Het Nationale Energieakkoord voor duurzame groei, verslag van een journalistiek schandaal

Deel 2: Het Energieakkoord, verslag van een journalistiek schandaal?

Zoals Jaffe Vink ‘Het Gifschip, verslag van een journalistiek schandaal’ schreef – over hoe Volkskrant en alle media met een zelfbeeld van ‘kwaliteitsjournalistiek’ achter Greenpeace aanrenden en zo professioneel faalden- kan er een deel 2 verschijnen: ‘Het Energieakkoord voor duurzame groei, verslag van een journalistiek schandaal’. Over hoe het gros van de (kwaliteit)journalistiek als cheerleaders achter overheid en belanghebbenden bij het Energieakkoord aanrenden die zich in groene vermomming hulden, daarbij één partij vergetend die alles moet betalen zoals onze huisingenieur Theo al schreef: de burger.

Arrogantie voor kwaliteitsjournalistiek geen garantie
De kwaal is hier het zelfde: journalisten ontberen meestal technische bétakennis (waaronder chemische kennis bij ‘het Gifschip’), en dus zien ze de fouten niet die je met slechts VWO natuurkunde en een calculator wél kunt zien.  Zo kent de NOS energieredactie het verschil zelfs niet tusssen energie en vermogen.

Waar het bij journalisten níet aan ontbreekt is de eigen perceptie van ‘mediaprofessional’, en de daaruit voortvloeiende onwil of zelfs botte arrogantie (ik werd net gebeld door de adjunct van het FD, die zijn toevlucht nam tot nieren proeven, welke gek hebben wij aan de kant gezet huhu’) die tijdige bijsturing mogelijk maakt richting een gezond kritische koers over de existentiele kant van dat Energieakkoord. Arrogantie is voor goede journalistiek over technische onderwerpen geen garantie. Kuddegeest ook niet. Maar het is nog niet te laat om bij te sturenm, zolang de discussie zich maar niet op mijn persoon gaat toespitsen of mij versus het FD, dat in mijn ogen grotesk faalt op dit dossier. (Mede) Dankzij dit mediafalen gelooft ook 42 procent van de politici dat windstroom even duur is als kolenstroom. Alle journalisten vinden zichzelf goed, maar sommige goede journalisten zijn meer goed dan anderen.

50-100 miljard euro voor wisselvallige overcapaciteit
We hebben het hier over de grootste staatsuitgave in de geschiedenis van het Nederlandse staatsbestel, oplopend tussen 50-100 miljard euro, waarbij alleen al de subsidiering van het Wind op Zee-deel van 4,5 gieg oploopt naar 18 miljard euro. We krijgen allen een verhoging van de stroomrekening voor de kiezen die 500-1000 euro per jaar bedraagt. . Voor een Energieakkoord dat maar 13 procent van de nationale energievraag bestrijkt (het elektrische deel) waarvan het op haar beurt een kwart aan OPGESTELD vermogen toevoegt. Waarbij door rendementsverliezen (inpassingsverliezen en productiefactor) we uiteindelijk over 1-2 procent van onze energievraag praten voor 100 miljard euro belastinggeld in het ‘ergste zaak scenario’

Nu al centrales stil en nutsbedrijven in de schulden
Terwijl nu dankzij overcapaciteit continue centrales worden stilgezet als het gasdeel van de Clauscentrale (Essent) die in de huidige markt niet meer rendabel zijn te exploiteren, bouwt de overheid er dus wisselvallig vermogen bij. Terwijl de Duitsers hun overtollige windstroom op windrijke dagen óók al op het Europese net dumpen tegen dumpprijs, evenals de Denen. En wanneer het in Noord Duitsland (te veel) waait het bij ons ook meestal waait en we dus niets aan elkaar’s overschotten hebben. Terwijl we wél tegelijk het zelfde tekort hebben wanneer wind en zon het laten afweten.

En we dus een gelijk vermogen aan fossiele centrales onrendabel moeten open houden, omdat die moeten bijspringen als de wind wegvalt, terwijl aan de inzakkende stroomprijs bij weers-afhankelijke overschotten niets aan stroom valt te verdienen. Waar nu al Nuon in de problemen komt, en ook Essent, tenzij de overheid massaal met subsidies bijspringt en deze  bedrijven dus weer semi-nationaliseert.

• Kortom, de hele existentie van het Energieakkoord wankelt, en dan vooral de door de overheid bedreven leugen dat dit ‘duurzame groei’zou bewerken, behalve duurzame groei van de staatsschuld. Hoe kan het uitgeven van 100 miljard euro exploitatie- en verlies-compensatiesubsidies naar minder dan 2 procent van de economie nu duurzame groei bewerken? Wie toont de berekening?

Overheid blaast opbrengst op
We zien dat zowel bij Wind op Zee als bij Wind op Land ( 6 gieg) de overheid de opbrengsten stelselmatig te rooskleurig voorspiegelt. Zoals het opblazen van de productiefactor op land, door voor álle molens de hoogst gemeten waarde te kiezen (+ 40 procent productiefactor windrijke locatie, ipv de gemiddelde gemeten waarde van 22 procent), en ook voor wind op zee de hoogste gemeten waarde als norm te kiezen. En dat zelfbenoemde kwaliteitsmedia als de NOS steevast de getallen van de industrie overneemt, die veel te rooskleurig zijn.

We zagen dat Henk Kamp alle Kamervragen hierover van eigen VVD-fractielid Leegte feitelijk onjuist afwimpelt/negeert. We zien hoe Kamerleden onderzoek negeren waartoe de Kamer zelf opdracht gaf waaruit blijkt dat subsidiering van ‘duurzame’energie de duurste vorm van klimaatbeleid is, die dankzij de inpassing in het Europese Emissiehandelsysteem netto 0 CO2 uitspaart dankzij het vastliggende emissieplafond. Ook bij een hoger plafond waarin Nederland voorop wil lopen in emissie-uitsparing via subsidies naar turbines, trekt ons land hooguit de kosten van Europees klimaatbeleid naar zich toe. We zien dat de Kamer ook de Algemene Rekenkamer hier negeert.

• Kortom, de overheid overtreedt eigen regels voor behoorlijk bestuur én de Aarhus Conventie voor eerlijke informatievoorziening.

FD geeft Ed Nijpels een kontje als goedmaker voor onheuse bejegening door mij

En wat doet de nationale journalistiek?
Zij schrijft hooguit de persberichten over van de overheid en fondsenwervende campagnegroepen die door belanghebbende nutsbedrijven en de windmolenindustrie gesponsord worden en die ook in emissierechten handelen (Natuur en Milieu) en zelfs een energiebedrijf opstarten (Greenpeace Energy), waarin ‘duizenden extra banen’worden bewierrookt. Of men kiest bij verhalen over het Energieakoord de probleemstelling van deze fondsenwervende campagnegroepen als insteek van het verhaal zoals ‘de Noodzakelijke Energietransitie’. Niet één keer de vraag stellend: wat levert het op aan milieuwinst per uitgegeven euro, hoeveel graden klimaatopwarming wordt vermeden, hoeveel fossiel vermogen vervangen die molens uit het Energieakkoord.

1 Gallisch dorpje op internet: Climategate.nl
Maar… er was 1 blog, Climategate.nl en het kluitje natuurkundigen rond het blog, moedige emeritici als sociaal geograaf Pieter Lukkes zónder financiele belangen in de duurzaambubbel dat de vinger aan de pols hield, met enkele spaarzame medestanders bij meer technisch onderlegde media waaronder Erwin van de Brink, oud-hoofdredacteur van De Ingenieur. En natuurlijk de ingenieurs van de KIVI die met ‘De Rekening Voorbij‘ de duurzaambubbel zonder hete lucht op een rij zetten. En een moedige columnist van De Volkskrant, Martin Sommer die al lont rook. En internationale media als The Economist al vergelijkbare analyses maakten, in Duitsland is Die Welt de criticaster.

Laat eventuele discussies over de Energieakoord-journalistiek zich dus alstublieft niet op MIJ toespitsen, mijn autoriteit is nul zoals ik op mijn lezing maandag voor de onderzoeksjournalistenclub VVOJ aangaf: Lul de Behanger, wanneer de discussie zich zou toespitsen op mij versus media als het FD verlies ik het glorieus. Zo’n Don Quichote vecht tegen molens-verhaal. Excentrieke gek uit Fryslan versus Het Financieele Dagblad, zie ‘m gaan.

Ed Dubbele Pet Nijpels
Het verhaal dat ze niet plaatsten was ook (nog) niet goed genoeg, zo vond ik zelf ook. Stuitend was vooral hoe in het FD een week later Ed Nijpels onweersproken de meest anti-democratische demagogie mocht uiten, omdat hij zijn molens ergens kwijt moet. Een Nijpels, die eerder als commissaris voor Econcern al Statenleden in Noord Holland onder druk zette om met overheidsverstrekking van risicokapitaal van een dochter van Econcern in te stemmen voor 100 miljoen euro. Waar partijen uit dat zelfde Econcern nu weer riant profiteren van het Energieakkoord waarvan Nijpels voorzitter van de borgingscommissie is, en waar Nijpels als belangenbehartiger voor NLIngenieurs en Milieucentraal nu ook weer niet geheel neutraal in het dossier staat.

• Het gaat er om dat wij van Climategate.nl een joekel van een dossier hierover opbouwden, dat niemand ons rekenkundig kon weerleggen, en dat hier dus een panklaar verhaal klaar ligt van het grootste schandaal uit de geschiedenis van NL, waarbij de bouwfraude gemeten in in miljarden euro’s kinderspel is.

Wie mij voor gek wil verklaren, graag, ik ben ook niet meer te helpen maar de discussie gaat nogmaals niet over MIJ of de andere bloggers van Climategate.nl als huisingenieur Theo, Brussels milieuonderzoeker Dolf en klimatoloog Hajo. Het gaat over Nederland als ontwikkeld land, een nog welvarend land dat haar toekomst uitleverde aan irrationele en destructieve gevoelspolitiek, onder de knoet van partijen die op de miljardensubsidies aasden, mede aangewakkerd door utopisten uit de Minnesma en Rotmans-stal, de ‘helden’van het transitiegeloof, in hun Lange Mars naar het Duurzame Avondland waar ‘alles nieuw en beter zal zijn’. Daarmee de welvaart en dus veiligheid, milieukwaliteit en leefkwaliteit van onze kinderen op het spel zettend.

‘Voorbeeldland Duitsland’ aldus Die Welt