Bij geleidelijke temperatuurstijging groeit koraal steeds beter

Screenshot grafiek Janice Lough in J. Exp. Mar. Bio.Ec: 2000 In de echte wereld bestaat tot nu toe vaak een positieve correlatie tussen SST en koraalgroei (dichtheid skelet en uitbreiding oppervlak)

De verzuring van de oceaanwetenschap stelt dat opwarming van zeewater samen met een hogere CO2-concentratie en daardoor lagere zuurgraad van de oceaan koraalriffen laat verdwijnen. Diverse publicaties verschijnen – zoals nu in PNAS van Ivan Nagelkerken– waar de laatste eco-modes in academieland worden beleden van ‘mismatch’ en ‘regime shift’ en ecosysteemfunctioneren, doordat CO2 haar dodelijke werking op koraalriffen zou uitoefenen samen met temperatuurstijging. Hun model van de natuur wordt gepresenteerd als de echte natuur, globale rampen zullen ons deel zijn, en wij zullen allen omkomen tenzij….

Gaaaaaaaaaap.

Wij berichten al eerder dat de laboratorium-studies vanaf 1994 die deze oceaanwetenschaps-verzuring ondersteunen voor 95 procent zijn gebaseerd op ondeugdelijke experimenten, die niet repliceerbaar zijn. Dus zeg maar, bij het grof vuil kunnen. Dat zeggen wij niet, ik hoef geen mening te hebben over de natuur, als metingen veel interessanter zijn. Nature kwam er mee aanzetten op 5 augustus, op basis van deze pubicatie in Ices Journal of Marine Science.

Een andere relativering komt van het werk van ondermeer de Australische klimaatwetenschapper Janice Lough, die ooit is opgeleid bij…..de Climatic Research Unit van de Universiteit van East Anglia, bron van Climategate. Zij reconstrueert klimaatvariaties op basis van de samenstelling van koralen.

Eerder toonde zij al met Cooper et al in Science in 2012 dat bij diverse riffen rond Australie in afgelopen eeuw het koraal juist sneller ging groeien bij hogere zeewatertemperaturen (SST), gemeten aan de dichtheid van het kalkskelet van koraal en de jaarlijkse uitbreiding. Bij de Houtman Abralhos Eilanden vonden ze zelfs een groei van rond de 5 procent, bij een toename van 0,6 tot 0,8 graden per decade. Dus bij een forse temperatuurstijging. Terwijl andere regio’s bij een lichtere temperatuurstijging van 0,1 graad per decade geen significant verschil in groei werd gevonden. Dus, als er al een effect is van temperatuurstijging, dan is dat vaak juist positief. En waar is dat CO2-effect? Precies…Zij concludeerden

the large-scale phenomenon of ocean acidification is not currently limiting calcification on coral reefs uniformly at a global scale

Ook Kevin Helmle rapporteerde al in Nature dat in de periode met sterke toename van CO2 in de atmosfeer en temperatuurtoename van 1937 tot 1996 bij de Florida Keys :

CO2-simplisme en gemiddelde wereld-temperatuur-simplisme kan dus geen sluitende verklaring geven. Sterker nog: opwarming van zeewater werkt vaak zelfs positief voor de groei van koraal, of zoals bij Helmle: er valt gewoon niet veel te zien van de ramp.

Regionale invloeden zijn vaak meer van belang bij de gezondheid en groei van koraal. Hoe dichter bij het land, hoe groter de invloed van rivierwater en eutrofiering van dat rivierwater bijvoorbeeld. Een slimme manier die Janice Lough nu in Australie gebruikt – zoals in deze publicatie in Coral Reefs is reconstructie van die rivierafvoer via koraal van 1648 tot 2011. Bij een grote hoeveelheid troebel rivierwater verandert de samenstelling van het koraal om die lagere lichtdoorlatendheid te compenseren. Bij troebel water groeit het minder. En zo krijg je dus dankzij het koraal een jaarlijks beeld van de rivierafvoer in de buurt.

Screenshot publicatie Janice Lough in Coral Reefs:

Zo vond zij dat in combinatie met een grotere frequentie in stortbuien vanaf 1850 en steviger El Nino-events er ook meer eutrofiëring en vervuiling met de rivieren meekwam, mogelijk door de vestiging van Europese kolonisten met hun grootschalige landomzettingen. Koraalriffen dichter bij de kust laten dan ook vaker groeiverandering zien, dan koraalriffen verder van de kust. Eutrofiëring heeft een bewezen negatieve invloed op de groei.

Screenshot publicatie Janice Lough: uit het koraal kun je de troebelheid van kustwater aflezen in hun groei

Terwijl: als de invloed enkel mondiaal zou zijn, dus CO2, dan hadden juist de buitenste riffen het meeste beïnvloed moeten zijn. Je zou overal een uniforme reactie van koraalriffen moeten zien, maar dat is vaak niet het geval. Een eerdere studie van Janice Lough met Barnes in 2000 in het Journal of Experimental Marine Biology and Ecology vond al aan samples 245 kolonies van 29 koraalriffen in het Great Barrier Reef dat de dichtheid van kalkskeletten en hun groei TOE-neemt bij opwarming van 1 graad groeit met 4 procent van 1903 tot 1982. Terwijl koningin van oceaanwetenschaps-verzuring Joanie Kleypass stelde dat koraal juist 6-14 procent minder zou moeten groeien dankzij dat dekselse CO2.

Bij Lough zijn de resultaten gebaseerd op metingen aan koraal in de natuur. Bij Kleypass zijn het projecties op basis van ondeugdelijke laboratorium-experimenten, waarbij koraal plots aan een verlaagde pH wordt blootgesteld.

De mate waarin koraal zich uitbreidt hangt ook af van hoe beschut het ligt. Als er veel stormen en golfslag is, dan investeert het koraal meer in stevigheid van skelet dan in expansie. Hoe minder licht het water doorlaat, hoe minder het koraal groeit.

Conclusie:

• In tegenstelling tot de plotse temperatuurstijging van zeewater bij een El Nino-evenement, correleert koraalgroei vaak positief met geleidelijke temperatuurstijging
• Waar het dekselse CO2 een mondiaal uniforme werking zou moeten vertonen, is dat niet aangetoond. Juist bij koraal ver van de kust zou dat zichtbaar moeten zijn, maar dat is vaak niet het geval
• Er zijn vele andere factoren die mogelijk meer invloed hebben op koraalgroei. Zoals eutrofiering van kustwater
• Dus wie waagt het hier om ons steeds ‘ontkenners’ te noemen? Wie ontkent hier wat? Hoezeer moeten wij nog aantonen dat CO2-simplisme van milieu-activisten niets van doen heeft met wat in de echte natuur gebeurt?

Zo kun je ook de ondeugdelijkheid van de meeste oceaan-zuurexperimenten verklaren. Een plotse schok in pH in het lab, daar reageert koraal met haar symbionten niet zo optimistisch op. Net als wanneer je plots bij een El Nino een temperatuurschok van 1 graad krijgt. Maar stress-reacties van organismen zijn niet vergelijkbaar met hun reactie op zeer geleidelijke verandering. De oceaanzuurlobby doet echter of de stress-reactie het zelfde verloopt.