Are we going slightly mad?

Deze post stond al een paar dagen klaar, en nu Judith Curry er op haar weblog over schrijft moet ‘ie ook maar online.

>>>

Het Europese klimaatbeleid heeft aan alle kanten compleet gefaald. Totaal nutteloos, retrograads, schadelijk, onmogelijk, ethisch onverantwoord.

Harde woorden, niets nieuws voor de lezer van climategate.nl, maar in dit geval uit een opmerkelijke bron.

Roger Pielke jr. wees op zijn klimaatbeleidweblog ‘The Climate Fix’ (naar zijn boek met dezelfde titel) op een recent proefschrift van de Finse Eija-Riitta Korhola, tot voor kort Europarlementarier(sinds 1999), waarbij zij ergens in de afgelopen 15 ook nog de tijd vond om een dissertatie te schrijven over het Europes klimaatbeleid.

De resultaten zijn opmerkelijk, op zijn zachtst gezegd. Ik raad iedereen aan om in ieder geval pagina’s 291-296 van haar proefschrift te lezen, het kost je maar een kwartiertje of zo.

Hieronder de belangrijkste soundbites:

 

Over klimaatwetenschap en millieuproblematiek.

– Klimaatverandering zoals het zich tot nu toe heeft gemanifesteerd is een ‘probleem’ waar vrijwel niemand iets van gemerkt zou hebben ware het niet vanwege de klimaatwetenschap.

– Wat de klimaatwetenschap schetst als beeld van klimaatverandering is wezenlijk anders – en aanzienlijk minder angstaanjagend – in vergelijking met wat er in het publieke domein geschetst wordt.

– Klimaatverandering is een ‘wicked’ probleem: moeilijk te definieren, moeilijk op te lossen, heft geen duidelijk einddoel en de ‘oplossingen’ komen allen zo met hun eigen problemen.

– De belangrijkste millieuproblemen worden ondanks ‘klimaatverandering’ nog altijd bepaald door overbevolking, slechte planning en regulering van landgebruik en uitputting van natuurlijke hulpbronnen.

– Veel problemen die aan klimaat worden gelinkt – armoede, tekort aan energie, verwoestijning, en veel problemen in zich ontwikkeldende landen – zijn niet niet echt klimaatproblemen.

– Wetenschappelijke onzekerheid is ‘een fact of life’, en die zal niet weggaan hoe hard je ook ‘consensus’ roept.

Over klimaatbeleid.

– Het Kyotoprotocol is geschikt voor het oplossen van ’tamme’ problemen, niet voor ‘wicked’ problemen zoals klimaatverandering.

– Europees klimaatbeleid is zonder veel nadenken geintroduceerd, waarbij andere urgente(re) problemen zonder pardon naar de achtergrond werden geschoven.

– Het heeft geen zin om eenzijdig klimaatbeleid te promoten in de hoop dat anderen zich zullen aansluiten.

– Veel problemen welke klimaatbeleid claimt op te lossen zijn beter op te lossen door ze op hun eigen merites te beoordelen en aan te pakken.

– Politici zouden er goed aan doen hun beleid minder afhankelijk te maken van – of compleet op te hangen aan – wetenschappelijke zekerheid over klimaatverandering.

– Klimaatbeleid gestoeld op onzekere wetenschap levert het risico dat bij veranderende inzichten het ingezette beleid achteraf toch niet zo slim blijkt (eufemisme van de dag).

Over resultaten van klimaatbeleid.

– Europees klimaatbeleid heeft niet geleidt tot een afname van aan consumptie gerelateerd CO2 emissies.

– Europees klimaatbeleid heeft niet geledt tot een goed functionerende emissiemarkt.

– Europees klimaatbeleid heeft vanwege de complexiteit van het klimaatprobleem en de complexiteit van voorgestelde ‘oplossingen’ gezorgd voor een onzeker investeringsklimaat in Europa.

– Europees klimaatbeleid zorgt voor verslechtering van de Europese concurrentiepositie.

– De niet ge-anticipeerde opkomst van BRICS landen heeft het Europese klimaatbeleid ernstig verstoord.

– In de periode van het Kyoto protocol zijn de emissies van de ‘Kyoto’ landen teruggelopen van > 60% van het wereldtotaal aan het begin tot 13-14% van het wereldtotaal aan het eind.

– Europees klimaatbeleid is daarmee verworden tot decarbonisering van de Europese economie en/of het uitbesteden van banen en emissies naar elders, maar heeft geen noemenswaardige klimaateffecten.

– Het Kyoto protocol heeft op geen enkele aantoonbare wijze bijgedragen aan (wereldwijde) emissiereductie

– De VN klimaatconferenties zijn een eindeloze serie aan mislukkingen.

Over de realiteit.

– De Europese invloed is tanende. Wie luistert er nog naar Europa?

– Gevolgen van klimaatbeleid voor de Europese samenleving zouden wel eens veel groter kunnen zijn dan de gevolgen van klimaatverandering zelf.

– klimaatbeleid zit muurvast door de megalomanie van de voorgestelde oplossingen, en het idee dat klimaatbeleid ook veel andere (wereld)problemen zal oplossen. Dat laatste is zonder meer een leugen.

 

Harde woorden, maar afkomstig van iemand die in een unieke positie vertoefd. Opmerkelijk is ook de uitspraak dat bij de stemming over emissiehandel het aantal parlementsleden (632 in totaal) dat iets begreep van waar het over ging met gemakt op twee handen te tellen waren. Dat zegt veel over het onvermogen van de politiek om tot een afgewogen besluit te komen. Politiek en technologie/(beta-)wetenschap/wiskunde, geen gelukkig huwelijk.

Als je dan ook nog dit artikel van Dan Sarawitz erbij haalt kriig je een beeld van een onwetende en onbekwame politiek die zich ‘gek’ laat maken van de door de millieubeweging geschetste eenzijdige monomanische apocalyps (de mens is slecht en doet alleen maar slecht, terug naar de de natuur) – een beeld wat totaal niet vanuit de wetenschap te ondersteunen valt – en afwezigheid van een kritische wetenschap in dit alles. Wetenschap, die zich vooral toch maar wat graag voor het doemdenkkarretje laat spannen.

Zie het allemaal weer gebeuren met de ‘blizzard‘ vandaag in het noordoosten van de VS. Tegengif hier.

Incompetentie. Dat lijkt me de juiste omschrijving.