Het klimaatakkoord van Parijs is tien jaar later een kaartenhuis dat op instorten staat

bron: https://x.com/FrogstarWorld/status/1888145907561927165 

En voor iedereen die enigszins bekend is met wereldwijde energietrends, zou het geen verrassing zijn dat ’s werelds grootste CO ₂ -uitstoters  in Azië, zoals China, India, Indonesië en Vietnam, daadwerkelijk momentum hebben gekregen in capaciteitsuitbreidingen van hun kolenmijnbouw- en kolencentralesectoren. Het  wereldwijde kolengebruik  zal naar verwachting in 2024 een recordhoogte bereiken, wat het derde opeenvolgende jaar van recordbrekende consumptie markeert.

Het is voldoende voor lezers om te weten dat er geen “ vaststaande wetenschap ” is die op gezaghebbende wijze door de mens veroorzaakte CO2-uitstoot correleert met  wereldwijde temperaturen, zonder zelfs maar in te gaan op vragen over causaliteit. Dat meneer Stiell onbezorgd beweert dat het akkoord van Parijs de wereld heeft gered van een “doodvonnis” is op zijn zachtst gezegd schandalig.

De volgende grote bewering van meneer Stiell – en het lijkt erop dat zijn toespraak er vol mee staat – is dat “de schone energietransitie nu niet meer te stoppen is: vanwege de enorme omvang van de economische kansen die het biedt.” Waar hebben we dit eerder gehoord? Ja,  Mad Ed  zei precies dit toen  hij betoogde  dat het besluit van president Trump om uit het Parijs-argument te stappen de energietransitie niet zou vertragen.

De heer Stiell probeert een feitelijke onderbouwing te geven aan deze hoogdravende bewering: “Want als er in slechts één jaar 2 biljoen dollar naar schone energie en infrastructuur stroomt, zoals vorig jaar, dan kun je er zeker van zijn dat dit niet komt door deugdsignalering.”

Vermoedelijk verwijst de heer Stiell naar het  jaarverslag  dat onlangs door  BloombergNEF is uitgebracht  , waarin werd gemeld dat de investeringen in de “koolstofarme energietransitie” wereldwijd met 11% zijn gestegen tot een record van $ 2,1 biljoen in 2024. Volgens het rapport werd de investering in de koolstofarme energietransitie aangestuurd door hernieuwbare energie, elektriciteitsnetten en geëlektrificeerd transport en energieopslag, voornamelijk op het vasteland van China, wat goed was voor $ 818 miljard aan investeringen. Dit is natuurlijk hetzelfde China dat in 2023 goed was voor 95% van de nieuwe steenkoolcentralebouwactiviteiten ter wereld.

Om de $ 2,1 biljoen en de “energietransitie” in context te plaatsen, kunnen we kijken naar een  toespraak uit 2021  van de heer Chris Wright, de onlangs benoemde minister van Energie van de regering-Trump. Hij vroeg: “hoe is de energietransitie tot nu toe verlopen”? En hij antwoordde dat na $ 2 biljoen aan subsidies in de 2 decennia vanaf 2000, de wereldwijde afhankelijkheid van fossiele brandstoffen voor de primaire energievraag “daalde” van 86% naar 84%.

Volgens Jeff Currie, die Global Head of Commodities Research bij Goldman Sachs was, is het contrast nog groter. In een  interview  in 2022 zei hij dat fossiele brandstoffen eind 2021 81% van het energieverbruik vertegenwoordigden. “Tien jaar geleden zaten ze op 82%… $3,8 biljoen aan investeringen in hernieuwbare energiebronnen verplaatste fossiele brandstoffen van 82% naar 81% van het totale energieverbruik.”

De verwijzing van de heer Stiell naar 2,1 biljoen dollar aan schone energie en infrastructuur geeft geen enkele aanwijzing over het rendement op dergelijke investeringen (als dat er al is) en laat ook de vraag buiten beschouwing of deze investeringen gebaseerd waren op overheidssubsidies, zoals die beschikbaar werden gesteld onder de dubbelzinnig misplaatste Inflation Reduction Act van president Biden  of die in China’s notoir ondoorzichtige, door de overheid aangestuurde investeringen.

Toen de heer Steill zijn toespraak hield in Brasilia, waren de volgende koppen over de slechte prestaties van groene investeringen moeilijk te missen:

Financial Times  (5 februari ⁾ : “’s Werelds grootste offshore windontwikkelaar Ørsted verlaagt investering met 25%.”BBC News  (6 februari) : “Noorse oliegigant [Equinor] halveert groene investeringen.”

Deze koppen zijn ook geen indicatie van willekeurige zakelijke gebeurtenissen. De  Renewable Energy Industrial Index  (RENIXX), een wereldwijde beurskapitalisatie-index van de 30 grootste industriële bedrijven in hernieuwbare energie ter wereld, is drie jaar op rij gedaald sinds 2021 en heeft de helft van zijn waarde verloren. Deze prestatie zou veel slechter zijn geweest als het beter presterende Tesla-aandeel uit de index was verwijderd. De  iShares Global Clean Energy  ETF, die een reeks belangrijke ‘schone’-energieaandelen over de hele wereld vormt, daalde in waarde met meer dan 65% van een piek in januari 2021 tot januari 2025.

De verwijzing van de heer Steill naar “de kolossale omvang van economische kansen” die schone energie zou vertegenwoordigen, mogelijk gemaakt door de samenwerking van landen via het klimaatakkoord van Parijs, is op zijn zachtst gezegd onwaar.

Het kaartenhuis dat het Akkoord van Parijs is

Misschien wel het meest schokkende aspect van de kloof tussen realiteit en verhaal in de toespraak van de heer Stiell is zijn uitleg over klimaatfinanciering. Hij zegt: “Stel je voor dat we de financiën op orde zouden krijgen; als startpunt de Baku to Belém Roadmap van 1,3 biljoen dollar leveren – zodat elk land zijn volledige potentieel kan bereiken.” De “roadmap” verwijst naar de recente onderhandelingen op  COP29  in Bakoe en plannen om onderhandelingen op te starten op COP30 in Belem, Brazilië, om de duizelingwekkende kloof te dichten tegen 2035 tussen de $ 1,3 biljoen die ontwikkelingslanden jaarlijks nodig hebben om klimaatverandering te bestrijden en de $ 300 miljard per jaar die momenteel is toegezegd.

Het is niet duidelijk hoe het bedrag van 1,3 biljoen dollar is ontstaan ​​als schatting van de financiering die ontwikkelingslanden nodig hebben om ‘klimaatverandering te bestrijden’. Waarnemers van de Realpolitik die de afgelopen drie decennia de klimaatonderhandelingen van de VN heeft aangestuurd, zouden suggereren dat dit een maximaal bedrag is waar ontwikkelingslanden mee kunnen instemmen als ‘klimaatherstelfondsen’ die ze ‘verschuldigd’ zijn door het geïndustrialiseerde Westen.

Maar zelfs het “minimum” van $300 miljard jaarlijkse overdracht van klimaatfondsen van de ontwikkelde landen naar het Globale Zuiden, overeengekomen in Bakoe op COP29, wordt als totaal onrealistisch beschouwd in het licht van President Trumps Executive Order van 20  januari  (“Putting America First in International Environmental Agreements“) om zich terug te trekken uit het klimaatakkoord van Parijs. Volgens die order:

De Amerikaanse ambassadeur bij de Verenigde Naties zal, in samenwerking met de minister van Buitenlandse Zaken en de minister van Financiën, onmiddellijk alle financiële toezeggingen van de Verenigde Staten onder het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering stopzetten of intrekken.

De VS leveren ongeveer 22% van het budget van het UNFCCC-secretariaat, waarbij de operationele kosten van het orgaan voor 2024-2025 worden geraamd op $ 96,5 miljoen. Volgens berichten zal de filantroop en miljardair Michael Bloomberg  de financiering vervangen  die de Amerikaanse overheid uit het budget van het secretariaat zal halen.

Het Green Climate Fund (GCF), de financiële arm van het Akkoord van Parijs, is sterk afhankelijk van Amerikaanse bijdragen. Zoals Vijay Jayaraj , een onderzoeker van de CO2 Coalition , opmerkte , onderstreept de recente toezegging van de regering-Biden van $ 3 miljard voor de tweede aanvulling van het GCF (2024-2027) de aanzienlijke financiële verplichtingen. Ervan uitgaande dat deze toezegging nog niet is nagekomen, zal de regering-Trump deze niet nakomen als onderdeel van haar terugtrekkingsbesluit.

Het “Trump-effect” brengt   de vooruitzichten van toekomstige VN-onderhandelingen over het klimaatakkoord van Parijs  al in gevaar . Indonesië, een van ’s werelds grootste uitstoters van broeikasgassen, heeft twijfels geuit over het klimaatakkoord van Parijs nadat president Donald Trump aankondigde dat de VS zich terugtrekt uit het wereldwijde klimaatakkoord. Hashim Djojohadikusumo, de Indonesische klimaat- en energiegezant, zei  vorige week op een conferentie:

“Als de VS, momenteel de op één na grootste vervuiler na China, weigert zich aan het internationale akkoord te houden, waarom zouden landen als Indonesië zich er dan aan moeten houden?”

Indonesië, zei hij, evalueert de rol van energietransitieprojecten in het licht van de terugtrekking van de VS.

President Javier Milei onthulde in een interview dat vorige week werd gepubliceerd dat hij “analyseert of Argentinië zich moet terugtrekken uit het Klimaatakkoord van Parijs.” Hij veroordeelde het klimaatakkoord van Parijs als een “fraude van cultureel marxisme.”

De  uitgesproken opvattingen van dhr. Milei  over klimaatverandering waren al goed verwoord voordat hij president werd. Hij noemde de geuite zorgen van politici over de klimaatramp “nog een socialistische leugen” en verwierp het klimaatakkoord van Parijs openlijk.

Tilak Doshi.

In een opiniestuk dat in november  in de  Wall Street Journal  werd gepubliceerd, betoogt Paul Tice dat president Trump “het kaartenhuis van klimaatverandering kan omverwerpen” door het energiebeleid van het land op een gezonde en rationele basis te zetten. Sterker nog,  elk  land dat zijn energiebeleid op een gezonde en rationele basis zet, zou de boeman van klimaatverandering  die het akkoord van Parijs symboliseert, verwerpen.

***

Bron hier.

***