Het was Roger Scruton al die in ‘Green Philosophy’ ervoor pleitte om het voorzorgprincipe- basis van Europese milieuwetgeving- toe te passen op zichzelf: ‘Niet doen!’ De man met de meest principiële kritiek op het voorzorgprincipe van Nederland, chemicus en theoloog Jaap Hanekamp promoveerde gisteren in Tilburg als theoloog op zijn kritiek op de cultuur van angst, die achter deze voorzorgwaan schuilgaat: het waanidee dat je met wetenschap absolute zekerheid en veiligheid kan garanderen via beleid, gecombineerd met de even grote paradoxale waan dat de moderne wetenschap en techniek ons naar de sodemieter helpen.
Met zijn ‘ Utopia and Gospel, Unearthing the Good news in Precautionary Culture‘ heb je stof tot nadenken, tegengif bij de angstmachine die het Bureaucratisch Academisch Complex en haar overregulering op de been houdt. En waarover Christopher Booker en Richard North al de journalistieke weergave verwoorden in ‘Scared to death’: over hoe milieuangsten onze democratie ondermijnen en via overregulering het tegendeel bereiken van wat ze beogen. En waar onze ‘kwaliteitsmedia’ van harte aan meewerken.
Cultuur van angst met opportunistische trekken
De cultuur van de angst kent een paradox. Aan de ene kant bestaat een enorm wantrouwen tegen technologie, de Westerse cultuur en het menselijke project, die de aarde maar naar de sodemieter zou helpen. Aan de andere kant heeft men een overoptimistisch geloof dat met de perfecte wetenschappelijke kennis- vertaald naar beleid- de betere wereld, de veilige wereld gemaakt kan worden. Ter verdediging van zijn proefschrift noemde Jaap al de op 15 januari in Science verschenen prulstudie over ‘Planetary Boundaries’, hier op Climategate.nl al afgefakkeld. Men claimt al genoeg te weten over de aarde, en heeft ook al ‘veilige grenzen’ waar regeringen tussen kunnen bewegen, en baseert tegelijk het idee van ecologische rampspoed op het project van vooruitgang in wetenschap en technologie die ‘de aarde’ zou bedreigen. Een zelfde pretentie als de Club van Rome in 1972 in een ander jasje.
In alledaagse omgang zie je die zelfde paradox. Mensen laten zich over voedsel en van alles gek maken, en zijn tegelijk oerpragmatisch en opportunistisch om die angstcultuur voor profane doelen aan te wenden. Mensen die bomenkap bepleiten uit angst voor een vallend takje, en gemeentes die daar van harte op in gaan omdat het weer onderhoud scheelt. Met ‘de veiligheid’ als argument, komen uiteindelijk weer de opportunistische kanten boven die alle mensen kenmerken. Er is hoe dan ook een voedingsbodem gemaakt voor hysterie, en zoals ook uit Hanekamp zijn proefschrift blijkt speelt de milieubeweging bij die cultuur van angst een grote rol. Wie aanspraak maakt op veiligheid, milieu enz heeft direct een gehoor.
Heidelberg Appeal Nederland
Hanekamp is de drijvende kracht achter het Heidelberg Appeal Nederland, stichting Han. Met zijn onderzoek in de jaren ’90 ondergroef hij al de logica achter het zure regenbeleid en de miljarden euro’s kostende campagne om boeren te pesten. Een op pseudowetenschap leunende campagne die nu in de Programmatische Aanpak Stikstof in een andere jas het zelfde beoogt. Met wanneer je naar de werkelijke motieven kijkt nogal magere baten, in maatschappelijke zin: het helpen van wat plantensoortjes (130 in totaal van de 1500 vaatplantensoorten in NL) die niet goed tegen een hoger gehalte stikstof kunnen dan in het jaar 1900 gebruikelijk was. Zijn intellectuele onafhankelijkheid werd niet op prijs gesteld door het cordon van linksige nepintellectuelen dat een bedrijfstak domineert die zichzelf feteert op de achterkant van de advertenties: de journalistiek. Laat staan door het academische inteeltcircus dat haar brood verdient met angsten over het milieu (RIVM, Alterra enz), en de waan dat hun onderzoek Het Advies kan geven aan Het Beleid dat Het Einde aan alle zorgen betekent. Een utopie is dat, die beleidsadvies-machine die met volmaakte kennis en het ultieme beleid de optimale samenleving kan maken. Een niet realiseerbaar wensbeeld, waarbij je De Goede Wereld meent af te kunnen dwingen met volmaakte kennis.
Jezus Christus
Terug naar het proefschrift, dat ‘De Utopie’ herleidt tot het niet te realiseren wensbeeld van het koninkrijk der hemelen op aarde: het Evangelie van Jezus, ook historisch gezien De bron van alle utopieen, die volgens Hanekamp in seculiere vorm vaak tot dood en verderf leidt. (Nazisme met haar Derde Rijk, het Communisme, en de Duurzame Heilstaat 2.0 (?) Daarin verschilt Hanekamp niet veel van John Gray in ‘Black Mass’ die deze wens om de hemel op aarde te realiseren tot de christelijke traditie en de dystopie herleidt; Jezus stierf aan het kruis, en zijn discipelen moesten toen met de nodige kunstgrepen maar zijn gedachtengoed op aarde vormgeven. Wie de hemel op aarde fysiek wil realiseren, maakt daarbij onvermijdelijk vele slachtoffers. Jezus zijn koninkrijk was dan ook enkel spiritueel (zie de Bergrede), en hij gunde ‘des keizers wat des keizers is’.
Jaap zijn pil tegen de utopie die als onvermijdelijk gevolg een dystopie heeft heeft de volgende genezende werking. Vanuit zijn kerkelijke achtergrond bepleit hij meer liefde voor het kleine, in plaats van het najagen van Het Grote, de ‘idealen’ die nogal vaak uitmonden in het koeioneren van anderen, waarbij de bloedspetters in de geschiedenis nog tonen wat het realiseren van de Hemel op Aarde voor nare consequenties kan hebben. De Betere Wereld begint bij het beteren van jezelf, niet bij het terroriseren van anderen en vaak is het goede vooral negatief: het is voldoende om narigheden als ziektes uit te bannen, ongemak op te heffen. Omdat van ‘Het Goede’ alleen onvolmaakte afspiegelingen bestaan waarover iedereen weer van mening verschilt. Wie overeenstemming over ‘Het Goede’ wil bereiken moet automatisch andere visies de kop indrukken. Terwijl over Het Kwade veel eenvoudiger afspraken zijn te maken waar iedereen bij uitbanning voordeel van heeft. Iedereen wil van de pokken af.
De realisatie van Groene Heilstaat 2.0 door Kameraad Henk Kamp is het zoveelste voorbeeld dat we van de geschiedenis niets leren, waarbij via bureaucratische overregulering een ideaalstaat op basis van ‘Natuurlijke Energie’ zal verschijnen via ‘De Transitie’ die onze koopkracht uitholt. Gelukkig zijn er onafhankelijke denkers die tonen dat we het hadden kunnen weten. En die ook tonen dat je als dr in de chemie en dr in de theologie bij volle verstand belijdend christen kunt zijn. Een dikke fuck you naar alle anti-theisten die puberaal simplisme over geloof verwarren met intellect. En wanneer we dan persoonlijk worden: dat gefundeerd dwarse, dat mag ik eigenlijk wel. Jaap is 1 van mijn goeroes, die tonen dat je altijd je horizon kunt verbreden. Vooral wanneer je dacht het allemaal al weer te weten.
De paradox van de angstcultuur. Dat klinkt chique, maar is er niet gewoon sprake van een pragmatische en opportunistische houding die je kunt omschrijven als ‘van twee walletjes eten’ en waarbij men per walletje van waarheid wisselt? Of anders gezegd: wat in de ene positie als waarheid geldt wordt in de andere positie als leugen bestreden en omgekeerd.
Daarnaast is er ook nog sprake van een intrinsieke hypocrisie omdat al die “linksige nepintellectuelen” zoals jij ze noemt altijd onbeschaamd en zonder maat gebruik maken van de verworvenheden van “de wereld” die zij bestrijden.
GroenRode ideologen voelen zich gesterkt dat een theoloog tegenstander is van hun voorzorgsprincipe. Ideologie en theologie zijn echter dogma’s op een zelfde voetstuk.
De grote kerken in Europa, sinds kort ook de katholieke, steunen uitdrukkelijk het klimaatbeleid dus die theoloog heeft in eigen kring genoeg te doen.
Het grote publiek is met theologische argumenten helemaal niet meer te bereiken.
Daarnaast is op theologische en kerkelijke autoriteiten de beschrijving die ik lees bij DWK evengoed massaal van toepassing:
“intrinsieke hypocrisie omdat al die “linksige nepintellectuelen” zoals jij ze noemt altijd onbeschaamd en zonder maat gebruik maken van de verworvenheden van “de wereld” die zij bestrijden.”
@Harry: je felheid tegen alles dat met christendom en theologie heeft te maken is prima, ik erger mij ook groen en geel aan gristenen en het collectief moeten opdreunen van onwaarschijnlijkheden die je dan collectief voor waar moet houden, heb na mijn Wagenignse tijd in een gristelijke scene rondgehangen waar domheid en meegaandheid de norm was, tot zelfs vijandigheid tegen alles dat met rationeel kritische analyse te maken had. En dat alles overgoten met een alternatieve make-up.
Mijn beste vrienden met de langste houdbaarheidsdatum zijn dan ook geen gristen, het zijn eigenlijk meestal maar vervelende hypocriete wezens, en die zalvende glimlach van die gristenen krijg je jeuk op zeven plaatsen van
…maar je zou tegelijk voor de grap eens verder moeten kijken dan je opstandige neus lang is. Lees eerst Jaap zijn proefschrift maar eens. Voor mij zijn het mensen als Jaap, maar ook Cees Dekker die tonen dat je bij vol verstand een positieve conclusie over geloof kunt trekken die verder gaat dan dat van de punkband ‘Bad Religion’
..hun conclusies vind ik intellectueel interessanter en inspirerender, minder kortzichtig
Ik zou verder eerder concluderen dat mensen in zijn algemeenheid laffe leugenachtige en opportunistische wezens zijn, maar toch ook weer tot goede dingen in staat. De mensen die joden vervolgen kunnen ook een mooie kathedraal bouwen, en zelfs Ed Nijpels zal iets goeds hebben
Om intens goede en gelovige mensen domme en perverse dingen te laten doen, daar heb je een dogmatische religie, een vijandbeeld, propaganda en verdorven leiders voor nodig. IS staat daarmee op een zelfde fundament als GreenPeace, de laatste vervolgt haar ongelovigen, critici en sceptici nog net niet, maar is fundamenteel ook een ondemocratische / fascistische organisatie.
ZKV-tje
In mijn kinderjaren hadden we een huisarts, dokter Van Lith de Jeude.
Die was altijd aan het werk. Onvermoeibaar, elke dag weer: spreekuur, rondje huisbezoek, dan weer terug naar de praktijk. En als hij klaar was haastte hij zich zo nu en dan in zijn Kever naar “het dorp” zoals Zeist door de Zeistenaren wordt genoemd. Daar plukte hij dan wat schoffies van straat en scheurde met de joelende kinderen achterin toeterend een paar rondjes door de omgeving. Eindstation ijssalon Vinezia.
“Dat is wat je noemt een echte Christen,” zei mijn moeder dan.
Op een dag ging ik met haar mee naar het spreekuur.
Mijn moeder zou namelijk haar “oren laten uitspuiten” en deze gevleugelde woorden prikkelden mijn nieuwsgierigheid zo dat ik een lichte doofheid veinsde.
Nadat mijn moeder klaar was (ik bespaar u de details) moest ik mij
achter in de kamer tegen de muur opstellen. Van Lith stond aan de andere
kant achter zijn bureau. Hoorde ik dat nou goed? “Godverdomme kleine rotzak” fluisterde hij nauwelijks hoorbaar. Ik kon een brede grijns niet onderdrukken en vertrok onbehandeld bij moeders achterop (voeten in de fietstas) huiswaarts.
Twee dingen wijzer: “oren uitspuiten” dat bestond echt en onderweg legde mijn moeder me uit wat een atheïst is. Wat een echte Christen was, was me inmiddels ook wel duidelijk.