Steve McIntyre vangt en gooit knuppel in hoenderhok voedingsonderzoek

André van Delft stuurt mij een informatieve e-mail over het feit dat klimaatheld Steve McIntyre is aangeslagen op een gigantische knuppel in het hoenderhok van het Amerikaanse federal funded voedingsonderzoek. Lees hierrr zijn samenvattende artikel A Scathing Indictment of Federally-Funded Nutrition Research. Het is gebaseerd dit artikel van Edward Archer:

Opinion: A Wolf in Sheep’s Clothing
Nutrition research must overcome pseudoscientific measures and self-interest to make progress in the fight against obesity.

De schrijver van dat artikel publiceerde onlangs in Plos One de peer reviewed studie: Validity of U.S. Nutritional Surveillance: National Health and Nutrition Examination Survey Caloric Energy Intake Data, 1971–2010. Het is weer eens meer dan duidelijk: een groot deel van 40 jaar onderzoek naar voeding en problemen (obesity, hart- en vaatziekten, kanker, verzadigde vetten) is waardeloos. En is het vreemd dat de klimaatbloedhond McIntyre zich dit aantrekt? Zeker niet! Want er zijn erg veel parallellen met klimaatonderzoek. Een paar fragmenten:

[…] There is a large body of evidence demonstrating that the systematic misreporting of energy and macronutrient intake renders the results and conclusions of the vast majority of federally funded nutrition studies invalid.

We may be witnessing the confluence of two inherent components of the human condition: incompetence and self-interest. Nutrition has had many colossal and costly failures. The list of dietary components claimed to reduce cardiovascular disease (CVD), prevent cognitive decline, and/or fight cancer that were later refuted via clinical trials is extensive. And while the self-correcting nature of science necessitates failure, the vast majority of nutrition’s failures were engendered by a complete lack of familiarity with the scientific method. This deficit is most apparent in the field’s reliance on self-reports of diet. Such information, to which nutrition researchers assign numeric caloric values, is rife with bias, and without the ability to corroborate or falsify the reports, the data should be considered pseudoscientific—outside the realm of scientific research.

[…] This failure has led to a plethora of results that are suggestive of multiple and often divergent explanations, thereby obfuscating the examination of diet-health relationships. Nowhere is this fact more evident than the field’s inability to answer one simple question: What should we eat?

The responsibility for this unfortunate state of affairs rests squarely on the leaders of nutrition research. Rather than training graduate students in the scientific method, and allowing their research to serve the needs of society, the field’s leaders choose to train their mentees to serve only their own professional needs—namely, to obtain grant funding and publish their research. [….] As such, we now have multiple generations of nutrition researchers who dominate federal nutrition research and the peer review of that work, but lack the critical thinking skills necessary to critique or conduct sound scientific research.

[…] The National Institutes of Health spent an estimated $2.2 billion on nutrition and obesity research in the 2012 fiscal year, a significant proportion of which was spent on research that used the pseudoscientific methods described above. The fact that nutrition researchers have known for decades that these techniques are invalid implies that the field has been perpetrating fraud against the US taxpayers for more than 40 years—far greater than any fraud perpetrated in the private sector (e.g., the Enron and Madoff scandals).

When anti-science rhetoric occurs at a Kansas school-board fight over creationism, we can nod our educated heads in silent amusement, but if multiple generations of nutrition researchers have been trained to ignore contrary evidence, to continue writing and receiving grants, and to keep publishing specious results, the scientific community as a whole has a major credibility issue. Perhaps more importantly, to waste finite health research resources on pseudo-quantitative methods and then attempt to base public health policy on these anecdotal “data” is not only inane, it is willfully fraudulent.

The solution to this dilemma is quite simple: funding agencies must stop funding flawed nutrition research, and the editors of nutrition journals need to stop publishing the results. […]

Steve McIntyre verwijst ook nog naar een recent artikel de Canadese Globe and Mail: Why I am leaving the vitamin curch. Ik had die kerk allang verlaten maar hield nog vast aan dat laatste beetje geloof dat in de Noord-Europese winter Vitamine D wel geslikt moet worden. Die kan dus ook bij het oud vuil. Ben jij nog binnen de kerk begin dan met de moeder van de kritische journalistieke voedingspublicaties: What if it’s all a big fat lie? van Gary Taubes. Natuurlijk voortbordurend op het baanbrekende werk van Pure, White and deadly van John Yudkin. Heel recent is het boek van Michael Moss Suiker, Zout en Vet vertaald verschenen. Zie TROS Radar. Wie dan nog twijfelt of er sprake is van een dodelijk complex van overheid, voedings-, farmaceutische en medische industrie en pseudo-wetenschap moet het zelf maar weten. In 1985 ging ik milieuhygiëne studeren omdat ik me zorgen maakte over de stoffen die de mens van buiten vanuit het milieu binnenkrijgt. Inmiddels weet ik dat de grootste milieuvervuiling van binnen komt via de door dit complex geadviseerde voeding die wij eten. Hier is echt een revolutie nodig. En qua menselijk leed en weggegooide miljarden doet het nauwelijks onder voor de klimaatfraude.

[youtube id=”y1RXvBveht0″ width=”600″ height=”340″ position=”left”]

Onder het artikel in The Scientist geeft iemand de tip de video “Science for Smart People” van Tom Naughton te zien. Duurt 47 minuten, maar is zeer de moeite waard. Het geeft een goede uitleg van het verschil tussen observationele versus klinische studies. En met medische klinische studies is ook nog veel mis maar dat is een ander onderwerp (voorbeeld).

[youtube id=”evcNPfZlrZs” width=”600″ height=”340″ position=”left”]

Diezelfde Tom Naughton maakte ook de film Fat Head. Zet die dan ook maar op je to view lijst!