Zijn alarmisten de ware optimisten?

Een net in Nature Neuroscience gepubliceerde studie werpt een verrassend licht op de ware aard van de klimaatalarmist. Nu steeds helderder blijkt dat het klimaatalarmisme eigenlijk geen wetenschappelijke basis heeft wordt de psychologie van de alarmist een steeds boeiender onderzoeksterrein.

Als we puur even putten uit het artikel “Mens ziet risico’s door roze bril” van Maarten Keulemans over de studie gisteren in De Volkskrant dan vinden wij al een tamelijk hard bewijs dat klimaatalarmisten optimisten moeten zijn. Laten we enkele passages uit het artikel samen eens lezen:

Dat mensen hopeloos positief denken, is al zeker vijftig jaar bekend uit de psychologie: zo denkende meeste mensen dat het meeste onheil anderen treft, maar henzelf niet. Uit hersenexperimenten blijkt nu echter dat die roze bril zit versleuteld in het brein. Alleen voor positieve bood schappen gaat de frontale cortex, het hersengebied achter het voorhoofd, hard aan het werk.

[….]

Optimisten zijn weliswaar beter bestand tegen stress en angst. Onterecht optimisme kan ook voor problemen zorgen, als mensen blij ven roken, onveilig vrijen of overmatig eten, omdat ze zich immuun wanen voor de nare gevolgen.

We weten dat alarmisten leiden aan cognitieve dissonantie. Met bovenstaande studie in de hand kunnen we nu ook afleiden dat alarmisten optimistisch zijn over hun persoonlijke voordeel van global warming en het bijbehorende klimaatbeleid. Iemand als Al Gore die letterlijk stinkend rijk is geworden van zijn klimaatevangelie zal zijn mening niet bijstellen als hij feiten onder ogen krijgt die aangeven dat hij minder “optimistisch” moet zijn over de op handen zijnde klimaatrampen.

Natuurlijk zijn er ook alarmisten die nauwelijks een euro wijzer worden van hun geloof (hoewel? ik zie hele legioenen garen spinnen), dan nog kunnen we aannemen dat zij er persoonlijk behagen uit scheppen (een of ander endorfinetje) als zijn hun anti-kapitalistische wereldbeeld bevestigd zien met alarmistische “feiten”. Zien zij feiten die hun alarmisme niet staven is dit voor hen een persoonlijke teleurstelling en passen zij hun mening niet aan.

Omgekeerd
En natuurlijk kan een alarmist exact het tegenovergestelde betogen met betrekking tot de sceptici (wat ook veelvuldig is gedaan). Niet dit vruchteloze debat bepaalt uiteindelijk de winnaars, maar de na climategate geleidelijk weer herstelde wetenschappelijke methode én evenzeer de het schip kerende politieke realiteit.