie zegt dat de kosten van hernieuwbare energiebronnen in 2050 $ 122 miljard (AUD) zullen zijn. Niet overtuigd, de oppositie heeft een onderzoek laten uitvoeren dat schat dat het meer op $ 650 miljard ligt. Maar wat is een half biljoen dollar als je hoop, geloof en een fantasie hebt om stormen een beetje aangenamer te maken? Het is een horrorshow. De Labour-regering wil dat elk gezin van vier de komende 25 jaar ongeveer $ 100.000 uitgeeft aan hun wind- en zonne-energievisie. Daar gaan de aanbetaling voor het huis, de universiteitskosten, de familievakanties. Daar gaat onze levensstijl.

Australische energie is twee keer zo duur

De zaken zijn zo slecht hier in Renewable Crash Test Dummy World, dat de CEO van Glencore zei dat Australische energie twee keer zoveel kost als in de VS, Canada, China en India. Glencore is de grootste kolenmijn in Australië, de vijfde grootste mijn ter wereld, en heeft ongeveer 140.000 mensen in dienst. Gary Nagle vertelde de Daily Telegraph  dat Australië een slechte houding heeft:

Hij betoogde dat de negatieve houding ten opzichte van steenkool in Australië steeds meer afweek van die in andere delen van de wereld.

“Veel belanghebbenden wereldwijd hebben nu een pragmatischer standpunt over steenkool”, aldus Nagle.

Het is zo’n first world problem. Stel je voor dat je elk jaar de grootste kolenexporteur ter wereld bent en miljarden uitgeeft om een ​​van je twee grootste industrieën te ondermijnen? Hoe zijn we hier terechtgekomen ?

Voor de gek gehouden door de oplichterij van ‘gratis energie’.

De elektriciteits-mode-koninginnen jaagden een visioen van feeënenergie na, zodat ze catwalkparades bij de VN konden winnen, maar verloren in elke andere race die ertoe doet. De wind en de zon lijken gratis, maar kosten ons de aarde om te verzamelen, en het universum om op te slaan.

Het enige wat de politici hoefden te doen was wetenschappers en ingenieurs in het openbaar te laten debatteren en ze zouden hebben beseft dat ze elektriciteit niet in een schoenendoos kunnen bewaren, of het van de Simpsonwoestijn naar de haven van Sydney kunnen sturen. In plaats daarvan huurden ze de ja-knikkers in die het eens waren met de visie, en ontsloegen, zwegen of financierden nooit de 1.000 ingenieurs die hen hadden kunnen vertellen dat het stom was.

Dat, en ze keken allemaal naar de ABC:

Bowen: anderen zouden zich moeten schamen voor onze ramp met hernieuwbare energie van 650 miljard dollar

Robert Gottleibsen, De Australiër

Sinds de federatie hebben Australische ministers aan beide kanten van het parlement grote fouten gemaakt en misleidende uitspraken gedaan. Maar niets in onze geschiedenis kan tippen aan de dreigende financiële ramp in de omzetting van hernieuwbare energie.

De berekeningen van Bowen zijn gebaseerd op de “netto contante waarde”, of NPV, wat inhoudt dat de uiteindelijke kosten worden berekend en aangepast aan de huidige dollars. Maar commerciële infrastructuurprojecties werken op basis van wat er daadwerkelijk zal worden uitgegeven. Frontier heeft nu die uitgavenberekeningen tot 2050 gedaan voor de overheden en nu ook voor het publiek.

En natuurlijk zullen alle windmolens en heilige glaspanelen in 2050 versleten zijn en zullen we een heel groot gat moeten vinden om ze in te begraven. Dan moeten we opnieuw beginnen, met de brandslang die vanaf de bankrekening rechtstreeks naar China spuit.

De enige hoop, zegt Gottleibsen, is dat de protesten van boeren en plattelandsgemeenten de plannen zo vastzetten dat we de stekker eruit kunnen trekken voordat we nog verder in deze put wegzakken.

Het is alleen zinvol als denkbeeldige ‘CO2-kredieten’ enige waarde zouden hebben:

Dus de staats- en federale overheden bedachten een systeem dat ik “fraude met de boeken” zou noemen. Maar ze rechtvaardigden het door te zeggen dat CO2-besparingen een waarde hadden die in het project moest worden meegerekend.

En dus zou een transmissienetwerk dat hypothetisch $ 100 miljoen kost een CO2-krediet krijgen, wat de “kosten” aanzienlijk zou verlagen en de investering zou rechtvaardigen. Frontier berekent dat ongeveer $ 80 miljard van de $ 650 miljard afkomstig was van deze CO2-kredieten.

En deze halve biljoen omvat niet de helft van het land (de westelijke helft en het Noordelijk Territorium). De prijs kan alleen maar stijgen.

Ondanks de kaskraker heeft Frontier Economics vrijwel zeker de werkelijke kosten van het omvormen van Australië tot een derdewereldland onderschat. De directe kosten zijn enorm, maar de secundaire kosten zijn existentieel.

Als de fabrieken en mijnen eenmaal verdwenen zijn, wie blijft er dan over om de groene-god-ideologie te verdedigen?

***

Bron hier.

***