Maatschappij en media in wurggreep achterhaalde milieubeweging

Tussen alle milieuredactivisten bij mainstreammedia- waarvan velen van zichzelf geloven kwaliteitsjournalistiek te bedrijven– zijn enkele dissidente milieujournalisten actief die niet berichten op basis van politieke sympathie maar op basis van bewijs. Bij de Oosterburen is het Michael Miersch die de website Achse des Guten in de lucht houdt. Al in 1996 schreef Miersch met Dirk Maxeimer hét aan te raden boek ‘Oko-optimismus’– als feitelijke weerlegging van groen doemdenken. Dat is 15 jaar vóór ‘The Rational Optimist’ van Brits dissident Matt Ridley. Hajo en ik ontmoetten hem vorig jaar in Dresden, Miersch publiceerde mijn WNF-onderzoek in Duitsland.

Mainstreammedia afspiegeling mainstream-denken: Ecopessimisme blijft mainstream
In Oko-optimismus weerlegt Miersch met zijn vaste co-auteur Dirk Maxeiner eco-apocalyptische scenario’s uit de tijd voor 1996 op basis van bewijs, zoals het Waldsterben door zure regen. Waarbij hij dat vergelijkt met hoe media er over berichten als Der Spiegel maar ook politici. Ook citeerde hij de totalitaire fantasieën van vooraanstaande politici van de ‘Groenen’, die dweepten met Noord Koreaanse dictator Kim Il Sung en zonder énig protest de kieslijst mochten aanvoeren. Voor zover er kritiek op Miersch kwam en komt, was dit vooral om zijn persoon en politieke incorrectheid in diskrediet te brengen, aan zijn grondige research viel weinig te tornen. Miersch weigert zich te conformeren aan de intellectuele luiheid van de links liberale mainstream-journalistiek, en schrijft ontzettend humoristisch.

Wie niet in de pas loopt met het totalitaire links liberale luiheidsdenken heet vanzelfsprekend ‘populist’.

Centrale boodschap is dat de eindtijd-scenario’s van milieufanatici op een denkfout leunen
De fout die eco-apocalyptici vaak maken- één van de centrale boodschappen bij Oko-optimismus- is dat zij gebeurtenissen van nu lineair doortrekken naar de toekomst, en daarop vervolgens hun ‘oplossingen’ gaan richten, gehuld in wetenschapperig jasje om het politiek krediet te geven. Als New York net als in 1900 dagelijks 1100 ton paardenmest en 240.000 liter paardenurine in haar stadscentrum nalaat, en het aantal koetsen groeit in 1950 met 80 procent, dan….Zie de Club van Rome, of de vergeten weddenschap van econoom Julian Simon, die doemdenker Paul Erhlich verloor. Niemand kent Simon nog, Erhlich krijgt eredoctoraat na onderscheiding.

Exhibit 1; het heeft geen bal geholpen in Duitsland
Wat mij betreft is de meest verontrustende boodschap van Miersch zijn boek, dat dit grondig doorwrochte journalistieke product – Duits wetenschapsboek van het jaar 1996- geen bal hielp om het mainstream-(doem)denken bij te sturen: Het idee dat de mens de aarde verwoest is nog steeds de onbetwiste mainstream in media, politiek en wetenschap, gemeten naar de bereidheid voor die overtuiging te (laten) betalen. Dat bewijst de Energiewende in Duitsland waarbij op last van de milieubeweging 8 functionerende kerncentrales werden kalttgestelt, en waar de overheid de energierekening sinds het uitbrengen van Miersch zijn boek met 66 procent aan belastingen verhoogde voor ‘het klimaat’.

Exhibit 2: het helpt ook in Nederland geen bal
Daarbij tekent Henk Kamp (VVD) voor 3 procent koopkrachtverlies per gezin over 15 jaar via het SER Energieakkoord. Zo doet Nederland de grootste staatsuitgave ooit in de geschiedenis van het Nederlandse staatsbestel: voor ‘het klimaat’. Zonder dat énige parlementarier of mainstreamjournalist van links tot rechts daar vragen bij stelt of mág stellen, het enige Kamerlid dat het klimaatbeleid bevraagt- Machiel de Graaf (PVV) wordt consequent weggehoond door Kamerleden van SP tot VVD, met als enige VVD-dissidenten Leegte en Dijkstra. We zijn nu dus in de totalitaire milieubureaucratie beland. Terwijl ik Marc Rutte persoonlijk ‘De Staat van het Klimaat’ in de handen drukte bij een etentje in Amsterdam.

Henk Kamp laat zich liever adviseren door een klassieke milieudoemdenker die de wereld besloot te gaan redden na het rapport van de Club van Rome, en die klimaatcritici wegzet als ‘saboteurs’. We hebben het hier over de schrijver van het grappigste klimaatboek aller tijden, ‘De Aarde heeft koorts’- Jan Paul van Soest die Prinses Irene-filosofie aanraadt in plaats van eerlijk en doorwrochte toetsing van de wetenschappelijke literatuur, zoals onze onkreukbare Crok. Wat dat betreft had Joop Atsma qua rationaliteit toch meer ontvankelijkheid dan deze Tukker belastinginspecteur en nu absolute klimaatheerser Henk Kamp.

De volgende constatering is wat mainstream-journalisten beschouwen als een lachwekkend en extremistisch standpunt, niet aandacht aan schenken: Het bewijs voor een klimaatapocalyps deze eeuw is flinterdun en rust enkel op het modelmatig doortrekken van aan CO2 toegeschreven historische correlaties met temperatuur uit de periode vanaf de jaren ’70. Terwijl je voor 2100 geen voorspellingen KUNT doen over een complex en chaotisch systeem als het klimaat, en de klimaatmiljarden geen tienduizendste graad verschil zullen maken.

Het is binnen de Nederlandse journalistiek illegaal van mainstream-denken af te wijken
Wie fatsoenlijke milieujournalistiek bedrijft – beweringen toetst aan bewijzen- wordt direct in een aparte sociale groep naar de marge gedirigeerd door collega-journalisten: dan ben je ‘scepticus’. Je begint met geloofwaardigheids-achterstand als je de beweringen van de milieubeweging in twijfel durft te trekken, de massamedia ZIJN de milieubeweging die de standpunten van Greenpeace als uitgangspunt van discussie in artikelen nemen waar de rest dan gedwongen wordt op te reageren.

Zie Henk Blanken, voormalig hoofdredacteur van Dagblad van het Noorden zijn artikelserie over het Energieakkoord en gaswinning, waarbij hij Liesbeth van Tongeren van Greenpeace/Groen Links en Ron Wit van Natuur en Milieu de toon van de artikelen laat zetten, omdat die zijn kritiekloze politieke sympathie hebben.

Alle journalisten- zoals Ad Bloemendaal, chef GPD- schreven kritiekloos Van Soest zijn beweringen uit ‘Klompen in de Machinerie’ over- alsof zouden wij pro deo bloggers en klimaatkritische pensionado’s in bakken met geld uit de olie-industrie zwemmen. Maar ze lazen nooit Crok.

Een handvol dissidenten in media
Weggezet worden als dissident, het overkwam Simon Rozendaal al jaren terug al is hij de beste milieu- en wetenschapsjournalist van Nederland gemeten aan de kwaliteit en kwantiteit van zijn artikelen en boeken. Het is mij overkomen -ik mocht na 10 jaar niet meer voor biologenkrant Bionieuws schrijven, waarbij men mijn slordigheidjes in puntjes op de i aanwendde om mijn misdunk te kunnen bonjouren. VOlgens mij ben ik de enige journalist die Bionieuws ooit geciteerd reeg in de laatste 5 jaar buiten een kring van wollen sokken, zoals met mijn artikel over de Oostvaardersplassen. En de meest kundige journalist in klimaatzaken Marcel Crok: hij mocht niet voor Intermediair schrijven over klimaat van Bruno Wayenburg omdat hij dankzij zijn klimaatkennis niet meer zomaar iedere vorm van klimaatonzin wil overschrijven en zich niet door autoriteiten laat intimideren, omdat Crok meer weet.

Terwijl je- zoals ik gisteren al toonde- bij groeiende kennis niet met goed fatsoen meer de donkergroene verhaaltjes KUNT overschrijven, en andere nieuwskeuzes MOET maken dan wat iedereen doet. Kennis is verdacht bij journalisten, een gebrek aan kennis wordt als voordeel beschouwd, dan heet je bij journalisten ‘onbevangen. Eén andere dissident is Jaffe Vink en nu ook Marco Visscher. Dan heb je ze wel gehad.

Milieubeweging hielp complete tak van pseudowetenschap in leven

De milieubeweging vond vele pseudowetenschapperige milieu-indicatoren uit die een vals concreet beeld van de ecologie voorspiegelen. Zie de ‘Ecologische Voetafdruk’, en de viering van ‘Earth Overshoot’-day ieder jaar eerder.

Het was Aurelio Pecchei van de Club van Rome die hielp deze pseudowetenschap optuigen met het IIASA in Oostenrijk, waarvan klimaatclown Pavel Kabat nu onderzoeksdirecteur is, vervanger van de Wageningse Mr Zure Regen uit de jaren ’80, Leen Hordijk.

De klassieke denkfout van eco-apocalyptici is nu dé beleidsfilosofie
Instituten als het Planbureau voor de Leefomgeving fluisteren onze overheid nu in hoe het klimaat er in 2040 uit zal zien. Bij hele ‘wetenschaps’-takken als Earth Systems-science is de denkfout- wij kunnen op basis van historische correlaties de toekomst voorspellen, de centrale denkfout van apocalyptici- zelfs wetenschap gaan heten, waarop onze regering nu haar beleid meent te kunnen baseren.

Terwijl het verleden een erg wankele basis is om uitspraken over straks te doen, behalve dan bij menselijk gedrag: wij blijven geneigd tot alle kwaad maar tot het goede in staat, als ik Piet Hein Donner mag citeren. De Nederlandse staat wil met miljoenen euro’s garant staan voor het vrijlaten van groene relschoppers van Greenpeace in Rusland, die willens en wetens daar heersende wetten overtraden.

Nogmaals, de scheiding van Kerk en Staat lijkt door de milieubeweging opgeheven, en wie kritiek heeft is politiek verdacht. Ik vind dat af en toe een klein beetje eng, maar omdat ik hier warm en comfortabel zit heeft het vooralsnog weinig voelbare consequenties voor mijn dagelijks leven.