Mare Policy Day Tropeninstituut ordinair machtsvertoon beleidsbureaucratie

Er zijn te veel academici, Ngo’s en ambtenaren die allemaal aan het werk gehouden moeten worden. Dat is de hoofduitkomst van de Mare Policy Day van 25 juni georganiseerd door Imares/Wageningen UR, waar ik een spion op afstuurde omdat ik er zelf niet bij kon zijn. Hier verzamelde zich de academische beleidsbureaucratie om nieuwe problemen te bedenken voor (kleinschalige) visserij onder de Brusselse Kaderrichtlijn Marien: maar dan academischer geformuleerd zodat het noodzakelijk lijkt en zonder omzien door Europarlement en Kamer wordt aangenomen.

Kaderrichtlijn Marien: Korenwolf in het kwadraat met de groeten uit Brussel
Er waren welgeteld 3 vissers uitgenodigd tussen een veelvoud vazallen van de beleidsbureaucratie, terwijl die vissers het onderwerp waren. Er was één wetenschapper aanwezig die de visserijpraktijk kent, Hans Polet van het Ilvo, en verder een verzameling NGO-tutjes/metromannetjes die ook een mening hebben (‘visserij beschadigt ieuwduswelbeswel moeder aarde ieuw’): heel belangrijk om dat in je beleid een grotere stem te geven dan de mensen waar het over gaat.

Ik heb de abstracts gelezen van de sprekers, de openingsspeech van David Symes, alles opnieuw herlezen. Bij een mooie wetenschappelijke studie, blijft je lezende oog dan haken bij nieuwe data, nieuw onderzoek dat nieuwe inzichten biedt over het mariene milieu, als ‘hee dat wist ik nog niet’: iets concreets. Hier gleed mijn lezend oog door de teksten als over een zeephelling. Wat staat hier? Nog eens een keer gelezen, om zeker te weten dat het niet aan mij ligt, en vervolgens moest ik met tegenzin concluderen: men wil hier louter zichzelf aan het werk houden en het internet vullen. Heel herkenbaar, dat doe ik zelf ook vaak.

Men roept wat over ‘ooh, er missen zoveel data’, omdat er via het GAP-project EU-subsidie is voor dataverzameling,. Wie de discardwijzer van de SWNM leest weet dat dit niet Imares haar sterkste kant is. In een gunstig geval zou dat leiden tot dataverzameling die meer overeenstemt met de visserijpraktijk.

Maar we zijn malle pietje niet, Mare Policy en het hier al besproken Benthis van Adriaan Rijnsdorp hebben een ander doel: Brussel verlangt met de ‘ecosysteembenadering’in de Kaderrichtlijn Marien namelijk een volmaakte kennis van alle trofische niveaus in zee (zij overvragen de wetenschap, zoals dat ook bij het IPCC gebeurde): visserij kan haar borst nat maken, de beleidsbureaucratie begint nu pas écht op te warmen.

Ieder schelpdier met een mogelijk pijntje kan straks uitmonden tot korenwolf in het kwadraat: als ik visser was zou ik op geen enkele wijze met Imares meewerken, want alles dat ze verzamelen wordt uiteindelijk tegen je gebruikt, omdat Imares een verlengstuk van de overheid is, haar belangrijkste klant.

Nieuw werkwoord dat activiteit beleidsbureaucratie beschrijft: Martinpastoren
We introduceren daarom op Climategate.nl vandaag een nieuw werkwoord, een uitbreiding van het werkwoord ‘storen’:

Martinpastoren– het hinderen van gebruikers van de Noordzee met beleidskaderstructuurstakeholderoverlegframeworkdirective ecosysteembenaderingen onder klimaatscenario’s in Good Environmental Status Ecoquo bij multiple assessment directive framework strategieen ter vulling van papier en internet met pretentieuze humbug.

Hieronder het werkwoord verder uitgesplitst:

TT: Ik martinpastoor, hij martinpastoort, wij martinpastoren,

VT:ik martinpastoorde, hij martinpastoorde, wij martinpastoorden,

Voltooid deelwoord: wij hebben gemartinpastoorst, waarbij het belangrijk is de ‘s’weer in te voegen als de klus geklaard is, zichtbaar aan de hoeveelheid papier en internetvulling die deze martinpastoorsessie heeft opgeleverd.

Beleidsbureaucratie is Middeleeuwse Priesterkaste in modern jasje
Dit nieuwe werkwoord maakt tegelijk duidelijk onderscheid tussen ‘de dommen’- zij die buiten onder het zweet des aanschijns werken voor de kost of stagiaires die nog veldonderzoek moeten doen voor ze ‘management’zijn, en ‘de slimmen’- zij die zich succesvol binnen het establishment nestelden om terend op de productieve sector tot hun pensioen wat papier te vullen achter verwarmde bureaus, vergelijkbaar met de geestelijke kaste in de Middeleeuwen.

Vaste lezers zullen in het werkwoord de directeur herkennen van het hier reeds besproken Zentrum fur Meeresburokratisierung und Fischereibelemmerung, dat een zweem van nut veinst in Wageningen door een Engelse naam aan te nemen: Centre for Marine Policy, Mariene Regelfabriek in plat Nederlands. Een centrum, opgericht om de muur van beleid uit Brussel te agenderen en kanaliseren, zonder de vraag te stellen of dat beleid wel wenselijk is. Het beleid is nodig omdat het is geformuleerd, en dient nog een academische rechtvaardiging te krijgen. Het dient zichzelf. Want zo werkt de overheid.

Wanneer er meer geld omgaat in de beleidsbureaucratie die óver visserij iets wil zeggen, dan vissers nog verdienen zou je ook kunnen vragen: euh, zou één en ander met elkaar verband houden?