The Ecomodernist Eagle has landed….

‘Het is gek dat de beweging die klimaatopwarming beschrijft als een asteroïde die op de aarde afkomt, totaal onrealistische oplossingen predikt om die vermeende ramp te voorkomen’, zo stelde Ted Nordhaus gisteravond in De Balie in Amsterdam bij de Battle of Ideas. Hij is schrijver van het Ecomodernistisch Manifest dat nu ook in De Lage Landen stof doet opwaaien, zoals de 28ste in Gent. Het zou volgens tegenstanders de ‘schaapsvacht van Big Industry’ zijn.

‘Terwijl er nu 3 bewezen manieren zijn om substantieel minder CO2 te produceren met je energie, namelijk kernenergie, aardgas (ook door fracking) en grote waterkrachtcentrales. De Orthodoxe groene beweging is tegen alle drie.’

Clubs als Greenpeace brengen ‘oplossingen’ uit fantasialand, waarbij je de hele wereld op windmolens, biobrandstoffen en zonnepanelen laat draaien. Zonder rekening te houden met de negatieve gevolgen voor ruimtegebruik, de ontbossing voor biobrandstof, en het feit dat windmolens en zonnepanelen geen deuk in een pakje energieboter slaan door hun wisselvalligheid. Zo lijkt het dus dat de beweging die het milieu zegt het belangrijkst van alles te vinden, in de praktijk geen bal om milieu lijkt te geven door technisch onwerkbare alternatieven door te willen duwen. 

Om dat op papier voor leken mogelijk te laten lijken snijden ze in het mondiale energieverbruik, in plaats van gewoon aan te nemen dat dit nog meer dan verdrievoudigt. Ze gebruiken kortom rampscenario’s om een fantasiewereld met radicale systeemverandering te forceren.

Zijn Breakthrough Institute uit Californie wil zo goedkoop en dus effectief mogelijk de uitdagingen van deze eeuw aanpakken, zodat ook de rest van de wereld ons welvaartsniveau kan genieten. De Groene Vooruitgang dus. Met de naam ‘ecomodernisme’ vatten ze een optimistischer kijk samen op de 21ste eeuw.

Een eeuw die geen eindtijd is maar een nieuw begin, waarin de laatste armoede verleden tijd kan worden en iedereen fatsoenlijke aansluiting heeft op betrouwbare energiebronnen, schoon drinkwater, divers voedsel en alle welvaart die wij zelf ook genieten. Er zijn geen planetaire grenzen die daar een rem op zetten, die grenzen bewegen al eeuwen mee met nieuwe culturele en technologische veranderingen. 

Vergelijkbaar met wat Bjorn Lomborg al jaren stelt met zijn Copenhagen Consensus, en Julian Simon voor hem. En wat spijtoptant uit de orthodoxe groene beweging- Mark Lynas nu ook stelt. Lynas gooide Lomborg eerder een taart in zijn gezicht omdat Lomborg het waagde zijn groene sommetjes te maken, maar haalt zich nu de woede van zijn voormalige groene strijdmakkers op de hals. De Next Nature-beweging van Koert van Mensvoort stelt ook al jaren: de natuur verandert met ons mee. Nordhaus zelf werkte voor alle groene clubs die je in Amerika kunt vinden, zoals de Sierra Club.

Toen die met opnieuw  dure ineffectieve ‘oplossingen’ kwamen als Cap & Trade – systeemverandering en afknijpen in plaats van groei- voor snelle CO2-mindering ging bij hem de deur dicht. En hij schreef het Michael Schellenberger het Essay ‘The Death of Environmentalism’, dat als een bom in eigen gelederen insloeg. Nu beweegt het Breakthrough Institute tussen partijlijnen door in een gepolariseerd politiek landschap.

Zoals Brendan O’ Neill stelde van Spiked Online moeten alle wereldburgers ‘net als ons hier kunnen zitten en 2 uur een debat kunnen houden’. O’ Neill fulmineerde tegen het achteruitgangsgeloof van Greenpeace cs, allen Westerlingen met een verwende welvaartspositie die het armere deel van de wereldbevolking ‘oplossingen’ voorhouden die ze zelf nooit zouden adopteren. Zoals 14 uur je rug breken als kleinschalige bioboer. Hij brak ook het idee van ‘watermelons’ af, dat de groene beweging eigenlijk ‘rood’ van binnen is. Het was volgens O’ Neill juist Karl Marx die als eerste kritiek had op wat je de ‘eerste groene activist’ kon noemen: Thomas Malthus.

De predikant die vaste planetaire grenzen predikte rond 1800, en honger als natuurlijk gevolg daarvan. De progressieve beweging heeft de door Marx gepredikte idealen verraden om alle mensen uit armoede te tillen. Ze werden ‘environmentalist’- het milieu werd de maat van alle dingen. Iets is goed als het goed is voor ‘het milieu’ , terwijl O’ Neill zich humanist noemt. ‘Als het goed is voor mensen is het goed’.

Het is goed dat Greenpeace bestaat, dat is een teken van welvaart
Directrice van Greenpeace Sylvia Borren had afgezegd, maar de campagne-directeur Joris Thijssen was een waardige vervanger. Als een gelikte marketingstrateeg schetste hij de groene visioenen, die Greenpeace tot zo’n succesvolle campagnemultinational maakt. Zoals Thijssen het vertelt, dan lijkt Nordhaus eigenlijk maar een zeurpiet die oplossingen wil die niet nodig zijn. Yes we can, het kan wel als we maar geloven en radicaal het systeem veranderen.

De wereldzee vol windturbines die een koolstofloze economie aandrijven, blije mensen in India dankzij zonnepanelen van Greenpeace, een wereld met 9 miljard mensen die eten van biologische landbouw in kleine perceeltjes vol natuur daar tussen. Dus hoezo, wij zijn tegen vooruitgang? En wij maken wel degelijk onze sommetjes

Tjsa, als je het zo schetst, je laat het ruimtebeslag weg, alle ecologische en economische kosten veeg je onder het tapijt van ‘wie dan leeft, die dan zorgt’ en je rekent met een calculator die stuk is, ik zou ook voor zijn. Positief aan Thijssen zijn optreden vond ik verder, dat hij met zijn persoon schetst in wat voor weelde je zelf moet leven om zulke standpunten voor de rest van de wereld te prediken.

Aan de andere kant: je kunt de Ecomodernisten ook best vastpinnen op utopische aannames. Ook met Nordhaus zijn grote 3 met je nog niet bij een koolstofloze economie. En kijk naar DE proeftuin voor de aarde van de 21ste eeuw, Nederland.

Met 1 degelijke kerncentrale er bij kunnen al die windturbines van het Energieakkoord bij het schroot, en wat zou dat een groen ruimtebeslag schelen. Maar we zitten ook met een politieke en sociale realiteit, waarbij Jan Paul van Soest en Wouter van Dieren dat in een deal met Pieter van Geel voor ons land onmogelijk maakten.

Die sociale realiteit is misschien wel belangrijker dan het gehamer op bewijs als lakmoesproef voor waarheidsvinding en het afzweren van ideologie, wat eigenlijk de kern is van het Breakthrough Institute. Nordhaus is een echte nerd, die in persoonlijke discussies het best tot zijn recht komt, en dan als een felle havik aanvalt waar iemand volgens hem de grenzen van de logica tart: ‘er is geen bewijs dat…’

Bij een democratie en een moderne samenleving spelen argumenten en bewijs bij besluitvorming een ondergeschikte rol. Emotie en volksmennen, dat telt, en dat is een vak dat Greenpeace goed onder de knie heeft met haar professionele marketeers. Het heeft ook geen zin daar tegen in te gaan, zonde voor je eigen duurzame energie.

Zoals Nordhaus vooraf bij onze Ecomodernisme- workshop voor journalisten al stelde: je moet je tijd ook niet teveel meer verdoen met het bestrijden daarvan, dan geef je ze meer macht dan nodig. En zo sta ik er zelf nu ook in. Laat ze toch. Zo stonden de jonge bezoekers van onze workshop er ook in, studenten van de TU Delft. Zij hebben die ideologische ballast niet, denken in praktische en werkzame oplossingen. Net als onze Thorium Theo deed met de Thorium-conferentie in Delft.

En dan ben je eigenlijk al ecomodernist zonder het zelf door te hebben. Dus bij deze is de Ecomodernistische Eagle geland. Ieder die de mensheid vooruithelpt en die zoveel mogelijk ruimte voor natuur wil sparen heeft nu een dak boven het hoofd, waar groene vooruitgang eerder nog geen vastomlijnd thuis had.