De overheid is de belangrijkste reden dat vissers onder water gaan, dankzij investering in ecologisch wantrouwen. Tot 2020 verdampt liefst 126 miljoen aan averechts werkende subsidies via het nieuw EFMZV-visserijfonds, waarvan 100 miljoen Europese gelden. Die zet de overheid in voor tegenstrijdige doelen, die allen een kostenopdrijvende werking hebben voor visserijbedrijven en voor de belastingbetaler. Tot 2020 verdampen in de EU zo ruim 6 miljard euro visserijsubsidies, vooral om de gevolgen te pareren van averechts EU-beleid.

Dat kun je opmaken uit de inherent tegenstrijdige subsidie-doelen waarmee de Rijksoverheid de visserij bejegent.Hieronder zie je een screenshot van de beoogde hoofddoelen, waarmee de overheid de visserij bejegent. De eerste 2 doelen leiden direct  tot kostenopdrijving, die doel 3 volledig teniet doet, voor zover je al met subsidie het rendement verbetert.

Screen Shot 2015-12-18 at 08.14.58

Doel 1: Aanlandplicht brengt tonnen euro’s verlies per kotter
De belangrijkste geldverbranding voor de sector is de volledige aanlandplicht per 2016. Subsidiedoel 1 dient als een soort vaseline om die aanlandplicht door te drukken. Terwijl een studie die het Landbouw Economisch Instituut (LEI) 2013 uitvoerde al liet zien, dat de bescheiden winst die grote kottervissers per jaar nog maken (17 duizend euro) dankzij de aanlandplicht voor bijvangst omslaat in tonnen euro’s verlies per jaar.

Dat is al 2 jaar lang bekend. Ondermaatse vis die vissers door de aanlandplicht per 2016 aan wal moeten dumpen, mogen ze dan enkel nog laten verbranden of tot diervoeding laten verwerken. Verkoop als vismeel levert een tiende op van wat maatse vangst zou opleveren. Dus vissers moeten dekruimte reserveren voor spul dat 10 keer zo weinig oplevert.

Wanneer ze het aan de meeuwen voeren als diervoeding slingert de overheid ze per 2016 op de bon. Martijn van Dam (PvdA) probeert nu ‘draagvlak’ niet alleen met subsidies te kopen, maar ook door te speculeren met extra tongquotum.

Aanlandplicht doet bureaucratie uitdijen en kosten gegevens opschroeven
Daarnaast maakt de aanlandplicht de verzameling van betrouwbare vangstgegevens onmogelijk, zo meldt de overheid al in haar EFMZV-conceptplan. Op bladzijde 17 lezen wij:

Er is grote bezorgdheid dat het in de toekomst (dankzij de aanlandplicht RZ) veel moeilijker, zoniet onmogelijk wordt om betrouwbare vangstgegevens te verzamelen.
De uitbreiding van de DCF naar nieuwe onderzoeksterreinen brengt nieuwe spelers in het veld. Er kunnen meer organisaties bij de datacollectie worden betrokken. Dit vereist sterkere coördinatie (kosten) en meer discipline om de deliverables binnen de gestelde deadlines en vereiste kwaliteit op te leveren. Ook meer nationale coördinatievergaderingen.

Er zijn steeds meer gegevens nodig om aan Brussel te rapporteren (dankzij de aanlandplicht, bestandsmetingen voor MSY en de Kaderrichtlijn Marien), wat de publieke kosten van visserij verder opschroeft. Niet alleen doordat er meer gemeten moet worden door meer belangenclubs en consultant. Maar ook omdat er met nog meer partijen tegen hoge uurtarieven meer vergaderd moet worden.

Doel 2: Verduurzaming is duurder maken van bedrijf zonder vraag uit markt
Gezeur over ‘duurzame visserij’ is ook geen vraag uit de markt. Het is een NGO-ding, en zoals RVO omschrijft verdampen de subsidies tot 2020 onder het motto van ‘verduurzaming’ vooral naar certificerings-trajecten. Ecolabels dus. Maar: Van de 815 viswinkels in Nederland voeren maar 15 zo’n ecolabeltje, de klant vraagt er niet om en veel vis die wel gecertificeerd is wordt zonder ecolabel verkocht. Groen moralisme kost geld en vergadertijd, en levert niets extra’s op.

Screen Shot 2015-12-18 at 08.26.41Doel 3: Beloftenindustrie casht op subsidies
Zie hier de exorbitante bedragen die aan de visserij zijn besteed tot 2014, terwijl vissers er geen cent meer door gingen verdienen. As 3 staat voor onder andere marketing: 60 miljoen euro subsidies verdampte hier naar allerlei consultingclubjes uit de beloftenindustrie en certificeringstrajecten.

Zie verder in 2008 as 1: 28 miljoen euro subsidies om schepen uit de vaart te halen. Dus als kotters straks door de aanlandplicht omvallen, dankzij de overheid, dan betaalt de belastingbetaler ook nog voor het omvallen van die kotters.

Er werd- zoals ik eerder al blogde- afgelopen jaar zelfs voor 6 ton euro subsidie vis uit de markt weggekocht. Dat betekent dat vissers hun vangst aan de straatstenen niet kwijtkonden. Terwijl 60 miljoen euro’s subsidies tot 2014 verdampten om via marketing, blueports en convenanten de illusie te verkopen dat zo de markt werd verbeterd.

 

Conclusie: 120 miljoen euro subsidies tot 2020 voor 3 keer niks
Ergo: 2 subsidiedoelen van de overheid werken averechts voor de rentabiliteit, en doel 3- de promotie met subsidie- dat werkt vanzelfsprekend ook niet. Met subsidie verkoop je niks. Vissers zijn steeds meer figuranten die een bureaucratie en consulting-industrie drijvend moeten houden.

In totaal verdampt 6,5 miljard euro visserij subsidie in de EU tot 2020. Het meeste gaat naar landen met aanhoudende overbevissing boven wetenschappelijk verantwoord niveau als Spanje. Dus terwijl Brussel beweert de visserij te ‘verduurzamen’ subsidieert ze over-exploitatie, het pesten van vissers door milieuclubs, en averechts symboolbeleid. Terwijl Brussel beter het volgende kon doen: lidstaten niet meer laten opvissen dan visserijbiologen verantwoord achten. Daar faalt de EU al sinds 1983 het GVB werd ingezet.

Averechts beleid stimuleert burgerlijke ongehoorzaamheid

Zoals de overheid dan ook vaststelt in het EFMZV-conceptplan:

..tsja dat krijg je er van, als je als overheid niet meer deugt

Wat averechtse regelgeving dus ook uitlokt is meer kosten voor controle en repressie. Want de overheid ondergraaft haar eigen legitimiteit, zolang zij de milieubeweging op haar stoel laat zitten.

Deel dit bericht a.u.b.
LinkedInMastodonWhatsApp

Gerelateerd: