Dit grapje is met een Aai-Foon mogelijk…

Je ziet met name jonge vrouwen er meteen naar grijpen, dat houvast bij ieder moment waar ze met alleen zichzelf opgescheept dreigen te raken. En er naar gluren als een VOC-kapitein naar een kompas, verdwaald in de oceaan van het leven. De Aai Foon. Die heet waarschijnlijk zo omdat je over het scherm moet aaien, en dan doet-ie het. Iedereen aait en koestert ‘m. Bijna iedere ‘jongere’ grijpt bij een moment van emotionele stilstand de Aai Foon en begint te aaien en er geobsedeerd naar te staren.

Negroïde straatmeubulair staat er in steden ook de hele dag op de hoek mee te blingbling doen, zo’n negrofoon. Zonder te werken hebben ze dan toch allemaal dure kleding en sieraden.

Er moest dus wel iets bijzonders te zien zijn en te halen op zo’n Aai-Foon-schermpje

Dus- nieuwsgierig als je bent, wat is er toch te zien- nu heb ik er ook 1.

Nokia
Ik had een Nokia-kan-nooit-stuk-telefoon uit het Nokia-museum. Daar kon je mee bellen. Finse bosbouwers uit het gelijknamige Finse plaatsje Nokia hadden de eerste versie. Die Finse zaagkapiteins dachten dat je het houtzagen op afstand zo mooi op elkaar kon afstemmen met je zaagteam diep in het Finnskog. Met een mobiele telefoon bel je dan- diep in de bevroren jungle vanuit je verwarmde boomversnipperaar naar de truck-chauffeur: hoe lang duurt het nog?

Ik zit hier, waar zit jij.

Dat was gewoon handig als je een week op pad bent op 65 graden Noorderbreedte in het land van Lordi’s Hardrock Hallelujah en hoge zelfmoordcijfers. De batterij kon een week mee, qua sterkte kon de eerste Nokia-telefoon de aanval van een bruine beer moeiteloos doorstaan.

Ik had die versie daarna. Zonder antenne en iets compacter.

De batterij daarvan kon ook een week mee. En je kon er mee bellen en sms’en. Er een eland mee doodgooien of ‘m van een flatgebouw laten vallen, onder water laten verzuipen. En dan deed ‘ie het nog.

D’r zat ook een calculator op. Al die kuubs sparrenhout die je bij elkaar moet optellen, aftrekken, vermenigvuldigen met hectares nog te vellen naaldbos voor de papiermolen. Heel handig.

Niet voor niets stamt het begrip ‘duurzaam’ uit de bosbouw. Toch, na 15 jaar gebruik raakten de toetsen versleten. Sms’en wil niet meer. En dan moet je toch eens de overstap maken.

Epke
Nu heb ik dus ook zo’n ding, een Aai Foon. Eerst moet je akkoord gaan met het afstaan van je organen aan Eppel, het opgeven van al je praaivussie en andere zaken.  Om mij nog beter van dienst te kunnen zijn. Wat leuk dat Eppel mij zo persoonlijk wil benaderen. Je drukt op ja, het is een Offer You Can’t Refuse net als bij The Godfather.

En toen konden we los.

En verrek: D’r zitten Apps op, net als op mijn Mac. Er is vast ook een Friese App, een Epke. Die Blonde Bestie van de rekstok.

En dan, tsja. Het blijkt een veel-eisende Tamagotchi die constant voeding nodig heeft omdat ie anders afsterft. Sta ik zo ver buiten de maatschappij? Al dagen niet gebeld. Geen vrienden meer. En dan blijkt ie al weer op zwart te staan in je binnenzak. Fiew.

Je kunt er van alles mee op de Aaiklout zetten of zo. Daar heb je dan weer een wachtwoord voor nodig dat je steeds vergeet.

Je kunt er als digibeet bij in paniek raken als hij ‘het niet doet’. Of 1 of andere duistere nieuwe functie aan je opdringt. Hij zegt tegen mij nu steeds dat ik de Aaiklout-sleutelhanger moet activeren. Ik in het doosje van John Ivy kijken waar zo’n sleutelhanger dan is. In de tussentijd druk je dan maar op ‘vanaf een ander apparaat’. Want je moet een code invoeren. Ja welke initiatiecode tot welk geheim genootschap dan? Weer een nieuw wachtwoord?

En je kunt wotseppen. Dat laatste betekent dat je mensen digitaal dingen meedeelt, die je in live sociaal verkeer niet de moeite waard zou vinden.

Zo’n Aai Foon, het is – naast belding- gewoon een mini-zakcomputer, waar je het zelfde mee gaat doen wat je toch al deed.

Iemeel bekijken, het web-orakel raadplegen en foto’s maken voor de vergetelheid. Met mijn Nokia kon je geen foto’s maken. Het was een telefoon, geen camera. Deze Aai-Foon-camera, hij past in je binnenzak, dat lukt met Canon-telelens niet.

Met Aaifoon-foto’s kun je dan weer een digiplasje  doen op Feesboek, in de hoop dat andere hondjes op je persoonlijke digipaal daar dan aan ruiken. En er een plasje overheen doen. Razend populair.

Sharing your shit with others.

Ik plaats nog eens een foto van een vers gedraaide drol. Kijken of die ook gedeeld wordt. Hondjes doen dat wel. Mark Zuckerberg is vast een hondenmens.

Neukeh? Ja!
Die tiptoetsjes zijn veel te klein om een fatsoenlijke tekst mee te schrijven. Dat gaat bij mij van je tik………….tiep- IJdel gebruik van de naam des Heeren!@$%$ …..tiep.

Een studente in Wageningen hielp mij vliegend rap tiep tiep tiep doend met het uitzetten van die irritante automatische taalcorrectie. Die van ‘doordrukstrip’ dan ‘dikke lul legkip’ maakt, of iets anders dat je niet beslist wilt zeggen.

Het vloeken is daarna sterk verminderd. De lust iets van meer dan 4 woorden mee te delen is niet toegenomen.

Mensen schijnen toch al niets te lezen dat langer is dan 140 tekens, dus zo leer je kort van stof zijn. Ik denk dat de techniek hier die cultuur heeft afgedwongen. Het is toch de tijd van terug naar de natuur, van duurzaam.

In de oertijd konden we ook toe met OEH en HOEHOEH, een geurvlag hier, een knuppel daar. ‘Debatteren’ betekent immers ook neerslaan.

Hoeveel mededelingen op Feesboek in het sociaal-digitaal verkeer ontstijgen die basale tot geilheid en agressie te herleiden motivaties. Zo 0ok bij de wotsep. Neukeh? Ja!

Wanneer je dat stompzinnige getjet, tiep tiep emoticon, interesse veinzen in vrouwengebabbel en smiley-emoticon hihi even inkort tussen het internetdeeten en het doel. Dat kon dan weer niet op de Nokia. Heeft dat bedrijf daarom de boot gemist op de markt van telefonie?

Maar wat handig: je hebt nu wel in je binnenzak altijd een cameraatje bij je. En als je feestelijk ziet aangekondigd ’23 februari, Alzheimercafe’ schiet je in de lach achter het autostuur. Gezellig! Niet vergeten te gaan! Als vergeving slecht lukt, is vergeten het beste alternatief. Als iedereen Alzheimer kreeg kwam vanzelf de wereldvrede.

De sluitertijd van je camera is korter dan de flitsfrequentie (60 hertz) van het mededelingenbord. Dan kun je een leuk grapje uithalen na een serie foto’s te schieten.

Tot zover de toegevoegde waarde van de Aai-Foon. Hij is van Chinese kwaliteit. Over 2 jaar zal hij wel stuk zijn. Of toe zijn aan een upgreet die Eppel dan niet meer wil leveren op jouw apparaat. Tenzij je een nieuwe koopt waarbij je- om je nog beter van dienst te zijn- ook met het afstaan van je hele leven akkoord gaat.

Ach, ik bel dus ik besta, zei Descartes in het mobiele strijdperk. Zelf nadenken hoeft immers niet meer, als anderen dat al voor je hebben gedaan.