Nieuw IPCC versterkt catastrofedenken

Greenpeace heeft alvast een kernachtige samenvatting gemaakt van het komende IPCC AR5-rapport

Nu de auteurs van Werkgroep 2 van het vijfde IPCC-rapport AR5 bekend zijn, staat al één ding vast: het rapport in 2013 wordt een herhaling van zetten. De alarmistische gelederen zijn zelfs versterkt met zwaarder geschut, als Stephen Schneider en Terry Root. Ook Jonathan Overpeck, centraal in de Climategate-emails van Werkgroep 1 doet nu mee in Werkgroep2. Verder oudgediende alarmisten:  zoals Rik Leemans, onze Wageningse inspirator op het Museumplein bij klimaatdemonstratie Beat the Heat. En klimaat-voor-ruimte Pavel Kabat, de bij PIK gedetacheerde Greenpeace-employee Bill Hare alwéér, Duurzaamgoeroe Frans Berkhout  van de VU.

Spandoeken bij lezing Watts
Met name bij het hoofdstuk van Werkgroep 2 over oceanen kunnen we de borst nat maken: de klimaatactivist Ove Hoegh Guldberg, leider bij klimaatdemonstraties, schrijver voor Greenpeace en houder van de activistensite climateshifts is aangewezen als Coordinating lead author. Guldberg riep activisten op de lezingenreeks van Anthony Watts te verstoren met spandoeken en protestborden, zelf saboteerde hij de lezing met eigen toespraken: hij is dus echt geknipt voor een open klimaatdebat, waar de wereld na Climategate en het mislukken van Kopenhagen om vroeg.

Onderwatercatastrofe
Guldberg was eerder door Martin Rees (Club van Rome/Royal Society) aangewezen om het Royal Society-rapport te schrijven over ‘ocean acidification’, wat Rees, beschreef als ‘Underwater Catastrophe’. Guldberg schreef ook het door IPCC in AR4 hfdstk 4 box4.6 aangehaalde Greenpeace-rapport. Het is geen domme jongen en Guldberg werkt ook als reviewing editor/gatekeeper bij Science. Eén pluspunt: De publicatielijst van Guldberg is aanmerkelijk langer dan die van veel andere IPCC-ers als Leemans of Van Dorland met zijn ene artikel in 1997, en natuurlijk is hij veel geciteerd: maar dan vraag ik me af of dat werkelijk alleen ligt aan de kwaliteit van zijn werk, of minstens net zo veel aan de geest van zijn werk?

Koningin van klimaatspeculatie
Guldberg heeft bij AR-5 ook nog AR4-hoofdauteur Dr. Carol Turley tot zijn beschikking als reviewing editor, medeauteur van het Royal Society-rapport. Een groot talent in de -klimaatspeculatie met catastrofale suggestie. De vaste lezers kennen de bij oceanologen als ‘zeer alarmistisch’ bekend staande Turley nog als IPCC-lead author en van haar wonderlijke manier van tegengesteld citeren van literatuur in AR4, waarover ik publiceerde op deze site, Het Parool en Bionieuws.

Kinderfilmpje
Kijk hieronder naar het filmpje met kleipoppetjes dat scholieren uit Plymouth maakten onder supervisie van Turley. Turley en haar Plymouth Marine Laboratorium vermarkten ‘oceaanverzuring’ als ’the other CO2-problem’, een kop die New Scientist in 2006 gebruikte.

Een paar excerpts uit het filmpje: ‘all animals in the sea are going to die, and as one animal dies, that wil trigger the death of an other animal etc.’. Het uitstervende plankton komt ook een zeehond op een ijsschots vertellen dat ook hij gaat uitsterven. Maar gelukkig zijn er die wereldreddende wetenschappers, de kanaries in de koolmijn die domme politici komen waarschuwen. ‘We might be able to make humans realize what they have done, before it’s too late’, stelt domme politicus Neptunus pas na lange overreding. Dat is toch iets dat je kunt omschrijven als alarmisme, het opleiden van kinderen tot brave donateurs, die zich afzetten tegen hun domme vervuilende ouders. Op naar het duurzame avondland, samen met het IPCC.

Oceaanfertilisatie
Terwijl we al eerder schreven dat oceaanfertilisatie, zoals we dat hier al benoemden netto gunstig is en tot nu toe plankton (coccolithoforen) méér laat groeien, de snelheid van verandering niet zo snel is als gesteld en hoewel sommige organismen nadeel ondervinden valt bij een stijging tot 550 ppm een netto positief effect te ontwaren.

Gang is alles
Belangrijker nog is dat de oceaanverzuurders met fundamenteel gebrekkige experimenten kampen.Want de impact op het leven in de oceaan zou ‘detrimental’zijn dankzij de snelheid waarmee CO2 toeneemt, ‘meer dan de laatste 50 miljoen jaar’is de gangbare kreet in het wereldje, zie hier.

Maar in ieder labexperiment met dramatische uitkomsten liet men juist de CO2-concentratie in enkele weken oplopen, tot concentraties die in de natuur pas over een eeuw worden verwacht. Alsof je een bierliefhebber in één avond gedwongen een heel fust voert. En zelfs dan nog, krijg je netto een positief effect. Realistische experimenten duren kortom veel langer dan het geduld van de onderzoeksfinancier.

Waarom..
Waarom grijpen wetenschappers niet in, om speculatieve claims te corrigeren? Nu moet blogger Andrew Bolt het doen. Hij zette zowel de financiële belangen van Hoegh-Guldberg op een rij als zijn alarmistische mediamissers.

• He’s advised business, green and government groups, and won our rich Eureka Prize for scares about the Great Barrier Reef. He’s chaired a $20 million global warming study of the World Bank.
• In 1999, Hoegh-Guldberg warned that the Great Barrier Reef was under pressure from global warming, and much of it had turned white.
• In fact, he later admitted the reef had made a “surprising” recovery.
• In 2006, he warned high temperatures meant “between 30 and 40 per cent of coral on Queensland’s great Barrier Reef could die within a month”.
• In fact, he later admitted this bleaching had “a minimal impact”.
• In 2007, he warned that temperature changes of the kind caused by global warming were again bleaching the reef.
• In fact, the Global Coral Reef Monitoring Network last week said there had been no big damage to the reef caused by climate change in the four years since its last report, and veteran diver Ben Cropp said this week that in 50 years he’d seen none at all.

In het AR5 wordt de oceaan dus weer zuur als nooit tevoren,we zijn waarschijnlijk nu al op een tipping point, naderen zeker een ’threshold’en wie inhoudelijke kritiek uit op klimaatspeculatie is tegen de wetenschap. (en heeft ook geen vrienden als we de publicatie in PNAS met als coauteur Stephen Schneider mogen geloven over ’true climate experts‘)

Ratineel optimist
Zooloog en Economist-journalist Matt Ridley schreef ’the Rational Optimist, waarbij hij de klimaatspeculatie van de Guldbergs en Turleys in deze wereld over oceaanverzuring van nuance voorziet. Hij mocht al in New Scientist ervaren hoe vijf  experts (mét vrienden), waaronder Guldberg vakkundig zijn punten omzeilden die hij noemde in The Rational Optimist.

Men valt aan op details, om de hoofdpunten onbenoemd te laten en betwijfelt vervolgens de moraliteit van de criticus en zijn intelligentie. Ongeveer het zelfde als wat Boon en Leemans deden na mijn verhaal in Bionieuws.

Circling the bandwagons
Wanneer een buitenstaander kritisch bericht, omdat de wetenschappelijke gemeenschap publiekelijk geen korte metten maakt met klimaatspeculanten (net als bij de film van Al Gore), dan is hij ‘denier’is en ‘anti-science’. (‘niet van onze club’) Wat Judith Curry al noemde ‘circling the bandwagons’.

Kopenhagen mislukte dus  gewoon omdat…

1. de mensen dom zijn, en wetenschappers die de aarde redden dus nog wat verder moeten afdalen tot het gepeupel toegeeft
2. je die domme mensen alleen via meer angstbeelden kunt meekrijgen richting het duurzame avondland
3. we blijkbaar niet dramatisch genoeg de catastrofes en ‘tipping points’ schetsten die de wereld te wachten staan, en er dus nog een tandje bij moet. Schop de mensen tot ze een geweten hebben.

Leitmotif
Hoe lang is deze wereldvreemde arrogantie nog het leitmotif, zoals we dat ook al bij Turkenburg cs zagen tijdens de Tweede Kamerhoorzitting ten opzichte van ‘Rorsch en zijn kornuiten’. Er zijn genoeg mariene biologen die echt willen weten hoe het in de echte wereld zit: waarom zijn die niet gewoon geselecteerd? Of hebben normale wetenschappers, net als Bas van Geel, geen zin om hun tijd in het IPCC te steken omdat ze een voorgekookte boodschap moeten brengen?

Eén spandoek zegt meer dan duizend pagina’s
Het IPCC is nog steeds een voortzetting van de Club van Rome in klimaatjas. Niet de geldigheid van voorspellingen of de wetenschappelijke balans staat voorop, maar de geest van de boodschap, en of je maatschappelijke verandering teweeg brengt. Maar waarom dan nog al deze moeite via een jarenlang proces dat per wetenschapper éénderde van zijn werktijd opeet. Kunnen ze die niet beter besteden aan het bedrijven van wetenschap? Of aan hun kinderen en kindskinderen…Let wel, er zijn vele positieve uitzonderingen in de schrijfgroepen die integer werken, maar toch.

In plaats van bij Werkgroep 2 weer duizend pagina’s lang de schijn van objectieve wetenschapspresentatie te wekken,  kunnen de auteurs dit keer volstaan met één a4tje met spandoektekst, dat de Club van Rome-geest van AR5 samenvat: Bekeert u en doneer.