Opdringen MSC-label aan vissers en retailers gevalletje NMA

Je mag alleen óns ecolabel gebruiken!

Groene NGO’s voeren momenteel druk uit op retailers om alleen hun private ecovislabel MSC te accepteren en de rest te blokkeren, zoals nu bij zalm uit Alaska. De zalmvisserij in Alaska is uit MSC gestapt en kiest voor een andere certificeerder: sindsdien zijn ze mediaprooi van NGO’s.

The FAO-based RFM certification is very comprehensive and the NGOs are misguided, according to Mike Cerne, executive director of ASMI. “…They aren’t worried about RFM being credible, as much as they are worried that other fisheries will walk away from the MSC brand. This is called brand protectionism and attempts to ensure there is a monopoly on fishery certification.

Private ecolabel MSC/ASC ook opgelegd door Nederlandse overheid
De Nederlandse overheid maakt zich zelf tot een gevalletje voor de NMA: Niet alleen stimuleert de overheid via ontwikkelingshulpsubsidie via het CBI de import van Aziatische budget-kweekvis, die rechtstreeks concurreert met (intrinsiek meer duurzame) Nederlandse kweekvis en Noordzeevisserij.

Die door Nederland gesubsidieerde importkweekvis moet dan voldoen aan één standaard van het door Buitenlandse Zaken gesubsidieerde Wereld Natuur Fonds en het door Ministerie van EL&I gesubsidieerde Stichting de Noordzee(ASC), een label dat ook apart subsidies krijgt via ASC-Accelerator en IDH Sustainable Trade. De door progressieve ideologie gedreven overheid stimuleert met subsidies ook MSC-certificering/lastenverzwaringen van Nederlandse visserijen terwijl:

• a. ASC niet het monopolie heeft op goed gedrag. Er zijn vele andere ecolabels zijn als Friend of the Sea die het zelfde nastreven en aan internationale normen voldoen bij kweekvis voor een fractie van de kosten
• b. MSC geen toegevoegde waarde geeft voor Nederlandse visserij. Tenzij bescherming tegen milieuclubs in media het doel is/voorkomen dat visserij geen vis aan retailers meer mag verkopen omdat NGO’s die toegang versperren via druk op retailers.

MSC niet een vraag van markt, maar dwang door NGOverheid
Niemand kan mij cijfers overhandigen waaruit blijkt dat een sector meer vis verkoopt omdat er MSC op staat: tenzij NGO’s er in slagen dat alleen hún ecolabel MSC nog verkocht mag worden, zoals je bij Appie Heijn nu ziet. MSC is geen vraag uit de markt, maar een dwang door NGO’s/door progressieve ideologie gedreven overheid (zoek de verschillen). Diverse supermarkten gaven al aan- onder druk van NGO’s alleen nog MSC/ASC te verkopen: ook al heeft MSC niet het monopolie op/garantie voor goed gedrag.

NGO: Niet Gecontroleerde Overheid
MSC geeft wel lastenverzwaring. Certificering door een consultant kost een gemiddelde visser al gauw 80.000 euro per 4 jaar plus 25.000 euro per jaar voor een stempel. Ik koop daarom ook géén MSC-vis, omdat ik weet dat voor MSC-certificering de visserij financieel is genaaid en opgezadeld met meer papierwerk, onder (niet gesubstantieerde) belofte dat hij er aan zal verdienen. Bovendien ontbreekt iedere rationaliteit achter certificering: eigenlijk erken je met noodzaak van certificering dat Nederlands en Europees Visserijbeleid faalt en er dus een NGO als vervangende overheid moet optreden.

MSC-label erkenning dat overheid faalt bij visserijbeheer
Kortom: de overheid stimuleert certificering omdat zij zelf niet in staat is om de wet te handhaven, danwel fatsoenlijk visserijbeleid te formuleren. Als ergens certificering nodig is, dan is dat een teken van een falende overheid. Faalt de overheid niet, en voldoen visserijen gewoon aan biologisch advies en deugdelijk bestandsbeheer. En dan is MSC niet nodig.

In de praktijk van Nederlandse visserij verandert er vóór en ná certificering dus niet veel, behalve dan dat vissers extra moeten dokken aan een consultant: om een stempel van goedkeuring te krijgen voor de zelfde activiteit.

Een pluspunt van MSC kan wél zijn, dat visserij meer leert denken over eigen verantwoordelijkheid bij bestandsbeheer in plaats van enkel in termen van zo hoog mogelijke besomming, meer dan de concucollega’s en eerder dan de concullega’s: kun je anno 2013 niet meer mee aankomen.

Certificering buitenland motie wantrouwen buitenlandse overheid
De ecolabels als ASC die je plakt op producten uit Vietnam zijn even goed een teken van wantrouwen in de overheid daar: die controleert dan blijkbaar haar milieuwetgeving zo slecht, dat een NGO moet bepalen wat wel en niet goed is. Waarbij de Nederlandse overheid via CBI voor weldoener moet spelen/vervangende overheid in andermans land.

Het eerste grootschalige ecolabel FSC voor hout ontstond ook in 1992 om boskap te keren in landen zónder deugdelijk bosbeleid, zónder enige toegevoegde waarde in landen als Nederland, Duitsland enz. Het circus rond certificering agendeert zo één belangrijke kwestie: mag een NGO vervangende overheid spelen. Of hebben mensen in hun eigen land al meer dan genoeg aan hun eigen overheid? Als je een overheid niet vertrouwt, moet je geen producten uit dat land importeren of zelfs subsidieren.

Ik vel hier geen oordeel over de kwaliteit van MSC zelf.
Ze waren de eerste, en hun standaarden zijn- hoewel veranderlijk- hoog. Ik vraag me alleen af of we aan één overheid niet meer dan genoeg hebben en of één private entiteit het monopolie mag claimen op goed gedrag.