Kottervloot stoomt Nieuwe Waterweg op om realiteit te heroveren

Han Lindeboom als sprookjesverteller op Texelse viskotter. Vissers bijten eindelijk van zich af, met humor

Morgen stomen 50 viskotters de Nieuwe Waterweg op naar het centrum van Rotterdam om te protesteren voor een vrije zee zonder groen negativisme en bijbehorende averechtse regels die het visserijbedrijf uithollen. Ik hoop dat het vissersprotest burgers wakker schudt. Wat vissers gebeurt- het verzwaren van lasten en afnemen van vrijheid met groen excuus- dat overkomt ons nu ook.

Steeds stapje voor stapje worden we iets meer in de tang genomen met pseudo-wetenschapperige abstracties als pressiemiddel. Zoals via het Energieakkoord met die subsidie-molens, waarvoor we per gezin minstens duizend euro per jaar extra moeten betalen. We moeten dus de realiteit weer heroveren op een steeds leugenachtiger en corrupte overheid, die ons besteelt in dienst van de machtigste lobby. Het is een beetje David tegen Goliath morgen, de Groene Berlijnse muur van de bureaucratie lijkt intimiderend maar met een welgemikte steen en hulp van boven moet hij om kunnen vallen.

Het gaat onze tegenstander niet om ‘milieu’ maar om macht en controle, zie ook mijn verhaal De Geoliede Klimaatlobby in Elsevier: het is oliegeld, geld van bankiers en industrielen waarmee de groene propaganda op de been blijft. Onze massamedia houden je een beetje voor de gek. Waarbij de luiheid en domheid van het meeste journaille afdoende verklaring biedt.

Maatschappelijk onrendabele windfarms in beste visgebied
Net als de ‘Stop de Groene Leugen‘-campagne van de mosselvissers draait de kern van het protest om waarheid en rechtvaardigheid.  We hebben te maken met een overheid die haar burgers gewoon bot voorliegt, ten dienste van een kleine club van milieuclubs, energiebedrijven en bankiers die met de miljardensubsidies er vandoor gaan.

Milieuclubs doen alsof het ze om de natuur gaat, maar die interesseert ze niet. Ze gaan enkel voor het geld en de macht.Zoals ook Nathalie Steins van Imares al aangaf diende de door vissers gehate aanlandplicht voor bijvangst vooral een ‘moreel doel’, wat betekent: het is symboolbeleid, een soort strafexpeditie bedacht door visserijhaters van overgesponsorde milieuclubs en hun vrienden bij de overheid en industrie. De aanlandplicht zorgt voor vernietiging van jonge vis aan wal, en daar profiteert vooral de vismeelindustrie van.

Miljardensubsidies zijn de enige motivatie voor de bouw van windturbine-industrieterrein op zee, ze kosten veel maar sparen geen fossiele brandstof. Wie om het milieu zou geven, die zou dus geen windturbines promoten, die bovendien de natuur beschadigen.

Henk Kamp geeft dit jaar liefst 9 miljard euro belastinggeld weg voor deze niet renderende energievorm (en aan het bijstoken van bos uit Amerika in kolencentrales). En volgend jaar nog eens 9 miljard euro. De Rijksoverheid blaast met belanghebbenden continue de opbrengst op van die windfarms. Die windustrie-gebieden sparen geen fossiele brandstof- het klimaatexcuus waarmee ze verrijzen- maar nemen een grote hap uit de beste visstekken van onze kottervisserij.

Geest uit de fles
De geest van actie is uit de fles en in de 5 jaar dat ik me hier gevraagd en ongevraagd met visserij bemoei kun je van een unicum spreken. De vissers weten ook zelf ditmaal goed in media te komen met de nieuwe actiegroep Eendracht Maakt Kracht (EMK). Blijkbaar moesten ze eerst met de rug tegen de regelmuur komen. En daarnaast hadden vissers een actiecentrum met een capabele spreekbuis nodig uit eigen gelederen. Sinds het Ultimatum van Urk en de dreigende Urxit is er een voor vissers ongewone saamhorigheid die aanstekelijk werkt.

Op Texel hing al bovenstaand spandoek van Han Lindeboom als sprookjesverteller. Dat vatte hij sportief op, en Lindeboom poseerde er al voor in de Texelse Courant.

Leugens en hypocrisie
Lindeboom verpersoonlijkt voor vissers- zoals de Schrijvende Visser– het feitenvrije geklets waartoe vele academici zich verlagen met clubs als het Wereld Natuur Fonds en Greenpeace. Zoals over ‘uit de Noordzee verdwenen’ roggen voor de Universiteit van Nederland, terwijl vissers die ‘uitgestorven’ roggen met kisten tegelijk vangen. Of de onzin van ‘bodemberoering’ in de kustzone, waarbij de zandbodem met tientallen meters kan wandelen bij een storm.

• Dat vissers hun grieven minder eloquent kunnen verwoorden dan academici, maakt nog niet dat ze minder gelijk hebben, wat wil zeggen: meer begrip van de realiteit hebben op zee waar ze dagelijks zijn.

De projectleider van de Tweede Maasvlakte voor het Ministerie van Economische Zaken- Ton IJlstra- wint 20 Feijenoordstadions vol zand in de kustzone om die vlakte op te spuiten. Tegelijk moeten vissers uit de Kustzone verdwijnen, zogenaamd voor de natuur en om de zeebodem te beschermen.

WNF en Greenpeace roepen iets over een ‘wildernis’ die zou moeten ontstaan door 30 procent extra op slot te zetten voor visserij. Tegelijk willen ze de Doggersbank en de Noordzee laten ontwikkelen tot energie-industrieterrein.

Hinderen van kleine ondernemers, zonder dat natuur iets er mee opschiet

Multinationals sponsoren NGO’s tegen visserij
Christen Absil van Stichting de Noordzee lobbyde op kosten van de Nederlandse belastingbetaler voor die aanlandplicht in Brussel met de Oceans 2012-coalitie, die op de been werd gehouden door de filantropische stichting van de Suncor-oliemaatschappij Pew. Het Ministerie van Economische Zaken betaalde in 2011 nog tweederde van alle rekeningen bij Stichting de Noordzee. Nu betaalt het Ministerie van Asfalt en Windmolens (I en M) hun rekeningen, omdat ze ongekozen bureaucraten helpen aan ‘maatschappelijke’ legitimatie van subsidiediefstal.

Die linkse metromannetjes met Helium-stemmetje en New Age-teven van Stichting de Noordzee hebben geen noemenswaardig maatschappelijk draagvlak. Namelijk ongeveer evenveel aanhang heeft als wij Facebook-likes. En zo leuk zijn wij niet.

:-)

Met WNF exploiteren zij de Viswijzer, een marketingfolder die het MSC-label moet opdringen aan de consument en die een valse suggestie wekt van objectiviteit. Lees de Schrijvende Visser over een recensie van vissers daarover in eigen proza.

Financiers van anti-visserijpropaganda door multinational-verlengstuk WNF en andere leugenachtige oplichters, zoals weergegeven in ‘Oceans, Voices of the Invisibles’

Deze clubs en hun sponsoren bij overheid en multinationals zijn niet voor duurzamer visserij. Al hun lobby met subsidies en geld van Amerikaanse industriëlen heeft als consequentie dat vissers lastenverzwaring krijgen, en steeds minder visgebied. Oftewel, ze worden de nek omgedraaid.  De Franse visserijfilm ‘Oceans, Voices of the Invisibles’  geeft een aardige inkijk wie nu belang hebben bij het wegpesten van vissers.

Kortom, een belangrijk protest morgen waarbij vissers laten zien dat ze niet langer met zich laten sollen. Dat het een begin mag zijn van iets moois. Hieronder leg ik nog eens uit, waar die groene lobby onderdeel van uitmaakt en waarom deze gevaarlijk is voor onze (bestedings)vrijheid