Er is leven op de door menselijk geweld uitgebarsten vulkaan

Voor een mooie steengroeve kun je me altijd wakker bellen, omdat er ecologische en landschappelijke verassingen zijn te vinden tussen de monotonie van het agrarische landschap, de gesubsidieerde eenheidsworst die ik toonde in mijn eerste fotoserie van de Eifel. In deze serie zie je hoe menselijke activiteit- het kerven van een gat in de vulkanische aarde- ecologisch gezien vergelijkbaar is met de effecten van een vulkaanuitbarsting.

In korte tijd wordt het bestaande land weggevaagd, maar al snel nemen de pioniers, bloemen en insecten de zaak weer over op de plekken die met rust worden gelaten. Als ze even de kans zien.. Waarna je de zelfde snelle herkolonisatie kan zien, zoals prachtig beschreven door Simon Winchester in Krakatau.


De laatste vulkaan in de Eifel explodeerde 12.000 jaar geleden met als overblijfsel het vulkaanmeer Maria Laach. In steengroeves vind je nog vulkanische restanten in de vorm van puimsteen, stenen als Bros-repen die blijven drijven.

Dit verrassende stukje leven op vulkanisch gesteente in de steengroeves staat in contrast met de continue kleinere verstoring door de intensievere landbouw, die tot ecologische monotonisering leidt. De steengroeves zijn voor mij ecologisch en landschappelijk verrassende plekken tussen het strakgetrokken agro-Mondriaanlandschap, waar je veel plantensoorten vindt die vroeger in landbouwgebied normaal waren. Maar die nu vaak onvindbaar zijn geworden, als de korenbloem en de klaproos (nu alleen nog in verloren hoekjes).

De groeves worden na gebruik natuurherstelprojecten, waar bijvoorbeeld ook de Apollovlinder is te vinden. Zelf ben ik fan van de kolibrivlinder, het meest coole insect op aarde uit de pijlstaarten-familie die bijna als buitenaards wezen voor een bloem als dit slangekruid hangt te helicopteren. Hij klinkt dan een beetje als chinook-helicopterrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.