‘Het Goede Doel’ casht op gezaaid wantrouwen tegen voedselproducenten

Wie controleert de controleurs?

In de komende Elsevier publiceer ik een artikel over de keurmerk-industrie, de handel in wantrouwen tegen voedselproducenten. Het artikel gaat over het MSC-keurmerk voor vis, en hoe WNF/Stichting de Noordzee/Good Fish Foundation BV dat gefinancierd door de Postcodeloterij aan de markt opdringen. Zoals met hun bewuste visweek en andere geheven vingertjes richting de consument. Nu ze de supermarkten in handen hebben, zijn nu de 815 viswinkels in Nederland het doelwit en ook restaurant.

Het artikel zou je volgens mij 1 op 1 kunnen vertalen naar andere sectoren in het voedsel-segment.

Na eerst gefinancierd door Postcode Loterij -miljoenen in media paniek te zaaien over ‘overbevissing’, dringen ze zichzelf op als oplossing. Hoewel er van alles mankeert aan de wijze waarop met name de Vissersbond de Nederlandse visserij verkwanselt, is het niet aan een privaat bedrijf- verhuld als ‘het goede doel’- om voor consumenten te beslissen wat zij wel en niet mogen kopen. Ook is niet duidelijk hoe objectief hun standaarden zijn, zoals we hier al ettelijke malen beschreven.

Keurmerken leiden daarnaast vooral tot lastenverzwaring voor producenten, zonder dat duidelijk is wat ze er voor terugkrijgen.Het is eerst aan overheden en visserijbiologen te bepalen wat wel en niet duurzaam is, niet aan bedrijven die vermomd als ‘het goede doel’ een keurmerk-monopolie opeisen. Een land als Noorwegen houdt zich het beste aan wetenschappelijk advies, en dat heeft puur te maken met het heersende overheidsbeleid.

Volgens de PR-dame van MSC zou mijn artikel ‘vol fouten’ zitten, wat klassiek communicatie-jargon is wanneer de strekking je niet bevalt.

Milieuclubs zorgen voor meer regeldruk en lastenverzwaring en daarom verdere intensivering

De Betweter-Leven-Ster leidt tot lastenverzwaring en schaalvergroting
In dat verband is het bericht vandaag in de Volkskrant ook relevant ‘Wildgroei keurmerken zet geloofwaardigheid onder druk’: de ACM die oproept de wildgroei aan keurmerken een halt toe te roepen. De ACM is echter zelf niet onafhankelijk, en dit bericht is mogelijk onder druk van deze schatrijke groene campagnebedrijven uitgegeven.

ACM ziet de overtreding van het Consumentenrecht door MSC en Albert Heijn hier gewoon door de vingers. Want wie bepaalt hier welk keurmerk onafhankelijk is? Milieuclubs zijn ook niet onafhankelijk. De Dierenbescherming met haar betweter-leven-ster is ook niet onafhankelijk, zij hebben een zeer duidelijke politieke visie die ik als vleesconsument niet deel.

Het zijn fondsenwervende bedrijven met een zeer specifieke politieke opvatting. Dankzij al hun loterij-miljoenen eisen zij het monopolie van goedheid op, maar er zijn vele andere visies op ‘duurzaamheid’ mogelijk, dat vage begrip. Sociaal economische duurzaamheid bijvoorbeeld van producenten. Ik geef veel meer om het welzijn van mensen dan van Betje Big en de morele superioriteitsgevoelens van Partij voor de Dieren-stemmers.

Zie in dat verband ook het artikel in de nieuwe VORK van Reinout Burgers: Extra regels voor dierwelzijn zorgen voor schaalvergroting. Dat is ook mijn observatie van het effect van meer milieuregels op de veehouderij en daarmee het agrarische landschap, met dank aan de milieubeweging. Steeds meer intensivering. Het enige dat ‘het Goede Doel’ doet – de Postcode Loterij-miljonairs van Boudewijn Poelmann- is het zetten van campagnedruk op politiek, en het pleiten voor links politieke stokpaardjes. Het zijn fondsenwervende campagne-bedrijven die nooit worden afgerekend op het netto resultaat dat zij in de praktijk bereiken.

Minder lasten, mooier landschap

Beste milieumaatregelen? Lastenverlichting!
Wat dat resultaat meestal is: Meer regeldruk en dus lastenverzwaring voor ondernemers en consumenten. Dat is de dood in de pot voor meer diversiteit in duurzaamheids-oplossingen. Want met meer lasten heeft een ondernemer minder bewegingsvrijheid voor eigen keuzes. In dat verband wil ik wijzen op de bioboer in de Eifel die ik tegenkwam. Terwijl zijn ‘groene’ buren’ het landschap strak trokken en mais verbouwden voor een Greenpeace-biosubsidiekachel (biogas), had hij als enige nog houtwalletjes en kleinschalige landschaps-elementen bewaard. Daar zong de nachtegaal, veldleeuweriken zongen er. Zijn geheim: kosten laag houden

En aan wie had deze hypergroene bioboer ook zo’n hekel? De groenen! (= ideologisch blinde campagne-kapitalisten)

Dus onze leus hier op Climategate.nl: Minder lasten, mooier landschap.